හරියටම දවස් 6කට පස්සේ මම මගේම පරිගණකය ඉස්සරහා ඉදගෙන බ්ලෝග් සටහනක් ලියනවා....තප්පරයකටත් වඩා ඉක්මනින් පසුගිය සතිය ගෙවිලා ගියා වගේ දැනෙනවා.....ගිය ඉරිදා හරියටම 9.30ට නංගියි මල්ලි කොටුවේ දුම්රිය පොළේදි මුණ ගැහුණු වෙළාවට පස්සේ අද තමයි කන් දෙක කිසිම සද්ද බද්දයක් නැතුව විවේකයක් ගන්නේ...කවදාවත් වෙලාවට වැඩ නැති අපේ රටේ දුම්රිය ගිය ඉරිදා වෙලාවටත් කලින් වැඩ ඉවර කරලා මම දුම්රියපොළට යන්න හිටියේ 9.15ට උනාට දුම්රිය 9.05 ආවා කියලා නංගිගේ කොල් එක එද්දි මම හිටියේ බම්බලපිටියේ...කොහේවත් යන්න එපා ඔතනම ඉන්න කියලා මම බස් එකෙන් බැහැලා ස්ටේෂන් එකට යද්දි මුන් දෙන්නා ඉන්නවා කිව්ව තැන නෑ.....දෙපාරක් කොල් කලා ඒකට ආන්සර් කරන්නෙත් නෑ...හීං දාඩිය එන්න කලින් අම්මේ මෙන්න මුන් කොල් කරලා අහපි අක්කා ඔයා මෙච්චර ඉක්මනට ආවාද අපි මේ ඔයා එනකන් ෂොපින් කරනවා- ඔයා ඔතනම ඉන්න අපි මේ එනවා කියලා....මෙන්න හරියටම 9.30 ට මුන් දෙන්නා පාර පැනලා ආවා....අපෝ පාර මැද්දේ වලක් හාරන් වැලලෙන්න හිතුනේ මල්ලි මුලින්ම ඇහුව වචන ටිකට....."මොනා කරලද අනේ ඔයා ඔච්චර මිටි උනේ" හයියෝ උන් දෙන්නම පොල් ගස් කරටි දෙක වගේ උස ගිහින් පුවක් ගස් දෙක වගේ කෙට්ටු වෙලා හයියෝ...!එක තැනක ඉන්න කිව්වම තොපි දෙන්නා කොහෙද ගියේ ආ..? "අනේ අක්කා ගේනවා කිව්ව movies ගේන්න බැරි උනා ඉතිං අපි ඔයාට බලන්න films හොයන්න ගියා...station එක ඉස්සරහා මල්ලි කරට අතදාගෙන කියෝනවා- යන එන මිනිස්සු විකාර 3ක් දිහා බලනවා වගේ බල බල යනවා ඇස් කො‍නට පේනවා...හරි හරි ගෙදර ගිහින් කතා කරමු කියලා යන්න හැරුණම මෙන්න මල්ලි කියපි එයාට සෙරෙප්පු ගන්න ඕනි කියලා....කො‍ටුවෙන්ම ගන්න ඕනිලු...අනේ ඉතිං එක්ක ගියා කඩ දෙකකට අන්තිම කඩේ රාක්ක 4ක තිබ්බ හැම එකක්ම එකින් එක නංගි මමයි මුට ගන්න කියනවා...මේකා ගැණු තෝරනවා වගේ මොනා හරි ඇදයක් කියනවා....හයිය නැහැලු...අඩිය හොද නැහැලු...වලියක් වෙලාවට ගහන්න පුළුවන් වෙන්න ඔනිලු වැහිලා තියෙන්න ඔනිලු...ඇරිලා තියෙන්න ඕනිලු එක විකාරයයි...!කොහොම හරි එකක් බලෙන් වගේ ගන්න කියලා ඒක අරන් එළියට එද්දි අපි ඒ කඩේ ඇතුලේ හරියටම පැය බාගයක් ඉදලා...අයේ නම් පිරිමින්ට සෙරෙප්පු තෝරන්න කඩවලට නම් යන්නේ නෑ....!!!!!!!!! ඊට පස්සේ දෙයියනේ කියලා ගෙදර ආවා. එයින් පස්සේ තමයි චිත්‍රපට දර්ශණ වාර ඇරඹුනේ...The Forbidden Kindom...Rambo iv,10000BC ,The Warlords, National treasure, The Golden Compas, Om Shanthi Om, Dilka Rishtha, Kal Ho Na Ho, Krissh, ABA - අබා බැලු‍වේ නම් ෆිල්ම් හෝල් එකකට ගිහින්...කාලෙකට පස්සේ නෙවෙයි මං හිතන්නේ මම මගේ ඡිවිත කාලේදි බලපු ලස්සනම සිංහල චිත්රපටය....ෆිල්ම් හොල් එකක බලපු චිත්‍රපට විදියට මගේ මතකයේ තියෙන්නේ හොදම චිත්‍රපට 5ක් විතරයි සෙන්දුරදේවි, හදයා, මධුමතී, පුරහද කළුවර, අබා...ඒවායින් 3ක්ම බැළුවා කියලා විතරයි මතක අම්මලා එක්ක...පුරහද කළුවර නම් ඉස්කෝලෙන් එක්ක ගියා....අබා....රගපෑම්..සංගිතය...කථාව මාව උපරිම රසාස්වාදයකට රැගෙන ගියා....මුලින්ම මම බයේ ගියේ ආගමික කථා ගැන කියවලා තිබ්බ නිසා මට නියම වින්දනයක් ගන්න බැරිවෙයි කියලා ඒත් එහෙම උනේ නෑ... බොහෝම සාමාන්‍ය රසිකයෙක් විදියට උපරිමව රසවිදින්න මට පුළුවන් උනා...ඒ රසයත් එක්ක ඇති වෙච්ච උමතුව කොයි තරම්ද කියනවා නම් ඒක ඉවර උනේ මව් බිමේ උරුමය වෙනුවෙන් කැපවෙන දර්ශනය ගෙදර රගපාන්න ගිහින් පුටුවකුත් කඩාගෙන බිම වැටිලා හික් හික්....!!!!මං තරමටම අම්මා නංගි මල්ලිත් ඒ වින්දනය ලබපු බව එයාලගේ කථාවලින් තේරුණා...හබරා,චිත්‍රරාඡ,අබා, තව සැහෙන්න කාලයක් මාව ඒ මතකයේ ඒ වින්දනයේ ඇද බැද තබා ගනීවී.....ඒ තරමටම om shanthi om සංගීතයත් මාව තව බොහෝ දවසක් මත් කරලා තියාවී....!ඒ අතර නංගිගේ යාළුවෙක් ගැන පොඩ්ඩක් සොදිසි කරන්න ගිහින් මගේ යාළුවෝ ලිස්ට් එකට අළුතින් එකතු උන යාළුවා ගැනත් පොඩ්ඩක් ලියන එක හොදයි වගේ...වාද කරන්න කලින් වාදේට එන අනිත් කෙනා කව්ද කොයි වගේ කෙනෙක්ද කියලා හොයලා ඉන්න කියලා එයා මට ඉගැන්නුවා...මේකයි උනේ මේ මනුස්සයා හිංදි හා සිංහල චිත්‍රපට වල හදිස්සියේ එකපාරටම සිංදු එන එක ගැන අකමැත්තෙන් කථා කලේ මම ඉතිං වැඩිය හිතන්නේ නැතුව ඇහුවා මොනාද හොලිවුඩ්වල තියෙන්නේ carboard heros ,half naked chiks and animations only නේ කියලා....මේකා අහපි ඔයා බලලා තියෙනවාද කියලා ලිස්ට් එකක් කියාගෙන ගියේ නැතැයි....උත්තරේ ඉතිං නෑ තමයි.....ඒකනේ බොරුවට රණ්ඩු කරන්නේ නැතිව මේ ටික බලලා ඉන්න කියලා ෆිල්ම් 3ක් කිව්වා August Rush, Hitch, The persit of Happyness net එකේ හොයලා බැළුවමයි මටත් කරගත්තු මෝඩකම තේරුනේ...එහෙමම ශිවා ට පණිවිඩේ තිබ්බා කොයි ලෝකෙන් හරි ඒවා හොයලා දෙන්න කියලා ඌ හා කිව්වා...අර ළමයා ආයෙත් කිව්වේ නැතැයි ඔය ටික බලලා ඉන්න ඊට පස්සේ තව නම් කියන්නම් කියලා...හපෝ මේ යන විදියට මට වෙන මොකුත් නොකර ෆිල්ම් බලන්න වෙයි වගේ....!
Yahoo වලට පිං සිද්ධ වෙන්න මධුවත් එයාගේ busy schedule එකෙන් ගලවලා අරන් විනාඩි 20කට විතර සෙට් කරගන්න අපිට පුළුවන් උනා
පොඩියට හිටිය ළමයි කොයි තරම් ලොකු වෙලාද කියලා හිතුනේ නංගියායි මල්ලියයි දිහා බලන් ඉන්නකොට....ඉස්සර නංගි කණට ඇහෙන්න කථා කරන්නේ නෑ...දැන් ලස්සන වෙලා ඒ තරමටම කෙල්ල හොද වෙලා....කථා කරනකොට හිතෙනවා මේකිත් මං වගේම නේ කියලා....අනේ මන්දා අදහස් මං වගේ මයි...! කට! අම්මෝ ඒක මට වඩා fast ! hik hik~
මල්ලී....! ඇත්තටම මම හිත හිත හිටියේ මේකා කවදා හරි කසාදයක් බදින්නේ වත් කොහොමද කියලා..කොටින්ම ගෑණු ළමයෙක්ට විහිළු කරන්න තියා මූණක් බලන්නේ වත් නෑ...පොතක් පෙරලගෙන පැත්තකට වෙලා නොකා නොබී හරි ඒක කියවනවා හරි film එකක් බලන එක හරි chess board එක දිහා බලාගෙන අනිමිස ලෝචන කරන මල්ලියෙක් මිස එතනින් එහා ලෝකේ පෙරළුනත් හොයන්නේ නැති මල්ලි කෙනෙක් එයා! මේ පහුගිය දවසක මම මොනා හරි කර කර ඉන්න තැනට ඇවිත් අක්කා පොඩි advice එකක් ඕනි කියලා ලගට ඇවිත් වාඩි උනා...මමත් ඉතිං කොල්ලා දිහා බැලුවා...එකා ඔළුවත් බිමට බරකරගෙන කල්පනාවක මොකෝ මල්ලියා කියලා ඇහුවම කියපි u know akka there ws sum1 special for me! was or is ? හරි හරි is තමා කියලා මෙකා මොනවාදෝ කියාගෙන ගියා.....මමත් මොනා මොනා මොනා හරි කිව්වා ඒ වෙලාවේ කොල්ලා සතුටු වෙන විදියේ...ඒත් මට මතක නෑ...මොකද මම හිටියේ අදහගන්න බැරි තත්වෙක....තාමත් මට හිතා ගන්න බෑ...මම ඒ වෙලාවේ එයාට බනින්නේ නැතුව හිටිය එක හරිද කියලා...ඒත් ඇයි මම බනින්නේ එයා මෝඩයෙක් නෙවෙයි...ඒත් එයාට දැන්ම ඒ වගේ දෙයක් ඕනිද?තාම එයා o/l නේ තාම පොඩියිනේ....මම මේ මොහොතෙත් ඉන්නේ විසංවාදෙක...මට හිතාගන්න බෑ...පුංචි ළමයි මෙච්චර ලොකු උනේ කොහොමද කියලා...!
ඔය වගේ එකී මෙකී නොකී ගොඩක් දේවල් අතර පහුගිය සතිය ගෙවිලා ගියා දවස් 2ක් ම නිවාඩු ගන්න පුළුවන් උනු නිසා තවත් හොදයි....ඊයේ යන්න හිටිය දෙන්නව අද තමයි යැව්වේ...!යවන්න ලෝබයි මට වගේම අම්මටයි තාත්තටයිත් එයාලා යන එක ගැන දුකයි පෙරේදා අම්මා ඉදන් මට කියනවා ඇති යන්තම් මෙයා හිනා වෙන සද්දේ ගෙදර ඇහෙනවා කියලා ඇයි එහෙම කියන්නේ මම වෙනදටත් අම්මා එක්ක හිනා වෙනවානේ....ඒත් අම්මා කියන දේත් ඇත්ත වෙනදට අපි ඉන්නේ අපේ ලෝක වල තාත්තායි අම්මයි ටීවී එක ලග මම එක්කේ පොතක් නැත්නම් මැහුමක් නැත්නම් කොම්පියුටරේ ඉස්සරහා....වෙන මොනා කරන්නද? දැන් අපි ආයෙත් අපේ පුරුදු ඡිවිතේට හුරු වෙනවා...සතියක් මල්ලි‍ගේ ප්‍රයෝඡනයට දීලා තිබ්බ මගේ කාමරේට මම අද ආයෙත් ආවා...අපෝ කොල්ලෝ...පොත් රාක්ක ඇදලා සීඩී හැමතැනම...ඇදේ රෙද්ද බිම..ඔක්කොම අස්පස් කරලා ආයේ මගේ කාමරේ මගේ විදියට පිලිවෙල කරගත්තා...අනේ ඒත් ආයෙමත් මගේ පුංචි කාමරේ පුංචි ඇදේ මමයි..බිත්තියේ ඉන්න හුනයි..රෑට එන කණාමැදිරියයි එක්ක මම තනි වෙනවා.....ආයෙත් නදීකගේ...මිල්ටන්ගේ අනුමලික් ගේ සිංදු වලින් කාමරය පිරේවී...ඒත් නංගිගෙයි මගෙයි මල්ලිගෙයි කිචි කිචිය තව සෑහෙන්න කාලෙකින් නෑහේවී
ඇසින් දැකිය හැකි දේ සීමිතයි ඒත් මනසින් දැකිය හැකිදේ අසීමිතයි - අබා
Its said if you want something desperately whole world tries to have you achive that!
Like our films in our real life lives everything get better in the end,you know happys Endings ! and if things not get better...then thats not the end,! it means film is still remaining!!!! - Om Shanthi Om
Saturday, August 30, 2008
Wednesday, August 27, 2008
බල්ලා සහ මිනිසා.
Recently I went to a friend's place.. and the reception I got was a huge dog trying to kill me. So I called his house and asked them to put him to the cage.
After a while.. I thought about.. what might have the dog thought all about this little scuffle.. and wrote this. This of cource is my first "sinhala" FULL post. So pardon the mistakes
මිනිසා ge SIDE eken. !
හ්මි...මූ තාම නිදිද දන්නෙ නෑ. කොයි එකටත් ආපු එකේ පොඩිඩක් බලලම යමු.
.......මිනිසා ගෙටිටු ව අරියි...මහා සදන්ත දඩොරියෙක් කඩා පනියි
මිනිසා : බුදු අමිමො.... මෙන්න මූ මාව මරන්න එනවා.
බල්ලා : බුහ් බුහ් බුහ්
මිනිසා : කොයි එකටත් පොඩිඩක් බය නැහැ වගේ පෙන්නමු.
බල්ලා : බුහ් බුහ් බුහ්
මිනිසා : හප්පා.....මුගෙන් බෙරිල්ලක් නැහැ වගේ. ටක් ගාල කොල් එකක් දීල බලමු.
බල්ලා : බුහ් බුහ් බුහ්
මිනිසා : අඇන්ටී.... මේ බල්ලව පොඩිඩක් කූඩුවට දානවාද?.. මූ මාව කන්න හදනවා.
අඇන්ටී : ටොමී........කූඩුවට !!!!
බල්ලා : බුහ් බුහ් බුහ්
බල්ලා කූඩුවට යයි
බල්ලා ge side eken !
ශික්..මහ වස කම්මැලි දවසක්. කිසි ගතියක් නැහැ. බැල්ලියෙක් වත් පෙන්න නැහැ පත්තු පලාතෙ. ඔහ් .... අන්න එනවා කවුද පොරක්....ගෙටිටුව ගාවටම ආව.
බල්ලා : අඩො.....ඔහොම හිටු. කවුද යකො මගේ එරියා එකට ආවෙ මගෙන් ලිකිත අවසර නැතිව....ඔහොම හිටු.
මිනිසා : --------------
බල්ලා : නොදකින් විතරම් පුත්ත්ලන් බූරුවෙක් වගේ බලා ගෙන ඉන්න හැටි. අඩො...තොව කමිබස් කරනව තව අඩියක් තිබිබොත්.
මිනිසා : --------------
බල්ලා : අඩො තො බීරිද යකො? තොට පේනවනෙ මගේ සිරා දත් සෙටි එක. තොව අචිචාරු දානව වැඩිය පාටි දාන්න අවොත්.
මිනිසා : mobile phone එකක් කනේ ගසයි.
බල්ලා : තුහ්..නොදකින් විතරක්..යකො මුන්ට මේ මගුල් කනේ ගහ ගන්නෙ නැතිවම ඉන්න බැරි හැටි
අඇන්ටී : ටොමී........කූඩුවට !!!!
බල්ලා : අය්යො... මූ මේ ගෙදර ඉන්න එවුන් දන්න ජොකියෙක් නේ. මුලින්ම එනකොට කිවිවනන් හරිනේ බන්. දැන් ඉතින් පලයන්කො කූඩුවට. ආතල් එකේ ගහ යට දාගෙන හිටපු අඇලටි එකත් කෑව මේ ගොන් හරකා.
After a while.. I thought about.. what might have the dog thought all about this little scuffle.. and wrote this. This of cource is my first "sinhala" FULL post. So pardon the mistakes
මිනිසා ge SIDE eken. !
හ්මි...මූ තාම නිදිද දන්නෙ නෑ. කොයි එකටත් ආපු එකේ පොඩිඩක් බලලම යමු.
.......මිනිසා ගෙටිටු ව අරියි...මහා සදන්ත දඩොරියෙක් කඩා පනියි
මිනිසා : බුදු අමිමො.... මෙන්න මූ මාව මරන්න එනවා.
බල්ලා : බුහ් බුහ් බුහ්
මිනිසා : කොයි එකටත් පොඩිඩක් බය නැහැ වගේ පෙන්නමු.
බල්ලා : බුහ් බුහ් බුහ්
මිනිසා : හප්පා.....මුගෙන් බෙරිල්ලක් නැහැ වගේ. ටක් ගාල කොල් එකක් දීල බලමු.
බල්ලා : බුහ් බුහ් බුහ්
මිනිසා : අඇන්ටී.... මේ බල්ලව පොඩිඩක් කූඩුවට දානවාද?.. මූ මාව කන්න හදනවා.
අඇන්ටී : ටොමී........කූඩුවට !!!!
බල්ලා : බුහ් බුහ් බුහ්
බල්ලා කූඩුවට යයි
බල්ලා ge side eken !
ශික්..මහ වස කම්මැලි දවසක්. කිසි ගතියක් නැහැ. බැල්ලියෙක් වත් පෙන්න නැහැ පත්තු පලාතෙ. ඔහ් .... අන්න එනවා කවුද පොරක්....ගෙටිටුව ගාවටම ආව.
බල්ලා : අඩො.....ඔහොම හිටු. කවුද යකො මගේ එරියා එකට ආවෙ මගෙන් ලිකිත අවසර නැතිව....ඔහොම හිටු.
මිනිසා : --------------
බල්ලා : නොදකින් විතරම් පුත්ත්ලන් බූරුවෙක් වගේ බලා ගෙන ඉන්න හැටි. අඩො...තොව කමිබස් කරනව තව අඩියක් තිබිබොත්.
මිනිසා : --------------
බල්ලා : අඩො තො බීරිද යකො? තොට පේනවනෙ මගේ සිරා දත් සෙටි එක. තොව අචිචාරු දානව වැඩිය පාටි දාන්න අවොත්.
මිනිසා : mobile phone එකක් කනේ ගසයි.
බල්ලා : තුහ්..නොදකින් විතරක්..යකො මුන්ට මේ මගුල් කනේ ගහ ගන්නෙ නැතිවම ඉන්න බැරි හැටි
අඇන්ටී : ටොමී........කූඩුවට !!!!
බල්ලා : අය්යො... මූ මේ ගෙදර ඉන්න එවුන් දන්න ජොකියෙක් නේ. මුලින්ම එනකොට කිවිවනන් හරිනේ බන්. දැන් ඉතින් පලයන්කො කූඩුවට. ආතල් එකේ ගහ යට දාගෙන හිටපු අඇලටි එකත් කෑව මේ ගොන් හරකා.
Tuesday, August 26, 2008
කෙටි සටහන.
අද පොඩ්ඩක් වැඩ වැඩිදවසක් උනත් මේ සටහන පොඩියට හරි දාලා තියෙන එක හොදයි කියලා හිතුනා...අද එක්තරා විදියකට ගත්තොත් මගේ ඡිවිතේ විශේෂ දවසක්. මීට හරියටම අවුරුදු 2කකට කලින් එහෙමත් නැත්නම් 2006 අගෝස්තු 26 වෙනි දාවක තමයි මුලින්ම මම මගේ රස්සාවට ආවේ....එදා ඉදන් අද වෙනකම් මේ මේස, පුටු ,පරිඝනක, ෆයිල්, අරවා මේවා...ආගන්තුක මුහුණු අතරේ කොයි තරම් දේවල් සිද්ධ උනාද? ඇස් වලින් කදුළු එන තරමට හිනා උනු දවස් වගේම ඇස් ඉදිමෙනකන් අඩපු දවසුත් ඇති. හුස්මක් කටක් ගන්නේ නැතිව වැඩ කරපු දවස් වගේම මේසෙට ඔළුව තියාගෙන නිදාගත්ත දවසුත් ඇති. මේ කාලෙදි සල්ලි කෙසේ වෙතත් මිනිස්සු හම්බ කරගත්තා කියලා නම් බය නැතිව කියන්න පුළුවන්.ඒ හැර ඉගෙනීම මග නැවැත්තුවේ මගේ තියෙන කම්මැලි කමට මිසක් රස්සාව නිසා නෙවෙයි නේ...! රස්සාවෙන් ලැබුනේ එච්චරමද මන්දා ....නෑ එහෙමමත් නෑ....අවුරුදු 19 ක කෙල්ලකට වයසට වඩා පොඩි හරි වටිනා කමක් රැකියාව නිසා ලැබුනා කියලා කියන්නම එපැයි....ඒ හැර ඉතිරි කරපු දෙයක් කියලා සත පහක් වත් නැති උනත් ඡිවිතයට ලැබුනු මිල කරන්න බැරි අත්දැකිම් ටික හැම දේටම වඩා වටිනවානේ.....කොහොමත් මගේ ඡිවිතේ මගේ කියලා දේවල් තියෙන්නේ හරිම ටිකයි...මගේ අම්මා, මගේ තාත්තා, මගේ ඡිවිතය, මගේ රස්සාව. !
Sex and Ecstasy
I was searching for a good explanation of Ecstasy and think I found one.
“…her arms and legs were around him, living ropes which bound him to her, silkily, sleekly tormented him… he gave himself over to the maddening, exasperating drive of a man grappling with fate. His mind reeled, slipped, became utterly dark and blindingly bright; for one moment he was within the sun, then the brilliance faded, grew grey, and went out. This was being a man… the pain was in the final moment, the finite moment, the empty, desolate realization… he clung to her like a drowning man to a spar in a lonely sea, and soon, buoyant, rising again on a tide grown quickly familiar, he succumbed to the inscrutable fate which is man’s.”
Source : Thorn Birds (a book that I am reading these days)
“…her arms and legs were around him, living ropes which bound him to her, silkily, sleekly tormented him… he gave himself over to the maddening, exasperating drive of a man grappling with fate. His mind reeled, slipped, became utterly dark and blindingly bright; for one moment he was within the sun, then the brilliance faded, grew grey, and went out. This was being a man… the pain was in the final moment, the finite moment, the empty, desolate realization… he clung to her like a drowning man to a spar in a lonely sea, and soon, buoyant, rising again on a tide grown quickly familiar, he succumbed to the inscrutable fate which is man’s.”
Source : Thorn Birds (a book that I am reading these days)
Saturday, August 23, 2008
පුද්ගලිකයි 2
ගිය සතියේ හදිසියෙම ගිය කතරගම ගමන නිසා පහුවෙච්ච වැඩ ටික අද දෙයියනේ කියලා කරගත්තා...කාමරේ දුවිලිටික පිහිදාන එක පොත් ටික පිළිවළ කරන එක එහෙම...අද ඇත්තටම හොද දවසක්...වැඩ ගොඩක් කරා...උදේම අම්මට උයන්න ඇඹරැල්ලා කඩලා දුන්නා...කළුපාටින් පාට කරලා නැති ෆ්‍රේම් දෙකක් පේන්ට් කලා (දැන් ඒක තවත් ලස්සනයි) කාමරේ අස්පස් කලා...අළුත් මැහුමක් පටන් ගත්තා....හොද ආරම්භයක් සති අන්තයකට...ඒත් හෙටින් පස්සේ සතියක් මම කනක් ඇහිලා ඉදලා ඉවරයි හික් හික් දුලායි...බන්දුශායි එනවනේ...හෙට ඒ දෙන්නව ගන්න යන්නත් තියෙනවා...මොනා උනත් ප්ලැන් කරපු විදියට ලබන සතියේ වැඩ ටික උනොත් මට ඒ දෙන්නා එක්කම අබා බලන්න යන්න පුළුවන් වෙයි...ආ ආ..දවල් මල්ලි කථා කල වෙලේ ඔම් ශාන්ති ඕම් මම බැළුවේ නැ කිව්වම එයා ඒක අරන් එන්නම් කිව්වනේ...ඒ කියන්නේ ඒක බලන්නත් පුළුවන්...තව මොනාද DVD වගයක් තියෙනවා කිව්වනේ ඒ කියන්නේ ලබන සතියේ ෆිල්ම් අතින් නම් අඩුපාඩුවක් වෙන්නේ නැ කියන එක sure. එතකොට නංගි...අම්මේ....! එයා මාත් එක්ක කියන්න දෙයක් තියෙනවා කියලා කොච්චර කල්ද කොල් කරන හැම වතාවෙම කියන්නෙත් ඒක කියන්න විභාගේ ඉවර වෙලාම එන්නම් කියලනේ ...ඒකට හොදින් හෝ නරකින් උත්තර හොයලා ඕනාලුනේ...අනේ දෙයියනේ හිරේ නොයා බේරෙන්න පුළුවන් විදියේ ප්‍රශ්ණයක් වේවා...!මේ දැන් මතක් උනේ අද අංඡු ට කෝල් කරන්න හිටියට ඒක අමතක උනානේ....දවල් පැයෙන් නැගිටින්න හිතන් නිදාගත්තු නින්ද පැය දෙක කරගත්තු එක තමා වැරැද්ද ...ඒත් ඉතිං මිනිස්සු උනාම නිදාගන්න එපැයිනේ නැද්ද මං අහන්නේ...දැනට ඒවා වැඩක් නෑ...ඔළුවේ වැඩ කරන්නේ නංගි මල්ලි ආවම එයාලා එක්ක තව මොනවද කරන්නේ කියන එක....හිතන් ඉන්න විදියට දවස් දෙකක් නිවාඩු ගන්න පුළුවන් උනොත් දෙන්නත් එක්ක කොහේ හරි පොඩ්ඩක් ඇවිදලා එන්න යන්න තිබ්බා...බලමුකෝ..මෙච්චර කල් වැඩ කලේ ප්ලැන් ගහලා යෑ...මේ සතියත් එහෙමම වෙයි හික් හික් එතකොට බ්ලොග් ලිවිල්ල....ඒක ඔෆිස් එකේ ෆී උනොත් ලියමු. රෑට ලියන එක ගැනවත් හිතන්න එපා මල්ලි එක්ක. හ්ම් එච්චරයි....ඇයි දැන් මේවා බිලොග් එකේ ලිව්වේ? තේරුමක් නැහැනේ.... වෙන දෙයක් හින්දා නෙවෙයි මට පිස්සු හින්දා හික් හික් හික්
Thursday, August 21, 2008
අපේ ඉස්කෝලේ 4
අපෝ අද(21) නම් මහා කම්මැලි දවසක්...කම්මැලී කියන එකේ උපරිම..අද වෙනදට වඩා කලින් රාඡාකාරියට ආව නිසා කරන්න තිබ්බ වැඩ සේරම උදේ වරුව ඉවර කරලා දැම්මා..දන්නවා නම් හවසට කරන්න ඉතුරු කරගන්නවා...ඒත් ඉතිං කවුද දන්නේ හවස් වරුම මෙහෙම වෙයි කියලා....ඇත්තම කියනවා නම් දැන් ඉස්සර පැල් බැදගෙන හිටිය තැන් වල ඉන්න හිතෙන්නෙත් නෑ...අපේම අය අතර අපි තනි වෙලා වගේ දැනෙනවා...ඒත් මහගෙදර අමතක කරන්න බැහැනේ...ඉතිං ගිහින් බල බල ඉදලා ආවා...මෙහේ අයගේ පරණ කෙරුම් ටිකකුත් කියෙව්වා...සිංදු ටික බලලා බලලා වෙලාවේ හැටියට කිත්සිරිගේ අමීෂා හොදයි කියලා හිතුනා..කවියක් ලියන්න හැදුවට අදහසක් පේන තෙක් මානෙක නෑ..ඒක නිසා කවදාවත් මේ වගේ කම්මැලිකම් නොතිබුනු ස්කොලේ පැත්තේ ගියොත් හොදයි කියලා හිතුවා.....අන්තිම පාසැල් සටහන දැක්කම තමයි මතක් උනේ ලියන්න තියෙන්නේ 8 වසර ගැන කියලා...අපි පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ අපිවම අවබෝධ කරගන්න පටන්ගත්ත කාලයේ ආරම්භය නේ...ඒ විතරක් නෙවෙයි මේකේ ලියන එක කෙසේ වෙතත් මට තනියම හිනා වෙන්න ගොඩක් දේවල් නම් මතක් කර ගන්න පුළුවන් වෙයි(ඒවා වචන වලින් ලියන්න බෑ කරලම පෙන්නන්න වෙන ඒවා)..!
8 වසර
අපේ පන්තිය තිබුනේ ඒ කාලයේ අපේ ස්කොලේට තිබ්බ ලොකුම ගොඩනැගිල්ලේ තුන්වෙනි තට්ටුවේ..(තිබ්බෙත් තට්ටු 3යි ) හරියටම කියනවා නම් තුන වසර පන්ති තිබ්බ ගොඩනැගිල්ලේ ඉහලම මාලයේ...පඩිපෙල නැග්ග ගමන් තියෙන පන්තිය අපේ පන්තිය..ඒ මහලේ තිබ්බේ 8 වසර පන්ති දෙකයි 9 වසර පන්ති දෙකයි පුස්ථකාලයයි විතරයි..අපේ පන්තිභාර ගුරුතුමිය වෙලා හිටියේ සන්ධ්‍යා ටීචර්...එයා තමයි ඒ අවුරුද්දේ අපේ ගණිතය ටීචර් වෙලා හිටියෙත්...කළුයි...කොණ්ඩේ කොටට කපලා හිටියේ හිනා වෙද්දි හරිම ලස්සනයි. අවුරුද්දේ මුල් මාස දෙක ප්‍රශ්ණයක් නැතුව අපි ඉතිං සාමාන්‍ය විදියට හිටියා... වෙන හැම අවුරුද්දකම වගේ අපි පන්ති හදන්නේ දෙපැත්තේ පේලි දෙකේ දෙන්නා ගානේ හා මැද පේලියේ 3 ක් වාඩි වෙන්න පුළුවන් විදියට ඒත් ඉඩ ප්‍රශ්ණයක් නිසා මේ පන්තියෙදි අපි පන්ති හැදුවේ මැදපේලියෙයි ඡනේලේ අයිනේ පේලියේ 4 දෙනා බැගිනුයි අනිත් පේලියේ 2 බැගිනුයි වාඩි වෙන විදියට...අපි හිටියේ ඡනේලේ පැත්තේ....මම - සාමා- නිරාශා- ශකිලා තමයි හිටියේ...හැමදාම පේලි ඉස්සරහට ඉස්සරහට එන්න ඕනි..අපිත් එක්ක ඉස්සරහට යන පේලියේ හිටියේ ලලින්ති- නිරෝශිණි-හර්ශි.. අකිලා වාඩි උනේ මැද පේළියේ වෙන තැනක..බොහොම සමාකාමීව හරී නිශ්ෂබ්ධ ලමයි ටිකක් විදියට තමයි අපි හිටියේ හික් හික්.....! ඔන්න එක දවසක් අපේ ස්කොලේට අළුත් සිස්ටර් කෙනෙක් ආවා..ඕක ඉතිං හැම අවුරුදු දෙක තුනකට සැරයක් වෙන දෙයක් නිසා අපි ගනන් ගත්තෙත් නෑ...ඒත් හදස්සියේම අපේ පන්තිය ඉස්සරහා කොරිඩෝ එකට ගුරු මේසයක් හා පුටුවක් ආවා..අනේ අපොයි අර ආව සිස්ටර්ව අපේ sectional head කරලා. ඊට කලින් කවදාවත් අපිට එහෙමට බලපැමක් කරන්න අංශ ප්‍රධානියෝ හිටියේ නෑ...අපිත් ඉතිං ගාණක් නැතුව හිටියා....අපි පොඩ්ඩක් කෑ ගැහුවොත් සද්දේ වැඩියි කියනවා ඇරෙන්න වෙන දෙයක් කියන්නේත් නෑ...අපි පන්තියෙන් එළියට යනවා දැක්කොත් කොහෙද මේ යන්නේ අහනවා ඇරෙන්න වෙන දෙයක් කිව්වෙත් නැ...ඔහොම සති දෙක තුනක් ගියා...එයාගේ පාඩුවේ එයා ඉන්නවා අපේ පාඩුවේ අපි ඉන්නවා.....ඒ කාලේ අපිට සමාඡ අධ්‍යනය ඉගැන්නුවේ තනූඡා කියලා ටීචර් කෙනෙක්....එයා ඇත්තටම ඒ ලෙවල් පන්ති වල මොනාද මන්දා උගන්නන එක්කෙනෙක්...ඒත් අපිට හොදට තේරෙන්න පාඩම් කියලා දෙන නිසා අපේ මුලු පන්තියම එයාගෙන් ඉගෙන ගත්තේ හරිම කැමැත්තෙන්....ඔන්න දවසක් සමාඡඅධ්‍යනය පීරියඩ් එක පටන් ගන්න බෙල් එක ගැහුව ගමන් අර සිස්ටර් අපේ පන්තියට ඇවිල්ලා කියපි අද ඉදන් මමයි ඔයාලට සෝෂල් උගන්නන්නේ කියලා... මොනා කරන්නද එහෙනම් දැන් මෙයාගෙන් ඉගෙනත් ගමුකෝ කියලා අපි පාඩම් පටන් ගත්තා....හයියෝ....!!!!!!! මෙලෝ මලදානයක් තේරෙන්නේ නෑ...අපිට තිබ්බේ අක්ෂාංශ දේශාංෂ පාඩමයි...සෞරග්‍රහ මණ්ඩලය ගැන පාඩමයි මට මතක විදියට...නොතේරුනත් කමක් නෑ...එයත් එක්ක බෑ..! කථාකරන වචන පැහැදිලි නෑ...සූර්යා කියනවා ඇහෙන්නේ නිකං චවුර්යා වගේ...එයා කතා කරද්දි කටින් කෙළ පනිනවා...ඉතිං ඉස්සරහා මැද පේළියේ ඉන්න උන්ටික කෙළ නානවා...පිටිපස්සේ ඉන්න උන් හිනා වෙනවා...අනික එයාට මාර ස්භාවික පරිසර උණක් තිබ්බා...හැමදාම කියනවා පහළ තියෙන මල් පැල පන්තියට ගෙනැල්ලා තියාගෙන සාත්තු කරන්න කියලා...කියන දේවල් කලේ නැති උනාම ඉතිං පන්තියටම බනිනවා...අපි මුණු වහගෙන හිනා වෙනවා....ටික දවසක් යද්දි එයාටම තේරුණා එයා විහිළුවක් වෙන්න යන්නේ කියලා...ඒ නිසා එයා නපුරු වෙන්න පටන් ගත්තා...හැබැයි පුදුම වැඩේ කියන්නේ එයා මාත් එක්ක හරිම යාළුයි...දවසක් අපි පන්තියේ අන්තිම පේළියේ හිටියේ..එයා උගන්නනවා..මැද පේලියේ හිටිය හර්ෂි මොනා හරි විහිලූ කතාවක් කියලා ලලින්ති ඒක හිමිට නිරාශාට කිව්වා නිරාශා හිටියේ මට එහා පැත්තේ...එයා මටයි සාමාටයි ෂකිලටයි කිව්වා...දැන් කට්ටියම හොරෙන් හොරෙන් හිනාවෙනවා...මමත් ඇතුළුව හොදේ...එක පාරටම ඇහුනා පිටිපස්සේ පේළියම නැගිටලා පන්තියෙන් එළියට යනවා කියන සද්දේ...අපි ඉතිං මොකුත් නොදන්න කට්ටිය වගේ වාඩිවෙලා සීරුවෙන් හිටියා පොත් දහා බලාගෙන..."කණ ඇහුනේ නැද්ද කට්ටියම නැගිටිනවා...!" ඔන්න ඉතිං අපි නැගිට්ටා...."යනවලා එළියට" අපිත් ඉතිං හිනාවල් තද කරගෙන එළියට යන්න හදද්දි මෙන්න මෙයා මගේ නම කියලා කියපි පුතේ ඔයා වාඩි වෙන්න කියලා $&%*^*%^*%..ඒ කාලේ ගුරුවරු ලග තිබ්බා මාසික ඇගයීම් වල ලකුණු වල හැටියට රතුපාට කොළ පාට කහපාට නිල් පාට බෝල වලින් ලකුණු කරන පොතක් ඒ පොතේ සියළුම වැඩ ටික බාර දුන්නෙත් මට මොන එහෙකටද මන්දා...! මාත් එක්ක හරිම හිතවත්. ඒ උනාට ඉතිං මම හිතවත් නෑ...ඒක එයා දන්නේ නැහැනේ....ටික දවසක් යද්දි අපිට එයා උගන්නන විදිය එපාම වෙලා ගියා...තනුඡා ටීචර්ගේ සරළ ක්‍රම වලට හුරු වෙලා හිටිය අපිට සිස්ටර්ගේ දසපනත් එක්ක ඉගන ගන්න එක එපා උනා....ඉතිං අපි මුළු පන්තියම ඒකට කරන්න දෙයක් කල්පනා කලා...පස්සේ කට්ටිය තීරණය කලා හැමෝම එකට ගිහින් සිස්ට ප්‍රින්සිපල්‍ට කියමු කියලා...හැමෝම හා කිව්වට පස්සේ දවසක් ෆ්‍රී පිරියඩ් එකක මුළු පන්තියම ගියා...මම සාමා අකිලා නදීශා හර්ෂණී ලලින්ති ඉශංකා හර්ශි බෙමල්කා උෂිණි ඇතුළු මුළු පන්තියම...කට්ටියම වීරයෝ වගේ එළියට බැස්සට අපිට තේරුණා අපේ පිටිපස්සෙන් එන අය ටික ටික අඩු වෙනවා කියලා...දෙවෙනි තට්ටුවේ තිබ්බ ඔෆිස් එක කිට්ටුවට යද්දි 36 ක් ඉන්න පන්තියේ ළමයි 20 ක් වගේ තමයි ඉතුරු වෙලා හිටියේ..අපි එතනම නතර වෙලා කියන්නේ මොනාද කවුද කතාකරන්නේ ඒවා මේවා කතා කරනකොටම ප්‍රින්සිපල් සිස්ට එළියට ඇවිල්ලා අහපි මොකද ඔතන කරන්නේ කියලා....එතකොට තව 5 ක් විතර හැරිලා ගියා...ඉතුරු වෙලා තිබ්බ හයිය සේරම එකතු කරලා අපි සේරම ටික කියන්න ගත්තා අපිට ස.අධ්‍යනයට වෙන ටීචර් කෙනෙක් ඕනි...සිස්ටර් කියන ඒවා තේරෙන්නේ නෑ කියලා....ප්‍රින්සිපල් උනත් අපෙන් එහෙම කථාවක් බලාපොරොත්තු උනේ නැතුව ඇති...එයා ගත් කටටම කිව්වා ඒවා අපි බලාගන්නම්..ඔයාලා පන්තියට යන්න... උගන්න කෙනාගෙන් ඉගනගන්න ඔයාලම දැනගන්න ඕනි කියලා.....මොනා කරන්නද ඉතිං අපිත් ඔළුව පාත්කරගෙන පන්තියට ආවා....ඇවිල්ලා ඇටි කෙහෙල් කාපු උගුඩුවෝ ටික වගේ බලන් හිටියා...පැහිච්ච වැඩ කරනවට කවුරු හරි ඇවිල්ලා බනිනවා නම්....ඔන්න එතකොටම " Ur attention plz .... this is abt 8J class ....කියලා යකඩ කට කෑ ගහන්න ගත්තා..අපිට ඉතිං තරු නිවි නිවි පත්තු උනා....පන්තියෙදි බැනුම් අහනවා වගේ නෙවෙයිනෙ...මුළු ස්කෝලෙටම ඇහෙන්න බැනුම් අහද්දි නැද්ද මං අහන්නේ? ඒවුනාට අපිට බැන්නේ නෑ......කිව්වේ මොනාද දන්නවද? අපිට අපේ තනූඡා ටිචර් ව ආපහු දුන්නා.....ඒවෙලාවේ ඇති වෙච්ච සතුට....! පස්සේ අපි තනුඡා ටීචර් එක්ක එකතු වෙලා අනුරාධපුර හා පොළොන්නරු යුගය ගැන ලොකු ප්‍රොඡෙක්ට් එකක් කරලා සිස්ටර් ට ගිහින් දුන්නා ස්තූති කරන්න....එදායින් පස්සේ sectional head එයගේ seat එකට ආවේ නෑ...දුටු තැන නැති වැරදි වලටත් අපේ පන්තිය බැනුම් අහනවා(මම ඇරෙන්න)... හික් හික්
ඔය කාලේ තමයි අපේ අළුත් බිල්ඩ්න් එක හදන්න පටන් ගත්තේ එක හදන අදහස මුලීන්ම ඇවිත් තිබුනේ අපි 1 වසරෙදි එදා ඉදන් අවුරුදු 8 ක්ම අපි සල්ලි එකතු කලා මොකද අපිට රඡයේ ආධාර ලැබුනේ නැති නිසා පාසලේ සල්ලි වලින්ම තමයි හැමදේම කරන්න සිද්ධ වුනේ...හැම අවුරුද්දකම ඒකට සල්ලි හොයන්න raffle draw...concerts...වගේ ඒවා වැරදුනේ නෑ...කොහොම උනත් බිල්ඩිමේ වැඩ පටන් අරන් මාස 3 කින් වගේ අපේ සිස්ට ප්‍රින්සිපල් නැති උනා හදිසි හෘදයාබාධයකින්.....! අපි මුලින්ම ස්කොලේට යන කාලේ ඉදන්ම හිටියේ සිස්ටර් ධම්මිකා එත් අපි 8 වසරෙන් සමුගන්න කිට්ටුවෙනකොටම එයා අපෙන් සමුගත්තා....ඊළගට කවුද අපේ ප්‍රින්සිපල් වෙන්නේ කියන එක තමයි අපිට තිබ්බ ප්‍රශ්නේ....කවුද කියලා දැනගත්තම තමයි අපේ ඇගේ ලේ වතුර උනේ.... වෙන කවුද ඉතිං අපේ SH තමා.....හයියෝ...!අපි මොනා කලත් වැරදී උනා...අපි මහා එපාම කරපු පන්තියක් ගානට දාලයි අපි ගැන කතා කලේ හැබැයි ආ‍පේ ගුරුවරු නම් මොකුත් කිව්වේ නෑ..ඒ එයාලා ඇත්ත හේතුව දැනගෙන හිටිය නිසා....
වෙලාවට ඒ කාලේ පාසැල් අවසාන වාරය ඉවර වෙන්න කිට්ටු වෙලා තිබ්බේ....අපෙන් පළිගන්න එයා හොද ක්‍රමයක් හොයා ගත්තා.....J හා S පන්ති වල ළමයි මාරු කරන එක...සරළවම කියනවා නම් යාළුවෝ වෙන් කරන එක.....ලලින්ති, අකිලා,නිරෝශිණි, බෙමල්කා,උෂිණි,අයේෂා,නිරෝශිණි,රංශිනී,සචිනි,වෙරංගා,පාඨලී,සඡීලා,චමරි,දිනුෂා,නදීශා...වගේ අය අනිත් පන්තියට යැව්වා....ඒ පන්තියෙන් ශාරංගිකා, ප්‍රියාශි,ඩැනියල්,හසිනි,සයුරි,කිංග්ස්ලි, ශිහාරා,වීශාකා,අචිනි,සහරා,චමිලා,සොහාෂි,උපේඛා...වගේ ටිකක් අපිට එව්වා....ඒ ගැන කිව්ව වෙලාවේ අපේ මුළු පන්තියම ඇඩුවා...පන්තිය ඉස්සරහා පඩිපෙලේ වාඩි වෙලා ඇඩුවා...මොකද ඒ කාලේ අපි අනිත් පන්තිය එක්ක එච්චර හිත හොද නෑ...ඊටත් වඩා යාළුවෝ වෙන් වෙන එක දුකක් උනා...ඒ තමයි අපි පන්තියක් විදියට දුක් වෙච්චි දෙවෙනි අවස්ථාව.... ඒත් අපි දුක් උනාට ඒකෙන් උනේ S හා J පන්ති දෙක යාළු වුන එක...මොකද පන්ති දෙකේම ඉන්නේ තම තමන්ගේ යාළුවෝ නිසා...ඒ ගැන කියන්න වෙන්නේ 9 පන්තියේදී....මේ සටහන දැනටමත් දිගවැඩියි...ඒක නිසා 9 පන්තියට වෙන දවසක යමු....
8 වසර
අපේ පන්තිය තිබුනේ ඒ කාලයේ අපේ ස්කොලේට තිබ්බ ලොකුම ගොඩනැගිල්ලේ තුන්වෙනි තට්ටුවේ..(තිබ්බෙත් තට්ටු 3යි ) හරියටම කියනවා නම් තුන වසර පන්ති තිබ්බ ගොඩනැගිල්ලේ ඉහලම මාලයේ...පඩිපෙල නැග්ග ගමන් තියෙන පන්තිය අපේ පන්තිය..ඒ මහලේ තිබ්බේ 8 වසර පන්ති දෙකයි 9 වසර පන්ති දෙකයි පුස්ථකාලයයි විතරයි..අපේ පන්තිභාර ගුරුතුමිය වෙලා හිටියේ සන්ධ්‍යා ටීචර්...එයා තමයි ඒ අවුරුද්දේ අපේ ගණිතය ටීචර් වෙලා හිටියෙත්...කළුයි...කොණ්ඩේ කොටට කපලා හිටියේ හිනා වෙද්දි හරිම ලස්සනයි. අවුරුද්දේ මුල් මාස දෙක ප්‍රශ්ණයක් නැතුව අපි ඉතිං සාමාන්‍ය විදියට හිටියා... වෙන හැම අවුරුද්දකම වගේ අපි පන්ති හදන්නේ දෙපැත්තේ පේලි දෙකේ දෙන්නා ගානේ හා මැද පේලියේ 3 ක් වාඩි වෙන්න පුළුවන් විදියට ඒත් ඉඩ ප්‍රශ්ණයක් නිසා මේ පන්තියෙදි අපි පන්ති හැදුවේ මැදපේලියෙයි ඡනේලේ අයිනේ පේලියේ 4 දෙනා බැගිනුයි අනිත් පේලියේ 2 බැගිනුයි වාඩි වෙන විදියට...අපි හිටියේ ඡනේලේ පැත්තේ....මම - සාමා- නිරාශා- ශකිලා තමයි හිටියේ...හැමදාම පේලි ඉස්සරහට ඉස්සරහට එන්න ඕනි..අපිත් එක්ක ඉස්සරහට යන පේලියේ හිටියේ ලලින්ති- නිරෝශිණි-හර්ශි.. අකිලා වාඩි උනේ මැද පේළියේ වෙන තැනක..බොහොම සමාකාමීව හරී නිශ්ෂබ්ධ ලමයි ටිකක් විදියට තමයි අපි හිටියේ හික් හික්.....! ඔන්න එක දවසක් අපේ ස්කොලේට අළුත් සිස්ටර් කෙනෙක් ආවා..ඕක ඉතිං හැම අවුරුදු දෙක තුනකට සැරයක් වෙන දෙයක් නිසා අපි ගනන් ගත්තෙත් නෑ...ඒත් හදස්සියේම අපේ පන්තිය ඉස්සරහා කොරිඩෝ එකට ගුරු මේසයක් හා පුටුවක් ආවා..අනේ අපොයි අර ආව සිස්ටර්ව අපේ sectional head කරලා. ඊට කලින් කවදාවත් අපිට එහෙමට බලපැමක් කරන්න අංශ ප්‍රධානියෝ හිටියේ නෑ...අපිත් ඉතිං ගාණක් නැතුව හිටියා....අපි පොඩ්ඩක් කෑ ගැහුවොත් සද්දේ වැඩියි කියනවා ඇරෙන්න වෙන දෙයක් කියන්නේත් නෑ...අපි පන්තියෙන් එළියට යනවා දැක්කොත් කොහෙද මේ යන්නේ අහනවා ඇරෙන්න වෙන දෙයක් කිව්වෙත් නැ...ඔහොම සති දෙක තුනක් ගියා...එයාගේ පාඩුවේ එයා ඉන්නවා අපේ පාඩුවේ අපි ඉන්නවා.....ඒ කාලේ අපිට සමාඡ අධ්‍යනය ඉගැන්නුවේ තනූඡා කියලා ටීචර් කෙනෙක්....එයා ඇත්තටම ඒ ලෙවල් පන්ති වල මොනාද මන්දා උගන්නන එක්කෙනෙක්...ඒත් අපිට හොදට තේරෙන්න පාඩම් කියලා දෙන නිසා අපේ මුලු පන්තියම එයාගෙන් ඉගෙන ගත්තේ හරිම කැමැත්තෙන්....ඔන්න දවසක් සමාඡඅධ්‍යනය පීරියඩ් එක පටන් ගන්න බෙල් එක ගැහුව ගමන් අර සිස්ටර් අපේ පන්තියට ඇවිල්ලා කියපි අද ඉදන් මමයි ඔයාලට සෝෂල් උගන්නන්නේ කියලා... මොනා කරන්නද එහෙනම් දැන් මෙයාගෙන් ඉගෙනත් ගමුකෝ කියලා අපි පාඩම් පටන් ගත්තා....හයියෝ....!!!!!!! මෙලෝ මලදානයක් තේරෙන්නේ නෑ...අපිට තිබ්බේ අක්ෂාංශ දේශාංෂ පාඩමයි...සෞරග්‍රහ මණ්ඩලය ගැන පාඩමයි මට මතක විදියට...නොතේරුනත් කමක් නෑ...එයත් එක්ක බෑ..! කථාකරන වචන පැහැදිලි නෑ...සූර්යා කියනවා ඇහෙන්නේ නිකං චවුර්යා වගේ...එයා කතා කරද්දි කටින් කෙළ පනිනවා...ඉතිං ඉස්සරහා මැද පේළියේ ඉන්න උන්ටික කෙළ නානවා...පිටිපස්සේ ඉන්න උන් හිනා වෙනවා...අනික එයාට මාර ස්භාවික පරිසර උණක් තිබ්බා...හැමදාම කියනවා පහළ තියෙන මල් පැල පන්තියට ගෙනැල්ලා තියාගෙන සාත්තු කරන්න කියලා...කියන දේවල් කලේ නැති උනාම ඉතිං පන්තියටම බනිනවා...අපි මුණු වහගෙන හිනා වෙනවා....ටික දවසක් යද්දි එයාටම තේරුණා එයා විහිළුවක් වෙන්න යන්නේ කියලා...ඒ නිසා එයා නපුරු වෙන්න පටන් ගත්තා...හැබැයි පුදුම වැඩේ කියන්නේ එයා මාත් එක්ක හරිම යාළුයි...දවසක් අපි පන්තියේ අන්තිම පේළියේ හිටියේ..එයා උගන්නනවා..මැද පේලියේ හිටිය හර්ෂි මොනා හරි විහිලූ කතාවක් කියලා ලලින්ති ඒක හිමිට නිරාශාට කිව්වා නිරාශා හිටියේ මට එහා පැත්තේ...එයා මටයි සාමාටයි ෂකිලටයි කිව්වා...දැන් කට්ටියම හොරෙන් හොරෙන් හිනාවෙනවා...මමත් ඇතුළුව හොදේ...එක පාරටම ඇහුනා පිටිපස්සේ පේළියම නැගිටලා පන්තියෙන් එළියට යනවා කියන සද්දේ...අපි ඉතිං මොකුත් නොදන්න කට්ටිය වගේ වාඩිවෙලා සීරුවෙන් හිටියා පොත් දහා බලාගෙන..."කණ ඇහුනේ නැද්ද කට්ටියම නැගිටිනවා...!" ඔන්න ඉතිං අපි නැගිට්ටා...."යනවලා එළියට" අපිත් ඉතිං හිනාවල් තද කරගෙන එළියට යන්න හදද්දි මෙන්න මෙයා මගේ නම කියලා කියපි පුතේ ඔයා වාඩි වෙන්න කියලා $&%*^*%^*%..ඒ කාලේ ගුරුවරු ලග තිබ්බා මාසික ඇගයීම් වල ලකුණු වල හැටියට රතුපාට කොළ පාට කහපාට නිල් පාට බෝල වලින් ලකුණු කරන පොතක් ඒ පොතේ සියළුම වැඩ ටික බාර දුන්නෙත් මට මොන එහෙකටද මන්දා...! මාත් එක්ක හරිම හිතවත්. ඒ උනාට ඉතිං මම හිතවත් නෑ...ඒක එයා දන්නේ නැහැනේ....ටික දවසක් යද්දි අපිට එයා උගන්නන විදිය එපාම වෙලා ගියා...තනුඡා ටීචර්ගේ සරළ ක්‍රම වලට හුරු වෙලා හිටිය අපිට සිස්ටර්ගේ දසපනත් එක්ක ඉගන ගන්න එක එපා උනා....ඉතිං අපි මුළු පන්තියම ඒකට කරන්න දෙයක් කල්පනා කලා...පස්සේ කට්ටිය තීරණය කලා හැමෝම එකට ගිහින් සිස්ට ප්‍රින්සිපල්‍ට කියමු කියලා...හැමෝම හා කිව්වට පස්සේ දවසක් ෆ්‍රී පිරියඩ් එකක මුළු පන්තියම ගියා...මම සාමා අකිලා නදීශා හර්ෂණී ලලින්ති ඉශංකා හර්ශි බෙමල්කා උෂිණි ඇතුළු මුළු පන්තියම...කට්ටියම වීරයෝ වගේ එළියට බැස්සට අපිට තේරුණා අපේ පිටිපස්සෙන් එන අය ටික ටික අඩු වෙනවා කියලා...දෙවෙනි තට්ටුවේ තිබ්බ ඔෆිස් එක කිට්ටුවට යද්දි 36 ක් ඉන්න පන්තියේ ළමයි 20 ක් වගේ තමයි ඉතුරු වෙලා හිටියේ..අපි එතනම නතර වෙලා කියන්නේ මොනාද කවුද කතාකරන්නේ ඒවා මේවා කතා කරනකොටම ප්‍රින්සිපල් සිස්ට එළියට ඇවිල්ලා අහපි මොකද ඔතන කරන්නේ කියලා....එතකොට තව 5 ක් විතර හැරිලා ගියා...ඉතුරු වෙලා තිබ්බ හයිය සේරම එකතු කරලා අපි සේරම ටික කියන්න ගත්තා අපිට ස.අධ්‍යනයට වෙන ටීචර් කෙනෙක් ඕනි...සිස්ටර් කියන ඒවා තේරෙන්නේ නෑ කියලා....ප්‍රින්සිපල් උනත් අපෙන් එහෙම කථාවක් බලාපොරොත්තු උනේ නැතුව ඇති...එයා ගත් කටටම කිව්වා ඒවා අපි බලාගන්නම්..ඔයාලා පන්තියට යන්න... උගන්න කෙනාගෙන් ඉගනගන්න ඔයාලම දැනගන්න ඕනි කියලා.....මොනා කරන්නද ඉතිං අපිත් ඔළුව පාත්කරගෙන පන්තියට ආවා....ඇවිල්ලා ඇටි කෙහෙල් කාපු උගුඩුවෝ ටික වගේ බලන් හිටියා...පැහිච්ච වැඩ කරනවට කවුරු හරි ඇවිල්ලා බනිනවා නම්....ඔන්න එතකොටම " Ur attention plz .... this is abt 8J class ....කියලා යකඩ කට කෑ ගහන්න ගත්තා..අපිට ඉතිං තරු නිවි නිවි පත්තු උනා....පන්තියෙදි බැනුම් අහනවා වගේ නෙවෙයිනෙ...මුළු ස්කෝලෙටම ඇහෙන්න බැනුම් අහද්දි නැද්ද මං අහන්නේ? ඒවුනාට අපිට බැන්නේ නෑ......කිව්වේ මොනාද දන්නවද? අපිට අපේ තනූඡා ටිචර් ව ආපහු දුන්නා.....ඒවෙලාවේ ඇති වෙච්ච සතුට....! පස්සේ අපි තනුඡා ටීචර් එක්ක එකතු වෙලා අනුරාධපුර හා පොළොන්නරු යුගය ගැන ලොකු ප්‍රොඡෙක්ට් එකක් කරලා සිස්ටර් ට ගිහින් දුන්නා ස්තූති කරන්න....එදායින් පස්සේ sectional head එයගේ seat එකට ආවේ නෑ...දුටු තැන නැති වැරදි වලටත් අපේ පන්තිය බැනුම් අහනවා(මම ඇරෙන්න)... හික් හික්
ඔය කාලේ තමයි අපේ අළුත් බිල්ඩ්න් එක හදන්න පටන් ගත්තේ එක හදන අදහස මුලීන්ම ඇවිත් තිබුනේ අපි 1 වසරෙදි එදා ඉදන් අවුරුදු 8 ක්ම අපි සල්ලි එකතු කලා මොකද අපිට රඡයේ ආධාර ලැබුනේ නැති නිසා පාසලේ සල්ලි වලින්ම තමයි හැමදේම කරන්න සිද්ධ වුනේ...හැම අවුරුද්දකම ඒකට සල්ලි හොයන්න raffle draw...concerts...වගේ ඒවා වැරදුනේ නෑ...කොහොම උනත් බිල්ඩිමේ වැඩ පටන් අරන් මාස 3 කින් වගේ අපේ සිස්ට ප්‍රින්සිපල් නැති උනා හදිසි හෘදයාබාධයකින්.....! අපි මුලින්ම ස්කොලේට යන කාලේ ඉදන්ම හිටියේ සිස්ටර් ධම්මිකා එත් අපි 8 වසරෙන් සමුගන්න කිට්ටුවෙනකොටම එයා අපෙන් සමුගත්තා....ඊළගට කවුද අපේ ප්‍රින්සිපල් වෙන්නේ කියන එක තමයි අපිට තිබ්බ ප්‍රශ්නේ....කවුද කියලා දැනගත්තම තමයි අපේ ඇගේ ලේ වතුර උනේ.... වෙන කවුද ඉතිං අපේ SH තමා.....හයියෝ...!අපි මොනා කලත් වැරදී උනා...අපි මහා එපාම කරපු පන්තියක් ගානට දාලයි අපි ගැන කතා කලේ හැබැයි ආ‍පේ ගුරුවරු නම් මොකුත් කිව්වේ නෑ..ඒ එයාලා ඇත්ත හේතුව දැනගෙන හිටිය නිසා....
වෙලාවට ඒ කාලේ පාසැල් අවසාන වාරය ඉවර වෙන්න කිට්ටු වෙලා තිබ්බේ....අපෙන් පළිගන්න එයා හොද ක්‍රමයක් හොයා ගත්තා.....J හා S පන්ති වල ළමයි මාරු කරන එක...සරළවම කියනවා නම් යාළුවෝ වෙන් කරන එක.....ලලින්ති, අකිලා,නිරෝශිණි, බෙමල්කා,උෂිණි,අයේෂා,නිරෝශිණි,රංශිනී,සචිනි,වෙරංගා,පාඨලී,සඡීලා,චමරි,දිනුෂා,නදීශා...වගේ අය අනිත් පන්තියට යැව්වා....ඒ පන්තියෙන් ශාරංගිකා, ප්‍රියාශි,ඩැනියල්,හසිනි,සයුරි,කිංග්ස්ලි, ශිහාරා,වීශාකා,අචිනි,සහරා,චමිලා,සොහාෂි,උපේඛා...වගේ ටිකක් අපිට එව්වා....ඒ ගැන කිව්ව වෙලාවේ අපේ මුළු පන්තියම ඇඩුවා...පන්තිය ඉස්සරහා පඩිපෙලේ වාඩි වෙලා ඇඩුවා...මොකද ඒ කාලේ අපි අනිත් පන්තිය එක්ක එච්චර හිත හොද නෑ...ඊටත් වඩා යාළුවෝ වෙන් වෙන එක දුකක් උනා...ඒ තමයි අපි පන්තියක් විදියට දුක් වෙච්චි දෙවෙනි අවස්ථාව.... ඒත් අපි දුක් උනාට ඒකෙන් උනේ S හා J පන්ති දෙක යාළු වුන එක...මොකද පන්ති දෙකේම ඉන්නේ තම තමන්ගේ යාළුවෝ නිසා...ඒ ගැන කියන්න වෙන්නේ 9 පන්තියේදී....මේ සටහන දැනටමත් දිගවැඩියි...ඒක නිසා 9 පන්තියට වෙන දවසක යමු....
Domant Power
“It didn’t matter, any of it, the grueling battle to retain my soul’s integrity, the long pressing down will upon desire; in moments I had gone lifetimes. All that power dormant, sleeping, only needing the detonation of a touch to trigger a chaos in mind which subservient to passion, mind’s will extinguished in body’s will.”
Wednesday, August 20, 2008
මීදුම් සළු
ඇවිද යන්නෙමි මගක, මාවතක්මදැයි නොතේරේ...
එහෙත් පසුකර ආ ගමන් මග නිසාවෙන් දැනෙයි එය එක්තරා මගක් බව....
දෙනෙත් විවරව ඇතැයි සිතෙන මුත් ඒසේමදැයි නොතේරේ...
විවරව ඇති බව පමණක් දැනට උපකල්පනය කරමි.
සතර ඇත පැතිර ඇත දැඩි මීදුමක්- නොපෙනේ මටම මාගේ දෙපා මුලවත්...
වළාකුළක් තරමටම ඝණ මීදුමකි එය..පසුකර ආ මග පුරාවටම පැතිර තිබූ.
මොහොතකට හිස පමණක් හරවා බලන විට ආ මග යැයි සැක කලහැකි යමක් මා ගමන නිසාම ඇත් වූ මීදුම් පටලින් පෙනේ...
මැතකදී පසුකල දේ පැහැදිලිව පෙනෙද්දී බොහෝ කලට පෙර හැර දමා ආ දේ නැවතත් මීදුම විසින්ම සගවාලයි....
සෙමින් සෙමින් සෙමින්........... නොපෙනී යයි....සැගව යයි.....
ආමග දෙස බලන්නට හැරවු හිසම
නැවත හරවමි ඉදිරියට අංශක 180ක කෝණයක් තුල
පෙනෙයි නොපෙනෙයි
බොහෝ දේ...ගුප්ත මීදුම් සළුව ඉදිරිය වසාගෙන...
කැමැත්තෙන් හෝ අකමැත්තෙන් පය ඔසවා තැබිය යුතුමය නොපෙනෙන මාවත දිගේ......
පය තබන්නේ
කටු අකුලක්..වල ගොඩැල්ලක්...බාධකයක්‍....
මලක් ... තණපලසක්...හෝ සමහර විට වැටි මිය යා හැකි අගාධයකට විය හැක....
බියෙන් සැකයෙන් කුතුහලයෙන් හෝ විශ්වාසයෙන් තබමි පා පියවර....
පෙරමග මුණගැසෙන්නේ... ක්ෂමභුමියක්...නිරුදක කතරක් හො කිසිත් නැති තවත් තව තවත් ඉදිරියට යාමට ඇති මාවතක් පමණක්ම විය හැක....
දිශා මාපක..පහන් එළි කිසිත් නැත...
එහෙතේ සෙවනැලි දෙකක් මෙන් නැකත් තරු දෙකක් මෙන් බොද මීදුම තුල පවා තනියක් නොදැනෙන ආත්ම දෙකක් මාවටා ඇති බව දැනෙයි...පසුකර ආ මගදී පය පැකිලි වැටුන විට... පිපාසයෙන් වල්මත් වීමට යන විට...හැකි වැර යොදා මා ගමනට පෙලබවන බලවේගයකි එය...
එහෙත් දිනක...සෙවෙනැලි වියැකෙන බවත් .... තාරුකා සැගෙවෙන බවත් දැනෙයි...දනිමි.... මා මෙන්ම, මා යන්නා සේම සියල්ලෝ තමන්ගේ මගක/ගමනක යන බව දනිමි...
ඇතැම් විට මීදුම දෙබෑ කර අප ගමන් ගන්නා මග දිගේ
දැත් අල්ලවා‍ගෙන අපි පැමිණියෙමු....යමින් සිටින්නෙමු....යාවී....
එහෙත් මන්සන්දියක් හෝ එවැන්ක් අසලදී තෙත් වු හදවතින් අත් අත හැර දමා අපි වෙන්වුනෙමු...වෙන්වන්නෙමු....වෙන්වෙයි...
වෙන්වන මොහොතෙදි එකෙකු මල් මිටක්...තවකෙක් කටුඔටුන්නක්..තවත් අය තවත් දේ දැත් මත තබා වෙන් විය.....
නැවතත් ඇතැම් විට අප මුණගැසෙනු ඇත...අපි අපි ලෙසම හෝ මීට වෙනස් ලෙස...
ඇතැම් විට කිසිදිනෙක මුණ නොගැසෙනු ඇත...කාට නම් කිවහැකිද?
මේ මහා මීදුමෙන් එළිය දක්නා කෙනෙක් වෙද්ද?
එළිය සොයා හෝ නිමක් සොයා හෝ පා පෙරට තබා යා යුතුමය...
ගොඩවිය නොහැකි අගාධයකට වැටී ගෙලසිදෙන තුරු....
පෙනහළු සිදුරු වී හුස්ම නොවැටෙන තුරු හෝ...
ඔසවා ගත නොහැකි සේ දෙපාඔත්පල වෙන තුරු හෝ...
එකව ආ උන් සමුගන්න විට හදවත පසාරු වන සේ ගැසූ කිනිසි පහරින් හදවතේ අවසන් රුධිර බිදත් බිමට වැටී වියලී යන තුරුම හෝ....
මේ ඝණ මීදුම් පටල ඉරාදමමින් මා යායුතුය.....
කදුළු බිදු බේරේවි...සීනා මල් මුව පොපියාවි...හැගීම් විරහිත වේවි...
අසල තුරු මත මලින් බර දර්ශණ නරඹමින්...සකුණ ගී හඩ අසමින්...සුළ‍ගේ විලාපය...පිණි බිදු වල වැල‍පීම්...ඇතැම් විට ගමන අතර මග අතහැර දැමූ උන්ගේ දිරාපත් වූ සිරුරු .... නරඹමින් මා යා යුතුය....කොහි ...කුමට දැයි නොදන්නවා මුත්....
මම යමි...මා සමග නුඹලාද යයි...නන්නාදුනන්නෝ යයි...
කෙලවරක් නැති ඡිවිත ගමනක........!
Tuesday, August 19, 2008
අපේ ඉස්කෝලේ 3
මේ ස්කොලේ ගැන ලියන එක මට දැන් ඇති වේගෙන එන්නෙ...ටික කලක් යනකොට එපා වීමේ රෝගය මටත් තියෙනවා....සමහර වෙලාවට හිතලා විතරක් කම්මැලි කම හින්දා ඉවර කරන්න තියා පටන් ගත්තේවත් නැති වැඩ කොච්චර තියෙනවද? ඒවා කලා නම් මම අද මෙතන නෑ...ටික දවසක ඉදන් ඔළුව ඇතුලේ කැරකෙන වචන ටිකත් මේ වෙලාවේ මතක නෑ...වෙන වැඩක් ඇත්තේත් නෑ...නිදිත් මතයි නිදාගන්නත් බෑ..ඒක නිසා ඉතුරු වෙලා තියන උවමනාව ටික එකතු කරගෙන ඉස්කොලේ ගැන ලියලා ඉවර කරන්නවා බලමු පුළුවන් තරම් ලියන්න....කොට කරන්න පුළුවන් උපරිම කොට කරනවා...මට මේ මගුල එපා වෙනවා නැත්නම්....!
5 වසර
5 වසර පන්තිය තිබුනේ 1 වසර පන්තිය තිබ්බ ගොඩනැගිල්ලේ උඩතට්ටුවේ..5 වසර S හා J පන්ති දෙක විතරයි ඒකේ තිබුනේ...4 වසරේ අපේ ටීචර් වෙලා හිටිය විනීශ්‍යා ටීචර්ම තමයි 5 වසරෙත් අපේ ටීචර් විදියට හිටියේ...අපි මුල්ම වතාවට සිංහල සමිතියක් පටන් ගත්තේ 5 වසරෙදි...වැඩිපුරම තිබ්බේ නාට්‍ය තමයි. අපේ පන්තියේ හිටිය වෙරංගා තමයි ආච්චිගේ චරිතය කරන්නේ හැමදාම එයාට තිබ්බේ කැරලි කොණ්ඩයක් අපි පවුඩර් දාලා කොණ්ඩේ සුදු කරනවා...වෙරංගා ස්කොලේ ආවේ පයින් ඒක හින්දා කොණ්ඩේ සුදු උනාට එයාට ප්‍රශ්ණයක් නෑ.
අපේ ඉස්කොලේ කවදාවත් රඡයේ විභාග මධ්‍යස්ථානයක් විදියට පාවිච්චි කලේ නෑ...ඒක නිසා අපිට ශිශ්‍යත්ව විභාගේ ලියන්න අගමැති බාලිකාවට යන්න උනා. විභාගේ ඉවර උනාට පස්සේ අපිට කොට්ට උරයක් මහන්න කියලා දුන්නා...ලස්සනට මල් මහලා..මල් මැහන්න කිව්වේ කතිර මැස්මෙන් හා නැටි මැස්මෙන්...මම මහන වැඩ වලට අකමැතියි ..(දැනටත් මහන්නේ කතිර මැහැම් වල කොටු ගනින්න පුළුවන් රෙදි වල විතරයි ) ඒක නිසා කොට්ට උරේ මල් මහගත්තේ අම්මට කියලා....
6 වසර
6 වසර කියන්නේ අපේ පාසැල් ඡිවිත වල වෙනසක් කරන වසරක්...ශිෂ්‍යත්ව ප්‍රතිඵල වලින් පටන් ගත්තම...පාසැල් මාරුවීම...එක එක විෂයට වෙන වෙනම ගුරුවරු පැමිණීම...කළා විෂයන් තෝරා ගැනීමට සිදුවීම වගේ දේවල්
6 වසරේ අපේ ටීචර් තමයි මිනෝලි ටීචර්- අපේ පන්තිය තිබුනේ ස්කෝලේ පරණ ගොඩනැගිල්ලේ....අපේ අම්ම ඉගන ගන්න කාලේත් ඒක තිබුනලු....අද වෙනකොට නම් ඒක නෑ...අළුත් ගොඩනැගිල්ල හදන්න ඒක කැඩුවා...පන්තියේ තිබුනේ රෝස පාට මේස පුටු රෝස පාට තිර රෙදි දාලා තිබ්බේ. උදේට ඉර එළිය වැටෙද්දි හරිම ලස්සනයි. ශිෂ්‍යත්ව ප්‍රතිඵල ආවට පස්සේ පන්තිය ගොඩක් වෙනස් උනා මොකද හොදටම ලකුණු ගත්ත අය අයින් වෙලා ගියා...ගයනි බටුවිට, උත්පලා,වාසනා,ඕෂදී, මහේෂිකා,සුරංගි ඒ අය අතරින් ටික දෙනෙක්. එතකොට මම !හික් හික් අපේ අවුරුද්දේ පාස් කලේ 130 මට ලකුණු හරියටම 130 කොහොමත් පාස් උනත් ෆෙල් උනත් ස්කෝලේ මාරු කරන්නේ නෑ තාත්තා මුලින්ම කියලා තිබ්බ නිසා මට ඒක වැඩි බලපැමක් කලේ නෑ...හැබැයි ලොකුම හොදේ තමයි අපේ පන්තියේ හිටිය පණ්ඩිතයෝ ටික අයින් වෙලා ගිය එක...ඒක මම විතරක් නෙවෙයි හැමෝම කියන දෙයක්...ඊරිසියාවද මන්දා ඉතිං ලොල්ස්.....!
හයේ පන්තියේ අපිට ගණිතය ඉගැන්නුවේ ප්‍රශංසනී ටිචර්,විද්‍යාව - ශාමිණි, ඉංග්‍රිසි- නන්දනී, ස.අධ්‍යනය - ලලිතා, බුද්ධාගම - මනෝරිකා, සිංහල - සාමා ටීචර්
කළා විෂය තෝරගන්න ගිහින් පොඩි ගැටළුවකට මූණ දෙන්නත් සිද්ධ උනා...උගන්නපු ටීචර් ට කැමති හින්දයි western Band එකට තිබ්බ කැමැත්තයි හින්දා මම western music කරන්න හිතාගත්තා....ඒත් අවංකවම ඒ කාලේ මම නැටුම් වලට දක්ෂයි මුල්ම දවසේ මම නැටුම් වලට නොගියම නැටුම් උගන්නන මංගලිකා ටීචර් මාව ගෙන්නලම ඇහුවා ඇයි එන්නේ නැත්තේ කියලා මම බෑ කියලා ගියා කොහොම හරි මුල්ම සති දෙකේම ස්වෙන්ද්‍රනී ටීචර් ආවේ නෑ...එයාට බබෙක් ලැබෙන්න හිටිය හින්දා...මට බලාගෙන ඉදිල්ල එපා උනා ඉතිං නැටුම් වලට ගියා එදා මංගලිකා ටීචර්ට නම් පුදුම සතුටක් තිබ්බේ...හැබැයි පස්සේ කාලෙක නම් ඒ සතුට නැති වෙන්න ඇති.මොකෝ මට අන්තිම කාලේ නැටුම් සටහන් පොතක් වත් නැති උනා !**$($&*&$%
අපේ ස්කොලේ පන්තියේ ලකුණු අනුව වෙනියා දාන්න පටන් ගත්තේ 6 වසරේ මැද වාරේ ඉදන් සාමාන්‍යයෙන් මම පොඩි කාලේ ඉදන් කැප වෙලා පේ වෙලා පාඩම් කරන එක්කෙනෙක් නෙවෙයි..උගන්න වෙලාවට අහගන්න දෙයක් තමයි වැඩිපුරම ඔළුවේ තිබ්බේ ගෙදර ගිහින් දෙන වැඩ ටික කරනවා මිසක් මහා ලොකුවට මම කවදාවත්ම පාඩම් කලේ නෑ මං හිතන්නේ..(දැන් තමයි මෝඩ කම් මතක් වෙන්නේ)නොහිතුව විදියට දෙවෙනි වාරේ මම 4 වෙනියා උනා...මට නිකං හිතා ගන්න බැරි උනා මම හිතනනේ. මොකද මම ඒ වගේ දේවල් කවදාවත් බලාපොරොත්තු වෙන්නේ නැති අමුතුම එකෙක් හින්දා මටත් හිතා ගන්න බෑ ඇයි කියලා..හැබැයි සිද්ධ වෙච්ච හොදම දේ තමයි 3 වෙනි වාරේ මම 14 වෙනියා වුනුඑක.report එක ගන්න මට යන්න බැරි උනා අම්මා තමයි ගිහින් අරන් ආවේ...වෙනියා කොහොම උනත් ලකුණු සැලකිය යුතු මට්ටමක තිබ්බ හින්දා වැඩිය ගුරුවරු බැනලා තිබ්බේ නම් නෑ...ඒත් ඉතිං මම ගෙදර ඉදන් අම්මාගෙන් හොදට අහගත්තා....!
5-6 වසර වල මාත් එක්ක හිටියේ චතුරි...ඒයත් එහෙම උනේ මගේ ලග වාඩිවෙලා හිටිය හින්දා මිසක් යාළුවෝ වෙන්න තරම් හොද පදනමක් නම් අපිට තිබ්බේ නෑ...ඒක නිකම් කථා කරන්න එහේ මෙහේ යන්න තනියට ඉන්න යාළුවෙක් විතරයි...අනික චතුරි කියන්නේ හරීම ලාමක ඔතෑනි කොදුරනවා වගේ කථා කරන ලමයෙක් මම සම්පුර්ණයෙන්ම ඒකේ අනිත් පැත්ත හික් හික්....!
7 වසර ලියන වෙලාවේ හදිසියෙම මතක් වෙලා මේක ලියන්නේ...පාසැල් ඡිවිතේ මුල්ම හා අවසාන වතාවට පන්ති තරග ඇරෙන්න ක්‍රීඩා උත්සවේක ප්‍රධාන තරගයක මම සෙල්ලම් කලේ 6 වසරෙදි..ඒ නෙට්බෝල් වලට. එදායින් පස්සේ මම ආයේ පැත්තෙවත් ගියේ නෑ. අව්වේ කරවෙන්න බැරි හින්දයි සෙල්ලමට තියන අකමැත්තයි හින්දා. කොහොම උනත් සෙල්ලම් කරපු තරගා වලියේ championship certificate එක නම් තාම තියෙනවා. ඒ මීට් එකෙන් දිනුවෙත් මගේ නිවාසය - Philomina
7 වසර
5 වසර
5 වසර පන්තිය තිබුනේ 1 වසර පන්තිය තිබ්බ ගොඩනැගිල්ලේ උඩතට්ටුවේ..5 වසර S හා J පන්ති දෙක විතරයි ඒකේ තිබුනේ...4 වසරේ අපේ ටීචර් වෙලා හිටිය විනීශ්‍යා ටීචර්ම තමයි 5 වසරෙත් අපේ ටීචර් විදියට හිටියේ...අපි මුල්ම වතාවට සිංහල සමිතියක් පටන් ගත්තේ 5 වසරෙදි...වැඩිපුරම තිබ්බේ නාට්‍ය තමයි. අපේ පන්තියේ හිටිය වෙරංගා තමයි ආච්චිගේ චරිතය කරන්නේ හැමදාම එයාට තිබ්බේ කැරලි කොණ්ඩයක් අපි පවුඩර් දාලා කොණ්ඩේ සුදු කරනවා...වෙරංගා ස්කොලේ ආවේ පයින් ඒක හින්දා කොණ්ඩේ සුදු උනාට එයාට ප්‍රශ්ණයක් නෑ.
අපේ ඉස්කොලේ කවදාවත් රඡයේ විභාග මධ්‍යස්ථානයක් විදියට පාවිච්චි කලේ නෑ...ඒක නිසා අපිට ශිශ්‍යත්ව විභාගේ ලියන්න අගමැති බාලිකාවට යන්න උනා. විභාගේ ඉවර උනාට පස්සේ අපිට කොට්ට උරයක් මහන්න කියලා දුන්නා...ලස්සනට මල් මහලා..මල් මැහන්න කිව්වේ කතිර මැස්මෙන් හා නැටි මැස්මෙන්...මම මහන වැඩ වලට අකමැතියි ..(දැනටත් මහන්නේ කතිර මැහැම් වල කොටු ගනින්න පුළුවන් රෙදි වල විතරයි ) ඒක නිසා කොට්ට උරේ මල් මහගත්තේ අම්මට කියලා....
6 වසර
6 වසර කියන්නේ අපේ පාසැල් ඡිවිත වල වෙනසක් කරන වසරක්...ශිෂ්‍යත්ව ප්‍රතිඵල වලින් පටන් ගත්තම...පාසැල් මාරුවීම...එක එක විෂයට වෙන වෙනම ගුරුවරු පැමිණීම...කළා විෂයන් තෝරා ගැනීමට සිදුවීම වගේ දේවල්
6 වසරේ අපේ ටීචර් තමයි මිනෝලි ටීචර්- අපේ පන්තිය තිබුනේ ස්කෝලේ පරණ ගොඩනැගිල්ලේ....අපේ අම්ම ඉගන ගන්න කාලේත් ඒක තිබුනලු....අද වෙනකොට නම් ඒක නෑ...අළුත් ගොඩනැගිල්ල හදන්න ඒක කැඩුවා...පන්තියේ තිබුනේ රෝස පාට මේස පුටු රෝස පාට තිර රෙදි දාලා තිබ්බේ. උදේට ඉර එළිය වැටෙද්දි හරිම ලස්සනයි. ශිෂ්‍යත්ව ප්‍රතිඵල ආවට පස්සේ පන්තිය ගොඩක් වෙනස් උනා මොකද හොදටම ලකුණු ගත්ත අය අයින් වෙලා ගියා...ගයනි බටුවිට, උත්පලා,වාසනා,ඕෂදී, මහේෂිකා,සුරංගි ඒ අය අතරින් ටික දෙනෙක්. එතකොට මම !හික් හික් අපේ අවුරුද්දේ පාස් කලේ 130 මට ලකුණු හරියටම 130 කොහොමත් පාස් උනත් ෆෙල් උනත් ස්කෝලේ මාරු කරන්නේ නෑ තාත්තා මුලින්ම කියලා තිබ්බ නිසා මට ඒක වැඩි බලපැමක් කලේ නෑ...හැබැයි ලොකුම හොදේ තමයි අපේ පන්තියේ හිටිය පණ්ඩිතයෝ ටික අයින් වෙලා ගිය එක...ඒක මම විතරක් නෙවෙයි හැමෝම කියන දෙයක්...ඊරිසියාවද මන්දා ඉතිං ලොල්ස්.....!
හයේ පන්තියේ අපිට ගණිතය ඉගැන්නුවේ ප්‍රශංසනී ටිචර්,විද්‍යාව - ශාමිණි, ඉංග්‍රිසි- නන්දනී, ස.අධ්‍යනය - ලලිතා, බුද්ධාගම - මනෝරිකා, සිංහල - සාමා ටීචර්
කළා විෂය තෝරගන්න ගිහින් පොඩි ගැටළුවකට මූණ දෙන්නත් සිද්ධ උනා...උගන්නපු ටීචර් ට කැමති හින්දයි western Band එකට තිබ්බ කැමැත්තයි හින්දා මම western music කරන්න හිතාගත්තා....ඒත් අවංකවම ඒ කාලේ මම නැටුම් වලට දක්ෂයි මුල්ම දවසේ මම නැටුම් වලට නොගියම නැටුම් උගන්නන මංගලිකා ටීචර් මාව ගෙන්නලම ඇහුවා ඇයි එන්නේ නැත්තේ කියලා මම බෑ කියලා ගියා කොහොම හරි මුල්ම සති දෙකේම ස්වෙන්ද්‍රනී ටීචර් ආවේ නෑ...එයාට බබෙක් ලැබෙන්න හිටිය හින්දා...මට බලාගෙන ඉදිල්ල එපා උනා ඉතිං නැටුම් වලට ගියා එදා මංගලිකා ටීචර්ට නම් පුදුම සතුටක් තිබ්බේ...හැබැයි පස්සේ කාලෙක නම් ඒ සතුට නැති වෙන්න ඇති.මොකෝ මට අන්තිම කාලේ නැටුම් සටහන් පොතක් වත් නැති උනා !**$($&*&$%
අපේ ස්කොලේ පන්තියේ ලකුණු අනුව වෙනියා දාන්න පටන් ගත්තේ 6 වසරේ මැද වාරේ ඉදන් සාමාන්‍යයෙන් මම පොඩි කාලේ ඉදන් කැප වෙලා පේ වෙලා පාඩම් කරන එක්කෙනෙක් නෙවෙයි..උගන්න වෙලාවට අහගන්න දෙයක් තමයි වැඩිපුරම ඔළුවේ තිබ්බේ ගෙදර ගිහින් දෙන වැඩ ටික කරනවා මිසක් මහා ලොකුවට මම කවදාවත්ම පාඩම් කලේ නෑ මං හිතන්නේ..(දැන් තමයි මෝඩ කම් මතක් වෙන්නේ)නොහිතුව විදියට දෙවෙනි වාරේ මම 4 වෙනියා උනා...මට නිකං හිතා ගන්න බැරි උනා මම හිතනනේ. මොකද මම ඒ වගේ දේවල් කවදාවත් බලාපොරොත්තු වෙන්නේ නැති අමුතුම එකෙක් හින්දා මටත් හිතා ගන්න බෑ ඇයි කියලා..හැබැයි සිද්ධ වෙච්ච හොදම දේ තමයි 3 වෙනි වාරේ මම 14 වෙනියා වුනුඑක.report එක ගන්න මට යන්න බැරි උනා අම්මා තමයි ගිහින් අරන් ආවේ...වෙනියා කොහොම උනත් ලකුණු සැලකිය යුතු මට්ටමක තිබ්බ හින්දා වැඩිය ගුරුවරු බැනලා තිබ්බේ නම් නෑ...ඒත් ඉතිං මම ගෙදර ඉදන් අම්මාගෙන් හොදට අහගත්තා....!
5-6 වසර වල මාත් එක්ක හිටියේ චතුරි...ඒයත් එහෙම උනේ මගේ ලග වාඩිවෙලා හිටිය හින්දා මිසක් යාළුවෝ වෙන්න තරම් හොද පදනමක් නම් අපිට තිබ්බේ නෑ...ඒක නිකම් කථා කරන්න එහේ මෙහේ යන්න තනියට ඉන්න යාළුවෙක් විතරයි...අනික චතුරි කියන්නේ හරීම ලාමක ඔතෑනි කොදුරනවා වගේ කථා කරන ලමයෙක් මම සම්පුර්ණයෙන්ම ඒකේ අනිත් පැත්ත හික් හික්....!
7 වසර ලියන වෙලාවේ හදිසියෙම මතක් වෙලා මේක ලියන්නේ...පාසැල් ඡිවිතේ මුල්ම හා අවසාන වතාවට පන්ති තරග ඇරෙන්න ක්‍රීඩා උත්සවේක ප්‍රධාන තරගයක මම සෙල්ලම් කලේ 6 වසරෙදි..ඒ නෙට්බෝල් වලට. එදායින් පස්සේ මම ආයේ පැත්තෙවත් ගියේ නෑ. අව්වේ කරවෙන්න බැරි හින්දයි සෙල්ලමට තියන අකමැත්තයි හින්දා. කොහොම උනත් සෙල්ලම් කරපු තරගා වලියේ championship certificate එක නම් තාම තියෙනවා. ඒ මීට් එකෙන් දිනුවෙත් මගේ නිවාසය - Philomina
7 වසර
අපේ 7 වසර පන්තිය තිබ්බේ හයේ පන්තිය තිබ්බ බිල්ඩින් එකේමයි...ඇත්තටම ඒ බිල්ඩින් එකේ තිබ්බේ 6 වසර පන්ති දෙකයි 7 වසර පන්ති දෙකයි විතරයි. ඊට අමතරව තිබ්බේ ටීචර් ලගේ ස්ටාෆ් රූම් එක.. ඒක අපේ පන්තිය ඉස්සරහින් තමයි ඒකට යන්න තිබ්බේ...ඒක නිසා කෑ ගහන වැඩ එහෙම කරන්න කිසිම අවස්ථාවක් හම්බ උනේ නෑ...අපේ ටීචර් වෙලා හිටියේ නන්දනී ටීචර් -(ගැහැණියක් විදියට මම හරිම කැමති චරිතයක්) එයා තමයි අපේ ඉංග්‍රීසී ටීචර් වෙලා හිටියෙත්....හරිම ස්මා‍‍ට්..කියන දේ කෙලින්ම මුණට කියනවා...ඒ ඇර මට 7 වසරේ විශේෂ දේවල් කියලා මතක තියෙන්නේ කාරණා 3යි 1) මම වාර දෙකක් එක දිගට මොනිටර් වෙලා හිටියා 2) මට මගේ ඡිවිතේ හමුවුනු හොදම යාළුවන් වුනු සාමා ව හා අකිලව මූණගැහුනා ඒ යාළුකම අපි 11වසරින් වෙන්වෙනකම්ම තිබුනා. ඒ දවස් නම් අපි තුන් දෙනාම පන්තියේ ඉගන ගන්න අතිශ්‍ය සාමාන්‍ය ළමයි...ඒත් පහුවෙනකොට තේරෙන්න තේරෙන්න පොඩ්ඩක් වෙනස් වෙන්න අපි තුන් දෙනාට පුළුවන් උනා...ඒ හැම දේකම ආරම්භය 7 වසර පන්තියෙන් ඇරඹුනේ...ඒ ගැන වැඩි විස්තර පසුවට....4) පන්තියේ 9 වෙනියා වීමේ ඇරඹුමත් ඒ පන්තියේමයි...ඒ වසර පුරහමත් 11වසරේ මැද වාරය වෙනකනුත් පන්තිය 9 වෙනියා වීමේ වාර්ථාව මා සතුයි....පස්සේ කාලෙක මම මහන්සි උනේ 9 වෙනි තැන තියාගන්න 36 ක් ඉන්න පන්තියේ ඒක අමාරු වැඩක් උනාට මම ඒක කලා හික් හික්
8වසර ගැන නම් කියන්න ගොඩක් හිතට එනවා...ඒක නිසා ඒක වෙනම කියන්නම් අපේ අපල කාලේ පටන්ගත්තේ එතනින්!
Monday, August 18, 2008
අපි අතරමං වෙන කතරගම!!!
මේ කතරගම ගමන අහම්බෙන් යෙදුන හා මගේ සති අන්තයේ විවේකය හා අබා නැරඹීම පිළිබදව හිතේ තිබු බලාපොරොත්තු හා මග හැරි තිබු දුරකතන ඇමතුම් ගැනීමේ බලාපොරොත්තු සියල්ල කඩා බිද දැමු ගමනක්. රාත්‍රී 9ට විතර තාත්තාගේ යාළුයෙක් තමයි ගමන සුදානම් කරලා සියල්ල සංවිධානය කරලා යමු කිව්වේ...අපේ අම්මලත් ඉතිං ඇහුව ගමන් හා කියලා මට අණ ලැබුනා ලැස්ති වෙන්න. ගෙනියන ඇදුම් ටික තෝරලා අයන් කරන්න අම්මට බාර දීලා බ්ලොග් එක ලියලා පාන්දර 2 ට විතර නිදාගත්තා. කොහොම හරි පහුවෙනිදා (16) උදේ 10.00 ට ගමන පටන් ගත්තා අපේ ගෙදරින් 3 යි....මෙන්ඩිස් අන්කල්ගේ ගෙදර 3යි ...මගින් චුටි අන්කල් ගේ පවුලේ අයත් ගොඩ උනා ඒ පවුල දැක්කම මට අපේ යාළුවෙක්ව මතක් උනා...මොකද ඒ ගෙදරත් ඉන්නේ මල්ලිලා 3 ක් විතරයි මට අහන්න ප්‍රශ්ණයක් ඔළුවට ආවා..ඒත් හිතින් හිනා වෙලා මම සද්ද නැතුව හිටියා (ප්‍රශ්ණේ දන්නෝ දනිති නොදන්නෝ නොඅසනු) හික් හික්...! ඔන්න ඉතිං අපි 11 දෙනා කළුතර බෝධියට පඩුරු දාලා එහෙම ගමන පිටත් උනා...සාමාන්‍යයෙන් මම තාත්තලාගේ කට්ටිය එක්ක ගමන් යන්න කැමති නෑ මොකෝ මට කථා කරන්න එකෙක් වත් නෑ.....එක්කෝ ඉන්නේ ලොකු අය නැත්තනම් පොඩිම පොඩි අය ඒක නිසා මට හැමදාම වෙන්නේ කල්පනා ලොව මල් වනේ තනිවෙන්න නැත්නම් නිදාගන්න ....වෙනසක් නෑ මේ පාරත් එහෙමමයි.....වාහනේ යන වේගෙට වඩා මගේ හිත ලොකේ පුරහා දුවනවා....ඒකෙන් මුලින්ම මතකෙට ආවේ මධු - ඒ සුදු ව දැකලා (මෙන්ඩිස් අන්කල්ගේ දුව - තාම මොන්ටිසෝරි යනවා ) ඉස්සර ස්කොලේ නිවාඩු කාලෙට මධු අනිවාර්යෙන් අපේ ගෙදර එනවා ඒ මාවයි මුදයි ලොවි ගහයි බලන්න. මධු කියන්නේ මට ඉන්න හොදම හා එකම නැ‍දැයා. දැන්එයා නැති අඩුව දුලා හා බන්දුශා පුරවනවා ඒත් මට වගේම මධු නැති අඩුව ඒ දෙන්නටත් දැනෙනවා කියලා ඒ දෙන්නා‍ගේ කොල්ස් වලින් දැනෙනවා ඒත් කවදාවත් මධු වෙන්න වත් මධුගේ හිස් තැන් පුරවන්න වත් මට බෑ...! කතරගම ගමනේ මධු ගැන කියනවා කියන්නේඅතරමං වෙන වැඩක් දවසක එයා ගැන වෙනම බ්ලොග් එකක් ලියනවා හිතුනොත් ! ඒත් මධු මතක් උනේ ඇයි කියන්න එපැයි. පුංචි කාලේ ඉදන් එයාලා අපේ ගෙදර ආවාම එයාලගේ වැන් එකේ අපි එහේ මෙහේ යනවා...ගාල්ලේ උණවටුනේ අරහේ මෙහේ යනකොට වාහනේ දෙක වෙන්න අපි දෙන්නා අපි කෑ ගහනවා සෙල්ලම් කරනවා .. පාරේ ඉරි ගනන් කරනවා මුද පේනවද බලනවා වැඩ කෝටියයි ....සුදුත් එහෙමයි සීට් උඩින් පනිනවා ...හිනා වෙනවා...එක විකාරයයි...ඒ අස්සේ මට බ්ලෝග් , ඊ.කේ යාහු ඡි.ටොක් ඉස්කොලේ බෝංචි . නිති .කවි . ලව් මලඉලව් අරවා මේවා මතක් වෙනවා ......ඒ අස්සේ කොම්පියුටරේ උඩ දුවිලි ...සති ගානකින් කථානොකල අංඡුගෙන් ආයේ කාතා කරපු ගමන් අහන්න වෙන හින්ට් පාස් ටික....( sms කරන්න එපා reply කරන්න කම්මැලි කිව්වෙත් මම ම නේ ඉස්සර ආව රින්ග් කට් එකත් දැන් නෑ ඒ කියන්නේ උපරිම මෛත්‍රියෙන් ඇත්තේ ) ඔය සේරම එක්ක ඒ ලෙවල් කරනකොට අංඡුගේ අයියගේ බස් එකේ ස්කොලෙන් ගිය ට්‍රිප් එකත් මතක් වෙනවා ඒවා ඔළුවට එන්නේ නිකම් මුද රෑල්ල වගේ එකක් උඩින් එකක් එකක් වත් ඉවර නෑ....එක පාරටම වාහනේ නතර උනා උදේට කිව්වට දවල් කෑම කන්න කලින් වෙන මොනා හරි කන්න...දැකලා පුරුදු කඩයක් - එතන තමයි අපි බස් එක නතර කරලා විනාඩි 45ක් නැටුවේ. අවුරුදු 4 කට පස්සෙත් කඩේ එහෙම්මමයි .... මෙලෝ හසරක් නෑ වේලෙනවා....කොහොම හරි වෙන තැනකින් කැමයි cream soda මෙගා බොතලේ‍කුයි මගේ අතට ආවා....cream soda බොතලේ ආයෙත් මාව ඉස්කොලේ අරන් ගියා....දවල් කෑම තාත්තගේ තව යාළුවෙක් ගේ ගෙදර ලැස්ති කරලා තිබ්බා...කාලා බීලා ඔක්කොම කරලා ආයෙත් පිටත් වෙලා කොහොම හරි ඔන්න අපි යනවා....අප‍රාදේ කියන්න බෑ....කතරගමට යනකම් මාර්ග පද්ධතිය හොදට තිබුනා ... වාහනයක උපරිම වේ‍ගයෙන් යන්න පුළුවන් විදියට...කතරගමට යන්න හම්බන්තොට වරාය හැදෙන නිසා අළුත් පාරකුත් තියෙනවා....කොළඹ පාරවල් වලට වඩා හොදයි වගේ....
කොහොම හරි නතර වෙවී 6ට විතර අපි කතරගම නතරවෙන තැනට ගියා "මැණික් සිසිල" පොලිස් සාමාන්‍ය නිළධාරීන් වෙනුවෙන් තමයි ඒ නි‍කේතනය වෙන් වෙලා තිබ්බේ...ඒකත් ඉහල මට්ටමේ සේවයක් සපයනවා...බොහොම හොද මට්ටමින්...! ඉතිං කට්ටියම නාලා කරලා රෑ පුඡාවට යන්න එළියට බැස්සා....
Shortcuts for Pin
ගේට්ටුවෙන් එළියට ඇවිල්ලා අඩි 30 කින් විතර පුඡා වට්ටි විකුණන තැනක් තිබ්බා. එතන පහුකරන කොට‍ම කොල්ලෙක් ඇවිල්ලා කියවන්න ගත්තා.එයාගේ කඩෙන් පුඡා වට්ටි ගන්න එයාලා දේවාලේ ලගටම ගෙනැල්ලා දෙනවා..අපිට උස්සන් යන්න දෙයක් නෑ....බ්ලා බ්ලා.....කියනවා නෙවෙයි නාහෙන් අඩනවා...."කට පියාගෙන ඉන්නවකෝ ඕයි" කියන්න මගේ කටට ආවත් මම කිව්වේ නෑ. කොහොම උනත් මම රස්සාව ලැබුනට පස්සේ කතරගම ගිය මුල්ම වතාව හින්දා මගේ වියදමින් මම වෙනම පුඡා වට්ටියක් තියන්න ආසාවෙන් මම හිටියේ. ඒ එක්කම අම්මත් ඒකම කිව්වා හින්දා අනිවාර්යෙන් ඒක කල යුතු දෙයක් උනා. ඒක නිසා මමත් පොඩ්ඩක් අවදානයෙන් හිටියේ තාත්තලා පුඡා වට්ටි සම්බන්ධයෙන් ගන්න පියවර ගැන. මම සාමාන්‍යයෙන් මම කරන්න ඕන වැඩ අනිත් අය කරනලා දෙනවට කැමති නෑ. මම දෙවියන්ට දෙන දේ මම අරන් යන්න එපැයි. දැන්න ඔන්න අර කොල්ලා කිව්ව කඩේ ලග කට්ටිය නතර උනා...මමත් ඉබේ නතර උනා...තාත්තයි මෙන්ඩිස් අන්කලුයි චුටි අන්කලුයි වට වෙලා කතාව මමත් ලං උනා අර කොල්ලාත් තාම කියවනවා...මම තාත්තාට කිව්වා අපි අරගෙන යමු නැත්නම් කොහොම හදලා දෙයිද දන්නේ නැහැනේ කියලා...කොලුවට ඒක ඇහුනා මෙන්න මේකා තව බයිලයක් ගහපි එහෙම නෑ මිස් අපි හොදට හදලා දෙනවා අර‍ක මේක මට ඉතිං කියන්න වචන කටට ආවා ඒත් ඉවසුවා ගාණ ඇහුවම පලතුරු නෙවෙයි නේ වට්ටිය පෙන්නලා ගාන කියන්නේ ....ලොකුම වට්ටිය තොරලා 4 ක් දේවාලේ ලගට ගෙනැල්ලා දෙන්න කියලා කියවුනා....හරි මම කිව්ව දේ ඇහුවේ නෑ...මගේ ඇස් දෙකට කදුලු ආවා කමක් නෑ ඔහොම යන්කෝ කියලා මගේ හිත කිව්වා....අපි ගියා මැණික් ගගෙන් එගොඩ වෙලා...යනකොට ෆුල් ආතල් මියුසික් එකක් ඇහුනා..."තණකොළ පෙත්තෝ සුකිරි බට්ටෝ - පැණි වරකා මදුල මගේ සුසානෝ " කෙල්ලෝ කොල්ලෝ සෙට් එකක් හිප්ඩෙනිම් ඇදලා කාවඩි නටනවා. හරි ඒක පාස් උනා විතරයි මෙන්න පොළිම දේවලෙට යන පුඡා වට්ටි පෝළිම අපිත් ඉතිං කොණට එන්ටර් උනා වට්ටි නෑ...." අර ළමයා මකර තොරණ ලගට ගේනවා කිව්වේ සෙනග ගොඩ මැද්දේ ගියාද දන්නේ නෑ මම ගිහිං බලන්නම්" කියලා තාත්තා ගියා ඉස්සරහට....අන්න අර කඩේ හිටිය ලමයා වට්ටි අරන් යනවා කියලා චුටි අන්කල්ගේ මල්ලි කිව්වා ඒයා ගියා. ඒ ලමයාව අඩගහන්න....ළමයත් ආවා....පෝළිම දාලා යන්න බැරි හින්දා අම්මව තියලා මම ගියා අපේ පුඡාවට්ටි ටික ගන්න...නිකමට මට ඒක ඇරලා බැලුනා ....... බුහාහාහාහාහාහා....ඒක දැක්කම හීල්ලෙනවා...අපි වට්ටි ටික අතට ගත්ත ගමන් වට්ටි ගෙනාව ලමයා මාරු උනා....මම ගිහින් අම්මට වට්ටිය පෙන්නුවා..."මේ මොකද මේ" අම්මා උඩ ගිහින්! කෙසෙල් 5යි අමු පැණි කොමඩු කැලි දෙකයි,පොතු සහිත රේණු රහිත ඡමනාරන් පුළුවයි...තැඹිලි ගෙඩියයි නාරං පෙත්තයි, අන්නාසි පෙත්තයි, දිවුල් පලුවයි ඒක නිකං තියන්නම් වාලේ ඔහේ දාලා ....ඒක කියන්න බෑ දකින්නමයි ඕනා.....දෙවියන්ට නෙවෙයි මනුස්සයෙක්ට දුන්නත් ඒක දෙන්න ඔනි විදියක් තියෙන්න එපැයි නැත්නම් නොදී ඉන්න ඕනි ඒකයි මගේ ප්‍රතිපත්තිය.,වට්ටියේ හැටියට ඒක කැලේ අඩුම ගානේ ගෙවන ව‍ටිනාකමට හරියන විදියට තියෙන්න එපාද?තාත්තත් ආවා මම එයාට මතක් කරලා දුන්නා මම මුලින්ම කිව්ව අනතුරු ඇගවීම- (මට දුක කොළඹ කාක්කො එකෙක්ටවත් අහුවෙන්නේ නැතිව අවුරුදු 30 ක් විතර කොළඹ කරක් ගහන තාත්තා කතරගමදි අහුවෙච්ච එක ගැන ) දැන් කරන්න දෙයක් නෑ කියලා කට්ටිය දැන් ඔන්න පෝලිමේ..... අම්මලා ආන්ටිලා පොඩි අය අරගෙන දේවාලේ පැත්තට ගියා....අපි පෝළිමේ අපිට සතුට සපයන්න කට්ටිය සැරින් සැරේ කාවඩි නටමින් එහාට මෙහාට යනවා(මට මතක් උනා අංඡුලා එක්ක කතරගම ආව සැරෙක අපි කාවඩි මියුසික් වලට ඡයිව් නටන්න කථා උනා) ඒකක් දිහා බලන් ඉද්දි තාත්තා කිව්වා "බබා ඔය පැත්ත නෙවෙයි මේ පැත්ත බලන්න" කියලා හැරිලා බලනකොට. ආච්චි කෙනෙක් නටනවා එයා ආවේස වෙලාලු එයත් එක්ක ආව අය හිනා වෙනවා....තව අය එයාව ආපහු එක්කන් යන්න හදනවා මටත් ඉතිං හිනා වෙන්න බැරිකෙනානේ...!ඊට එහා පැත්තේ මකර තොරණට මෙහා තියෙන දේවාලේ - මම දන්න තරමින් දේවාල වල ඉන්න දෙවිවරු වැඩ ඉන්නේ අති පිරිසුදුවට. ඒ දේවාලේ එක්කෝ දෙවියෝ නෑ...නැත්නම් වෙන මොනාහරි මොකෝ දේවාලේ ඉස්සරහා දොරටුව ළග කුණු ගොඩක් පත්තර කැලී පලතුරු කැලී පිරිලා....හ්ම් වැඩි වෙලාවක් නෑ...පේළිය ඉස්සරහට යනවා අපිත් යනවා.....දේවාල භුමිය වටේ තියන පේළියේ අපි යනවා...එක තැනක ගෑණු කෙනෙක් තව දෙතුන් දෙනෙක්ව තියාගෙන යාතිකා කරනවා....එයා අමුතුයි දැක්ක ගමන් මතක් උනේ මයා කාරියක්ව...එයා එහෙමමත් නෙවොයි ඒත් ..... කරවටේ මාල ගොඩක් එල්ලගෙන හිටියා ළග තිබ්බ ආම්පන්න එක්ක කතුරු යකඩ කෑළි එහෙමත් තිබ්බා....මට ඉතිං අපේ freed කරපු ඉල්ලිම මතක් උනා " එනකොට හොද බෝංචි ඇට ටිකක් අරන් එන්න " වගාවට හොද නිසා මාත් එයා දිහා බලන් හිටියා එයා එක පාරට එයා ෆෙෂ්නර්(air freshner) බෝතලක් අරන් එතන හිටපු පොඩි එකාට විදපි! යාතිකාව කරන්නේ පොඩි එකාටද කොහෙද..ඒත් දෙයියන් blessed water spary කරන සිරිතක් තියනවායෑ....මටයි තාත්තටයි වටේ හිටිය අයටයි හිනා...හයියෙන් හිනා වෙන්නත් බැහැනේ.....! දැන් ඔන්න පේළිය දේවාලේ ලගටම ඇවිල්ලා...එතන යකඩ වැටක් වගේ එකක් තියනවා ඒක ඇතුලෙන් තමයි යන්න ඕනා.. ඒකට යන්න ඉඩ ලැබෙන‍කම් මම එළියේ හිටියා තාත්තා මට ඉස්සරහින් හිටිය නිසා එයා ඇතුලේ හිටියේ...අපේ අනිත් අය මට පිටි පස්සේන්....මං ලගට කට්ටියක් ඇවිත් කිව්වා අනේ එහා පැත්තට යන්න ඉඩ දෙන්න කියලා...සැකේට වගේ මම ඇහුවා පේළියෙන් එහා පැත්තටද කියලා. එයාලත් ඔව් කිව්වා මමත් ඉතිං පව් කියලා පස්සට වෙලා යන්න ඉඩ දුන්නා.....මෙන්න මුන්ගෙ එකෙක් ඇවිල්ලා තාත්තා පිටිපස්සසෙන් හිට ගත්තා ...ඒ විදියට තවඑකෙක් ...මට ඉතිං.....! මේ මේ කැත වැඩ කරන්න එපා කියලා මම තාත්තා ලගට ගියා...මෙන්ඩස් ඇන්ටිත් සිද්ධිය දැකලා එයා අපේ අනිත් අයවත් ඉස්සරහට දැම්මා.....මේ හලෝ short cut පිං කරන්න එපා කියලා මගේ කටින් කියවුනා...!
දැන් ඔන්න අපි දේවාලේ ඇතුලේ....එක්කෙනෙක් මගේ අතින් උදුරලා වගේ පුඡාව ගත්තා අරන් යන්න කිව්වා කියන ගමන් වට්ටියක් මගේ අතින් තිබ්බා ! මම දුන්නේ ලොකු එකක්- ලැබුනේ පුංචි එකක්..! දෙවියෝ මාත් එක්ක තරහා වෙලා... :(( තරහ වෙන්න නෙවෙයි මිනිස්සුන්ගේ හිතේ තියෙන්නේ මොනාද කියලා බලන්නවත් දෙවියන්ට වෙලා නැතුව ඇති..!හොද වෙලාවට මම කිසි බලාපොරොත්තුවක් නැතුව පුඡා වට්ටිය දුන්නේ....! නැත්නම් දෙවියෝ පව්...දාහක් සෙනග මැද්දේ මං දිහාත් බලන්න වෙනවනේ....!කොහොම හරි ඔන්න අපි ඒ වැඩේ ඉවර කරලා ඇවිල්ලා කාලා බීලා නිදාගත්තා..ඊළග දවසේ සෙල්ල කතරගම යන අදහසින්..!
ඔන්න පහුවෙනිදා 9ට විතර අපි කිරිවෙහෙරට ගියා.....අනේ එන්න අපෙන් ගන්න මල්....මල් කීයද? මලක් 10යි...හා දෙන්න ඔය මල් ටික.....අපිට මල් වල ගාන වැඩියි වගේ දැනුනට ඒ මිනිස්සු ඡිවත් වෙන්නේ ඔය මල් වලින් නේ -" අනේ ඉතිං තව මල් පිපියන්!" චෛත්‍යට මල් පුඡා කරලා වටේ යනකොට සුදු ඇදගත්ත අය තැන් තැන් වල ඉදන් කියනවා එන්න ගාථා කියන්න මෙතන‍ට කියලා...පොඩ්ඩක් බැළුවමයි තේරුනේ .එයාලට කියලා ගාථා කියවගන්න පුලුවන් ඊට පස්සේ සල්ලි දීලා යන්න ඔනේ...අනේ මන්දා බුදු හාමුදුරුවන්ගේ දර්මෙත් විකුනනවා not bad hah!
අපි සෙල්ල කතරගම....දේවාලවලට ඇවිදගෙන යන පාරේ යනකොට මට මතක් උනේ සම්පත් අයියා පොසොන් කාලේ ලිව්ව කෙටි කතාව - කිසිවෙනසක් නෑ....අම්මෝදේවාල බිමට ඇතුලු වෙන තැන සුසූ ගාලා සෙනග.....එතන අපි වැඩි දෙයක් කලේ නෑ....යන පාරේ අතරමග පොඩි මල්ලි කෙනෙක් එළගිතෙල් පහන් විකුණනවා...ආසාවට එයින් පහනක් අරන් ගිහින් පත්තු කරලා ආවා....එන ගමන් දැකලා නවගූණ වැලක් ගත්තා ඒක කතරගම ගමන මතක් වෙන්න තියාගන්න....අනිත් මාල ගත්‍තට කතරගම මතක් වෙන්නේ නැහැනේ මතක් වෙන්නේ lover එකනෙ.....!පොඩි අයටනම් නිකම් සෙල්ලම්පුර් ගියා වගේ - ෆෝන් - තුවක්කු - බෝනික්කෝ අරවද මේවද පිරිලා.....පොඩ්ඩෝ ටිකව අමාරුවෙන් එතනින් ගලවගෙන අපි ගියා කතරගම දේවාල වලට අලුතින්ම එකතු උන දේවාලයට (ශ්‍රී ලක්ෂ්මී දේවාලය) මගේ කාමරේත් ඉන්න කෙනා නිසා බලන්න යනකොට මොනා හරි අරන් යන්න ඕනි කියලා හිතුනා ඉතිං ගත්තා. දේවාල භුමිය හරි ලස්සනයි...ගස් වැල් හොදට වවලා....දිය පාරවල් එහෙම කර්කෂ කතරගම එ‍් තත්වෙන් ගස් ටික නඩත්තු කරන එක අමාරු ඇති
පලතුරු වට්ටියත්නරකමත් නෑ...ඒක ගෙඩි පිටින් තිබ්බ හින්දද මන්දා ලස්සනට තිබ්බා....අරගෙන ගියා....අම්මෝ එතුමිය බැහැදකින එක ලේසි නෑ...සෙනග තෙරපෙනවා පුඡා වට්ටිත් එහෙම අනිත් දේවාල වල වගේ තිබ්බා ගත්තා නෙවෙයි හින්දා පැත්තකට වෙලා බලන් ඉන්න උනා....ඔන්න පුඡා වට්ටි බාර ගන්නවෙලාව කිව්ව ගමන් ඒක දුන්නා....ඉස්සරහම හිටිය හින්දා මුලින්ම දෙන්නත්/ඉන්නත් පුළුවන් උනා.....පුඡාවට්ටි බාගයක් ඇතුලට අරන් ගියා....කපු මහත්තයා විනාඩි 2 ක් විතර ගාථා කිව්වා....කියලා ගත්තා කොළ ටිකක් අතට....දැන් මොකද වෙන්නේ පුඡාව අස්සේ එයා ධන ලකෂ්මි යන්ත්‍ර විකුණනවා....වටේ අයත් ගන්නවා.....මාව තෙරපෙනවා.....මම කීයටවත් සුරගන්න එකෙක් නෙවෙයි කියලා තාත්තා උනත් තේරුම් ගන්න ඇති....එයා එතන ආවතේව කරන්න හිටිය කෙනෙක් ගෙන් පුඡා වට්ටිය ඉල්ලගත්තා අපි එළියට ආවා.....! මම දේවාල වල පොල් බිදලා නෑ...ඉතිං මට ඒකටත් ආසාවක් ඇති උනා...ගත්තා පොල්ගෙඩියක් කපුරුත් පත්තු කලා.....ලොකුගණ‍දෙවි පිළිරුවක් (එයත් මගේ කාමරේ ඉන්න එක්කෙනෙක්) ඉස්සරහා තමයි පොල් බිදින්න තිබ්බේ....කපුරු නිවෙනකම් මොනා හරි ප්‍රාර්ථනා කරන්න අම්මා කිව්වා....මම ඉතිං මොනා ඉල්ලන්නද හොදම දේ මට ලැබිලා ඉවරයි මගේ අම්මයි තාත්තායි....ඉතිං කපුරු නිවෙනකම්ම හිත ඇවිස්සුවා....ම්හ් මට දෙයක් ආවේ නෑ....යාළුවෝ ටික හැමෝම සතුටින් හිටියදෙන් එච්චරයි මතක් උනේ. කපුරු නිමුනා පොල් ගෙඩිය ඉස්සුනා....ගැහුවා ටාං!!!!)$*(*()$$&( පොල් බිදිල්ල කෙසේ වෙතත් අත් දෙක යකඩ බාර් එකේ රිදෙන්නම වැදුනා.. :-( වෙලාවට වටෙ පිටේ කවුරුවත් හිටියේ නැතම් වස ලැඡ්ඡාව! තාත්තා ඒක පොල් ගෙඩිය අරන් අතඇරියා ඒක නිකම්ම බිදිලා ගියා..,! එතනින් ආපහු එන පාරේ දේවාලයක් තියනවා.... ලගින් එනකොට මගේ ලග්නෙයි තව ලග්න දෙකකටයි අවුරුදු 2 ක් අපලයි කියනවා ඇහුනා අම්මා එහෙමම නතර උනා...ඒක ගෙවෙන්න එතනින් එළගිතෙල් පහනක් සල්ලි වලට අරගෙන ගිහින් පත්තු කරලා....අම්මේ එකක් පත්තු කරානේ අපි යමු කියද්දිම තාත්ත් දෙයියෝ වගේ කිව්වා ඒක තමයි ඕනි නෑ කියලා....! ඔය විදියට අපේ දේවාල වන්දනාව කෙලවර උනා.....
අවසානෙදි කියන්න තියෙන්නේ මෙච්චරයි....කතරගම තවදුරටත් දෙවියෝ නෑ....එතන තියෙන්නේ වෙළද මාෆියාවක්....!ඒවාට උඩගෙඩි දෙන අපිත් වැරදී...! දේවාල ටි‍කේ මගඩි නිසා පොඩ්ඩක් අවුල් උනාට...චාරිකාවනම් හරිම සතුටුයි....! අද කන්න water melon , සතියක් විතර කන්න මී කිරි.....මාස 6ක් විතර මට කම්මැලි වෙලාවට කන්න සියඹලා...දවස් දෙකක් විතර තේත් එක්ක කන්න දොදොල් එහෙමත් ගත්තා....රුක් කලා කඩේකින් කාමරේ ලස්සන කරන්න අළුත් අදහස් ටිකක් ගත්තා දැන් ඒක හදන්න කොටයක් හොයන්න ඕනි.. අම්මා මට ලස්සන තල් කොළ වලින් හැදුව බැග් එකක් අරන් දුන්නා.....ආ අම්මා මගදි ගුරුලේත්තුවකුත් ගත්තනේ දැන් අයිස් කූල් නැති වතුර බොන්න පුළුවන් කූල් වතුර බොනවා කියලා අම්මා බනින එකක් නෑ හික් හික් .....
එන අතරමගදී ගියපු හුම්මානයත් ගමනට අළුත් මතකයක් එකතු කලා....අනේ අර දොදොල් ගෙන්න කියලා sms කල කෙනාට මේ කියන්නෙ.... මගේ online friends contacts අතරේ ඔයාගේ නම්බර් එක නෑ...එක්කෝ මම සේව් කරලා නෑ....දොදොල් අම්මා ගෙනාවා පොඩ්ඩක් අපේ අම්මට කෝල් කරලා ඉල්ල ගන්න හික් හික් .....!
කොහොම හරි නතර වෙවී 6ට විතර අපි කතරගම නතරවෙන තැනට ගියා "මැණික් සිසිල" පොලිස් සාමාන්‍ය නිළධාරීන් වෙනුවෙන් තමයි ඒ නි‍කේතනය වෙන් වෙලා තිබ්බේ...ඒකත් ඉහල මට්ටමේ සේවයක් සපයනවා...බොහොම හොද මට්ටමින්...! ඉතිං කට්ටියම නාලා කරලා රෑ පුඡාවට යන්න එළියට බැස්සා....
Shortcuts for Pin
ගේට්ටුවෙන් එළියට ඇවිල්ලා අඩි 30 කින් විතර පුඡා වට්ටි විකුණන තැනක් තිබ්බා. එතන පහුකරන කොට‍ම කොල්ලෙක් ඇවිල්ලා කියවන්න ගත්තා.එයාගේ කඩෙන් පුඡා වට්ටි ගන්න එයාලා දේවාලේ ලගටම ගෙනැල්ලා දෙනවා..අපිට උස්සන් යන්න දෙයක් නෑ....බ්ලා බ්ලා.....කියනවා නෙවෙයි නාහෙන් අඩනවා...."කට පියාගෙන ඉන්නවකෝ ඕයි" කියන්න මගේ කටට ආවත් මම කිව්වේ නෑ. කොහොම උනත් මම රස්සාව ලැබුනට පස්සේ කතරගම ගිය මුල්ම වතාව හින්දා මගේ වියදමින් මම වෙනම පුඡා වට්ටියක් තියන්න ආසාවෙන් මම හිටියේ. ඒ එක්කම අම්මත් ඒකම කිව්වා හින්දා අනිවාර්යෙන් ඒක කල යුතු දෙයක් උනා. ඒක නිසා මමත් පොඩ්ඩක් අවදානයෙන් හිටියේ තාත්තලා පුඡා වට්ටි සම්බන්ධයෙන් ගන්න පියවර ගැන. මම සාමාන්‍යයෙන් මම කරන්න ඕන වැඩ අනිත් අය කරනලා දෙනවට කැමති නෑ. මම දෙවියන්ට දෙන දේ මම අරන් යන්න එපැයි. දැන්න ඔන්න අර කොල්ලා කිව්ව කඩේ ලග කට්ටිය නතර උනා...මමත් ඉබේ නතර උනා...තාත්තයි මෙන්ඩිස් අන්කලුයි චුටි අන්කලුයි වට වෙලා කතාව මමත් ලං උනා අර කොල්ලාත් තාම කියවනවා...මම තාත්තාට කිව්වා අපි අරගෙන යමු නැත්නම් කොහොම හදලා දෙයිද දන්නේ නැහැනේ කියලා...කොලුවට ඒක ඇහුනා මෙන්න මේකා තව බයිලයක් ගහපි එහෙම නෑ මිස් අපි හොදට හදලා දෙනවා අර‍ක මේක මට ඉතිං කියන්න වචන කටට ආවා ඒත් ඉවසුවා ගාණ ඇහුවම පලතුරු නෙවෙයි නේ වට්ටිය පෙන්නලා ගාන කියන්නේ ....ලොකුම වට්ටිය තොරලා 4 ක් දේවාලේ ලගට ගෙනැල්ලා දෙන්න කියලා කියවුනා....හරි මම කිව්ව දේ ඇහුවේ නෑ...මගේ ඇස් දෙකට කදුලු ආවා කමක් නෑ ඔහොම යන්කෝ කියලා මගේ හිත කිව්වා....අපි ගියා මැණික් ගගෙන් එගොඩ වෙලා...යනකොට ෆුල් ආතල් මියුසික් එකක් ඇහුනා..."තණකොළ පෙත්තෝ සුකිරි බට්ටෝ - පැණි වරකා මදුල මගේ සුසානෝ " කෙල්ලෝ කොල්ලෝ සෙට් එකක් හිප්ඩෙනිම් ඇදලා කාවඩි නටනවා. හරි ඒක පාස් උනා විතරයි මෙන්න පොළිම දේවලෙට යන පුඡා වට්ටි පෝළිම අපිත් ඉතිං කොණට එන්ටර් උනා වට්ටි නෑ...." අර ළමයා මකර තොරණ ලගට ගේනවා කිව්වේ සෙනග ගොඩ මැද්දේ ගියාද දන්නේ නෑ මම ගිහිං බලන්නම්" කියලා තාත්තා ගියා ඉස්සරහට....අන්න අර කඩේ හිටිය ලමයා වට්ටි අරන් යනවා කියලා චුටි අන්කල්ගේ මල්ලි කිව්වා ඒයා ගියා. ඒ ලමයාව අඩගහන්න....ළමයත් ආවා....පෝළිම දාලා යන්න බැරි හින්දා අම්මව තියලා මම ගියා අපේ පුඡාවට්ටි ටික ගන්න...නිකමට මට ඒක ඇරලා බැලුනා ....... බුහාහාහාහාහාහා....ඒක දැක්කම හීල්ලෙනවා...අපි වට්ටි ටික අතට ගත්ත ගමන් වට්ටි ගෙනාව ලමයා මාරු උනා....මම ගිහින් අම්මට වට්ටිය පෙන්නුවා..."මේ මොකද මේ" අම්මා උඩ ගිහින්! කෙසෙල් 5යි අමු පැණි කොමඩු කැලි දෙකයි,පොතු සහිත රේණු රහිත ඡමනාරන් පුළුවයි...තැඹිලි ගෙඩියයි නාරං පෙත්තයි, අන්නාසි පෙත්තයි, දිවුල් පලුවයි ඒක නිකං තියන්නම් වාලේ ඔහේ දාලා ....ඒක කියන්න බෑ දකින්නමයි ඕනා.....දෙවියන්ට නෙවෙයි මනුස්සයෙක්ට දුන්නත් ඒක දෙන්න ඔනි විදියක් තියෙන්න එපැයි නැත්නම් නොදී ඉන්න ඕනි ඒකයි මගේ ප්‍රතිපත්තිය.,වට්ටියේ හැටියට ඒක කැලේ අඩුම ගානේ ගෙවන ව‍ටිනාකමට හරියන විදියට තියෙන්න එපාද?තාත්තත් ආවා මම එයාට මතක් කරලා දුන්නා මම මුලින්ම කිව්ව අනතුරු ඇගවීම- (මට දුක කොළඹ කාක්කො එකෙක්ටවත් අහුවෙන්නේ නැතිව අවුරුදු 30 ක් විතර කොළඹ කරක් ගහන තාත්තා කතරගමදි අහුවෙච්ච එක ගැන ) දැන් කරන්න දෙයක් නෑ කියලා කට්ටිය දැන් ඔන්න පෝලිමේ..... අම්මලා ආන්ටිලා පොඩි අය අරගෙන දේවාලේ පැත්තට ගියා....අපි පෝළිමේ අපිට සතුට සපයන්න කට්ටිය සැරින් සැරේ කාවඩි නටමින් එහාට මෙහාට යනවා(මට මතක් උනා අංඡුලා එක්ක කතරගම ආව සැරෙක අපි කාවඩි මියුසික් වලට ඡයිව් නටන්න කථා උනා) ඒකක් දිහා බලන් ඉද්දි තාත්තා කිව්වා "බබා ඔය පැත්ත නෙවෙයි මේ පැත්ත බලන්න" කියලා හැරිලා බලනකොට. ආච්චි කෙනෙක් නටනවා එයා ආවේස වෙලාලු එයත් එක්ක ආව අය හිනා වෙනවා....තව අය එයාව ආපහු එක්කන් යන්න හදනවා මටත් ඉතිං හිනා වෙන්න බැරිකෙනානේ...!ඊට එහා පැත්තේ මකර තොරණට මෙහා තියෙන දේවාලේ - මම දන්න තරමින් දේවාල වල ඉන්න දෙවිවරු වැඩ ඉන්නේ අති පිරිසුදුවට. ඒ දේවාලේ එක්කෝ දෙවියෝ නෑ...නැත්නම් වෙන මොනාහරි මොකෝ දේවාලේ ඉස්සරහා දොරටුව ළග කුණු ගොඩක් පත්තර කැලී පලතුරු කැලී පිරිලා....හ්ම් වැඩි වෙලාවක් නෑ...පේළිය ඉස්සරහට යනවා අපිත් යනවා.....දේවාල භුමිය වටේ තියන පේළියේ අපි යනවා...එක තැනක ගෑණු කෙනෙක් තව දෙතුන් දෙනෙක්ව තියාගෙන යාතිකා කරනවා....එයා අමුතුයි දැක්ක ගමන් මතක් උනේ මයා කාරියක්ව...එයා එහෙමමත් නෙවොයි ඒත් ..... කරවටේ මාල ගොඩක් එල්ලගෙන හිටියා ළග තිබ්බ ආම්පන්න එක්ක කතුරු යකඩ කෑළි එහෙමත් තිබ්බා....මට ඉතිං අපේ freed කරපු ඉල්ලිම මතක් උනා " එනකොට හොද බෝංචි ඇට ටිකක් අරන් එන්න " වගාවට හොද නිසා මාත් එයා දිහා බලන් හිටියා එයා එක පාරට එයා ෆෙෂ්නර්(air freshner) බෝතලක් අරන් එතන හිටපු පොඩි එකාට විදපි! යාතිකාව කරන්නේ පොඩි එකාටද කොහෙද..ඒත් දෙයියන් blessed water spary කරන සිරිතක් තියනවායෑ....මටයි තාත්තටයි වටේ හිටිය අයටයි හිනා...හයියෙන් හිනා වෙන්නත් බැහැනේ.....! දැන් ඔන්න පේළිය දේවාලේ ලගටම ඇවිල්ලා...එතන යකඩ වැටක් වගේ එකක් තියනවා ඒක ඇතුලෙන් තමයි යන්න ඕනා.. ඒකට යන්න ඉඩ ලැබෙන‍කම් මම එළියේ හිටියා තාත්තා මට ඉස්සරහින් හිටිය නිසා එයා ඇතුලේ හිටියේ...අපේ අනිත් අය මට පිටි පස්සේන්....මං ලගට කට්ටියක් ඇවිත් කිව්වා අනේ එහා පැත්තට යන්න ඉඩ දෙන්න කියලා...සැකේට වගේ මම ඇහුවා පේළියෙන් එහා පැත්තටද කියලා. එයාලත් ඔව් කිව්වා මමත් ඉතිං පව් කියලා පස්සට වෙලා යන්න ඉඩ දුන්නා.....මෙන්න මුන්ගෙ එකෙක් ඇවිල්ලා තාත්තා පිටිපස්සසෙන් හිට ගත්තා ...ඒ විදියට තවඑකෙක් ...මට ඉතිං.....! මේ මේ කැත වැඩ කරන්න එපා කියලා මම තාත්තා ලගට ගියා...මෙන්ඩස් ඇන්ටිත් සිද්ධිය දැකලා එයා අපේ අනිත් අයවත් ඉස්සරහට දැම්මා.....මේ හලෝ short cut පිං කරන්න එපා කියලා මගේ කටින් කියවුනා...!
දැන් ඔන්න අපි දේවාලේ ඇතුලේ....එක්කෙනෙක් මගේ අතින් උදුරලා වගේ පුඡාව ගත්තා අරන් යන්න කිව්වා කියන ගමන් වට්ටියක් මගේ අතින් තිබ්බා ! මම දුන්නේ ලොකු එකක්- ලැබුනේ පුංචි එකක්..! දෙවියෝ මාත් එක්ක තරහා වෙලා... :(( තරහ වෙන්න නෙවෙයි මිනිස්සුන්ගේ හිතේ තියෙන්නේ මොනාද කියලා බලන්නවත් දෙවියන්ට වෙලා නැතුව ඇති..!හොද වෙලාවට මම කිසි බලාපොරොත්තුවක් නැතුව පුඡා වට්ටිය දුන්නේ....! නැත්නම් දෙවියෝ පව්...දාහක් සෙනග මැද්දේ මං දිහාත් බලන්න වෙනවනේ....!කොහොම හරි ඔන්න අපි ඒ වැඩේ ඉවර කරලා ඇවිල්ලා කාලා බීලා නිදාගත්තා..ඊළග දවසේ සෙල්ල කතරගම යන අදහසින්..!
ඔන්න පහුවෙනිදා 9ට විතර අපි කිරිවෙහෙරට ගියා.....අනේ එන්න අපෙන් ගන්න මල්....මල් කීයද? මලක් 10යි...හා දෙන්න ඔය මල් ටික.....අපිට මල් වල ගාන වැඩියි වගේ දැනුනට ඒ මිනිස්සු ඡිවත් වෙන්නේ ඔය මල් වලින් නේ -" අනේ ඉතිං තව මල් පිපියන්!" චෛත්‍යට මල් පුඡා කරලා වටේ යනකොට සුදු ඇදගත්ත අය තැන් තැන් වල ඉදන් කියනවා එන්න ගාථා කියන්න මෙතන‍ට කියලා...පොඩ්ඩක් බැළුවමයි තේරුනේ .එයාලට කියලා ගාථා කියවගන්න පුලුවන් ඊට පස්සේ සල්ලි දීලා යන්න ඔනේ...අනේ මන්දා බුදු හාමුදුරුවන්ගේ දර්මෙත් විකුනනවා not bad hah!
අපි සෙල්ල කතරගම....දේවාලවලට ඇවිදගෙන යන පාරේ යනකොට මට මතක් උනේ සම්පත් අයියා පොසොන් කාලේ ලිව්ව කෙටි කතාව - කිසිවෙනසක් නෑ....අම්මෝදේවාල බිමට ඇතුලු වෙන තැන සුසූ ගාලා සෙනග.....එතන අපි වැඩි දෙයක් කලේ නෑ....යන පාරේ අතරමග පොඩි මල්ලි කෙනෙක් එළගිතෙල් පහන් විකුණනවා...ආසාවට එයින් පහනක් අරන් ගිහින් පත්තු කරලා ආවා....එන ගමන් දැකලා නවගූණ වැලක් ගත්තා ඒක කතරගම ගමන මතක් වෙන්න තියාගන්න....අනිත් මාල ගත්‍තට කතරගම මතක් වෙන්නේ නැහැනේ මතක් වෙන්නේ lover එකනෙ.....!පොඩි අයටනම් නිකම් සෙල්ලම්පුර් ගියා වගේ - ෆෝන් - තුවක්කු - බෝනික්කෝ අරවද මේවද පිරිලා.....පොඩ්ඩෝ ටිකව අමාරුවෙන් එතනින් ගලවගෙන අපි ගියා කතරගම දේවාල වලට අලුතින්ම එකතු උන දේවාලයට (ශ්‍රී ලක්ෂ්මී දේවාලය) මගේ කාමරේත් ඉන්න කෙනා නිසා බලන්න යනකොට මොනා හරි අරන් යන්න ඕනි කියලා හිතුනා ඉතිං ගත්තා. දේවාල භුමිය හරි ලස්සනයි...ගස් වැල් හොදට වවලා....දිය පාරවල් එහෙම කර්කෂ කතරගම එ‍් තත්වෙන් ගස් ටික නඩත්තු කරන එක අමාරු ඇති
පලතුරු වට්ටියත්නරකමත් නෑ...ඒක ගෙඩි පිටින් තිබ්බ හින්දද මන්දා ලස්සනට තිබ්බා....අරගෙන ගියා....අම්මෝ එතුමිය බැහැදකින එක ලේසි නෑ...සෙනග තෙරපෙනවා පුඡා වට්ටිත් එහෙම අනිත් දේවාල වල වගේ තිබ්බා ගත්තා නෙවෙයි හින්දා පැත්තකට වෙලා බලන් ඉන්න උනා....ඔන්න පුඡා වට්ටි බාර ගන්නවෙලාව කිව්ව ගමන් ඒක දුන්නා....ඉස්සරහම හිටිය හින්දා මුලින්ම දෙන්නත්/ඉන්නත් පුළුවන් උනා.....පුඡාවට්ටි බාගයක් ඇතුලට අරන් ගියා....කපු මහත්තයා විනාඩි 2 ක් විතර ගාථා කිව්වා....කියලා ගත්තා කොළ ටිකක් අතට....දැන් මොකද වෙන්නේ පුඡාව අස්සේ එයා ධන ලකෂ්මි යන්ත්‍ර විකුණනවා....වටේ අයත් ගන්නවා.....මාව තෙරපෙනවා.....මම කීයටවත් සුරගන්න එකෙක් නෙවෙයි කියලා තාත්තා උනත් තේරුම් ගන්න ඇති....එයා එතන ආවතේව කරන්න හිටිය කෙනෙක් ගෙන් පුඡා වට්ටිය ඉල්ලගත්තා අපි එළියට ආවා.....! මම දේවාල වල පොල් බිදලා නෑ...ඉතිං මට ඒකටත් ආසාවක් ඇති උනා...ගත්තා පොල්ගෙඩියක් කපුරුත් පත්තු කලා.....ලොකුගණ‍දෙවි පිළිරුවක් (එයත් මගේ කාමරේ ඉන්න එක්කෙනෙක්) ඉස්සරහා තමයි පොල් බිදින්න තිබ්බේ....කපුරු නිවෙනකම් මොනා හරි ප්‍රාර්ථනා කරන්න අම්මා කිව්වා....මම ඉතිං මොනා ඉල්ලන්නද හොදම දේ මට ලැබිලා ඉවරයි මගේ අම්මයි තාත්තායි....ඉතිං කපුරු නිවෙනකම්ම හිත ඇවිස්සුවා....ම්හ් මට දෙයක් ආවේ නෑ....යාළුවෝ ටික හැමෝම සතුටින් හිටියදෙන් එච්චරයි මතක් උනේ. කපුරු නිමුනා පොල් ගෙඩිය ඉස්සුනා....ගැහුවා ටාං!!!!)$*(*()$$&( පොල් බිදිල්ල කෙසේ වෙතත් අත් දෙක යකඩ බාර් එකේ රිදෙන්නම වැදුනා.. :-( වෙලාවට වටෙ පිටේ කවුරුවත් හිටියේ නැතම් වස ලැඡ්ඡාව! තාත්තා ඒක පොල් ගෙඩිය අරන් අතඇරියා ඒක නිකම්ම බිදිලා ගියා..,! එතනින් ආපහු එන පාරේ දේවාලයක් තියනවා.... ලගින් එනකොට මගේ ලග්නෙයි තව ලග්න දෙකකටයි අවුරුදු 2 ක් අපලයි කියනවා ඇහුනා අම්මා එහෙමම නතර උනා...ඒක ගෙවෙන්න එතනින් එළගිතෙල් පහනක් සල්ලි වලට අරගෙන ගිහින් පත්තු කරලා....අම්මේ එකක් පත්තු කරානේ අපි යමු කියද්දිම තාත්ත් දෙයියෝ වගේ කිව්වා ඒක තමයි ඕනි නෑ කියලා....! ඔය විදියට අපේ දේවාල වන්දනාව කෙලවර උනා.....
අවසානෙදි කියන්න තියෙන්නේ මෙච්චරයි....කතරගම තවදුරටත් දෙවියෝ නෑ....එතන තියෙන්නේ වෙළද මාෆියාවක්....!ඒවාට උඩගෙඩි දෙන අපිත් වැරදී...! දේවාල ටි‍කේ මගඩි නිසා පොඩ්ඩක් අවුල් උනාට...චාරිකාවනම් හරිම සතුටුයි....! අද කන්න water melon , සතියක් විතර කන්න මී කිරි.....මාස 6ක් විතර මට කම්මැලි වෙලාවට කන්න සියඹලා...දවස් දෙකක් විතර තේත් එක්ක කන්න දොදොල් එහෙමත් ගත්තා....රුක් කලා කඩේකින් කාමරේ ලස්සන කරන්න අළුත් අදහස් ටිකක් ගත්තා දැන් ඒක හදන්න කොටයක් හොයන්න ඕනි.. අම්මා මට ලස්සන තල් කොළ වලින් හැදුව බැග් එකක් අරන් දුන්නා.....ආ අම්මා මගදි ගුරුලේත්තුවකුත් ගත්තනේ දැන් අයිස් කූල් නැති වතුර බොන්න පුළුවන් කූල් වතුර බොනවා කියලා අම්මා බනින එකක් නෑ හික් හික් .....
එන අතරමගදී ගියපු හුම්මානයත් ගමනට අළුත් මතකයක් එකතු කලා....අනේ අර දොදොල් ගෙන්න කියලා sms කල කෙනාට මේ කියන්නෙ.... මගේ online friends contacts අතරේ ඔයාගේ නම්බර් එක නෑ...එක්කෝ මම සේව් කරලා නෑ....දොදොල් අම්මා ගෙනාවා පොඩ්ඩක් අපේ අම්මට කෝල් කරලා ඉල්ල ගන්න හික් හික් .....!
මම මේවා කිව්වා කියලා දෙවියෝ මා එක්ක තරහා වෙයිද දන්නනේ නෑ...ඒත් ඇත්ත කියනවට එයා තරහා නැතුව ඇතිනේ...! " ඇත්තටම කතරගමදී අපි අතරමං වෙනවා "
Horny People
As with my previous post I was going to relate my weekend.
But the length of my last post scared me. :-) .. just a simple morning wake up scenario, I have dragged for more than 3 pages. (heck)
So, I thought of cutting things short and going into more "point" fact things.
Going with the heading "Horny people"
I was walking a lot during the weekend....to the shops, did some gate crashing, attended a wedding as well. While I was walking on the road.. I saw about 8 of these. NOT at the same place.
But in some streets, home fronts, road sides and even bus halts.
So the question I was left swirling in my head was.
1. Is the people getting hornier and hornier that they don't have 20 seconds to slip in a condom.
2. OR, are the females getting dumber and dumber to get "banged, screwed, sexed, fucked, nailed or (what ever you call it)" .. without protection ?
I report... you decide
Lolz..
(took this pic from my own cam last afternoon of a empty pack floating on a small road side stream)
Read more about "Postinor" if you don't know
But the length of my last post scared me. :-) .. just a simple morning wake up scenario, I have dragged for more than 3 pages. (heck)
So, I thought of cutting things short and going into more "point" fact things.
Going with the heading "Horny people"
I was walking a lot during the weekend....to the shops, did some gate crashing, attended a wedding as well. While I was walking on the road.. I saw about 8 of these. NOT at the same place.
But in some streets, home fronts, road sides and even bus halts.
So the question I was left swirling in my head was.
1. Is the people getting hornier and hornier that they don't have 20 seconds to slip in a condom.
2. OR, are the females getting dumber and dumber to get "banged, screwed, sexed, fucked, nailed or (what ever you call it)" .. without protection ?
I report... you decide
Lolz..
(took this pic from my own cam last afternoon of a empty pack floating on a small road side stream)
Read more about "Postinor" if you don't know
Performance
Haresh calls me a dot liner !!!So I thought I should write about something extracting my self from the the norm. A journal of a sort about the weekend. The weekend of cource started as it should be. Saturday being a Poya Day, gave me an extra day to catch up on some sleep and be a lazy ass fagot which I always long for. (slept in my house after a long time)
I woke up the sounds of my maid cursing my Kittens. :-) .. what a lovely way to be woken up I thought. Turned around.. the bed was empty...and I sighed in depression of not seeing the slumber hit face of my GF as I used to see for the last 3 years. But nevertheless ..... nothing is gonna keep me down on this Bright sunny day !
Woke up, got a piping hot tea..kindly delivered by my (still) cursing maid. (later found that she was cursing the kittens cause they always takes the liberty in hiding in corners and pouncing at her feet). With the steaming tea on my hand and still half closed eyes... searched through the twisted bed sheets for the remote.
"Click"..."click".... FUUUCK !!!! I have switched off the TV last night than putting it into sleep. Too damn lazy to get up and turn in on..Fuck it.. reached over to the right had side bedstand and switched on my iPod which is connected to some sleek neat set of ipod dock I bought last week. .. "Strange Magic - Darren Hayes...." the music filled my room.. and I was in a transcendental meditation half way between sleep and awake.
You're sailing softly through the sun
In a broken stone age dawn.
You fly so high.
I get a Straaaaaaaange Magic !!!..../////
Got a Straaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaange magic.
You're walking meadows in my mind,
Making waves across my time,
oh.. no... oh... nooo
Oh, I'm never gonna be the same again,
Now I've seen the way it's got to end,
Sweet dream, sweet dream.
I get a Straaaaaaaange Magic !!!..../////
oh.. it's just LOVE
Got a Straaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaange magic.
I love that song.. I can listen to it 24x7 if I want too and still won't get bored. The melody and the enchanting rhythm is just what the doctor ordered to kick start your morning.
However, it got me thinking of many things.. especially about music. I grew up in a very stern parental background but I have been to and seen some of the extra ordinary music scenes one can ever think of. I have seen the first nervous performance on "kasun Kalhara", I have witnessed then unknown but the first superb performance of "Stigmata". I have gone around the world for work and made a point to attend the music scene in all of the countries I have been to. From 50 cent, Loyd Banks, Craig David, Rolling Stones, Madona to Linkin park, Lenny Kravitz, Aerosmith concernts I had the luck to grace.
And SLEPT ! .:-) .. as with all concerts.. they happen in the night and end around early morning. I wake up in the morning still with the beats and the thrill resonating in my mind.. I always think "what Great performance that was" and "how lucky was for me to be there to witness it" evethough I very well know that I won't ever see them live again or ever get a chance to stand and feel one of their live performances. But I am always grateful for just the sheer luck of been there to receive it.
Enlightenment !!
I turned around and saw the empty part of my bed again.
How LUCKY I was to have had her ! .. even for a short while in my life. How powerful her performance was in my life ! What a RUSH !! .. what a RUSH I get when I think about her ! Amazing human being she was. I know I may never see her again. I know I may never be with her again !
But I was such a lucky bastard to had her the time I had her !
Thanks !
Yours eyes are still unforgettable !
Ladies and Gentlemen..... let me officially announce you that I have seen the "other" side of grief and I am now out of the depth of depression I was in. :-)
Nice feeling to have !... if I want to dedicate a song to her "right now" I would choose a song from the same album of an OST from Ella Enchanted.....
"Ann Hathaway - YOU MAKE ME FEEL LIKE DANCING !!"
One look I was shook
And that's all it took
And now I'm open
As I walk across the room
I saw you scoping
Now I'm hoping
To get you on the dance floor
Come on ?sava?
Mon cheri amour
Let's be blunt
It's you I adore
Your mind, your body, your soul
My heart is yours
Now let's keep it real ma
You're the definition of hot appeal
From the top to the bottom
The bottom to the top
Baby you're hot hot
Come on, let's keep on dancing
And if you'll let me stay we'll dance our nights away
You make me feel like dancing
I'm gonna dance the night away
You make me feel like dancing
I'm gonna dance the night away
You make me feel like dancing
I'm gonna dance the night away
You make me feel like dancing
Friday, August 15, 2008
අපේ ඉස්කෝලේ 2
අද මට දැන් පොඩ්ඩකට කලින් හිතුනා අපේ රවියා කිව්ව ඡිවිතේ සිදුවීමක් වෙනස් කරන්න තප්පරයක් ඇති නේද කියන කථාව කොච්චර ඇත්තද කියලා....මොකද මම හිතන් හිටියේ ස්කෝලේ 8 වසරට වෙනකම් මේ සති අන්තේ කියලා ඉවර කරන්න.....ඒත් රෑ කැම කද්දි ආව ඇමතුමක් හින්දා සේරම හිතන් හිටිය සැලසුම් වෙනස් කරන්න උනා....තාත්තාගේ යාළුවෙක් එක්ක අපි හෙට කතරගම යනවා ඉතිං දවස් දෙකක් බ්ලොග්කරනයෙන් ඇත් වෙන්න වෙනවා....වැඩි කතා නැතුව 3 වසරට යමු......
3 වසර
අපේ පන්තිය තිබ්බේ දෙක වසර පන්තිය තිබ්බ තට්ටුවෙමයි. පන්තියත් ඒ වගේමයි, ඒත් ටිකක් මේස නම් වෙනස් උනා එක්කෙනෙක්ට එක මේසේ ගානේ ලැබුනා...ලස්සන ලා නිල් පාටක් ඒවගේ ගාලා තිබ්බේ...අපේ ටීචර් ගෙ නම ටෙක්ලා...එයත් සුදුදුයියියි......කණ්නාඩි දැම්මා, මොකද එයා ටිකක් වයසයි....අපේ ස්කොලේ හැම ශ්‍රේණියකටම තිබ්බේ/දැනටත් තියෙන්නේ පන්ති දෙකයි. ඒක නම් කරලා තිබ්බේ S & J කියලා grade1S class grea1J class වගේ....මම හිටියේ S පන්තියේ J පන්තිය තිබුනේ හරියටම අපේ පන්තිය ඉස්සරහා...පන්ති දෙක වෙන් වෙලා තිබ්බේ කොරිඩෝ එකකින් කොරි‍ඩෝව පැත්තේ තිබ්බේ කොට බිත්ති....ඒ වගේම ඒ පන්තිය හරිම එළියයි මොකද දෙපැත්තකින්ම ඡනේල තිබුනා....ඔය පන්තියෙදි මට හරි අකරතැබ්බියක් උනා දවසක් මම හදපු ගණන් සේරම වැරදුනා ඕකට අපේ ටිචර්ට මාත් එක්ක හොදටම කේන්ති ගිහින් හිටියේ මගේම කරුමෙට මම එදා ඉංග්‍රීසි පොත ගෙදර දාලා ඇවිත්, තාත්තා ගෙදර හිටිය හින්දා එයා වෙන ගමනක් යන ගමන් පොත දෙන්න ස්කොලෙට ආවා...ටිචර් අපේ තාත්තාට කේලම කිව්වා....මම ඉතිං බාබා වගේ අහගෙන හිටියා...මොනා කරන්නද? හවස මම ගෙදර යද්දිත් තාත්තා ගෙදර ඇවිල්ලා තිබිබේ නැ....හපෝ එයා ආව ගමන් මම හොදට අහගත්තා කන් දෙක පිරෙන්න....තාත්තා මට හැම තිස්සෙම සැර කලේ නෑ....අම්මා තමයි කෝටු පාර දීලා හැදුවේ...ඒක නිසා තාත්තා දෙයක් කිව්වාම ඊයම් බරු වගේ හිතට වැදෙනවා....ඒදා මම හිතා ගත්තා ආයේ ගෙදර අය ආවම වැරදි කියන්න ටීචර්ලට ඉඩ දෙන්නෙම නෑ කියලා ඒක සැහෙන්න දුරට ඒවිදියටම සිද්ධ උනා....
අපි 3 වසරේ ඉන්නකොට අපේ ස්කොලේ ව්විධ ප්‍රසංගයක් තිබ්බා...අපේ පන්තියෙන් තිබුනේ පෙරහැරක් (වේදිකව මත) මම ඒකේ නැටුම් කණ්ඩායමකට හිටියා.අම්මා මට තද කොළ පාට පසුබිමේ තැඹිලි පාට ලොකු මල් මහලා හැඩ දාපු රෙද්දකුයි හැට්ටෙකුයි මහලා දුන්නා....
ඒ අවුරුද්දෙ දි අපේ ස්කෝලේ බටහිර සංගිතය උගන්නන්න අළුත් ටීච කෙනෙක් ආවා,නම ස්වෙන්ද්‍රනී...නම වගේමයි එයත් ලස්සනයි....මම එයාට වගේම එයා මටත් ආදරෙයි....මාව දැක්කම ලගට කතා කරලා කම්මුල මිරිකනවා මම චබී කියලා හික් හික්....මම 11 වසරට යනකම්ම එයාගේ ඒ පුරුද්ද තිබ්බා...එතකොට නම් හැම වෙලේම කිව්වේ බට්ටෝ වගේ හිටිය පොඩි ලමයි දැන් හරි ලොකු වෙලා කියලා. මට මතකයි අපි පියානෝ එක වටේ ඉදගෙන එයා ප්ලේ කරනකොට එක එක සිංදු කිව්වා.....
when I was just a little girl I ask my mother......
සිංදුවෙන්ම යමු 4 වසරට....
ආහ් මගේ යාළුවෝ...මට මතක නම් දෙකයි...එකක් චතුරි අනික හෂිකා...ඊට වඩා මතක නෑ
4 වසර
අපේ 4 වසර පන්තිය දුක සතුට දෙකම පිරුනු පන්තියක්.....! 2 වසර පන්තිය ඉස්සරහින් 3 වසර පන්තියට අල්ලපු පන්තිය විදියට තමයි ඒක තිබුනේ....ඩෙස්ක් නිල් පාටයි මට මතක විදියට...ශිෂ්‍යත්ව විභාගේ ගැන ගෙවල් වලින් අපේ ඔළුවට දැම්මේ ඔය කාලේදි තමයි...ඒත් අපේ ස්කෝලෙන් නම් ඒ ගැන වැඩි දිරිගැන්විමක් ලැබුනේ නෑහැ...
4 වසර පන්තියේදිත් අපිට අකුරු ලියන්න තිබුනේ පැන්සලෙන් අවුරුදු 3ක්ම ස්කොලේ ගිහිල්ලත් පැනෙන් ලියන්න නොදීම ගැන අපි හිටියේ හරි හිතේ අමාරුවෙන්.ඒකට ලොකුම හේතුව උනේ J පන්තියේ ලමයින්ට පැනෙන් ලියන්න ඒ පන්තියේ සුදර්ශණි ටිචර් අවසර දීලා තිබීම.....අපේ පන්තියේ ටීචර් "විනීතා ටිචර්" අපේ අම්මාගේ වයසේ වගේ වෙන්න ඕනි...පොඩ්ඩක් කැරළි ගැහුනු කොණ්ඩයක් එයාට තිබුනේ..ක‍ටහඩත් ටිකක් බැරැන්ඩි වෙලා වගේ තිබුනේ. ඒයා අපිට කියලා දුන්නා සරළ බතික් මොස්තරයක් කරන හැටි...ඒ වගේම ඉස්සර මම ච්ත්‍ර වෙලාවට මුහුද ඇන්දේ අහස ඊලගට ගොඩබිම ආයේ මුහුද හිටින විදියට ඒයි කියලා දුන්නා මුළින් අහස ඊලගට මුහුද රට පස්සේ ගොඩබිම අදින්න....ආ පැනෙන් ලියන තැන නේ හිටියේ...දවසක් අපිට පිටපත් ලිවීමක් ලියන්න දුන්නා...මගේ ලග වාඩිවෙලා හිටියේ හශිකා එයා කුණු කුණු ගාන්න ගත්තා පැනෙන් ලියන්න ඕනි කියලා අපි වාඩි වෙලා හිටියේ ඉස්සරහම පේළියේ මාත් ඉතිං හශිකට පෝරදාන ගමන් කිවිවා අපිට පැනෙන් ලියන්න දුන්න නම් ඉවරයිනේ පෑන් වලින් ලස්සනට ලියවෙනවා කියලා මෙන්න කියලා මට පිටපත් ලිවීමේ වචන දෙකක් ලියන්න ලැබුනේ නෑ ටීචර් කියපි හැමෝම අදට පැනෙන් ලියන්න අකුරු ලස්සනට ලියන අයට හැමදාම පැනෙන් ලියන්න දෙනවා කියලා....ලියලා ඉවර උනාම එයා අපේ පොත් බලුවා....මගේ පොත බලලා එයා අමුතු විදියට හිනා වෙලා කිව්වා ඇත්ත තමයි ඔයාගේ අකුරු හොදයි පැනෙන් ලියන්න කියලා. එතකොටයි මට මීටර් උනේ මම කිව්ව දේ ටීචර් ට ඇහිලා කියලා....
අපේ පන්තියෙදි එක එක අය අඩලා තියනවා එක එක දේවල් වලට ඒත් මුළු පන්තියම එකට අඩපු දවස් තිබ්බේ මුළු පාසැල් කාලයටම දෙතුන් පාරයි....මුල්ම අවස්ථාව 4 පන්තියෙදි.....!
අපේ පන්තියේ හිටියා මලින්ති කියලා ලමයෙක්...මට තාමත් එයාගේ ඇස් දෙක මතකයි...පොඩ්ඩක් යටට ගිලුනු ඇස් දෙකක් එයාට තිබුනේ....කොන්ඩේ කොටට කපලා ටිකක් තලෙලු ලමයෙක්...එයාගේ අක්කා හිටියේ අපිට වඩා පන්තියක් නැත්නම් දෙකක් උඩ පන්තියක...දවසක් ඒ දෙන්නම ස්කෝලේ ආවේ නෑ....10 විතර අපේ පන්තියට ආව කවුරු හරි අපිට කිව්වා මලින්ති ආයේ ස්කෝලේ එන්නේ නෑ කියලා.....එයා ඡේසු ලගට ගිහින් කියලා....මොහොතකට අපි ගල් උනා...අපි ආපහු පියවි සිහියට ආවේ අපේ කදුලු වල උනුහුම අපේමකම්මුල් වලට දැනෙද්දි...එයාගේ අම්මා එයයි අක්කයි එක්ක කෝච්චියට බිළිවෙලා,ඡිවිතයට මුහුණ දෙන්න හිතේ හයියක් නැති එක් ගැහැණියක් නිසා අපේ යාළුවෙක් අපිට නැති උනා...අපි එයා වෙනුවෙන් පොඩි සටහනක් හැදුවා....ඒකේ කුරුසය ඇන්දේ මම....හශිකා ඒකේ මොනා හරි ලිව්වා මුලු පන්තිය වෙනුවෙන්ම...ඒත් එකට මොකද උනේ කියලා නම් මතක නෑ....අපේ අම්මයි තාත්තයි මලගෙදර ගියා මාව එක්ක ගියේ නෑ....
අපි හා හා පුරා පාසල් විනොදචාරිකාවක් ගියේ 4 පන්තියෙදි....අපි සැහෙන්න දුර ආවා....ඒ කාලේ හිතුනේ එහෙමයි ඒත් දැන් නම් උදේ හවස එනවා....කොළඹ හික් හික්....!
සටහන දිගවැඩියි...ඉක්මනට ඉවර කරන්නම්
* මේ අවුරුද්දේ අර්ධ සුර්යග්‍රහනයක් තිබ්බා....අපිට බලන්න දුන්නේ නෑ..අපේ ඇස් නරක් කරගනී කියලා. ඒදා පන්තියේ ළමයි හිටියෙත් අඩුවෙන් අපේ ඉංග්‍රිසි ටිචර් නන්දනී...අපිව හොරෙන් එක්ක ගිහින් පෙන්නුවා අපි පව් කියලා.
4 පන්තියේදි අපේ පන්තියෙන් ඉස්කොලේ කොන්සට් එකට ගීතයක් සමග නර්තනයක් ඉදිරිපත් කලා...මම හිටියේ නැටුමට....ඒත් අපි හැමෝම සිංදුව පාඩම් කලා.....
යුද්දෙටත් ඇවිත් සිදුපිට නැව් නැගලා
පරංගි උනනමුත් ඇවිදින් කොළඹට ගෙඩබැහැ‍ලා......
සමාවෙන්න මේක සිංදුවක් මත් නෙවෙයි පැරණි සටන් කවියක්....
5 වසරෙදි අපිට වඩා අපේ අම්මලා සටන පටන් ගත්තා....හික් හික්.....
ඒ ගැන සදුදට....මම අතරමං නොවී කතරගම ගිහින් ආවට පස්සේ......
3 වසර
අපේ පන්තිය තිබ්බේ දෙක වසර පන්තිය තිබ්බ තට්ටුවෙමයි. පන්තියත් ඒ වගේමයි, ඒත් ටිකක් මේස නම් වෙනස් උනා එක්කෙනෙක්ට එක මේසේ ගානේ ලැබුනා...ලස්සන ලා නිල් පාටක් ඒවගේ ගාලා තිබ්බේ...අපේ ටීචර් ගෙ නම ටෙක්ලා...එයත් සුදුදුයියියි......කණ්නාඩි දැම්මා, මොකද එයා ටිකක් වයසයි....අපේ ස්කොලේ හැම ශ්‍රේණියකටම තිබ්බේ/දැනටත් තියෙන්නේ පන්ති දෙකයි. ඒක නම් කරලා තිබ්බේ S & J කියලා grade1S class grea1J class වගේ....මම හිටියේ S පන්තියේ J පන්තිය තිබුනේ හරියටම අපේ පන්තිය ඉස්සරහා...පන්ති දෙක වෙන් වෙලා තිබ්බේ කොරිඩෝ එකකින් කොරි‍ඩෝව පැත්තේ තිබ්බේ කොට බිත්ති....ඒ වගේම ඒ පන්තිය හරිම එළියයි මොකද දෙපැත්තකින්ම ඡනේල තිබුනා....ඔය පන්තියෙදි මට හරි අකරතැබ්බියක් උනා දවසක් මම හදපු ගණන් සේරම වැරදුනා ඕකට අපේ ටිචර්ට මාත් එක්ක හොදටම කේන්ති ගිහින් හිටියේ මගේම කරුමෙට මම එදා ඉංග්‍රීසි පොත ගෙදර දාලා ඇවිත්, තාත්තා ගෙදර හිටිය හින්දා එයා වෙන ගමනක් යන ගමන් පොත දෙන්න ස්කොලෙට ආවා...ටිචර් අපේ තාත්තාට කේලම කිව්වා....මම ඉතිං බාබා වගේ අහගෙන හිටියා...මොනා කරන්නද? හවස මම ගෙදර යද්දිත් තාත්තා ගෙදර ඇවිල්ලා තිබිබේ නැ....හපෝ එයා ආව ගමන් මම හොදට අහගත්තා කන් දෙක පිරෙන්න....තාත්තා මට හැම තිස්සෙම සැර කලේ නෑ....අම්මා තමයි කෝටු පාර දීලා හැදුවේ...ඒක නිසා තාත්තා දෙයක් කිව්වාම ඊයම් බරු වගේ හිතට වැදෙනවා....ඒදා මම හිතා ගත්තා ආයේ ගෙදර අය ආවම වැරදි කියන්න ටීචර්ලට ඉඩ දෙන්නෙම නෑ කියලා ඒක සැහෙන්න දුරට ඒවිදියටම සිද්ධ උනා....
අපි 3 වසරේ ඉන්නකොට අපේ ස්කොලේ ව්විධ ප්‍රසංගයක් තිබ්බා...අපේ පන්තියෙන් තිබුනේ පෙරහැරක් (වේදිකව මත) මම ඒකේ නැටුම් කණ්ඩායමකට හිටියා.අම්මා මට තද කොළ පාට පසුබිමේ තැඹිලි පාට ලොකු මල් මහලා හැඩ දාපු රෙද්දකුයි හැට්ටෙකුයි මහලා දුන්නා....
ඒ අවුරුද්දෙ දි අපේ ස්කෝලේ බටහිර සංගිතය උගන්නන්න අළුත් ටීච කෙනෙක් ආවා,නම ස්වෙන්ද්‍රනී...නම වගේමයි එයත් ලස්සනයි....මම එයාට වගේම එයා මටත් ආදරෙයි....මාව දැක්කම ලගට කතා කරලා කම්මුල මිරිකනවා මම චබී කියලා හික් හික්....මම 11 වසරට යනකම්ම එයාගේ ඒ පුරුද්ද තිබ්බා...එතකොට නම් හැම වෙලේම කිව්වේ බට්ටෝ වගේ හිටිය පොඩි ලමයි දැන් හරි ලොකු වෙලා කියලා. මට මතකයි අපි පියානෝ එක වටේ ඉදගෙන එයා ප්ලේ කරනකොට එක එක සිංදු කිව්වා.....
when I was just a little girl I ask my mother......
සිංදුවෙන්ම යමු 4 වසරට....
ආහ් මගේ යාළුවෝ...මට මතක නම් දෙකයි...එකක් චතුරි අනික හෂිකා...ඊට වඩා මතක නෑ
4 වසර
අපේ 4 වසර පන්තිය දුක සතුට දෙකම පිරුනු පන්තියක්.....! 2 වසර පන්තිය ඉස්සරහින් 3 වසර පන්තියට අල්ලපු පන්තිය විදියට තමයි ඒක තිබුනේ....ඩෙස්ක් නිල් පාටයි මට මතක විදියට...ශිෂ්‍යත්ව විභාගේ ගැන ගෙවල් වලින් අපේ ඔළුවට දැම්මේ ඔය කාලේදි තමයි...ඒත් අපේ ස්කෝලෙන් නම් ඒ ගැන වැඩි දිරිගැන්විමක් ලැබුනේ නෑහැ...
4 වසර පන්තියේදිත් අපිට අකුරු ලියන්න තිබුනේ පැන්සලෙන් අවුරුදු 3ක්ම ස්කොලේ ගිහිල්ලත් පැනෙන් ලියන්න නොදීම ගැන අපි හිටියේ හරි හිතේ අමාරුවෙන්.ඒකට ලොකුම හේතුව උනේ J පන්තියේ ලමයින්ට පැනෙන් ලියන්න ඒ පන්තියේ සුදර්ශණි ටිචර් අවසර දීලා තිබීම.....අපේ පන්තියේ ටීචර් "විනීතා ටිචර්" අපේ අම්මාගේ වයසේ වගේ වෙන්න ඕනි...පොඩ්ඩක් කැරළි ගැහුනු කොණ්ඩයක් එයාට තිබුනේ..ක‍ටහඩත් ටිකක් බැරැන්ඩි වෙලා වගේ තිබුනේ. ඒයා අපිට කියලා දුන්නා සරළ බතික් මොස්තරයක් කරන හැටි...ඒ වගේම ඉස්සර මම ච්ත්‍ර වෙලාවට මුහුද ඇන්දේ අහස ඊලගට ගොඩබිම ආයේ මුහුද හිටින විදියට ඒයි කියලා දුන්නා මුළින් අහස ඊලගට මුහුද රට පස්සේ ගොඩබිම අදින්න....ආ පැනෙන් ලියන තැන නේ හිටියේ...දවසක් අපිට පිටපත් ලිවීමක් ලියන්න දුන්නා...මගේ ලග වාඩිවෙලා හිටියේ හශිකා එයා කුණු කුණු ගාන්න ගත්තා පැනෙන් ලියන්න ඕනි කියලා අපි වාඩි වෙලා හිටියේ ඉස්සරහම පේළියේ මාත් ඉතිං හශිකට පෝරදාන ගමන් කිවිවා අපිට පැනෙන් ලියන්න දුන්න නම් ඉවරයිනේ පෑන් වලින් ලස්සනට ලියවෙනවා කියලා මෙන්න කියලා මට පිටපත් ලිවීමේ වචන දෙකක් ලියන්න ලැබුනේ නෑ ටීචර් කියපි හැමෝම අදට පැනෙන් ලියන්න අකුරු ලස්සනට ලියන අයට හැමදාම පැනෙන් ලියන්න දෙනවා කියලා....ලියලා ඉවර උනාම එයා අපේ පොත් බලුවා....මගේ පොත බලලා එයා අමුතු විදියට හිනා වෙලා කිව්වා ඇත්ත තමයි ඔයාගේ අකුරු හොදයි පැනෙන් ලියන්න කියලා. එතකොටයි මට මීටර් උනේ මම කිව්ව දේ ටීචර් ට ඇහිලා කියලා....
අපේ පන්තියෙදි එක එක අය අඩලා තියනවා එක එක දේවල් වලට ඒත් මුළු පන්තියම එකට අඩපු දවස් තිබ්බේ මුළු පාසැල් කාලයටම දෙතුන් පාරයි....මුල්ම අවස්ථාව 4 පන්තියෙදි.....!
අපේ පන්තියේ හිටියා මලින්ති කියලා ලමයෙක්...මට තාමත් එයාගේ ඇස් දෙක මතකයි...පොඩ්ඩක් යටට ගිලුනු ඇස් දෙකක් එයාට තිබුනේ....කොන්ඩේ කොටට කපලා ටිකක් තලෙලු ලමයෙක්...එයාගේ අක්කා හිටියේ අපිට වඩා පන්තියක් නැත්නම් දෙකක් උඩ පන්තියක...දවසක් ඒ දෙන්නම ස්කෝලේ ආවේ නෑ....10 විතර අපේ පන්තියට ආව කවුරු හරි අපිට කිව්වා මලින්ති ආයේ ස්කෝලේ එන්නේ නෑ කියලා.....එයා ඡේසු ලගට ගිහින් කියලා....මොහොතකට අපි ගල් උනා...අපි ආපහු පියවි සිහියට ආවේ අපේ කදුලු වල උනුහුම අපේමකම්මුල් වලට දැනෙද්දි...එයාගේ අම්මා එයයි අක්කයි එක්ක කෝච්චියට බිළිවෙලා,ඡිවිතයට මුහුණ දෙන්න හිතේ හයියක් නැති එක් ගැහැණියක් නිසා අපේ යාළුවෙක් අපිට නැති උනා...අපි එයා වෙනුවෙන් පොඩි සටහනක් හැදුවා....ඒකේ කුරුසය ඇන්දේ මම....හශිකා ඒකේ මොනා හරි ලිව්වා මුලු පන්තිය වෙනුවෙන්ම...ඒත් එකට මොකද උනේ කියලා නම් මතක නෑ....අපේ අම්මයි තාත්තයි මලගෙදර ගියා මාව එක්ක ගියේ නෑ....
අපි හා හා පුරා පාසල් විනොදචාරිකාවක් ගියේ 4 පන්තියෙදි....අපි සැහෙන්න දුර ආවා....ඒ කාලේ හිතුනේ එහෙමයි ඒත් දැන් නම් උදේ හවස එනවා....කොළඹ හික් හික්....!
සටහන දිගවැඩියි...ඉක්මනට ඉවර කරන්නම්
* මේ අවුරුද්දේ අර්ධ සුර්යග්‍රහනයක් තිබ්බා....අපිට බලන්න දුන්නේ නෑ..අපේ ඇස් නරක් කරගනී කියලා. ඒදා පන්තියේ ළමයි හිටියෙත් අඩුවෙන් අපේ ඉංග්‍රිසි ටිචර් නන්දනී...අපිව හොරෙන් එක්ක ගිහින් පෙන්නුවා අපි පව් කියලා.
4 පන්තියේදි අපේ පන්තියෙන් ඉස්කොලේ කොන්සට් එකට ගීතයක් සමග නර්තනයක් ඉදිරිපත් කලා...මම හිටියේ නැටුමට....ඒත් අපි හැමෝම සිංදුව පාඩම් කලා.....
යුද්දෙටත් ඇවිත් සිදුපිට නැව් නැගලා
පරංගි උනනමුත් ඇවිදින් කොළඹට ගෙඩබැහැ‍ලා......
සමාවෙන්න මේක සිංදුවක් මත් නෙවෙයි පැරණි සටන් කවියක්....
5 වසරෙදි අපිට වඩා අපේ අම්මලා සටන පටන් ගත්තා....හික් හික්.....
ඒ ගැන සදුදට....මම අතරමං නොවී කතරගම ගිහින් ආවට පස්සේ......
Practical Irony
“Out of my window is a rapid, blending and a dilute blur of present and a passing past. Inside my mind is a rapid shifting blur of present and future. Practical irony in motion."
Wrote this on the back of a Parking ticket last afternoon..while been stopped for the Protest (where some stupid university wankers protested against another set of stupid wankers.)
Wrote this on the back of a Parking ticket last afternoon..while been stopped for the Protest (where some stupid university wankers protested against another set of stupid wankers.)
Thursday, August 14, 2008
අපේ ඉස්කෝලේ 1
අද දවස ගැන නම් බ්ලොග් සටහනක් දාන්න තරම් විශේෂයක් නෑ...උදේ නැගිට්ටා වැඩට ගියා ආවා නැවා කැවා තමයි ඉතිං ලියන්න තියෙන්නේ....අද වැඩි වැඩකුත් තිබිබේ නෑ. ඒක නිසා හවස් වරුවම වගේ ගොඩක් නිදහසේ හිටියේ...මං වගේම මොන්ගල් චැට් යාළුවෙක් එක්ක ඔන්ලයින් පිස්සු නටපු එක තමයි කලේ...ඒවා මේකේ දාන්න බෑ....ලියන්න තරම් දේකුත් නැති හින්දා ටික කාලෙක ඉදන් කරන්න හිටිය වැඩක් කරන්න පටන් ගන්න හිතුවා.....අපේ ඉස්කොලේ ගැන කියන එක...! එක එක අය ඉගන ගත්තු ඉස්කෝල පිළිබදව ලියවුනු පොතේ දෙක තුනක් ම මම කියවලා තියෙනවා....."හරි පුදුම ඉස්කෝලේ", "කවදාද මා නැවතත් පාසැල් යන්නේ", "අපුරු ඉස්කොලේ" වගේ ඒවා....ඒ පොත් වලට පදනම් වෙලා තිබුනේ ඒ ඒ ලේකඛයන්ගේ පාසැල් හා ඒවායේ කෙරුණු දේවල්.....ඔය පොත් කියවපු කාලේ ඉදන් මටත් ආස හිතුනා මගේ ඉස්කෝල ඡිවිතය ගැන ලියන්න... ඒත් කාලයත් එක්කම කම්මැලි කම උවමනාවක් නැතිකම වගේ දේවල් හින්දා දවසින් දවස ඒ අදහස පස්සට ගියා....ඒත් මේ බ්ලොග් කෙරුවාව පටන්ගත්තට පස්සේ ඉස්සර මග ඇරිය දේවල් ගොඩක් මතක් වෙනවා....ඒ විදියට තමයි අවුරුදු 13 ක පාසැල් කාලය ලියන්න අදහස් කලේ....ඉක්මනට ලියන එක හොදයි වගේ මොකද 1 ,2 පන්ති වල සිද්ධ උනු දේවල් හරියට මතක නෑ වගේ තව කල් යද්දි 9-10 වසර වල දේවලුත් අමතක වෙන්න ඉඩතියෙනවා හික් හික්.....!
ම්ම් ලියනවා කිව්වට ලියන්න පටන් ගන්න එකත් ලේසි නෑ වගේ කොතනින්ද පටන් ගන්නේ....? මගේ අම්මා කියන විදියට මම ඉගන ගත්ත ස්කොලේට මාව දානවා කියලා හිතුවේ අපේ අම්මගේ අතට නර්ස් මාව දුන්නු වෙලාවේ මම දුවෙක් කියලා දැන ගත්තු ගමන්ම වගේමලු.....ස්කොලේට මාව දාන්න ගිය වෙලාවේ ඔක්කොම ඇප්ලිකේෂන් නිකුත් කරලා ඉවරයි කියලා අම්මට කියලා....අම්මා විදුහල්පතිනියත් එක්ක කථා කරලා සැහෙන්න කියලා කියලා තමයි එකක් ඉල්ලගෙන තියෙන්නේ...එයාලා ඒ වෙනකොටත් ළමයි තොරගෙන ඉවර වෙලා තිබිලා තියෙන්නේ....ඉතිං ප්‍රින්සිපල් කියලා මම ඉන්ටවිව් එකෙන් හොදට පාස් උනොත් විතරයි මාව ගන්නේ කියලා...කොහොම හරි මම පාස් වෙලා...මම එහෙම එකකට හිටියා වගේ මට ලාවට මතකයි...වැඩිය කියන්න තරම් මතකයක් නෑ......බොරු කියන්නේ මොකටද ඒ කාලේ ඒ ස්කොලෙට මාව දාන්න හැදුවට ඒකට අවශ්‍ය තරම් සල්ලි අපේ තාත්තා ලග තිබිලා නෑ....වැඩපලේ ලොන් එකක් ලැබුනේ නැහැලු වෙලාවට....ගෙවල් ලග නැන්දා කෙනෙක් එයාගේ වැඩකට තියන් හිටිය සල්ලි වගයක් අම්මාට දුන්නලු.....ඒ මනුස්සයා එහෙම කලාට අපේ නැ‍දැයෝ එහෙම ඒ දවස් වල බැන්නලු ගමේ ස්කොලෙට දාන්නේ නැතුව සල්ලි නාස්ති කරගෙන පිට ස්කොල වලට යවනවා කියලා.....මට නම් ඇත්තටම ඒවා මතක නෑ...අම්මා මතක පොත පෙරලද්දි වැටෙන වචන වලින් තමයි ඒවා දැනගන්නේ.....කථාව සැහෙන්න මාතෘකාවෙන් පිට ගිහින්ද මන්දා හරි එහෙනම් ඔන්න මම ආයෙත් ස්කෝලේ යනවා...එන්න මාත් එක්ක යන්න....හොඩියේ පන්තියට....!
1 වසර
මේ පන්තිය ගැන නම් මගේ වැඩි මතකයක් නෑ....අපේ ටීචර් වෙලා හිටියේ රාණි ටිචර්. එක වසර පන්තිභාර උනාට මොකද මූළු ස්කෝලෙම ලමයි එයාට බයයි. ඒ තරම් හොදට එක වසරෙදි ලමයිව හදනවා...ඇත්තටම එක එක කලාවලින් එන ඔක්කොම ලමයිව එ‍‍ඩේර අම්මාට ඔන විදියට හදන්න එයා සැහෙන්න මහන්සි වෙන්න. ඇති ඒ නිසාම බනින්නගහන්න ඇති ඒකයි හැමෝම එයාට බය....බය උනාට හැමෝගෙම හිත්වල එයා ගැන ලොකු ගෞරවයක් තිබුනා....මුලින්ම අයන්න ලස්සනට ලියන්න ඉගැන්නුවේ එයා හින්දා වෙන්න ඇති...එයා ඇන්දේ ඔසරිය හිනී කොණ්ඩයක් ගොතලා තමයි එයා ස්කෝලේ ආවේ.....අපිට ඔරිගමි හදන්න කියලා දුන්නා....! අපේ පන්තිය හරි ලස්සනයි...පුංචි පඩිදෙකක් නැගලා යන්න පුලූවන් විදියට හදලා තිබ්බේ....බිත්ති ක්‍රිම් පාටයි....ලා රෝස පාට මේස පුටු තිබුනේ....එක මේසෙක දෙන්නෙක්ට වාඩි වෙන්න පුළුවන් විදියේ මේස...අනේ මට වැඩිය මතක නෑ.....හැබැයි එක දෙයක් මතකයි....දවසක් මට කැම එක ගෙනියන්න අමතක වෙලා...ඉන්ටවල් එකේ කන්න දෙයක් නැති උනා...අපේ ටිචර් එක්ක එහා පන්තියේ ටීචත් කෑම ගත්තේ අපේ පන්තියෙම වාඩි වෙලා...එයාගේ නම ෂෙරීන් සුදුම සුදුයි...කොන්ඩෙ කොටට කපලා හිටියේ...කොහොම හරි මට කන්න නෑ කියලා දැක්කම එයා මට එයාගේ කෑම එකෙන් බාගයක් දුන්නා....ඉදිආප්පයි සම්බෝලයි...සම්බෝලේ සැර හින්දමයි මට ඒ සිද්ධිය මතක. මම අමාරුවෙන් ඒක කද්දි අම්මා මට ලැවරියා අරගෙන ස්කොලෙට ආවා....මම ඒක ටිචර්ටත් දීලා කෑවා මට මතක විදියට...ඒ පන්තියේ ඉගෙනීම් තත්වය ගැන නම් මට මතක නෑ..ඒත් අපි හැමදාම උදේට 1-100 ට ගණන් කලා...!
මට ඒ කාලේ හිටිය යාළුවෝ ගැන නම් මතක නෑ....ඒත් මං හිතන්නේ මම වාඩිවෙලා හිටියේ ශාරංගිකා ලග
2 වසර
දෙක වසරට යන්න ලැස්ති වෙන දවසේ අම්මා මට කිව්වා අද ඉදන් ඔයාලටත් ස්කොලේ නංගිලා ඉන්නවා කියලා....ඒක හරි සතුටු හිතෙන දෙයක්...!2 වසර පන්තිය තිබ්බේ වෙන බිල්ඩින් එකක...තට්ටු 3 ක බිල්ඩිමේ පහලම තට්ටුවේ...අපේ පන්තිය ඉස්සරහා තමයි ඒකේ පඩිපෙල තිබ්බෙ....පන්තියට තිබේබේ තුන් පැත්තකින් උස බිත්ති...පඩිපෙළ පැත්තෙන් මිටි බිත්තියක්....තිබ්බෙ.....අපේ පන්තිබාර ටීචර් මාරි, මට නම් මුල් දවස් වල හරි විකාරයි...මොකෝ මම මාරි කියලා දැනගෙන හිටියේ බිස්කට් ඡාතියක් හික් හික්....!
ඒ පන්තියේ සිද්ධ වෙච්ච දේවල් 2ක් මට හොදට මතකයි....අපේ පන්තියේ වලට මුලින්ම මොනිටර් පට්ටම හදුන්වලා දුන්නේ 2 වසරෙදි මම එක වාරයක් වයිස් මොනිටර් වෙලා හිටියා හික් හික්.....ඒ කාලේ අපේ අම්මා මට ලස්සන රෙද්දකින් පර්ස් එකක් මහලා දුන්නා....මගේ පැස්ටල්‍ පෙට්ටිය දාන්නයි පැන්සල් ටික දාලා තියාගන්නයි අපේ පන්තියේ මගේ ගෲප් එකේ ළමයෙක් ඒක හොරෙන් ගෙදර උස්සන් ගියානේ...! හැබැයි පහුවෙනිදා එයාගේ අම්මා ඒක ගෙනත් දුන්නා....හරි හොද අම්මා කෙනෙක්...! ආ තව දෙයක් ඒ කාලේ තමයි ඡුලියන් බොලින් සාර්ක් වලදි ස්විම් වලින් මෙඩ්ල්ස් ගත්තේ අපේ ස්කොලේ අක්කලා මට ඒ නම කියන්න ගත්තා මමත් ඒ මනුස්සයා වගේ කියලා හික් හික්..කොහොම හරි ගුරුවරු දැනගන්න තරමටම ඒක ප්‍රසිද්ධ උනා...ඒත් පස්සේ ඒ අක්කලා අයින් වෙලා ගියහම නමත් අමතක වෙලා ගියා...හික් හික්....
2 වසරේ මගේ යාළුවා වෙලා හිටියේ සචිනි.ඇත්තටම ඒවා යාළුකම් නෙවෙයි එක ලග පුටු වල වාඩි වෙලා හිටිය නිසා ඇති උනු හිතවත් කම්....
පස්සේ කාලෙකදි දැනගන්න ලැබුනු 2 වසරේ කථාවක් තියනවා....මගේ හොදම යාළුවා කියව්වේ....ඉස්කොලේදි ටොයිලට් එකට යන්න ඔනි උනාම ටිචර් ලගට ගිහින් සිරුවෙන් හිටගෙන අවසර ගන්නවනේ Teacher, please may I go to the toilet කියලා.....දවසක් සාමා නිරෝශිණි කියලා ලමයෙක් එක්ක ටොයිලට් යන්න අවසර ගන්න ගිහින්...නිරෝශිණි තමයි අවසර ඉල්ලලා තියෙන්නෙ..මේ ලමයා අහපු ගමන් ටීච බයවෙලා ඇහුවලු මොකක්ද කිව්වේ කියලා ඉතිං නිරෝ ආයේ කියලා....ටිචර් බක බක ගාලා හිනා වෙලා කිව්වලු හා හා යන්න කියලා. ගිහින් ආවට පස්සේ ටිචර් නිරෝට කථා කරලා කිව්වලු පුතේ මීට පස්සේ දෙන්නෙක් යනකොට may we go to the toilet කියන්න කියලා...පස්සෙයි සාමාටත් මීටර් වෙලා තියෙන්නේ මොකක්ද නිරෝ කිව්වේ කියලා teacher please මෙයයි මමයි go to the toilet. ඔය කතාව මම දැනගත්තේ 10 වසරෙදි විතර එදා ඉදන් ඉස්කොලේ පරණ කතන්දර මතක් කරලා අපි හිනා වෙනකොට ඔය කතාව අනිවාර්යෙන් මතක් වෙනවා
දැන් වෙලාව 01.12 (පාන්දර) හෙට 3 වසරට යමු ඒ පන්තිය ගැන ටිකක් පැහැදිලි මතකයක් තියනවා.
ම්ම් ලියනවා කිව්වට ලියන්න පටන් ගන්න එකත් ලේසි නෑ වගේ කොතනින්ද පටන් ගන්නේ....? මගේ අම්මා කියන විදියට මම ඉගන ගත්ත ස්කොලේට මාව දානවා කියලා හිතුවේ අපේ අම්මගේ අතට නර්ස් මාව දුන්නු වෙලාවේ මම දුවෙක් කියලා දැන ගත්තු ගමන්ම වගේමලු.....ස්කොලේට මාව දාන්න ගිය වෙලාවේ ඔක්කොම ඇප්ලිකේෂන් නිකුත් කරලා ඉවරයි කියලා අම්මට කියලා....අම්මා විදුහල්පතිනියත් එක්ක කථා කරලා සැහෙන්න කියලා කියලා තමයි එකක් ඉල්ලගෙන තියෙන්නේ...එයාලා ඒ වෙනකොටත් ළමයි තොරගෙන ඉවර වෙලා තිබිලා තියෙන්නේ....ඉතිං ප්‍රින්සිපල් කියලා මම ඉන්ටවිව් එකෙන් හොදට පාස් උනොත් විතරයි මාව ගන්නේ කියලා...කොහොම හරි මම පාස් වෙලා...මම එහෙම එකකට හිටියා වගේ මට ලාවට මතකයි...වැඩිය කියන්න තරම් මතකයක් නෑ......බොරු කියන්නේ මොකටද ඒ කාලේ ඒ ස්කොලෙට මාව දාන්න හැදුවට ඒකට අවශ්‍ය තරම් සල්ලි අපේ තාත්තා ලග තිබිලා නෑ....වැඩපලේ ලොන් එකක් ලැබුනේ නැහැලු වෙලාවට....ගෙවල් ලග නැන්දා කෙනෙක් එයාගේ වැඩකට තියන් හිටිය සල්ලි වගයක් අම්මාට දුන්නලු.....ඒ මනුස්සයා එහෙම කලාට අපේ නැ‍දැයෝ එහෙම ඒ දවස් වල බැන්නලු ගමේ ස්කොලෙට දාන්නේ නැතුව සල්ලි නාස්ති කරගෙන පිට ස්කොල වලට යවනවා කියලා.....මට නම් ඇත්තටම ඒවා මතක නෑ...අම්මා මතක පොත පෙරලද්දි වැටෙන වචන වලින් තමයි ඒවා දැනගන්නේ.....කථාව සැහෙන්න මාතෘකාවෙන් පිට ගිහින්ද මන්දා හරි එහෙනම් ඔන්න මම ආයෙත් ස්කෝලේ යනවා...එන්න මාත් එක්ක යන්න....හොඩියේ පන්තියට....!
1 වසර
මේ පන්තිය ගැන නම් මගේ වැඩි මතකයක් නෑ....අපේ ටීචර් වෙලා හිටියේ රාණි ටිචර්. එක වසර පන්තිභාර උනාට මොකද මූළු ස්කෝලෙම ලමයි එයාට බයයි. ඒ තරම් හොදට එක වසරෙදි ලමයිව හදනවා...ඇත්තටම එක එක කලාවලින් එන ඔක්කොම ලමයිව එ‍‍ඩේර අම්මාට ඔන විදියට හදන්න එයා සැහෙන්න මහන්සි වෙන්න. ඇති ඒ නිසාම බනින්නගහන්න ඇති ඒකයි හැමෝම එයාට බය....බය උනාට හැමෝගෙම හිත්වල එයා ගැන ලොකු ගෞරවයක් තිබුනා....මුලින්ම අයන්න ලස්සනට ලියන්න ඉගැන්නුවේ එයා හින්දා වෙන්න ඇති...එයා ඇන්දේ ඔසරිය හිනී කොණ්ඩයක් ගොතලා තමයි එයා ස්කෝලේ ආවේ.....අපිට ඔරිගමි හදන්න කියලා දුන්නා....! අපේ පන්තිය හරි ලස්සනයි...පුංචි පඩිදෙකක් නැගලා යන්න පුලූවන් විදියට හදලා තිබ්බේ....බිත්ති ක්‍රිම් පාටයි....ලා රෝස පාට මේස පුටු තිබුනේ....එක මේසෙක දෙන්නෙක්ට වාඩි වෙන්න පුළුවන් විදියේ මේස...අනේ මට වැඩිය මතක නෑ.....හැබැයි එක දෙයක් මතකයි....දවසක් මට කැම එක ගෙනියන්න අමතක වෙලා...ඉන්ටවල් එකේ කන්න දෙයක් නැති උනා...අපේ ටිචර් එක්ක එහා පන්තියේ ටීචත් කෑම ගත්තේ අපේ පන්තියෙම වාඩි වෙලා...එයාගේ නම ෂෙරීන් සුදුම සුදුයි...කොන්ඩෙ කොටට කපලා හිටියේ...කොහොම හරි මට කන්න නෑ කියලා දැක්කම එයා මට එයාගේ කෑම එකෙන් බාගයක් දුන්නා....ඉදිආප්පයි සම්බෝලයි...සම්බෝලේ සැර හින්දමයි මට ඒ සිද්ධිය මතක. මම අමාරුවෙන් ඒක කද්දි අම්මා මට ලැවරියා අරගෙන ස්කොලෙට ආවා....මම ඒක ටිචර්ටත් දීලා කෑවා මට මතක විදියට...ඒ පන්තියේ ඉගෙනීම් තත්වය ගැන නම් මට මතක නෑ..ඒත් අපි හැමදාම උදේට 1-100 ට ගණන් කලා...!
මට ඒ කාලේ හිටිය යාළුවෝ ගැන නම් මතක නෑ....ඒත් මං හිතන්නේ මම වාඩිවෙලා හිටියේ ශාරංගිකා ලග
2 වසර
දෙක වසරට යන්න ලැස්ති වෙන දවසේ අම්මා මට කිව්වා අද ඉදන් ඔයාලටත් ස්කොලේ නංගිලා ඉන්නවා කියලා....ඒක හරි සතුටු හිතෙන දෙයක්...!2 වසර පන්තිය තිබ්බේ වෙන බිල්ඩින් එකක...තට්ටු 3 ක බිල්ඩිමේ පහලම තට්ටුවේ...අපේ පන්තිය ඉස්සරහා තමයි ඒකේ පඩිපෙල තිබ්බෙ....පන්තියට තිබේබේ තුන් පැත්තකින් උස බිත්ති...පඩිපෙළ පැත්තෙන් මිටි බිත්තියක්....තිබ්බෙ.....අපේ පන්තිබාර ටීචර් මාරි, මට නම් මුල් දවස් වල හරි විකාරයි...මොකෝ මම මාරි කියලා දැනගෙන හිටියේ බිස්කට් ඡාතියක් හික් හික්....!
ඒ පන්තියේ සිද්ධ වෙච්ච දේවල් 2ක් මට හොදට මතකයි....අපේ පන්තියේ වලට මුලින්ම මොනිටර් පට්ටම හදුන්වලා දුන්නේ 2 වසරෙදි මම එක වාරයක් වයිස් මොනිටර් වෙලා හිටියා හික් හික්.....ඒ කාලේ අපේ අම්මා මට ලස්සන රෙද්දකින් පර්ස් එකක් මහලා දුන්නා....මගේ පැස්ටල්‍ පෙට්ටිය දාන්නයි පැන්සල් ටික දාලා තියාගන්නයි අපේ පන්තියේ මගේ ගෲප් එකේ ළමයෙක් ඒක හොරෙන් ගෙදර උස්සන් ගියානේ...! හැබැයි පහුවෙනිදා එයාගේ අම්මා ඒක ගෙනත් දුන්නා....හරි හොද අම්මා කෙනෙක්...! ආ තව දෙයක් ඒ කාලේ තමයි ඡුලියන් බොලින් සාර්ක් වලදි ස්විම් වලින් මෙඩ්ල්ස් ගත්තේ අපේ ස්කොලේ අක්කලා මට ඒ නම කියන්න ගත්තා මමත් ඒ මනුස්සයා වගේ කියලා හික් හික්..කොහොම හරි ගුරුවරු දැනගන්න තරමටම ඒක ප්‍රසිද්ධ උනා...ඒත් පස්සේ ඒ අක්කලා අයින් වෙලා ගියහම නමත් අමතක වෙලා ගියා...හික් හික්....
2 වසරේ මගේ යාළුවා වෙලා හිටියේ සචිනි.ඇත්තටම ඒවා යාළුකම් නෙවෙයි එක ලග පුටු වල වාඩි වෙලා හිටිය නිසා ඇති උනු හිතවත් කම්....
පස්සේ කාලෙකදි දැනගන්න ලැබුනු 2 වසරේ කථාවක් තියනවා....මගේ හොදම යාළුවා කියව්වේ....ඉස්කොලේදි ටොයිලට් එකට යන්න ඔනි උනාම ටිචර් ලගට ගිහින් සිරුවෙන් හිටගෙන අවසර ගන්නවනේ Teacher, please may I go to the toilet කියලා.....දවසක් සාමා නිරෝශිණි කියලා ලමයෙක් එක්ක ටොයිලට් යන්න අවසර ගන්න ගිහින්...නිරෝශිණි තමයි අවසර ඉල්ලලා තියෙන්නෙ..මේ ලමයා අහපු ගමන් ටීච බයවෙලා ඇහුවලු මොකක්ද කිව්වේ කියලා ඉතිං නිරෝ ආයේ කියලා....ටිචර් බක බක ගාලා හිනා වෙලා කිව්වලු හා හා යන්න කියලා. ගිහින් ආවට පස්සේ ටිචර් නිරෝට කථා කරලා කිව්වලු පුතේ මීට පස්සේ දෙන්නෙක් යනකොට may we go to the toilet කියන්න කියලා...පස්සෙයි සාමාටත් මීටර් වෙලා තියෙන්නේ මොකක්ද නිරෝ කිව්වේ කියලා teacher please මෙයයි මමයි go to the toilet. ඔය කතාව මම දැනගත්තේ 10 වසරෙදි විතර එදා ඉදන් ඉස්කොලේ පරණ කතන්දර මතක් කරලා අපි හිනා වෙනකොට ඔය කතාව අනිවාර්යෙන් මතක් වෙනවා
දැන් වෙලාව 01.12 (පාන්දර) හෙට 3 වසරට යමු ඒ පන්තිය ගැන ටිකක් පැහැදිලි මතකයක් තියනවා.
Strangers - Dedicated specially to my Fellow blogger Malee
People with whom you have contact every day often will not think twice about being cruel to you. They know your limits and know how to push your buttons. They know what you cannot stand and how to abuse you without doing anything obviously offensive or socially unacceptable.
Strangers on the other hand do not know any of these things about you on a personal level. A stranger will generally be nice if only for fear that you could be a barrel of gunpowder waiting for a spark to send you pacing from cubicle to cubicle with an AR Fifteen assault rifle pumping round after round into your co-workers and friends till finally you realize what you have done and turn the gun on yourself.
Strangers compose the majority of the world. If you were to simply take every man, woman and child you had ever been introduced to or known well in your lifetime, they would still only add up to an insignificant fraction of the six billion Sapienes that cohabitate on this blue and green orb. The majority of people I have encountered in my lifetime will go out of their way if only for a minute to help you out.
Onese I was staying at the my cousin's house outside of kegalle and was trying to find the mountain trecking club, I was very lost, and so I asked a man if he knew where it was. He gave me the directions and then had a short conversation about other places I should see in the area during my stay. Why he was willing to take a good ten minutes out of his day to help me, a complete stranger, I will never know. Nonetheless he did.
Strangers are an odd breed; they are unknown to us until we have contact with them. We pass them everyday in our cars or on the streets. They will hold open doors and smile at us. Make small talk help us when we are in trouble. On some occasions they may even save our lives. Firemen and police officers spend their careers putting them selves in harms way for the sake of others, ninety nine percent of whom they have and probably will never even see.
If there is only one thing you can truly count on, it is the kindness of strangers, because if you look long enough you will eventually find a person you do not know who is willing to sit down with you over a cup of coffee and listen to your problems for free. Strangers are the kindest people because they have very few preconceived notions about your personality. That is why they say, You can always depend on the kindness of strangers to buck up your spirit and shield you from danger… "A stranger’s just a friend you haven’t met.”
Strangers on the other hand do not know any of these things about you on a personal level. A stranger will generally be nice if only for fear that you could be a barrel of gunpowder waiting for a spark to send you pacing from cubicle to cubicle with an AR Fifteen assault rifle pumping round after round into your co-workers and friends till finally you realize what you have done and turn the gun on yourself.
Strangers compose the majority of the world. If you were to simply take every man, woman and child you had ever been introduced to or known well in your lifetime, they would still only add up to an insignificant fraction of the six billion Sapienes that cohabitate on this blue and green orb. The majority of people I have encountered in my lifetime will go out of their way if only for a minute to help you out.
Onese I was staying at the my cousin's house outside of kegalle and was trying to find the mountain trecking club, I was very lost, and so I asked a man if he knew where it was. He gave me the directions and then had a short conversation about other places I should see in the area during my stay. Why he was willing to take a good ten minutes out of his day to help me, a complete stranger, I will never know. Nonetheless he did.
Strangers are an odd breed; they are unknown to us until we have contact with them. We pass them everyday in our cars or on the streets. They will hold open doors and smile at us. Make small talk help us when we are in trouble. On some occasions they may even save our lives. Firemen and police officers spend their careers putting them selves in harms way for the sake of others, ninety nine percent of whom they have and probably will never even see.
If there is only one thing you can truly count on, it is the kindness of strangers, because if you look long enough you will eventually find a person you do not know who is willing to sit down with you over a cup of coffee and listen to your problems for free. Strangers are the kindest people because they have very few preconceived notions about your personality. That is why they say, You can always depend on the kindness of strangers to buck up your spirit and shield you from danger… "A stranger’s just a friend you haven’t met.”
Cave of Horrors !
The cave is full of horrors,and the loneliness, blue, shiver in the distance."
The night wind howls through the empty spaces and sings.
I love her and sometimes she loves me too,secretly.....I suppose
On nights like this, I wish I can hold her in my arms.
And kiss her so many times in the darkness of this hollow pit.
She loves me, sometimes I love her. Secretly I suppose...
How could I turn away from her and walk away?
To think I won't have her. To feel that I've lost her.
To hear the immense night, more immense without her.
And the poem falls to the soul as dew to grass.
Does it matter that my love couldn't keep her. The night is still full of horrors and she is not with me.
That's all. Far away, someone sings. Far away.My soul is lost without her.
As if to bring her near, my eyes search for her.
My heart searches for her and she is not with me.
The same night that whitens the same trees.
My voice searched the wind to touch her ear.
We, we who were, we are the same no longer.
Someone else's. She will be someone else's. All her kisses. Her voice, her light body. Her infinite eyes.
I love her, true, perhaps she loves me too.Love is so short and oblivion so long I presume.
So I turn., turn to walk away...
would she be happy if I show her I don't care?
or would be happy if I hold her tight in my grip and never let her go?
Because on nights like this I wish I can hold her in my arms,
my soul is lost without her.
I love her and sometimes she loves me too,secretly.....I suppose !
Birthday Wishes!
Happy Birthday
Nuki....!!
Many Many
Happy Returns
of the
Day....!!!
For me you are a friend
who always bring a smile
to my face...!
we share our joys...
we share our sorrows..!
thankyou
for the every little thing
you did
for make us happy
for cheer ourselves up!
during our long office hours..!
you were a friend,
you were a brother,
a great companion,
I dont have any gifts for you,
But as always
my all the very best wishes
and blessings are with you
FOREVER!!!
Wednesday, August 13, 2008
Wadah - පොරොන්දුව
ආදරය....මේ ආදරය වෙනුවෙන් වෙන් වෙන මගේ දෙවෙනි බ්ලොග් සටහන..... ඒත් අද මම ලියන්නේ මගේ අදහසක් නෙවෙයි......මම මීට සැහෙන්න කාලයකට පෙර ඉදන් ආසම කරපු සිංදුවක් ගැන....අදටත් හිංදි ගීත අතරින් මම කැමතිම ගීතය.....වචන නිසාම නෙවෙයි..... සංගීතය කටහඩ....ගීතය ඇතුලත් චිත්‍රපටයේ අදාල දර්ශණ පෙල....ගීතය ගැයෙන පසුබිම....ඒ හැම දේ හින්දමයි මම මේ ගීතයට කැමති....!
චිත්රපටය ටඡ්මහල්...සංගීත අධ්‍යකෂණය කලේ රෝෂන්...රගපැවේ ප්‍රදීප් කුමාර් සමග බීනා රෝයි...ගීතය ලිව්වේ සහීර් ලුද්වානී....ගීතය ගායනා කලේ ලතා මං‍ගේශ්කර් සමග මොහොමඩ් රාෆි. මේ තියෙන්නේ ඒ සිංදුවෙන් පොඩි කොටසක්....
http://www.youtube.com/watch?v=BS6K0OmiCfs&feature=related
මේ සිංදුව සාර්ඡහාන් රඡතුමා කියන්නේ එයාගේ මිය ගිය බිරිදට....ඇත්තටම තියෙන්න ආරාධනාවක් තමන් ලගට ආයේ එන්න කියලා....චිත්‍රපටයේ හැටියට නම් මුම්‍ටාස් දේවිය එනවා...!
මොකද මර‍ණෙටවත් එයාලව වෙන් කරන්න නොදෙන පොරොන්දුවක් එයාලා අතර තිබුනු නිසා....
මේ තියෙන්නේ ඒ ගීතයේ පද
:P කියවගන්න බෑ නේද?
මෙන්න එහෙනම්
සිංහලෙන් තේරුම
මේ මුලු ලොකයම හෝ
දෙවියන් විසින්ම හෝ
ඔබව නතර කලද
ඔබ පැමිණිය යුතුමය...
ඔබේ පොරොන්දුව ඉටු කල යුතුමය...!
හුදකලාවේ බලාසිටින මා නෙතු
නුඹව කැදවයි...
ආදරයේ නාමයෙන් හෙලන මේ සුසුම්
අමතන්නේ නුඹටයි
මගේ අහිංසක මිහිරාවිය...
සොදුරු සුපෙම්වතිය
මා තවත් නොපෙලන්න......
මම දනිමි...
හැරදමා ගියත් මේ ලොව
නු‍ඹේ එක් ඉගියකින්
මා නැවත පැමිණිය යුතු බව.....
ඒ මාගේ පතිවත නිසා යැයි නොකියමි
නුඹ වෙනුවෙන්
මම ආදරය පිදුවෙමි
ඡිවිතයද ඔබ වෙනුවෙන්මය....
කිම්ද අපි බිය විය යුත්තේ?
අපිට අපේ ආදරය තිබෙන තුරු...
මම එමි සබද.....
සද තරු බැබෙලනා තුරු
අපේ පොරොන්දු රැකෙනු ඇත...
අපි එක් ලොවක මුණ ගැසෙන තුරු
මම ඔබම සොයා ඔබ වෙතම එමි...!
සිංදුව අහන්න කැමති කෙනෙක් ඉන්නවා නමි මෙතනින් ගන්න http://www.sendspace.com/file/o94ju3
කිසිම සද්ධයක් බද්දයක් නැතිවෙලාවක් නිවි සැන‍සිල්ලේ අහල බලන්න.
කිසිම නිර්වචනයක් දෙන්න බැරි ආදරය කියන හැගීම මොහොතකට දැනේවී.......!
පලි. මේ විදියට ගීත දාන අදහස බෝ ගේ මම ඒක හොරෙන් ඉස්සුවා.
ශිවන්තටයි....මාලිංගටයි ස්තූතියි සිංදුවේ විස්තර හොයාගන්න දීපු උදව්වට.....!
චිත්රපටය ටඡ්මහල්...සංගීත අධ්‍යකෂණය කලේ රෝෂන්...රගපැවේ ප්‍රදීප් කුමාර් සමග බීනා රෝයි...ගීතය ලිව්වේ සහීර් ලුද්වානී....ගීතය ගායනා කලේ ලතා මං‍ගේශ්කර් සමග මොහොමඩ් රාෆි. මේ තියෙන්නේ ඒ සිංදුවෙන් පොඩි කොටසක්....
http://www.youtube.com/watch?v=BS6K0OmiCfs&feature=related
මේ සිංදුව සාර්ඡහාන් රඡතුමා කියන්නේ එයාගේ මිය ගිය බිරිදට....ඇත්තටම තියෙන්න ආරාධනාවක් තමන් ලගට ආයේ එන්න කියලා....චිත්‍රපටයේ හැටියට නම් මුම්‍ටාස් දේවිය එනවා...!
මොකද මර‍ණෙටවත් එයාලව වෙන් කරන්න නොදෙන පොරොන්දුවක් එයාලා අතර තිබුනු නිසා....
මේ තියෙන්නේ ඒ ගීතයේ පද
जो वादा किया वो निभाना पड़ेगारोके ज़माना चाहे रोके खुदाई तुमको आना पड़ेगाजो वादा...
तरसती निगाहों ने आवाज़ दी हैमुहब्बत की राहों ने आवाज़ दी हैजान-ए-हया, जान-ए-अदा छोड़ो तरसाना तुमको आना पड़ेगाजो वादा...
ये माना हमें जाँ से जाना पड़ेगापर ये समझ लो तुमने जब भी पुकारा हमको आना पड़ेगाजो वादा...
हम अपनी वफ़ा पे ना इलज़ाम लेंगेतुम्हें दिल दिया है तुम्हे जाँ भी देंगेजब इश्क़ का सौदा किया फिर क्या घबराना तुमको आना पड़ेगाजो वादा...
चमकते हैं जब तक ये चाँद और तारेन टूटेंगे अब एहद-ओ-पैमां हमारेइक दूसरा जब दे सदा होके दीवाना हमको आना पड़ेगाजो वादा...
हमारी कहानी तुम्हारा फ़सानाहमेशा हमेशा कहेगा ज़मानाकैसे भला कैसी सज़ा देदे ज़माना हमको आना पड़ेगाजो वादा...
सभी एहल-ए-दुनिया ये कहती है हमसेकि आता नहीं कोई मुड़के अदम सेआज ज़रा शान-ए-वफ़ा देखे ज़माना तुमको आना पड़ेगाजो वादा...
बहुत जी लगाया ज़माने से हमनेबहुत वक़्त काटा बहाने से हमनेजब से हुआ तुमसे जुदा ये दिल न माना तुमको आना पड़ेगाजो वादा किया
हम आते रहे हैं हम आते रहेंगेमुहब्बत की रसमें निभाते रहेंगेजान-ए-वफ़ा तुम दो सदा फ़िर क्या ठिकाना हमको,आना पड़ेगाजो वादा...
तरसती निगाहों ने आवाज़ दी हैमुहब्बत की राहों ने आवाज़ दी हैजान-ए-हया, जान-ए-अदा छोड़ो तरसाना तुमको आना पड़ेगाजो वादा...
ये माना हमें जाँ से जाना पड़ेगापर ये समझ लो तुमने जब भी पुकारा हमको आना पड़ेगाजो वादा...
हम अपनी वफ़ा पे ना इलज़ाम लेंगेतुम्हें दिल दिया है तुम्हे जाँ भी देंगेजब इश्क़ का सौदा किया फिर क्या घबराना तुमको आना पड़ेगाजो वादा...
चमकते हैं जब तक ये चाँद और तारेन टूटेंगे अब एहद-ओ-पैमां हमारेइक दूसरा जब दे सदा होके दीवाना हमको आना पड़ेगाजो वादा...
हमारी कहानी तुम्हारा फ़सानाहमेशा हमेशा कहेगा ज़मानाकैसे भला कैसी सज़ा देदे ज़माना हमको आना पड़ेगाजो वादा...
सभी एहल-ए-दुनिया ये कहती है हमसेकि आता नहीं कोई मुड़के अदम सेआज ज़रा शान-ए-वफ़ा देखे ज़माना तुमको आना पड़ेगाजो वादा...
बहुत जी लगाया ज़माने से हमनेबहुत वक़्त काटा बहाने से हमनेजब से हुआ तुमसे जुदा ये दिल न माना तुमको आना पड़ेगाजो वादा किया
हम आते रहे हैं हम आते रहेंगेमुहब्बत की रसमें निभाते रहेंगेजान-ए-वफ़ा तुम दो सदा फ़िर क्या ठिकाना हमको,आना पड़ेगाजो वादा...
:P කියවගන්න බෑ නේද?
මෙන්න එහෙනම්
සිංහලෙන් තේරුම
මේ මුලු ලොකයම හෝ
දෙවියන් විසින්ම හෝ
ඔබව නතර කලද
ඔබ පැමිණිය යුතුමය...
ඔබේ පොරොන්දුව ඉටු කල යුතුමය...!
හුදකලාවේ බලාසිටින මා නෙතු
නුඹව කැදවයි...
ආදරයේ නාමයෙන් හෙලන මේ සුසුම්
අමතන්නේ නුඹටයි
මගේ අහිංසක මිහිරාවිය...
සොදුරු සුපෙම්වතිය
මා තවත් නොපෙලන්න......
මම දනිමි...
හැරදමා ගියත් මේ ලොව
නු‍ඹේ එක් ඉගියකින්
මා නැවත පැමිණිය යුතු බව.....
ඒ මාගේ පතිවත නිසා යැයි නොකියමි
නුඹ වෙනුවෙන්
මම ආදරය පිදුවෙමි
ඡිවිතයද ඔබ වෙනුවෙන්මය....
කිම්ද අපි බිය විය යුත්තේ?
අපිට අපේ ආදරය තිබෙන තුරු...
මම එමි සබද.....
සද තරු බැබෙලනා තුරු
අපේ පොරොන්දු රැකෙනු ඇත...
අපි එක් ලොවක මුණ ගැසෙන තුරු
මම ඔබම සොයා ඔබ වෙතම එමි...!
සිංදුව අහන්න කැමති කෙනෙක් ඉන්නවා නමි මෙතනින් ගන්න http://www.sendspace.com/file/o94ju3
කිසිම සද්ධයක් බද්දයක් නැතිවෙලාවක් නිවි සැන‍සිල්ලේ අහල බලන්න.
කිසිම නිර්වචනයක් දෙන්න බැරි ආදරය කියන හැගීම මොහොතකට දැනේවී.......!
පලි. මේ විදියට ගීත දාන අදහස බෝ ගේ මම ඒක හොරෙන් ඉස්සුවා.
ශිවන්තටයි....මාලිංගටයි ස්තූතියි සිංදුවේ විස්තර හොයාගන්න දීපු උදව්වට.....!
Wild Thoughts
The thoughts of what I am going to write down here was screaming through my mind like a de-railed trainViolent, destructive, deadly yet all seems so much in slow motion. I am feeling dizzy, I am not thinking straight. I feel like I have gulped down a handful of pills and flying a mile high. The total equilibrium of my sanity seems nothing but in utter chaos.
Where I am, where am I going.... where did I come from.. all seems nothing but hallucination. But then again, it's all seems a strange thought when you sit back and think about it.. one by one......one by one.....
Am I in dire love or deadly pain ?., or is it just a passing attraction which causes all these turmoils to bubble inside of me. In part, my self esteem and pride is taking a nose dive..... after all these years of treading this earth undaunted, how come one woman made me so unstable?
Or the point I am missing all this time is... did I find a Human being to talk too....rather than the stone walls I have made a close courtship of feelings all this time.?
Of all this time.. I only got one word that echoes throughout day and night... "Let time Solve things" ... for which I am waiting with one line circling through my mind .... " So close...yet So far"
And I find my self everyday dialing an international number.........then disconnecting.... and thinking of all the ways I can make my fingers numb !!!!!
and my mind NUMB as well.....if I can.... I wish I can...
ලැබීම් හා නොලැබීම
මට දැනගන්න දෙයක් තියෙනවා...ගොඩක් වෙලාවට අපිට ඕනිම දේක‍ට අවස්ථා තුනක් ලැබෙනවානේ තරගකෙදී උනත්...ඒකට මොකක් හරි හේතුවක් එහෙම තියෙනවද? මං අහන්නේ විද්‍යාත්මක හේතුවක්? එහෙම නැත්නම් වෙනත් හේතුවක්.....
අනේ මංදා අද දවසේ ඇරඹුනේ මට මම හරිම සතුටින් කරන වැඩක් කරන්න මට හතර වෙනි අවස්ථාක් නොදී.....මට හොදටම මතකයි මම ඊයේ නිදාගන්න කොට එලාම් එක තිබ්බා...මගේ සාමාන්‍ය පුරුද්ද තමයි නැගිටින වෙලාවට විනාඩි 45කට කලින් එලාම් එක තියන එක....ඒක වැදෙනකොට නැගිටලා ඒක ඕ‍‍ෆ් කරලා ආයේ නිදාගන්නවා...ඒ වෙලාවේ තමයි දවසේ කරන වැඩ අදින ඇදුම් එහෙම තීරණය කරන්නේ...ඒක නිසා නිදාගන්නවා මත් නෙවෙයි නින්දත් නොනින්දත් අතර ඉන්නවා කියන්න පුළුවන් ඒත් අද කෙහොම හරි මගේ එලාම් එක වැදිලා නෑ....මට ඇහුනා අපේ අම්මා මිදුලේ ඉදන් මගේ බව්වට ගෙට යන්න කියනවා ඒ එක්කම මටත් අඩගහනවා මට හීනෙන් වගේ ඇහුනා.....ඒ වෙලාවේ මම හිටියේ horror movie එකක් නෑ නෑ...horror dream එකක් බල බල අදෙන් නැගිටමත් මම හිටියේ හොන්දු මාන්දු වෙලා ඒත් අම්මා කතා කරපු නිසා දොරත් ඇරගෙන එහෙමම මිදුලට ගියා...
ඒ වෙනකොටත් ඉර පායලා තිබුනට පොඩි අදුරක් තිබ්බා...අදුරද මට නිදිමතේ දැනුන විදියද මන්දා....අම්මා කිව්වා ලේන්නු කෑ ගහනවා ගැරඩියෙක් ඇවිල්ලද දන්නේ නෑ පොඩ්ඩක් බලන්න කියලා...මට ගැරඩින්ව පිළිකුල් උනාට අපේ අම්මා උන්ට බයයි. අපේ අල්ලපු ඉඩමයි අපේ ඉඩමයි වෙන් වෙන්නේ වැටකින්....හතර අතින්ම කොටු වෙන්න බෑ කියලා අපේ තාත්තවත් ඒහා ගෙදර අයවත් ඒ තාප්පේ හදන්න උවමනාවක් නෑ.. මායිම් වෙන් වෙලා තියෙන්නේ ක්‍රෝටන් වද ගස් වගේ ගස් වලින්...ඉතිං එතන ලේන්නු, පුංචි කුරුල්ලෝ එහෙම කූඩු හදනවා...
මම වැට මායිමට යනකොටම අනිත් ඉඩමේ පාරට මායිම් වෙලා තියන තාප්පේ දිගේ ලෙනෙක් දුවගෙන ආවා...ඌ මාව දැක්කා...දැකලා තප්පරයක් විතර මං දිහා බලන් ඉදලා ආයේ හැරිලා දිව්වා....මම දැනගත්තා කාට හරි කරදරයක් කියලා....ඒ ඉඩමේ මායිමේ ලොකු කළුගල් ගොඩක් තියනවා වැට නිසා මට එහාට යන්නත් බෑ....කළුගල් නිසා මට හරියට මොකුත් පෙනුනෙත් නෑ...ඊට මෙහායින් පොඩි උණ පදුරකුත් තියෙනවා ඒක පරටම මම දැක්කා ඒ පදුර පාමුල ගැරඩියෙක්ව..මම බලද්දි උගේ කටේ ලෙන්පැට්ටෙක්...මම අම්මට කිව්වා භුමිතෙල් ගෙන්න කියලා අම්මා කිව්වා ඒවා ඉවරයි කියලා මම කිව්වා එහෙනම් වතුර හරි කමක් නෑ ගෙන්න මේකා නැත්තම් ලේනාව ගිලියි කියලා....ඒ අස්සේ මගේ සුනබ පෝතකස් ආවා මම එයාව බලන්න හැරුනා....අම්මා ටිනර් ගෙනත් දුන්නා....මම ඒක ගැහුවා ඒත් වැදුනේ නෑ....ගැරඩියා සතාවත් ඇදගෙන බට පදුරට රිංගුවා....ආයේ ගහන්න බලද්දි ඌව හොයන්න බැරි උනා.....පාන්දර දැකපු හීනෙයි...මොකක්දෝ මන්දා තොන්තුවකුයි හින්දා මට ලේනව බේරගන්න බැරි උනා....ඒ එක්කම මට මතක් බේරගත්තා නම් මේ මම ලෙන්නු බේර ගන්න 4 වෙනි අවස්ථාව නේද කියලා...
මීට කලින් අපේ ගෙදර වහලේ සෙල්ලම් කර කර හිටිය ලේනෙක් වහලෙන් අම්මල‍ගේ කාමරයට වැටිලා..ඌ කන්ණාඩි මේසෙයි බිත්තියයි අස්සේ හිර වෙලා යන්න පාර දන්නේ නැතිව...අපේ බලු ගිහින් පාර පෙන්නන්න....අම්මා හිතලා තියෙන්නේ මීයෙක් කියලා ඉතිං එයා ඌව මරන්න ක්‍රම හොයනවා...වෙලාවට මම ගියා මම දැක්කා ඒ ලේනෙක් කියලා පස්සේ අමාරුවෙන් ඌව අපේ බලු ගෙන් බෙරලා ගිහින් ගහක් උඩින්තිබ්බා.එයා මට ටිං ටිං ගාලා ගියා....
දවසක් අම්මා මිදුල අතුගානකොට ලෙනෙක් හයියෙන් කෑ ගහනවා බලලා නිකමට උඩ බලලා මොකෝ කියලා. බලද්දි අපේ පෙහෙබියා ගහේ උඩම අත්තක ඉදගෙන ගැරඩියෙක් ලේන් ව අල්ලගෙන් කන්න හදනවා....මම කෙක්කක් අරන් ගිහින් ගැරඩිට හොද ෂොට් එකක් දීලා ලෙන්ව බේර ගත්තා...
තව දවසක් අපේ වැට මායිමේ ලොකු ලේනෙක් බෙරිහන් දෙනවා මම බැලුවම එයාගේ කුඩුව කැඩිලා වැටේ ගස් දෙකක් අස්සේ හිර වෙලා මම ඉතිං බැලුවම ඇතුලෙන් හිනි‍‍යට ටිං ටිං ගානවා මම හිතුවේ හුළගට කූඩුව වැටිලා කියලා...මට ලේන් කූඩු හදන්න බැරි හින්දා....බබලාව වෙන තැනකට අරන් යන්න කියලා ලෙන් අම්මාට යෝඡනා කරලා මම ගේ ඇතුලට යන්න හදද්දි ලෙන් අම්මා අයේ ල‍තෝනි දෙන්න ගත්තා...මම ආයෙත් ලගට ගිහින් බැලුවා...දෙවියනේ ඇතුලේ ගැරඩි තඩියෙක්...හිතට ආව තරහට මම කුඩුව අතින් ඇදලා බිමට දැම්මා ගැරඩියත් එක්කම කුඩුව බිමට වැටුනා....ගැරඩියා ලේන් පැටියෙක් කටට අරගෙනම දුවලා යන්න හැදුවා....ඒවා කොහෙද මාත් එක්ක....අම්මා මට ටක් ගාලා බුමිතෙල් පොල්කට්ටක් දුන්නා...ගැරඩි රාළ ලේන් පැටීව මග දාලා දුව්වා....මම එයාව අතට අරන් බැලුවා අනේ ඇස් ඇරිලවත් නෑ....රෝසම රෝස පාටයි.....මගේ අම්මා කිව්වා එයාව කුඩුවෙන් තියලා ගහෙන් තියන්න කියලා....මම කුඩුවේ ඉන්න අය ගැනත් බැලුවා තව 2ක් නැතනම් 3 ක් හිටියා....ඒ හැමෝමවම කුඩුවත් එක්කම ගහෙන් තිබ්බා...තියලා මම මගේ වැඩකට ගියා...පස්සේ මගේ අම්මා ඇවිත් කිව්වා අනේ ලේන් අම්මා ඇවිත් පැටව් ටික අරන් ගියා.ඔයා අම්මා කෙනෙකුට එයාගේ දරුවෝ ටික බේරලා දුන්නා කියලා. ඒ වෙලේ මට ලොකු සතුටක් ඇති උනා ඒකයි මට තාමත් ඒක මතක..
ඒත් අද මට දුකයි...තුන් සැරයක් ලැබුනු අවස්ථාව මට හතර වෙනි සැරේ ලැබුනේ නෑ....අද මම ගැරඩියගේ පැත්තෙන් හිතලවත් හිත හදාගන්න බලන්න ඕනි....සමහරවිට දවස් ගානක් බඩගින්නේ හිටියට පස්සේ ගැරඩියට ලැබිච්ච ආහාර වේල වෙන්න පුලුවන් අපිට තුන්වෙලට ගෙදරින් කෑම දුන්නට ගැරඩින්ට එහෙම නැහැනේ.....හික් හික්...!
අනේ මංදා අද දවසේ ඇරඹුනේ මට මම හරිම සතුටින් කරන වැඩක් කරන්න මට හතර වෙනි අවස්ථාක් නොදී.....මට හොදටම මතකයි මම ඊයේ නිදාගන්න කොට එලාම් එක තිබ්බා...මගේ සාමාන්‍ය පුරුද්ද තමයි නැගිටින වෙලාවට විනාඩි 45කට කලින් එලාම් එක තියන එක....ඒක වැදෙනකොට නැගිටලා ඒක ඕ‍‍ෆ් කරලා ආයේ නිදාගන්නවා...ඒ වෙලාවේ තමයි දවසේ කරන වැඩ අදින ඇදුම් එහෙම තීරණය කරන්නේ...ඒක නිසා නිදාගන්නවා මත් නෙවෙයි නින්දත් නොනින්දත් අතර ඉන්නවා කියන්න පුළුවන් ඒත් අද කෙහොම හරි මගේ එලාම් එක වැදිලා නෑ....මට ඇහුනා අපේ අම්මා මිදුලේ ඉදන් මගේ බව්වට ගෙට යන්න කියනවා ඒ එක්කම මටත් අඩගහනවා මට හීනෙන් වගේ ඇහුනා.....ඒ වෙලාවේ මම හිටියේ horror movie එකක් නෑ නෑ...horror dream එකක් බල බල අදෙන් නැගිටමත් මම හිටියේ හොන්දු මාන්දු වෙලා ඒත් අම්මා කතා කරපු නිසා දොරත් ඇරගෙන එහෙමම මිදුලට ගියා...
ඒ වෙනකොටත් ඉර පායලා තිබුනට පොඩි අදුරක් තිබ්බා...අදුරද මට නිදිමතේ දැනුන විදියද මන්දා....අම්මා කිව්වා ලේන්නු කෑ ගහනවා ගැරඩියෙක් ඇවිල්ලද දන්නේ නෑ පොඩ්ඩක් බලන්න කියලා...මට ගැරඩින්ව පිළිකුල් උනාට අපේ අම්මා උන්ට බයයි. අපේ අල්ලපු ඉඩමයි අපේ ඉඩමයි වෙන් වෙන්නේ වැටකින්....හතර අතින්ම කොටු වෙන්න බෑ කියලා අපේ තාත්තවත් ඒහා ගෙදර අයවත් ඒ තාප්පේ හදන්න උවමනාවක් නෑ.. මායිම් වෙන් වෙලා තියෙන්නේ ක්‍රෝටන් වද ගස් වගේ ගස් වලින්...ඉතිං එතන ලේන්නු, පුංචි කුරුල්ලෝ එහෙම කූඩු හදනවා...
මම වැට මායිමට යනකොටම අනිත් ඉඩමේ පාරට මායිම් වෙලා තියන තාප්පේ දිගේ ලෙනෙක් දුවගෙන ආවා...ඌ මාව දැක්කා...දැකලා තප්පරයක් විතර මං දිහා බලන් ඉදලා ආයේ හැරිලා දිව්වා....මම දැනගත්තා කාට හරි කරදරයක් කියලා....ඒ ඉඩමේ මායිමේ ලොකු කළුගල් ගොඩක් තියනවා වැට නිසා මට එහාට යන්නත් බෑ....කළුගල් නිසා මට හරියට මොකුත් පෙනුනෙත් නෑ...ඊට මෙහායින් පොඩි උණ පදුරකුත් තියෙනවා ඒක පරටම මම දැක්කා ඒ පදුර පාමුල ගැරඩියෙක්ව..මම බලද්දි උගේ කටේ ලෙන්පැට්ටෙක්...මම අම්මට කිව්වා භුමිතෙල් ගෙන්න කියලා අම්මා කිව්වා ඒවා ඉවරයි කියලා මම කිව්වා එහෙනම් වතුර හරි කමක් නෑ ගෙන්න මේකා නැත්තම් ලේනාව ගිලියි කියලා....ඒ අස්සේ මගේ සුනබ පෝතකස් ආවා මම එයාව බලන්න හැරුනා....අම්මා ටිනර් ගෙනත් දුන්නා....මම ඒක ගැහුවා ඒත් වැදුනේ නෑ....ගැරඩියා සතාවත් ඇදගෙන බට පදුරට රිංගුවා....ආයේ ගහන්න බලද්දි ඌව හොයන්න බැරි උනා.....පාන්දර දැකපු හීනෙයි...මොකක්දෝ මන්දා තොන්තුවකුයි හින්දා මට ලේනව බේරගන්න බැරි උනා....ඒ එක්කම මට මතක් බේරගත්තා නම් මේ මම ලෙන්නු බේර ගන්න 4 වෙනි අවස්ථාව නේද කියලා...
මීට කලින් අපේ ගෙදර වහලේ සෙල්ලම් කර කර හිටිය ලේනෙක් වහලෙන් අම්මල‍ගේ කාමරයට වැටිලා..ඌ කන්ණාඩි මේසෙයි බිත්තියයි අස්සේ හිර වෙලා යන්න පාර දන්නේ නැතිව...අපේ බලු ගිහින් පාර පෙන්නන්න....අම්මා හිතලා තියෙන්නේ මීයෙක් කියලා ඉතිං එයා ඌව මරන්න ක්‍රම හොයනවා...වෙලාවට මම ගියා මම දැක්කා ඒ ලේනෙක් කියලා පස්සේ අමාරුවෙන් ඌව අපේ බලු ගෙන් බෙරලා ගිහින් ගහක් උඩින්තිබ්බා.එයා මට ටිං ටිං ගාලා ගියා....
දවසක් අම්මා මිදුල අතුගානකොට ලෙනෙක් හයියෙන් කෑ ගහනවා බලලා නිකමට උඩ බලලා මොකෝ කියලා. බලද්දි අපේ පෙහෙබියා ගහේ උඩම අත්තක ඉදගෙන ගැරඩියෙක් ලේන් ව අල්ලගෙන් කන්න හදනවා....මම කෙක්කක් අරන් ගිහින් ගැරඩිට හොද ෂොට් එකක් දීලා ලෙන්ව බේර ගත්තා...
තව දවසක් අපේ වැට මායිමේ ලොකු ලේනෙක් බෙරිහන් දෙනවා මම බැලුවම එයාගේ කුඩුව කැඩිලා වැටේ ගස් දෙකක් අස්සේ හිර වෙලා මම ඉතිං බැලුවම ඇතුලෙන් හිනි‍‍යට ටිං ටිං ගානවා මම හිතුවේ හුළගට කූඩුව වැටිලා කියලා...මට ලේන් කූඩු හදන්න බැරි හින්දා....බබලාව වෙන තැනකට අරන් යන්න කියලා ලෙන් අම්මාට යෝඡනා කරලා මම ගේ ඇතුලට යන්න හදද්දි ලෙන් අම්මා අයේ ල‍තෝනි දෙන්න ගත්තා...මම ආයෙත් ලගට ගිහින් බැලුවා...දෙවියනේ ඇතුලේ ගැරඩි තඩියෙක්...හිතට ආව තරහට මම කුඩුව අතින් ඇදලා බිමට දැම්මා ගැරඩියත් එක්කම කුඩුව බිමට වැටුනා....ගැරඩියා ලේන් පැටියෙක් කටට අරගෙනම දුවලා යන්න හැදුවා....ඒවා කොහෙද මාත් එක්ක....අම්මා මට ටක් ගාලා බුමිතෙල් පොල්කට්ටක් දුන්නා...ගැරඩි රාළ ලේන් පැටීව මග දාලා දුව්වා....මම එයාව අතට අරන් බැලුවා අනේ ඇස් ඇරිලවත් නෑ....රෝසම රෝස පාටයි.....මගේ අම්මා කිව්වා එයාව කුඩුවෙන් තියලා ගහෙන් තියන්න කියලා....මම කුඩුවේ ඉන්න අය ගැනත් බැලුවා තව 2ක් නැතනම් 3 ක් හිටියා....ඒ හැමෝමවම කුඩුවත් එක්කම ගහෙන් තිබ්බා...තියලා මම මගේ වැඩකට ගියා...පස්සේ මගේ අම්මා ඇවිත් කිව්වා අනේ ලේන් අම්මා ඇවිත් පැටව් ටික අරන් ගියා.ඔයා අම්මා කෙනෙකුට එයාගේ දරුවෝ ටික බේරලා දුන්නා කියලා. ඒ වෙලේ මට ලොකු සතුටක් ඇති උනා ඒකයි මට තාමත් ඒක මතක..
ඒත් අද මට දුකයි...තුන් සැරයක් ලැබුනු අවස්ථාව මට හතර වෙනි සැරේ ලැබුනේ නෑ....අද මම ගැරඩියගේ පැත්තෙන් හිතලවත් හිත හදාගන්න බලන්න ඕනි....සමහරවිට දවස් ගානක් බඩගින්නේ හිටියට පස්සේ ගැරඩියට ලැබිච්ච ආහාර වේල වෙන්න පුලුවන් අපිට තුන්වෙලට ගෙදරින් කෑම දුන්නට ගැරඩින්ට එහෙම නැහැනේ.....හික් හික්...!
Tuesday, August 12, 2008
වෙනස් නොවෙනස්
මතක ඇති කාලේ ඉදන් මම අකුරු ලියන්න ආසයි..!මගේ යාළුවන්ගේ පොත් වල මම ලියපු සටහන් ඕනි තරම් ඇති....ඒත් ස්කොලෙන් අයින් වෙනවත් එක්කම ඒ ආසාවත් අමතක වෙලා ගියා වෙන්න ඔනි...ඒත් දැන් මට ඒ අවස්ථාව ආයෙත් ලැබිලා වගේ මට දැනෙනවා ...දැන් මම දවසට බ්ලොග් සටහන් එකක් නෙවෙයි දහයක් හරි ලියයි මට වෙන වැඩක් නැත්නම්....ඒත් ලියන්ම් වාලේ ලියලා මට ඇති වැඩකුත් නෑ....ඒක නිසා අද දවසේ සිද්ධියක් ලියන්න කියලා හිතුනත් ලියන්න තරම් දෙයක් උනෙත් නෑ...අද දවසේ එක යාළුවෙක් කිව්ව දෙයක් ගැන පොඩි සටහනක් දැම්මොත් හොදයි කියලා හිතුනා.....සමහර විට මට පිස්සු හැදීගෙන එනවද දන්නෙත් නෑ...අර මැරෙන්න තීරණය කරපු වෙරෝනිකාට වගේ....හික් හික්...අනේ මේ මම අංගොඩ කියලා ආරංචි උනොත් මට බෙහෙත් කරන දොස්තරට මේ බ්ලොග් එක බලන්න කියන්න. එයාට මොනා හරි ප්‍රායෝඡනයක් ගන්න පුලූවන් වෙයි...හික් හික්..!
මීට අවුරුදු එකහා මාරකට විතර උඩ ඉදන් මම එයාව දන්නවා එයත් මාව දන්නවා....මට ඉන්න හොද සහෝදරයෙක් කියලා කියන්න පුළුවන්...මට මොනා හරි උපදෙසක් ගන්න ඕනි උනාම ගොඩක් වෙලාවට මම එයාට කථාකරන්න පුරුදු වෙලා... එයාව ලොකු අයියා කරා කිව්වත් හරි.....අද පොඩි වැඩකට අද එයාට ඡිටොක් හරහා කථා කලා ඒ වෙලාවේ එයා මගෙන් අමුතු ප්‍රශ්ණයක් ඇහුවා "මොකද බං උඹට වෙලා තියෙන්නේ?"කියලා මම ඉතිං දෙපාරක් හිතන්නේ නැතිව කිව්වා අපෝ මුකුත් වෙලා නෑ ඇයි මොකද කියලා. ඒ ගමන එයා කියපි "මොකෝ නැත්තේ ඉස්සර හිටියට වඩා වෙනස් වෙලා බං" කියලා.......
ම්ම් ඒක ඇත්ත මම වෙනස් වෙලා....ගිය අවුරුද්දේ හිටිය මලී නෙවෙයි මේ අවුරුද්දේ ඉන්නේ ඊට වඩා වෙනස් කෙනෙක්...පහුගිය අවුරුද්දක් පුරාවට මුණ ගැහුනු චරිත...කියවපු දේවල් කථා කරපු දේවල් ආපු ගියපු තැන් ඒවා මේවා හැමදේම එකතුවෙලා මාව වෙනස් කලා/ කරමින් පවතිනවා....ලබන අවුරුද්දේ ඉන්න මලී අදට වඩා වෙනස් කෙනෙක් වෙයි...ඒක වැරදි නෑ මං හිතන්නේ....හැමදේම වෙනස් වෙන ලෝකේ මිනිස්සුත් වෙනස් වෙනවා ඒක එහෙම වෙන එකත් වැරදි නෑ නේද? එක එහෙම වෙන්න ඕනි නිසානේ ඒ ගුණාංගය මිනිස්සුන්ට පිහිටලා තියෙන්නේ. හැබැයි මගේ වෙනස් වීම් සිද්ධ වෙන්නේ මට ඕනි විදියට මිසක් අනිත් අයට ඕනි විදියට නෙවෙයි...අනිත් අය හදලා දෙන රාමු ඇතුලේ ලොකෙට පෙන්න ඡිවත් වෙන එක මට දැන් ඇතිවෙලා තිත්ත වෙලා....මම ආසයි මට අතපය දිගඇරලා ඉන්න පුළුවන් රාමුවක් හදාගන්න....ඒක හදද්දි මේ සමාඡය සංස්කෘතිය සියවස් ගාණක් රැකපු හිර කරලා හිටිය බැමි පුපුරලා යයිද කියන්න මම දන්නේ නෑ....දැනට මම ඒ ගැන හිතන්නේ නෑ...හැබැයි මම හොදටම දන්නවා අනිත් කෙනාට බාදාවක් නොවෙනකම් විතරයි මගේ නිදහස මට තියෙන්නේ කියලා. ඒ වගේම මම කරන දේයින් කෙනෙක්ට බලපෑමක් නැත්නම් ඒ දේ කරන්න එපා කියලා කියන්න අයිතියක් වත් ඒක නිර්දය ලෙස විවේචනය කරන්නවත් අයිතියක් දෙන්න මම කැමති නෑ....මම ආසයි හැම ආගමක්ම හරයන් එකතු කරලා හැම සංස්කෘතියකම ලකෂණ එකතු කරලා මගේ ඡිවිතේ රීති ටික හදාගන්න....දවසක් බෝ අයියා කිව්වා අපි හැම කෙනෙක් තුලම බුදු කෙනෙක්/ඡේසු කෙනෙක්/ අල්ලහ් දෙවි කෙනෙක් ඉන්නවා....ඒත් අපි එයාව හොයා ගන්න ඕනි කියලා....මමත් ආසයි ඒකට....මම තුල ඉන්න කෙනාට එළියට එන්න දෙන්න...මං තුලම මම වෙන්න...මං තුලම සතුට සැනසීම හොයා ගන්න.....ඡයා අයියා කොයි වෙලෙත් කියනවා උඹලා තාම තරුණයි....ඡිවිතය වින්දවන්න එපා විදපල්ලා කියලා....ඡවිතය මුලු හදවතින්ම විදින එක හරි ලස්සනයි...ලොකෙට පෙන්න විදිනවට වඩා.....ඒත් බලන් ඉන්න අයට ඒක වින්දවනවා වගේ පෙනෙයි....ඒත් ඡිවිතයත් එක්ක ඡිවත් වෙන කෙනාට ඊට වඩා සතුටක් නැති වේවි...! මම ආස ඒ ක්‍රමයට....මගේ ඡිවිතය අනිත් අයට ඕනි විදියට නෙවෙයි මට ඕනි විදියට ඡිවත් වෙන්න.....සර්ව ආගමික බහුඡාතික පිස්සු කෝච්චියක් වගේ....!
මගෙත් එක්ක එක බස් එකේ යන අයට ඇරෙන්න අනිත් අයට මේක වැල් බයිලයක් වෙගේ වෙයි....මෙලෝ හසරක් නොතේරෙන....ඒකට කමක් නෑ...තේරුම් ගන්න හදන්නත් එපා.....හික් හික්....!
මීට අවුරුදු එකහා මාරකට විතර උඩ ඉදන් මම එයාව දන්නවා එයත් මාව දන්නවා....මට ඉන්න හොද සහෝදරයෙක් කියලා කියන්න පුළුවන්...මට මොනා හරි උපදෙසක් ගන්න ඕනි උනාම ගොඩක් වෙලාවට මම එයාට කථාකරන්න පුරුදු වෙලා... එයාව ලොකු අයියා කරා කිව්වත් හරි.....අද පොඩි වැඩකට අද එයාට ඡිටොක් හරහා කථා කලා ඒ වෙලාවේ එයා මගෙන් අමුතු ප්‍රශ්ණයක් ඇහුවා "මොකද බං උඹට වෙලා තියෙන්නේ?"කියලා මම ඉතිං දෙපාරක් හිතන්නේ නැතිව කිව්වා අපෝ මුකුත් වෙලා නෑ ඇයි මොකද කියලා. ඒ ගමන එයා කියපි "මොකෝ නැත්තේ ඉස්සර හිටියට වඩා වෙනස් වෙලා බං" කියලා.......
ම්ම් ඒක ඇත්ත මම වෙනස් වෙලා....ගිය අවුරුද්දේ හිටිය මලී නෙවෙයි මේ අවුරුද්දේ ඉන්නේ ඊට වඩා වෙනස් කෙනෙක්...පහුගිය අවුරුද්දක් පුරාවට මුණ ගැහුනු චරිත...කියවපු දේවල් කථා කරපු දේවල් ආපු ගියපු තැන් ඒවා මේවා හැමදේම එකතුවෙලා මාව වෙනස් කලා/ කරමින් පවතිනවා....ලබන අවුරුද්දේ ඉන්න මලී අදට වඩා වෙනස් කෙනෙක් වෙයි...ඒක වැරදි නෑ මං හිතන්නේ....හැමදේම වෙනස් වෙන ලෝකේ මිනිස්සුත් වෙනස් වෙනවා ඒක එහෙම වෙන එකත් වැරදි නෑ නේද? එක එහෙම වෙන්න ඕනි නිසානේ ඒ ගුණාංගය මිනිස්සුන්ට පිහිටලා තියෙන්නේ. හැබැයි මගේ වෙනස් වීම් සිද්ධ වෙන්නේ මට ඕනි විදියට මිසක් අනිත් අයට ඕනි විදියට නෙවෙයි...අනිත් අය හදලා දෙන රාමු ඇතුලේ ලොකෙට පෙන්න ඡිවත් වෙන එක මට දැන් ඇතිවෙලා තිත්ත වෙලා....මම ආසයි මට අතපය දිගඇරලා ඉන්න පුළුවන් රාමුවක් හදාගන්න....ඒක හදද්දි මේ සමාඡය සංස්කෘතිය සියවස් ගාණක් රැකපු හිර කරලා හිටිය බැමි පුපුරලා යයිද කියන්න මම දන්නේ නෑ....දැනට මම ඒ ගැන හිතන්නේ නෑ...හැබැයි මම හොදටම දන්නවා අනිත් කෙනාට බාදාවක් නොවෙනකම් විතරයි මගේ නිදහස මට තියෙන්නේ කියලා. ඒ වගේම මම කරන දේයින් කෙනෙක්ට බලපෑමක් නැත්නම් ඒ දේ කරන්න එපා කියලා කියන්න අයිතියක් වත් ඒක නිර්දය ලෙස විවේචනය කරන්නවත් අයිතියක් දෙන්න මම කැමති නෑ....මම ආසයි හැම ආගමක්ම හරයන් එකතු කරලා හැම සංස්කෘතියකම ලකෂණ එකතු කරලා මගේ ඡිවිතේ රීති ටික හදාගන්න....දවසක් බෝ අයියා කිව්වා අපි හැම කෙනෙක් තුලම බුදු කෙනෙක්/ඡේසු කෙනෙක්/ අල්ලහ් දෙවි කෙනෙක් ඉන්නවා....ඒත් අපි එයාව හොයා ගන්න ඕනි කියලා....මමත් ආසයි ඒකට....මම තුල ඉන්න කෙනාට එළියට එන්න දෙන්න...මං තුලම මම වෙන්න...මං තුලම සතුට සැනසීම හොයා ගන්න.....ඡයා අයියා කොයි වෙලෙත් කියනවා උඹලා තාම තරුණයි....ඡිවිතය වින්දවන්න එපා විදපල්ලා කියලා....ඡවිතය මුලු හදවතින්ම විදින එක හරි ලස්සනයි...ලොකෙට පෙන්න විදිනවට වඩා.....ඒත් බලන් ඉන්න අයට ඒක වින්දවනවා වගේ පෙනෙයි....ඒත් ඡිවිතයත් එක්ක ඡිවත් වෙන කෙනාට ඊට වඩා සතුටක් නැති වේවි...! මම ආස ඒ ක්‍රමයට....මගේ ඡිවිතය අනිත් අයට ඕනි විදියට නෙවෙයි මට ඕනි විදියට ඡිවත් වෙන්න.....සර්ව ආගමික බහුඡාතික පිස්සු කෝච්චියක් වගේ....!
මගෙත් එක්ක එක බස් එකේ යන අයට ඇරෙන්න අනිත් අයට මේක වැල් බයිලයක් වෙගේ වෙයි....මෙලෝ හසරක් නොතේරෙන....ඒකට කමක් නෑ...තේරුම් ගන්න හදන්නත් එපා.....හික් හික්....!
Chapters - Unfolding
My head hurts, and it's not even the head that I smashed on the bed post this morning, while trying to beat my self up to my feet today morning. They always did say that love hurts.
Behind my pretty stupid looking smile, there's a thick film coating my teeth; and I can't help but run my tongue over it to see if I still have my taste buds in place. I’m not sure if it does or not, ‘cause my taste buds become extinct after a sour feeling of my self ran across me like something I have never felt in my life. Slurred words and tired eyed expressions are all that is left of me.
And I'm sure that you think it’s not your fault. It's never your fault. Nothings ever your fault. It's just me !! Stupid me going on dreaming of a better day all the while knowing I am running behind a mirage.
But when I could feel my heart beating inside my stomach, and my tongue became hot and bitter as my temples were pulsating; I clenched my teeth and thought of you.
But that's ok.. 4 days ago...in the afternoon...... I had to crawl across my living room floor because my heart broke into 317 minuscule pieces. I picked up as many pieces as possible and glued them back together with my hot glue gun, but not every piece was found; so I guess my heart will never be complete again.
How Bizzar ?
Streams of regret twist through my darkened soul. I see the light of reason permeate the translucent haze of my understanding but yet I still cower in the corners. Images of past defeat are the trademarks of my emotional compass. How many times have I wanted to go back? When did the resounding clamor of my promises dissipate??? why is it that I am here again??
It has often been said that hindsight brings reason into a situation. But why is that hindsight hounds me into turmoil? If reason exists in this contorted reality why can't I see it??? I can feel the vibrating chords of regrets chorus resonate in the chamber of my deep heart. I can see the blinding images of my past as they shatter the lens of my soul. Is my existence a metaphor...Is a metaphor my existence??
I see the actions which have driven me to the edge. I can nearly taste the tears upon my lips. Will a clinical diagnosis provide solstice? I doubt. Nothing more. The logical progressions of ideal experiences are intoned in my consciousness. But why can I not follow in the path of such logic? Why must I praise self-destruction like a golden calf? Even sleep deprives me of the escape it once provided. Dreams spit the cold venom of failure into the eye of sub-conscience.
I love, I hate, I rage. Extreme emotions breathe the steady flow of life into the lungs of my mind. Introverted analysis paints a picture of mental calamity. Extroverted expressions wrath the canvass of reputation with the dark brush of insanity, dripping with the black ink of Never Forget. How many visitors to the museum of my soul leave wanting a refund? How often are the painting in my gallery scorned??? Life is...Life was.. Life will always be...
The Usher will seat you now!
It has often been said that hindsight brings reason into a situation. But why is that hindsight hounds me into turmoil? If reason exists in this contorted reality why can't I see it??? I can feel the vibrating chords of regrets chorus resonate in the chamber of my deep heart. I can see the blinding images of my past as they shatter the lens of my soul. Is my existence a metaphor...Is a metaphor my existence??
I see the actions which have driven me to the edge. I can nearly taste the tears upon my lips. Will a clinical diagnosis provide solstice? I doubt. Nothing more. The logical progressions of ideal experiences are intoned in my consciousness. But why can I not follow in the path of such logic? Why must I praise self-destruction like a golden calf? Even sleep deprives me of the escape it once provided. Dreams spit the cold venom of failure into the eye of sub-conscience.
I love, I hate, I rage. Extreme emotions breathe the steady flow of life into the lungs of my mind. Introverted analysis paints a picture of mental calamity. Extroverted expressions wrath the canvass of reputation with the dark brush of insanity, dripping with the black ink of Never Forget. How many visitors to the museum of my soul leave wanting a refund? How often are the painting in my gallery scorned??? Life is...Life was.. Life will always be...
The Usher will seat you now!
Subscribe to:
Posts (Atom)