ආදරේ සොයා යෑම..

මාතෘකාව ලියන්න හිතලා නොලියා ‍සෑහෙන්න කාලයක් හිටියා වගේම දැන් ‍ලියන්න ගිහිල්ලත් ගොඩක් වෙලා නොලියා මාතෘකාව දිහා බලන් ඉන්න උනේ කා‍ලෙකින් මොකුත් ලිව්වේ නැති නිසාද නැත්තං ලියන්න හිතුන මාතෘකාව ගැන ලියන්න දෙයක් හිතා ගන්න බැරි හින්දද කියලා තාම හිතාගන්න බෑ වගේ.. ඒ උනාට මේ තරම් කාලයක් ලිව්වේ හිතලා ගලපලා හැම දේම හරියට තියෙද්දි නෙවෙයි හින්දා අදත් හිතට හිතෙන දේ ඇඟිලි තුඩු වලින් කීස් හරහා සිංහල යතුරුපුවරුවේ ‍ඔන්න ඔහේ කොටලා දානවා..

ආදරේ හොයා යෑම ගැන අමුතුවෙන් ලියන්න දෙයක් නැද්ද මංදා එක අතකින්.. මොකද ඉපදුන දවසේ ඉදන් අපි කරන්නේ ආදරේ හොයන එක නිසා.. පුංචිම පුංචි කිරි කැටියෙක් තමන්ගේ අම්මාගේ ස්පර්ශයෙත් තාත්තාගේ උණුහුමෙත් හොයනවා ඇත්තේ ඒ වෙනකොට බරසාර වචන වලින්‍ නොතේරෙන ඒත් හිතට දැනෙන එකම සිතුවිල්ල වල ආදරේ හෝ ආරාකෂාව කියන හැඟීම වෙන්න ඇති. ආදරයයි ආරක්ෂාවයි කියන්නේ දෙකක් නෙවෙයිනේ කියලා දැනෙන්නේ ටිකක් දුරට කල්පනා කරගෙන ගියාමයි...

ගොඩක් පොඩිකාලේ අපි ආදරේ කරන අය ගැන ඇහුවොත් මුලින්ම මතක් වෙන්නේ අම්මා තාත්තා.. මං හිතන්නේ අපි හැමෝම අමාරුවේ වැටිලා ඇති පොඩි කාලේ "වැඩියෙන්ම ආදරේ අම්මටද තාත්තටද ?" කියන ප්‍රශ්ණේ අහන හැමවෙලාවකම.. ඔය අස්සට අයියලා අක්කලා නංගිලා මල්ලිලා ඉන්න අයට තව ඔප්ශන් එකතු වෙනවා.. ඇයි ඉතිං ආදරේ බෙදිලා බෙදිලා යනවානේ.. ඔන්න ඉතිං මං වගේ තනි නරින්ට නම් ආත්මාර්ථකාමී විදියට දෙමාපිය ආදරේ විඳගෙන ඉන්න පුළුවන්...

තව ටිකක් කල් යද්දි අම්මා තාත්තාගේ එහාට ආදරේ බෙදා ගන්න යද්දි තමයි අවුල එන්නේ.. මොකද කොයි ආදරේ බෙදා හදාගෙන විඳින්න ගියත් ජිවිතේ එක අවස්ථාවකදි අපිට හැමෝටම මුණගැහෙන ආදරයක් තියනවා තව අය අතර බෙදාගන්න තියා මොන දෙයක් වත් කරගන්න හිතෙන්නේ නැති ආදරය.. ආදරය කියන වචනයට වැඩියෙන්ම ආත්මාර්ථය එකතුවෙන තැන.. ඒ වගේම ආදරේ කියන වචනයට කඳුළු ද අරවද මේවද හැමදේම එකතුවෙලා ජිවිතේට ලුණු ඇඹුල් එකතු වෙන තැන.. ඔතනදි ඉතිං පදම වැරදුනොත් සොරිම තමා.. ‍

කිව්වත් වගේ ඉතිං තරුණ වියේ ආදරේ හොයාගන්න එකත් රස කෑමක් හදනවා වගේ තමා.. හදන්න කලින් හදන්න ගන්න දේවල් හොඳම දේවල්ද කියලා බලා ගන්න වෙනවා.. මොකද නරක් වුණු ‍කුණු උනු.. හෝ නොගැලපෙන දේවල් දැම්මොත් ඉතිං හැදෙන කෑමත් ඒ වගේ තමයි.. ඒ වගේම නිසි කලට නිසි දේ.. හැමදේම තිබුනා කියලා කෑමක් පැහෙන්න කලින් ලිපෙන් බෑවොත් වෙන්න ‍අමුවෙන් කන්නනේ.. ඒක හරියන්නේ නෑනේ..

තව දෙයක් රස කෑමක් හැදුවම බෙදාගෙන කන කොට රස වැඩි උනාට ඉතිං ආදරේ කරද්දි ඔය බෙදාගැනිල්ල නම් හෙනම කේස් එකක්.. අනේ මන්දා මං මෑතක් වෙනකම් හිතුවා ආදරයක් ඇතුලට ආත්මාර්ථයයි ඊරිසියාවයි කියන හැඟීම් නැතුව ඇති කියලා.. ඒ උනාට දැන් වෙද්දි මට හිතෙනවා ඒ කියන හැම හැඟීමක් මත් ආදරය කියන වචනය ඇතුලේ හිර වෙලා තියනවා කියලා.. අනේ මන්දා මං පොඩ්ඩක්වත් ඒකට කැමති නැති උනාට සමහර තැන් වලදි කිසිම තේරුමක් නැතිවත් සමහර සිතුවිලි ඔළුවට එන එක හරි අසාමන්‍යයි.. හරියට නිකං චොක්ලට් කෙක් එකකට ගම්මිරිස් වලින් අයිසිං කරන්න හදනවා වගේ.. හරියන්නේ නෑ.. කවුරුවත් කැමතිත් නෑ..

අනේ මන්දා ආදරේ හොයා යෑම කියන මාතෘකාව ඇතුලේ මං සෑහෙන්න අතරමං වෙලා.. ඒ නිසා ලියන එක නැවැත්තුවොත් හොදයි වගේ..ඒක අළුත් රෙසපි හදනවට වඩා රහට හදන්න දන්න බතයි හොද්දයි කාලා ඉන්නවා වගේ වැඩක් වෙයි.. හැමදාම කෑවත් බත් එපා වෙන්නේ නෑ වගේ.. දන්න විදියට ආදරේ විදින එක හොදයි වගේ අළුත් මාන හොයන්නේ නැතුව..

බෑ ඒ උනාට එහෙම කරලා හරියන්නේ නැහැනේ....

ජයාරූප සඳහා සාදර අනුග්‍රහය www.nationalgeographic.com - (මෙතනට මිනිස්සු දෙන්නෙක් වෙනුවට සත්තු දැම්මේ මට තේරිලා තියන විදියට මේ‍ ලොකේ සුන්තරතම ආදරේ තියෙන්නේ සත්තු ලඟ)

හඳ පාන දැක

පෝදා සඳ

නිවී සැනසිල්ලේ

මිදුල පුරා රූ හැඩ මවන්නේ

හිත පුරා

රෑයම පුරා

තරු මල් කිණිති

පිණි දිය

ඉසින්නේ..

නිදි නෙතු ‍පුරා

සි‍හිනයක් මෙන්

නෙක සිතුවිලි

අවදිව සරන්නේ

රැයේ මනරම

මං විතරමද

මේ රැයේ

තනිවම විඳින්නේ..

කදෝපැණියකු..

රැහෙයියෙකු හෝ

කමක් නෑ ගොස්

සවනතට ඔබේ

මුමුණුවොත්

අනේ අවදිව

බලනු ලස්සන

සුරපුරක් මිහිමත තියෙන්නේ...

අනේ අවදිව

එන්න හිතවත

විඳිමු අපි මේ

සොඳුරු හැඟුමන්

එකම අහසක්

යටට වී..

...

..

.

22/11/2010

00:55 am

pic from flickr

මිනිසුන් දරා ගැනීම

සමස්තයක් ව‍ශයෙන් අපි හැමෝම මිනිස්සු.. විවිධාකර අදහස්.. සිතුවිලි තිබුනත් එක කුලකයකට ලඝු වෙන්නේ ගැහැණු පිරිමි අයිති වෙන මිනිස්සු කුලකයට.. කොයි තරම් වෙනස් උනත් කළු උනත් සුදු උනත් තලෙලු උනත්.. අන්තිමේ අපි හැමෝම මිනිස්සු..

මිනිස්සු එකිනෙකාව දරාගැනීම.. ඉවසීම මත තමයි මේ ලොකේ ඇතුලේ සාමය පවතින්නේ.. අනිත් කෙනා වෙනුවෙන් කැපවීමක් ‍කිරීම හරහායි සහජීවනය බිහිවෙන්නේ.. ඔය දේවල් නැති වෙද්දි ඇතිවෙන්නේ වෛරයක්.. තරහක් නැතිනම්‍ ක්‍රෝධයක් වෙන්න පුළුවන්..

මිනිහෙක්ව ඉවසන්න දරාගන්න ඒ කෙනාව පෞද්ගලිකව දැනගැනීම අඳුන ගැනීම අවශ්‍ය වෙන්නේ නැහැ.. කෙනෙකුට උදව්වක් කරන්න නැත්තම් අඩුම ගානේ හතුරුකමක් කරදරයක් නොකර ඉන්න අඳුනගෙන කතාකරලා තියෙන්නම ඕනිත් නෑ..

ඒ දේවල් අවශ්‍ය නැති නිසා තමයි අපි මේ විදියට මිනිස් සමාජයක් හැටියට ජිවත් වෙන්නේ.. කොටින්ම බස් එකක මහපාරේ අතුරු ආන්තරාවක් නැතුව යන්න එන්න පුළුවන් වෙන්නේ ඒ නිසයි..හවස මහන්සි වෙලා ගෙදර යන බස් එකේ කොච්චර සෙනඟ පිරුනත් ‍පුළුවන් හැටියට පැක් වෙලා තව කෙනෙකුට නඟින්න ඉඩ දෙන්නෙත් නොදන්න මනුස්සයෙක් ගැන උනත් අපේ හිතේ ඇතිවෙන මොකක් හරි හැඟිමක් හින්දයි..

හැබැයි සමහර අපි හොදටම දන්න කියන අය ගැන උනත් අපිට ඔයිට ව‍ඩා වෙනස් සිතුවිලි ඇතිවෙන එක සාමාන්‍යයයි.. හිතලා බලන්න අපි වැඩ කරන තැන් වල අපි සමහර විට අපේ පවුල් ඇතුලේ නැතිනම් අපි පිරිසක් හැටියට එකතුවෙන තැන් වල අපිට ඔය වගේ අය මුණගැහෙන්නේ නැද්ද කියලා..

මට නම් එහෙම අය ඉන්නවා.. එහෙම වෙලා තියෙන්නේ එයාලා අතින් සිදුවෙන සිද්දවුනු දෙයක් හෝ දේවල් නිසා වෙන්න පුළුවන්..

මම වැඩ කරන තැන මාත් එක්ක වැඩ කරන මගේ ව‍යසෙම පිරිමි ළමයෙක් ඉන්නවා. හරියට ගත්තොත් එයා මට වඩා බාලයි.. අපි දෙන්නම එක දවසේ රස්සාවට ගියේ.. මුල්ම දවස් වල අපි හැමෝම අළුත්නේ.. ඉතිං කාගැනවත් වැරදි හෝ හරි සිතුවලි ඇතිවෙන්නේ නෑ.. හැබැයි කාලයක් යද්දි තමයි එක්එක්කෙනා ගැන තේරුම් යන්නේ.. ඉතිං මේ කියන පිරිමි ළමයා ගැනත් එහෙමයි.. කොටින්ම හිස් මුදුනේ ඉදන් දෙපතුල වෙනකම් මේ කොල්ලව මට පෙන්නන්න බෑ.. හේතුව සරළවම මේකා අති පණ්ඩිතයි.. (පණ්ඩිතයි කිව්වේ උගතුන්ට කියන පණ්ඩිත නෙවෙයි අනිත් එක) මට කොහොමටත් ඒ වර්ගයේ මිනිස්සුන්ව දිරවන්නේ නැහැ.. කොහොමත් මාසෙකට රාත්‍රී වැඩ මුර තුනක් වත් මට මේකා එක්ක කරන්න තියෙනවා.. ඉතිං පහුවෙන්දා උදේ වෙද්දි මං ඉන්නේ පුදුම විදියේ හෙම්බත් වීමකින් මොකෝ මෙකාගේ පණ්ඩිත කතන්දරයි වැඩයි නිසා..! අනික ‍එකම දේ දෙතුන් පාර කියවනවට මං ආසම නෑ.. කොහොමටත් පලවෙනි වතාවේ කියද්දිත් බොහොම අමාරුවෙන් හ්ම්ම් හ්ම් කිය කිය හූමිටි තියන මට ඒ කතාවම දෙතුන් පාර අහද්දි එපාම වෙනවා.. බැරිම තැන මම වතාවක් කිව්වා දැන් ඉතිං ඒ ගැන කතාකරලා වැඩක් නැහැනේ මල්ලි කියලා.!

ඔහොම කියන්න ගියොත් එපා වෙනකම් කියන්න පුළුවන් වේවි..

ගොඩක් වෙලාවට මං මිනිස්සුන්ව දරාගන්නවා.. ඒ කියන්නේ කෙනාගෙන් කෙනාට ඇජෙස්ටබල් වෙනවා.. අත්දැකලා තියන විදියට ඒක ජිවත් වෙන්න හරිම පහසු විදියක්.. ඒකට අවශ්‍ය වෙන්නේ ‍පුද්ගලයන් තේරුම් ගැනීම..

ගොඩක් වෙලාවට මට නිකං මොකක් හරි විඥානයක් වගේ ඒ හැකියාව ඇතිවෙනවා.. ඉතිං මට ගොඩක් මිනිස්සුත් එක්ක යාළුවීම කෙසේ වෙතත් ශේප් න්‍යායෙන් ජිවත් වෙන්න පුළුවන් වෙලා තියනවා.. (මං කොහොමත් හොඳ යාළුවෙක් නම් නෙවෙයි.මොකද ගොඩක් දෙනෙක් යාළුවෙක් කියන වචනයෙන් බලාපොරොත්තු වෙන දේවල් දෙන්න මං දන්නේ නැති නිසා.)

ඒත් සමහර මිනිස්සු එහෙම නැති වෙන වෙලාවල් එනවා.. අර මම උඩින් ලියලා තියන කොල්ලා වගේ..මං ආස නැති නිසාම මට ඒක හිතට වදයක් වෙන තරම්ම ඒකාව එපා වෙලා..!! ඒත් එහෙම හරියන්නේ නෑ.. ඒකයි මේ ටික මෙතනට වෑමෑ‍රුවේ අද ඉදන් උගේ හොද පැත්ත හොයා ගන්න මහන්සි වෙන්න ඕනි.. මොකද ‍මිනිස්සු එක්ක තරහා වෙලා බුම්මගෙන වැඩ කරන්න බැරි නිසා...

මොකද මං කරන්නේ.....????

පිංතූරේ ඉස්සුවේ මෙතනින් කාටත් හොඳවෙයි ගිහින් බැලුවොත් ටිකක්

කසාධ!!!!

අද වැඩ වගේකට අම්මත් එක්ක හදිස්සියේම ටවුන් එකට යන්න සිද්ද උනා.. නිවාඩු දවසට ගෙදරින් එළියට යන්න වෙන එක ඇත්තටම මට නම් හරිම වදයක් හා මම අකමැතිම දෙයක්.. ඒ කියන්නේ මම ටිකාක් විතර ගෙයි ගෙම්බෙක්.. ගෙයි කිව්වට ගෙයිම නෙවෙයි කාමරේ ගෙම්බෙක්!

කොහොම උනත් ටවුන් එකේදි මගේ ස්කෝලේ යාළුවෙක් මුණගැහුනා.. නිකං නෙවෙයි මං දකිද්දි පොඩි පුතෙකුත් වඩාගෙන.. ඒ පුතාගේ කරේ මොන්ටිසෝරි බෑග් එකකුත් එල්ලිලා තිබ්බා.. වැඩ වගේකට යනවා කියාගෙන පුතාගේ මූණත් ලාවටඅත‍ගාගෙන මං එතනින් ගියා..

අම්මට ඒ ළමයව මතක නෑ..

"යාළුවෙක් ද?" ..... අම්මා ඇහුවා..

"ඔව් මතක නැද්ද ඉස්සර හැමදාම තාත්තා කැබ් එකෙන් එක්කන් යන්න ආවේ... සුජානි.." ... මං අම්මට මතක් කලා..

"ආනේ.. ඒ ළමයා දැන් බැඳලාද?"

"ඔව්.. ඒලෙවල් කරන කාලේනේ පිරිමි ළමයෙක් එක්ක ගියේ.. "

ඒ ටික කියලා මං ‍ශේප් උනා..

අපේ වැඩ ටික ඉවර කරලා අපි සෙරෙප්පු ගන්න කඩේකට ගියා.. එතනදි සංජු කෝල් කලා.. සංජු මගේ හොදම යාළුවෙක්.. ඌත් බැඳපු එකෙක්..

"හෙලෝ... මලී.. අද ගෙදරද?"

"ඔව් බං අද ‍නිවාඩු.. මං මේ ටවුන් එකට ආවා ටිකක්.. මොකෝ?"

"අපි එහෙනම් අද ගෙදර එන්නම්... "

"හරි.. එන්න කලින් කෝල් කරහන්.. එහෙනම් තිබ්බා.. බායි.."

ටවුන් එකෙන් එන ගමන් අම්මා කියනවා..

"දැන් යාළුවන්ට ළමයිනුත් ඉන්නවා.. ඔයාලා තාම කිසිම ‍පිළිවලක් වෙන්න කල්පනාවක් නෑ.."

අනේ මන්දා

මට අනූව නම් ‍මං හොදටම පිළිවලයි.. කාමරේ අස්කරන්න කම්මැලි වෙලාවට ටිකක් හැඩි වෙලා තිබුනට.. අනිත් හැම වෙලේම පුළුවන් තරම් පිලිවලට ඉන්නයි මං කැමති.. මෙහෙම එකක් තියනවා ඉතිං මගේ පිළිවෙල අනිත් අයට අපිළිවෙල ද කියන්න නම් දන්නේ නෑ.. ඒ උනාට උවමනා බඩු අතේ දුරින් අතිත් එව්වා ටිකක් දුරින් තිබුනම ඇතිනේ..

හරි හරි..

මං දන්නවා අම්මා කතා කරන්නේ එහෙම පිළිවලක් ගැන නෙවෙයි කියලා.. එයා කතා කරන්නේ ඊට වඩා බැරෑරුම් පිළිවලක් ගැන.. එයා විතරක් නෙවෙයි ඔෆිස් වල වැඩ කරන අය.. හමුවෙලා කතා කරන ගොඩක් අය අහන්නේ.. දැන් බැදලද? බඳින්න අදහසක් නැද්ද? වෙඩින් එක කවදා විතරද.. ඔය වගේ කතා..

අම්මට නම් මං දරුවා හින්දා කැක්කුමකට අහනවා කියතැහැකි.. එතකොට අනිත් අය..

මට තේරිලා තියන විදියට නම් පිටින් ඉදන් අපි බලනවාට වඩා විවාහය කියන ජිවිතය සෑහෙන්න දුෂ්කරයි.. ඒ ඇතුලේ තියන බැඳීම්..වගකීම්..යුතුකම්.. හැසිරීම්.. වගේ ගොඩක් දේවල් නිසා විවාහය කියන්නේ අත්වා‍රුවක් නැති ඒදණ්ඩක යනවා වගේ වැඩක්..

ඒ කොහොම උනත් හැමෝම බලන් ඉන්නේ අනිත් අය කොයි වෙලේද ඔය ඒ දණ්ඩට අඩිය තියන්නේ කියලා.. තිබ්බට පස්සේ ආයේ හැරීමක් නැහැනේ.. එක්කෝ මරණින් කෙලවර වෙනකම් අවිනිශ්චිත භාවයත් එක්ක අර කලින් කිව්ව දේවල් හැකි පමණින් සමබර කරගෙන ඔය ගමන යන්න පුළුවන්.. නැත්තං සමබරතාවය නැතුව මගදි පය පැකිලිලා වැටිලා දුක් වෙන්න පුළුවන්.. එහෙමත් නැත්තං දැන් ඉතිං බැදගත්ත බෙරේ ගහනවා කිය කිය හූල්ල හූල්ල යන්න පුළුවන්..

පිටින් ඉදන් බලන නිසා ඔය වගේ ‍හුඟක් හැඟීම් විවාහය ගැන මට කියන්න පුළුවන්.. ඇත්තටම මට පුළුවන් නම් මුළු ජිවිත කාලය පුරාම නොබැද ඉන්න මං හරි කැමතියි ඒකට.. අනේ අපිට තියනවා නම් හාෆ් මැරේජ් වගේ එකක්.. ඒ කියන්නේ කැමති කාලයක් එකට ඉදලා කැමති කාලයක් වෙන් වෙලා ඉන්න.. ආයේ කැමති වෙලාවෙදි එක් වෙන්න... එහෙම ක්‍රමයක් නැහැනේ.. බැන්දොත් බැන්දා.. නොබැන්දොත් නොබැන්දා.. බැදලා කරන වැඩ නොබැද කරන්න ගියොත් ඒකත් වැරදියි.. බැදලා නොබැන්දා වගේ හිටියොත් එකත් වැරදි.. හරියට දෙකොණ ඇවිලෙන පන්දමක් වගේ.. අතර මැද ඉන්න බෑ.. කොයි කොනකින් හරි පිච්චිලා යන්න වෙනවා..

අනේ මන්දා.. මට ජිවිතය එක්කම විවාහය.. පුද්ගල සම්බන්දතා.. වගේ ගොඩක් දේවල් මේ දවල් වල එපා වීගෙන එපා වීගෙන යනවා.. අවසානය කොතැන වේවිද මන්දා..

‍ඊයේ මම සමර විජේසිංහ ගේ එක කවිය සියවරක් කවි පොත කියෙව්වා.. අවසර‍යකින් තොරව මම "අනියම් සේවිකාව" කවියෙන් කොටසක් උපුටගෙන මෙතන දාලා ලිපිය අවසානයක් නැතිවම ‍ඉවර කරනවා.. මොකද මේ කතාවට අවසානයක් නැති හින්දා..

පෙම්වතියක් යනු 'ගමනක්'

පියාඹා යන

වෙහෙස ගෙන

නිති පියාසැලිය යුතු

බිරිඳක් යනු 'තැනක්'

නැවතී සිටින

වෙහෙස ගෙන

පෙම් කරනු උවමණා නැති

(සමර විජේසිංහ)

කඨින පිංකම -2010

මගේ ජිවිතේට අළුත් අත්දැකීම් ගොඩක් එකතු කරමින් අපේ පන්සලේ කඨින පිංකම පසුගිය 30 වෙනිදා අවසන් උනා..මීට කලින් බොහෝ කාලයක ඉදන් පංසලේ කඨින පිංකම සිද්ධ වෙලා තිබුනා උනත් මෙවර පිංකම සංවිධානය උනේ අපේ ගෙදරින් නිසා ඒ ගැන ගොඩක් දේවල් ගැන දැනගන්න පුළුවන් උනා..

ඇත්තටම කඨින පිංකමක් කරන්න අ‍පේ ගෙදර අය ආසාවෙන් හිටියාඋනත් මේ අවුරුද්දෙම කරන්න බලාපොරොත්තුවෙන් නම් නෙවෙයි හිටියේ..එත් ඉතිං හාමුදුරුවන්ගේ අදහසුත් අහකදාන්න බැරි නිසා නිවාඩු නැති අතරේ උනත් තාත්තා වැඩේට කැමති උනා.. ඒ විදියටයි පිංකම බාරගැනුනේ..

සාමාන්‍යයෙන් හැම පංසලකම වගේ කඨින පිංකම් මේ දවස් වල සිද්ධ වෙනවා.. මොකද වස් කාලේ ආරම්භයත් එක්ක වස් වසින හාමුදුරුවරුන්ට වස් කාලය අවසන් කරන්න පුළුවන් වෙන්නේ මේ කඨින පූජාවෙන් පස්සෙයි. වස් වසින්න පුළුවන් වෙන්නෙත් උපසම්පදා භික්ෂුවකට විතරයි‍ලු..

මේ පිංකමේ ඉතිහාසය ගැන කියවෙන විදියට නම් බුදුන්ගේ කාලයේ හාමුදුරු කෙනෙකුට තියාගන්න පුළුවන් එකම එක සිවුරක් විතරයිලු..ඉතිං වැහි කාලෙට පිණ්ඩපාතේ එහෙම වඩින හාමුදුරුවරු ගොඩක් අපහසුතාවයන්ට මූණ දුන්නලු.. ඉතිං ගිහියන් බුදුන්ගෙන් ඉල්ලීමක් කරාලු වස් කාලයට හාමුදුරුවරුන්ට ආවසයට වෙලා ඉන්න දෙන්න ඒ කාලය පුරාම පිණ්ඩපාතය වෙනුවට දානය ලඟට‍ම ගෙනත් දීලා හාමුදුරුවරුන්ට සිව්පසයෙන් සැලකීම ගිහියන් බාරගන්නම්ය කියලා.. ඉතිං ඒකට කැමති වුනු බුදුහාමුදුරුවෝ හාමුදුරුවරුන්ට ඒකට අවසර දුන්නලු..වස් කාලය නිවැරදිව ගත කරන හාමුදුරු කෙනෙකුට විතරයි කඨින චීවරය භාරගන්න අවසරය තියෙනවා කියන්නේ..

ඉස්සර නම් පූජ කරන කඨින චීවරය දායකයාගේ ගෙදරදිම මහලා පඩුපොවලා සූදානම් කරාලු.. හැබැයි දැන් නම් කඩෙන් ගන්නවා.. ඉතිං මේ විදියට සුදානම් වෙන කඨින චීවරය

‍පිංකම දවසට පෙරහැරකින් ‍ගමේ හතරපේරුවේම දායකයන් ඉන්න පැතිවල ගමන් කරනවා.. ඒ ඒ දායකයන්ට චීවරයට අතගසන්න.. එයින් පස්සේ තමයි පංසලේදී හාමුදුරුවන්ට පිරිකර පූජාව සිද්ධ කෙරෙන්නේ.. කියන විදියට නම් කඨින කියන්නේ තද එහෙමත් නැත්තං කඩන්න බැරි කියන තේරුම ලු.. එයින් කියවෙන්නේ මේ පිංකම බොහෝම වැදගත් පිංකමක් කියලලු.. බුදුනුත් ප්‍රධාන පිංකම් අටක් ගැන දේශණා කරලා තියනවාලු.. එයින් ප්‍රධාන පිංකම වෙන්නේ කඨින චීවර පුජාවලු.. මොකද අනිත් හැම පිංකමක්ම දායකයන්ට එයාලා කැමති ඕනම වෙලාවකට පහසු ආකාරයකට සිද්ධ කරන්න පුළුවන් වීමයි..නමුත් කඨින පිංකමක් එක පංසලකට එක අවුරුද්දකට එක් වතාවයි සිද්ධ කරන්න පුළුවන් වෙන්නේ.. ඒ නිසා පිංකම සිද්ධ කරන්න පුළුවන් ඉඩකඩ අඩුයි.. ඉතිං පිංකම සිද්ධ ‍කරද්දි හැමදෙනාවම සම්බන්ධකරගන්නවා වගේම හැම ‍කෙනාම අධාරත් කරනවා පුළුපුළුවන් විදියට..

ඉතිං ඉතිහාස කතාවලින් වර්තමානෙට ආවොත්... මේ පිංකම නිසා මට ගමේ නොදන්න ගොඩ දෙනෙක්ව දැකගන්න පුළුවන් උනා.. ඇත්තටම පිංකම දවසේ අපේ ගෙදරට ආව ගොඩ දෙනෙක් මාව වත් මං එයාලව වත් දන්නේ නෑ.. නමුත් පිංකම නිසාමයි ඒ අය ඇවිත් හිටියේ.. ඉතිං උදේ පාන්දර 2.30 වෙනකොට ඒ ආව ආව අය අපේ ගෙදර තිබුන තේ සංග්‍රහය හෙම භුක්ති විදලා පෙරහැරට එකතු උනා.. මට හිතා ගන්නවත් බැරි උනේ ස්කෝලේ හතරේ පහේ විතර පොඩි අය මහ රෑ දොළහට එකට විතර ඇවිත් ගිණිබෝල කරකවන්න ගිණිබෝල තියනවාද කියලා අහපු එක.. දොඩම් ගෙඩි දෙකක් උස නැති පොඩි උනුත් ඒ වැඩේට බොහොම සන්තෝසෙන් එකතු උනාට මම නම් හිටියේ බයෙන්.. හැබැයි පෙරහැර පුරාම එයාලා හරි සන්තෝසෙන් හිටි බව නම් පෙනුනා.. බාල මහළු වෙනසක් නැතුව හැම වයසකම වගේ අය පෙරහැරට එකතු වෙලා හිටියා.. උදේ පාන්දර 3.15 ට විතර ගෙදරින් පිටත් උනු පෙරහැර පාන්දර 5.59ට පංසලට ආවා.. පිරිකර පූජාවෙන් පස්සේ කට්ටිය විසිරිලා ගියා.. දවල් දානයත් ගමේ අයෙගේ එකතුවෙන් තිබ්බා.. හවස කඨිනානිශංස ධර්ම දේශණාවෙන් පස්සේ පිංකම සාර්ථකව අවසන් උනා..

ආනිශංස කොහොම උනත් මේ පිංකමට දායක වෙන්න ලැබුනු එක ගැන මම සතුටු වෙන්නේ නොදැන හිටි ගොඩක් දේවල් දැනගන්න ලැබුනු නිසයි.. කොහොමත් ‍ඒ ඒ දේවල් පිළිගත්තත් නොගත්තත් අපේ සංස්කෘතික අංග ඉස්සරහට ‍ගෙනියන්න මම කැමතියි.. ඉතිං ‍ඒ දේට සෘජුව සම්බන්ධ වෙලා යමක් කරන්න පුළුවන් වෙච්චි එක ගැනත් මට සතුටුයි.. තම තමන්ගේ රාජකාරී ගො‍ඩක් මැද මේ දේට සම්බන්ධ වුනු නොවුනු මගේ යාළුවන්ටත් ‍ලස්සන පිංතූර ටිකකින් මතකයන් සදාකාලික කරපු මුචා මලයටත් ගොඩක් ස්තූතියි..!!!

කැම්පස් අයියලා අක්කලාට ආදරයෙන්..

මම දැන් ‍ගෙවන වයසත් එක්ක බැලුවම කැම්පස් යන ළමයි අයියලා අක්කලා වෙන්න පුළුවන් ඉඩ කඩ බොහෝම සීමිත උනත් අපි වගේ උසස් පෙළෙන් පස්සේ අධ්‍යාපනය හමාර කරපු අයට සාපේක්ෂව කැම්ස් යන අය උගත් පිරිසක් හැටියටයි සැලකෙන්නේ.. ඉතිං නිසි ගෞරව ලබාදීම පිණිසයි අයියලා අක්කලා කියන නමින් ඇමතුවේ.

මම මේ දවස් වල ලිවීමෙන් ටිකක් අයින් වෙලා ඉන්නවා උනත් කාලෙකට පස්සේ අද අයි.ටී. එන් නිව්ස් වලින් කෑලි කිපයක් ඔහේ බලාගෙන ඉන්න සිද්ධ උනාම හිතුන දේවල් නොලියා ඉන්න බැහැයි කියලයි හිතුනේ. මේ දවස් වල කොහොමත් මීඩියා වල බයිට් එක කැම්පස් එකනේ..

ඇත්තටම ප්‍රවෘත්ති ගැන තියන අධි ඇල්මැරුණු මගේ චරිත ලකෂ්ණය නිසා මේ දවස් වල තියන සිසු පාළක ගැටළුවේ අග මුල මොකක්ද ඒකට විසඳුම මොකක්ද.. වගේ අති පණ්ඩිත කතා ලියන්න නම් නෙවෙයි මේ හදන්නේ.. කොහොමත් මම ඒකට නම් සුදුසු නෑ.. මම දන්නෙත් නෑ..

ඒත් අපේ වගේ රටක විශ්ව විද්‍යාලවල ඉගනුම ලබන්නේ සාමාන්‍යයෙන් සමාජයේ උගත් බුද්ධිමත් කියලා සැලකෙන කොටස.. දියෙන් හොදම කිරි ටික වෙන් වෙනවා වගේ තේරුණු පිරිසකට විතරයි තවමත් නිදහස් අධ්‍යාපනය යටතේ විශ්ව විද්‍යාලයකට ඇතුළු වෙන්න පුළුවන් වෙන්නේ.. තාමත් අපේ ගම් වල ඒ ළමයා විශ්ව විද්‍යාලෙට තේරුනා කිව්වම නිසැකයෙන්ම ගෞරවාන්විත කුලකයට ඇතුලත් කරනවා...

නමුත් හැබැවට එහෙම යන පිරිස උගත් කෙසේ වෙතත් බුද්ධිමත් ද? දැනෙන විදියට එතනයි දැන් ගැටළුව තියෙන්නේ..

කොහොමටත් තාරුණ අරගල ඇරඹෙන්නේ වි.විද්‍යාලය පරිස‍රයෙන්.. ඒක අද ඊයේ නෙවෙයි ‍මීට බොහෝ අතීතයේ පටන් ‍මුළු ලෝකය පුරහම සිද්ධ වෙච්ච දෙයක්.. ජිවිත පරිත්‍යාගයෙන් තමන්ගේ අරමුණු වෙනුවෙන් සාමුහිකව පෙළ ගැහෙන එකත් ගැටවර තාරුණ්‍යයේ ලක්ෂණයක්.. ඒත් අද සිද්ධ වෙන්නේ පොදු අරමුණු වෙනුවෙන් පෙළ ගැහෙන එකමද? එහෙමත් නැත්තං කීප දෙනෙක් ගේ අරමුණු වෙනුවෙන් බහුතරයක් අපහසුතාවයට පත් කිරීමක් ද?

මේ දේවල් වලට නිසි පිළිතුරු දන්නේ ඒ තැන් වල ඉගෙනුම ලබන ඔබ ම විය හැකියි....

නමුත් පැහැදිලිවම එකක් නම් අපි හොදටම දන්නවා.. ඔබ කොළඹ නගරයේ ‍විරෝධතාවලදී පිස්සු නටන විට රැකියා නිසා හෙම්බත් වෙලා ඉක්මනට ගෙදර යන්න ඉන්න මම ඇතුළු අපි වගේ ඕලෙවෙල් එලේවල්.. එහෙමත් නැත්තං අට පාස් නැති අයත් හුඟ දෙනෙක් ඔබ ගැන කතා කරන්නේ හරි අප්‍රසන්න හැඟීමෙන්..

පහුගිය සතියක අපේ රැකියා ස්ථානයේ ‍25 හැවිරිදි එක් දරු මවක් කිව්වේ.. "ඕකුන්ව හිරේ දාන්නමයි ඕනේ.. අපේ සල්ලි වලින් ඉගෙන ගෙන අපිටම වද දෙනවා..." ටිකක් විතර කෘර උනත් වැඩි දෙනෙකු ඒ කතාවට ඔළුව වනලා සනාථ කලා..ටිකක් විතර හිතලා බලද්දි ඇත්ත කියලත් හිතෙනවා නේද? දවස් පඩි ගන්න කුලීකරුවන්ගේ ඉදන් අපි හැමෝම අපි ගන්න වැටුප් වල ඉදන් අනිත් හැම වියදමකදිම රජයට‍‍ බදු ගෙවනවා.. ඒ බදු වලින් කොටසක් තමයි ඔබේ අධ්‍යාපනයට වෙන් කෙරෙන්නෙත්.. සමහර විට ‍ඒ පංගුව ඔබේ වැඩ වලට මදි වෙන්න පුළුවනි.. අපිටත් මදි.. අපි ගන්න වැටුප නමුත් අපි අරගල කරන්නේ නෑ.. තව ටිකක් තව වැඩියෙන් ටිකක් හොඳට වැඩ කරනවා.. ඊළග වැටුප් වර්ධකය ලැබෙන දාට ඒ ගැන සලකා බැලෙන්න..

ඔය කොයි කතා පැත්තක තිබ්බත්.. අපි මේ ගෙවන්නේ ඒ තරම් හොඳ අරගලයට සුදුසු කාල වකවානුවක් නම් නෙවෙයි.. ඒක මට තේරුනේ අද ප්‍රවෘත්ති විකාශයෙන් පසු විමසුම ඇහුවට පස්සෙයි...විමසුම ලේඛකයා කතා කරනවා.. සිසු අරගල නැවතීමක් ගැන.. ඒ වෙනුවෙන් වෙහෙසෙන්න දරුවන්ගේ දෙමාපියන්ටත් කතා කරනවා.. කොහොමටත් දැඩි මර්ධනයක් අත ලඟ එන හැඩයි.. ඔය මාධ්‍යම තමයි යුද්ධය අපේ රටේ මිනිස්සුන්ගේ ලේ වලටත් කැව්වේ.. ඔය විදියටම... ඔය විදියට වැඩ සිද්ධ උනොත් ලඟදීම කැම්පස් සිසුවත් ත්‍රස්ථවාදියෙකු හැටියට ගණන් ගන්න වැඩි කාලයක් යන එකක් නෑ..

ඒක සිදු විය යුතු නෑ..!!!

මම ප්‍රධාන අපි බහුතරයක් ඔබෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ මෙපමණයි.. කාගෙවත් රූකඩයක් නො‍වන්න.. සුදුසු කල සුදුසු දේ ඉටු කරන්න.. නමුත් ඔබේ තාරුණ්‍යය නිකරුනේ හිර ගෙවල් වල ගෙවාදමන්න එපා.. ‍ඔබේ පකෂයට.. ඔබේ විශ්ව විද්‍යාලය‍‍ට ඔබ තවත් එක් ශිශ්‍යයෙක් හෝ ශිශ්‍යාවක පමණයි.. නමුත් ඔබේ ගෙදරට ඔබේ අම්මාට තාත්තාට ඔබම පමණයි...!

ඔබ ස්වාධීනයි..! ඔබේ පක්ෂයටවත්.. ඔබේ රටේ පාලන තන්ත්‍රයටවත් උවමනා විදියට නටන ඔළු බක්කෙකු නොවන්න.. ඔබේ වටිනාකම ඔබ සුරකගන්න.. ඔබේ.. ඔබේ සමාජයේ.. ඔබේ රටේ.. සුභ සිද්ධිය සඳහා පමණක් කැපවෙන්න.!

ජිවිතේ..

හුඟක් බරට

සමහර දේවල් දැනෙනකොට

හුඟක් සැහැල්ලුවට

සමහර දේවල් දැනෙනවා

ලියන්න ආස වෙනකොට

ලියන්න දේවල් නැතිවෙනවා

ලියන්න එපා වෙනකොට

ලියන්න දේවල් ගොඩක් එනවා..

මේ ටිකේ ලියන්න හරි ආසයි

ඒත් ලියන්න නැති තරම්

ඒත්

හුඟක් දේවල් හිතෙනවා

ඒවා වචන වෙන්නේ නැති තරම්

මේ ගෙවෙන්නේ

ඇබ්නෝමල් මයින්ඩ්ස්

වල අවසාන කාලයද මන්දා

ජිවිතේ හුඟක් සරළ

නිදහස් ප්‍රීතිමත්

කාලෙක පටන්ගත්ත දෙයක්

එක සැරේ අතඇරලා

දාන්නත් දුකයි

ඒත් කොයි වෙලේ හරි

ඩිලීට් බටන් එක

ක්ලික් උනොත්

කියන්න බෑ..

හි‍තට හිතෙන්නේ

නොහිතෙන්නේ

මොනාද කොයිවෙලේද කියලා

කලින් කියන්න බැහැනේ

ඒ නිසා

මේ වෙනකොට

ජිවිතේ මට හරි අරුමයක්

අමුතු ග්‍රහලෝකයකට

ගිය කෙනෙක් වගේ

මං ජිවිතේ අළුත් පැති හොය හොය

ඒවයේ ලස්සන.. අවලස්සන

බල බල විඳිනවා..

විදවනවා..

ඒත් ජිවිතේ සුන්දරයි

හැමෝම එහෙම කියනවා

ඉතිං මට විතරක් කොහොමද

අසුන්දර වෙන්නේ

ජිවිතේ සුන්දරයි

මටත් හිතෙනවා..

ඒත්..

සුන්දරතාව දැනෙන්නේ

අසුන්දර ‍කියන්නේ

මොකක්ද කියලා

දන්න කෙනෙකුට විතරයි

නැත්තං අරුමයක් නෑ

ජිවිතේ උනාත්

මොනා උනත්

වෙනසක් නැතිව

එක තැන පල් උනොත්

මොනා ලියනවාද කියලා

නොතේරෙනකොට

පිස්සුද කියලා

හිතෙනවා උනාට

පිස්සුවත් හරි සුන්දරයි

කවදා හරි ආයේ

බලන වෙලාවට...

නදීක එන්න අපි දෙන්නා

හයියෙන් කෑ ගහමු..

මට පිස්සු වෙරෝනිකා.....!!!!

මට පිස්සු!

චිත්‍රපටියි තව ටිකකුයි

මේ දවස් වල ඉතිං අපිත් ඉතිං ටිකක් බිසී මිනිස්සු තමා.. කියවන්න පොත් බලන්න චිත්‍රපටි වලින් අඩුවක් නෑ.. ඒ අස්සේ දවස ‍ගානේ යන්න රස්සාවත් තියන එක තමා අවුල.. ඔන්න සතියක් විතර ලෙඩ වෙලා එක තැනක ඉන්න තිබ්බා නම් මල් හතයි.. අනේ ඒ වුනාට මේ ටිකේ ලෙඩ වෙන්න නම් බෑ.. හැබැයි ඉතිං මේ දවස් වල සැරින් සැරේ වහින වැස්ස නම් නිදා ගන්න මරු... ඒ වුනාට ඉතිං හිතෙන හිතෙන වෙලාවට නිදාගන්න බැහැ‍නේ.. ඒ නිසා අවදි වෙලා ඉන්න වෙලාව ගැන කතා කරමු..

පහුගිය දොහේ ගත්ත පොත් වලින් මුලින්ම අතට ගත්තේ සන්නස්ගලගේ ආදරේ තරම්ම යසෝදරා පොත..ඒක අවුරුදු දෙකක් විතර ගන්න හිතන් හිටි පොතක්.. ඉස්සර සිරිකත පත්තරේ ගිය නිසා මුල් හරිය කියවලා හිතේ තිබ්බ ආසාවට මයි පොත ගත්තේ.. නරකමත් නෑ.. ඒත් හොදම හොදයි කියන්නත් බෑ.. ඒත් පොත කියවන්න කැමති කෙනෙකුට කියවලා බලන එක හොදයි..

ඔය පොත එක්කම බලපු.. බලලා හිතට හොදටම වැදුනු චිත්‍රපටි දෙකක් ගැන ලියන එක හොදයි කියලා හිතුනා.. මං හිතන්නේ හැමෝම බලන්න වටින හුඟක් සංවේදී චිත්‍රපටි දෙකක් තමයි ඒ.. දෙකම ටිකක් පරණයි.. සමහර විට මං ඇරුණම අනිත් හැමෝම බලලා තියනවාද දන්නේත් නෑ..

මුලින්ම මම බැලුවේ හිලරි ඇන්ඩ් ජැකී කියන චිත්‍රපටිය.. සංගීතය රසවිඳින්න කැමති අයට නම් මේක මරුම මරු ෆිල්ම් එකක් වෙයි.. හැබැයි සංගීතයට වඩා කතාව සංවේදීයි මට නම්.. පුංචි කාලේ ඉදන් සංගීතයට යොමු වුනු සහෝදරියෝ දෙදෙනෙකුගේ ජිවිත ගැන තමයි කතාවේ තියෙන්නේ.. පුංචි කාලේ දක්ෂ වාදන ශිල්පිණියක් වෙන අක්කා ගැන නංගිගේ ‍හිතෙත් පසුව නංගිගේ දක්ෂ කම් දැකලා තමන්ගේ සංගීත පුහුණුව මගහැර ගන්න පසුව තමන්ගේම නංගිගෙන් තමන්ට සිදුවෙන මදි පුංචිකම් ගැන නොසලකා නංගිට ආදරේ කරුණාව දක්වන ආදරණීය අක්කා කෙනෙක් ගැනයි කතාව තියෙන්නේ.. මං කිව්වට වඩා කතාව හරි ලස්සනයි.. ඊට වඩා ‍තව බොහෝ කාරණා වලින් අනූනයි.. ඒ නිසා බලලම ඉන්න ‍එක හොදයි මං හිතන්නේ මේක කියවනවාට වැඩිය..

හැබැයි මට කියන්න තියෙන්නේ මේ කතාවේ එන හිලරි කියන අක්කා තරම් පරාර්ථකාමී වෙන්න නම් මට බැරි වෙයි.. ඒ නිසා වෙන්න ඇති අන්තිමේ ජැකී දරුණු ස්නායු ආබාධයකට ලක් වුනාම මට එයා ගැන හොදම වැඩේ කියලා හිතුනේ..

කොහොම උනත් ආදරය..සංගීතය.. සහෝදරප්‍රේමය වගේ ජිවීතේ සියුම් තැන බොහෝමයක් ගැන කතාවෙන මේ චිත්‍රපටිය බලලා නැති අය අනිවාර්යෙන්ම බලන්න..

දෙවෙනියට මං කියන්න යන්නේ පෙරේදා මං බලපු ඒත් තාමත් ඒහි එන ප්‍රධාන චරිතයේ රංගන දක්ෂතා නිසාම හිත ‍බොහෝම සංවේදි උනු "අයි ඇම් සෑම්" (I am Sam) ගැනයි..

උපන්දවසේම අම්මා දාලා යන දුවෙක්ව හදාගන්න මානසිකව්‍යාධියකින් පෙලෙන පියෙකු දියණියට‍ අවුරුදු හතක් වුනාට පස්සේ නීතිය විසින් ඔහුගෙන් දුවව වෙන් කිරීමට විරුද්ධව ගෙන යන සටන ගැන කියවෙන අයි ඈම් සෑම් චිත්‍රපටය හැම තාත්තා ‍කෙනෙකුමයි දුවෙකුමයි අනිවාර්යෙන්ම බැලිය යුතුයි කියලා මට හිතෙනවා.. මොන මානසික මට්ටමක ‍මොන ආර්ථික මට්ටමක හිටියත් දුවෙකුට තමන්ගේ තාත්තාත් තාත්තා කෙනෙකුට තමන්ගේ දුවත් කොයි තරම් වටිනවද කියලා අපූරුවට මේ චිත්‍රපටියේ පෙන්වනවා..

මනුශ්‍ය ජිවිතයකට ආදරේ තරම් අවශ්‍ය කරන තව දේවල් තියනවාද? මොන සැප තිබ්බත් මොකටද ආදරේ නැතුව? නේද? අවුරුදු 7ක තරම් මානසික මට්ටමක් තියෙන සෑම් කියන තාත්තා ගේ චරිතය තමයි මට මේ කතාව ‍මේ තරම් හිතට කාවදින කතාවක් බවට පත්කලේ.. ඒ හැර මුළු කතාව පුරාම දිවෙන මානුෂියත්වයට මං හරිම ආසයි..

සැප්තැම්බර් 24

වරුසාවේම,

ගියෙමු

තෙමුනෙමු

තේරුවෙමු

ගත්තෙමු

ආවෙමු

....

විස්තර

පසුවට

ලියමි

අනං මනං ටිකක්..

සුනේ‍ත්‍රාවෝ

මම මේ දවස් වල ගෑණියෙක්ට ආදරේ කරනවා...!!!!!

සැප්තැම්බර් මාසේ සාහිත්‍යමාසය කියලා මං මේ ලියන කීවෙනි වතාවද මන්දා ගණන් ගන්න එපා තාම ප්‍රදර්ශණේට යන්න බැරි උනා ඉතිං තාම ‍උණ හොද වෙලා නෑ.. මේ දවස් වල සහලෝලා උ‍නකින් පෙලෙන ගමන් ඉන්නේ.. ඒ උනාට ‍‍කෂණික සහනය වගේ මේ ටිකේ හිතට වදින හොද පොත් ටිකක් කියවන්න ලැබුනා...එකම ලේඛිකාවකගේ.. මම සාමාන්‍යයෙන් පරිවර්තන නොවන සිංහල පොත් ගන්න වැඩිය කැමති නැහැ.. කාලයක් ඒ පොත් කියවන්නේවත් නැතුව හිටියා ඒත් දැන් හිතෙනවා හරි අපරාදේ කියලා..ඒ අදහස ඇති උනේ මේ පාර පුස්තකාලෙන් ගෙනාව සුනේත්‍රාගේ පොත් ටිකක් නිසා.. මුලින්ම කියෙව්වේ "බත් තරංග". පොතේ පිටිපස්සේ තියනවා බොහීමියානු ලක්ෂණ පෙන්නුම් කරනවා කියලා ඒ ව‍චනේ තේරුම

දන්නේ නැති උනාට පොත නම් මට හොදට අල්ලලා ගියා.. කොළඹ පහමාරේ මිනිස්සු ගැන බත් අම්මාගේ කුරු පුතා මේසේ යටට වෙලා කරන රේඩියෝව දිගේ අපිට කතාවක් විදියට දෙන එක තමයි බත් තරංග පොතේ තියෙන්නේ.. එක හුස්මට කියව‍ගෙන යන්න පුළුවන්.. ඇත්තෙන්ම මම ගොඩක් රස වින්දා....

බත් තරංග වලින් පස්සේ අතට ගත්තේ සුනේත්‍රා‍ගෙම මතක පොත .............................................................

මේක සරළවම තීරු ලිපි පෙලක්.. සුනේත්‍රා එයාගේ ජිවිතේ දවස් ගැන ලියපු.. මතක පොත රාත්‍රීන් ගණනාවක් සුනේත්‍රාවයි මාවයි එකට තිබ්බා... බස්එකේ ඔෆිස් එකේ.. ගෙදර.. හැම තැනදිම මගේ හිතේ ඇවිද්දේ සුනේත්‍රා.. ඒ මං හිතන්නේ මගේ හීන වලට සුනේත්‍රා පණ දීලා හින්දම වෙන්න ඇති.. මේ වෙනකන් මගේ හැබෑ ජිවිතේ ඉටු කරගන්න බැරි ‍උනු දේව

ල් නිදහසේ සුනේත්‍රා ලගා කරගෙන තියෙන හැටි කියවනකොට ඇත්තටම පොඩි ඊරිසියාවක් එක්ක ලොකු සතුටක් ඇතිවෙනවා.. බෑග් එකක් විතරක් අරගෙන තනියම පාරවල් දිගේ ලෝකේ දකින්න යන එක කොයි තරම් සතුටක්ද? ඒ විතරද ඈ රස විදින සාහිත්‍යය...! ඈ ජිවිතේ විදින අ‍පූරුව.. නිදහසේ මිනිසුන් එක්ක ගණුදෙණු කිරීම... මං හිතන්නේ ඒක අපේ රටේ ගෑණුන්ගෙන් බොහොම ටික දෙනෙක්ට විතරක් විදින්න ලැබෙන ‍අඩු පිරිසක් විදින්න කැමති තත්වයක්..! ඇත්තටම ලග හිටියා නම් සුනේත්‍රාව බදාගෙන ලොකූ උම්මා එකක් දෙනවා හැමදාම උ‍දේට අම්මට දෙනවා වගේ.. ‍ඒ තරම් ලොකු ආදරයක් මේ වෙලේ ම

ගේ හිතේ එයා ගැන තියෙන්නේ...මම මෙච්චර වෙලා කිසිම ගෞරවයක් නැතුව සුනේත්‍රා සුනේත්‍රා ගෑවේ මහ ලොකු ගෑණියෙක් වගේ.. ඇත්තටම එහෙම නෑ මං ඇයට ගරු කරනවා ඒත් මං හිතනවා සුනේත්‍රා රාජකරුණා මහත්මිය ම‍ට දැනෙන විදියට වැඩි ගරු නම්බු වලට වඩා සරළ හිතවත් අමාත්‍රණයකට වඩා කැමති ඇති...!

ස්ට්‍රෝබෙරි

අපි ඉතිං හද්ද පිටිසර ඩොටේ ගොඩේ මිනිස්සුනේ.. අපිට කොයින්ද පොශ් කෑම.. ! කිව්වට විශ්වාස කරන්න මං මේතාක් කාලෙකට ස්ට්‍රෝබෙරි කාලා නෑ.. අයිස්ක්‍රීම් වල එහෙම තියන ස්ට්‍රෝබෙරි රස නම් ඈක්කා.. මට පේන්න බෑ.. මං කැමති වැනිලා ‍රසටනේ....! ඒ වුනාට මේ පලතුරු සීසන් එකනේ.. පහුගිය මාසේ එහෙම සීසනල් ‍ෆෘට්ස්.. එහෙම නැත්තං වාරෙකට විතරක් හැදෙන පලතුරු වැඩියෙන් එළියට ආවා දකින්න ඇතිනේ.. මං කටුලොවි කෑවා.. එතකොට ගල්සියඹලා.. ගඩුගුඩා.. දිවුල්.. අලිපේර.. සේරම ජාති ටික කෑවා.. හැබැයි ඉතිං රඹුටන් නම් මිස් උනා.. මොකෝ මේපාර රඹුටන් වාරේ පටන් ගන්නකොටම මට උගුරේ අමාරුවක් ආවානේ.. ඩොක්ටර් අන්කල්ට ලෙඩේ කිව්වා විතරයි එයා ගත් කටට ඇහුවේ මෙයා මේ ටිකේ රඹුටන් එහෙම වැඩිය කෑවද කියලයි.. ඇත්තයි සත්තයි එතකොට මං මේ අවුරුද්දට රඹුටන් ගෙඩියක් අතින් අල්ලලා තිබ්බේ නෑ.. ඉතිං එහෙව් එකේ අර වගේ කතාවක් ඇහුවම දුක හිතෙනවානේ.. එදා එදා ඉදන් මේ වාරෙටම තාම කෑවේ

එකම එක රඹුටන් ගෙඩියයි...! :(

එංගේ පෝරීංග ඇහුවම මල්ලේ පොල් කිව්වා ඇතිනේ..

දැන් ස්ට්‍රෝබෙරි දිහාවට හැරෙමුකෝ..මම කවදාවත් ස්ට්‍රෝබෙරි කාලා නෑ කිව්වනේ..

ඒවුනා‍ට මං එව්වට

හරි ආසයි.. ඒ ලස්සන නිසා.. පාට හා හැඩය නිසා.. ගන්නවා ගන්නවා අරන් කනවා කියලා හිත හිත හිටියට හැමදාම කලේ ඕක පස්සට දාන එකමයි.. ඉතිං අද ටවුන් ගිය වෙලේ පෙට්ටියක් අරන් කෑවා.. ඔන්න ලියලා තියා ගන්න.. වාද්දුවේ මහජන බැංකුව ඉස්සරහදි බස් එක ඇතුලෙදි මං මගේ ජිවිතේ ප්‍රථම ස්ට්‍රෝබෙරි ගෙඩියේ රස බැලුවා.. හ්ම්ම්ම්..

වරදක් නෑ.. ඉතිං. හොදා...!

කුමාරොදය

අද අපේ අල්ලපු ගෙදර නංගි ගේ ‍හැපි ‍බර්ත් ඩේ එක.. අනේ පව් එයාට නම් ඉතිං වැඩිය හැපි නැතුව ඇති.. මොකෝ එයාගේ තාත්තිත් රටනේ ඉන්නේ.. ඒ මිනිහා තෑගි එවන්නේ නෑ.. එනකොට ගේනවා විතරයි.. අද උදේ තාත්තිත් එක්ක ස්කයිප් කතාකරද්දි මේ පොඩි එකී තාත්තිට කියලා මට ඉතිං කවුරුවත් තෑගි දෙන්නේ නැහැනේ කියලා..එයාගේ අම්මිට කොහේවත් යන්න විදියක් නෑ මල්ලි බබා තාම පොඩිම පොඩි හින්දා.. ඔය කතාව ‍නගාගේ අම්මා කිව්වේ අද අපි එයාට ගෙනාව තෑග්ග වැට හරහා කිරිබත් ගෙනාපු පිගාන උඩින් නගාගේ තෑග්ගත් තියලා දෙද්දියි.. පොඩි එකී නම් තෑග්ග උස්සන් ගෙට දිව්වා අම්මා අපිත් එක්ක කතාව කිව්වා.. අපිත් ඉතිං ලොකු තෑගි වලට නෙවෙයි පොත් ටිකක් තමා දුනේනේ.. කතා පොතකුයි.. ඩොට් ටු ඩොට් පොතකුයි.. ස්ටිකර් ෂීට් එකකුයි එක්ක කුමාරොදය තියනවා දැකලා එයාට ලබන අවුරුද්දට ඕන කරන පොත ගත්තා.. අර කතාව දැනගෙන හිටියා නම් තව මොන මොනා හරි දෙවනවා.. පව්නේ කෙල්ල..

කොහොම උනත් ඉතිං කාට දෙන පොතක් උනත් මගේ සමීක්ෂණයට භාජනය කරලානේ මම දෙන්නේ.. ඉතිං අර කතාපොතට‍ත් කලින් කුමාරොදයට අත ගියා.. පුරුදු පොතනේ.. ඉස්සර අම්මා මට පොත් සෙට් එකම අරන් දීලා තිබුනා.. දැන් පොත් ඉස්සර වගේ නෑ පිංතූරත් අළුත් වෙලා.. පාට පාට වෙලා.. අපේ කාලේ මට මතකයි මට මතකයි පුංචි කාලේ මං කිවියට තිබ්බේ ආතා මිදුලේ කෝට්ටකින් චිත්‍රයක් අදින පිංතූරයක් නේද? මට මතක එහෙමයි ඒ වුනාට දැන් පොතේ ඒ චිත්ත්‍රේ නෑ.. ඒ වගේ වෙනස් කම් වෙලා.. දැන් ලොකේ දියුණුවත් එක්ක දරුවන්ට ලැබෙන දේවලුත් වෙනස් වෙනවා...! ශෝක්..!

පොත් වෙනුවෙන් ඉල්ලීමක්!

මං හිතන්නේ මේ දවස් වල කට්ටිය ගොඩක් බිසී පාටයි.. බලන බලන අත පොත් ගැන කතා වෙනවා දකිනකොටත් හිතට හරි සංතෝසයි.. ‍ඊයෙන් පටන් ගත්ත කොළඹ ජාත්‍යන්තර පොත් ප්‍රදර්ශණයට ඊයේම ගියපු අයත් ඉන්නවානේ.. සංතෝසයි.. අප්‍රමාණ සංතෝසයි... ගිය අවුරුදු වල නම් මේ වෙනකොට මමත් ගිහින් ඒත් ඉතිං මේ අවුරුද්දේ ටිකක් පහුවෙලා යන්න..ඒ කියන්නේ සතිමැද දවසක යන්න හිතුවා සෙනග නැති වෙලාවක නිදහසේ තොරගන්න.. මොකද වෙන අවුරුදු වල නම් ගන්න ඕන පොත් ලැයිස්තුවක් හදන් ගිහින් ඒ ටික හොයලා අරගත්ත එකනේ කලේ.. ඇත්තම කියනවා නම් ‍මුළු ලැයිස්තුවම ඉවර වෙන්න ගන්න හම්බ වෙලා නම් නෑ කවදාවත්...! හික් හික්...!

ඒත් ඉතිං ‍මේ අවුරුද්දේ එහෙම ලැයිස්තුවක් හදාගන්න බැරි උනා.. අපි දැන් හෙන බිසී මිනිස්සුනේ..ඉතිං යාළුවෙක් කිව්වේ මේ සැරේ තියන පොත් වල ලැයිස්තුවක් හදන් වරෙන් කට්ටිය ලග නැති පොත් බලලා ගමු කියලා.. ඒකත් හොදයි වගේ අදහස.. එතකොට ඉතිං සමාදානයේ බෙදා හදාගෙන කියවන්න පුළුවන්.. අඩු වියදමකින් වැඩි වැඩකොටසක්..!

ඒ වුනාට ඉතිං ඔය බෙදා හදා ගැනිල්ල එපා වෙන්නේ.. කියවලා දෙන්න අරන් යන පොත්

ආයේ ගෙනත් නොදිල්ල..! අර කියන්නේ "ස්ත්‍රී රත්නං පුස්තක රත්නං පරහස්ත ගත්තං ගතං ගතං.." කියලා.. අනේ විහිළුවට වගේ කිව්වට.. ඔය වගේ අත්දැකීම් වලට මුහුණ දීලා තියන අය තමයි ඒකේ වේදනාව දන්නේ..! අපි ඉතිං ‍සල්ලි වලට කරගන්න දෙයක් නැති කමට පොත් ගන්න මිනිස්සු නෙවෙයිනේ.. උවමනාවට ආසාවට අනිත් ‍වැඩ දාහක් පස්සට දාලා ඒ සල්ලි වලින් පොත් ගන්න අය නිසා සල්ලි දීලා ගත්ත පොතක් කවුරු හරි ගෙනිහින් ගෙනත් නොදෙනවා කියන්නේ ඇගෙන් ඇටයක් යනවා වගේ වැඩක්..! ඔය වගේ දීපු පොත් වලින් ආපහු ආවේ නැති පොත් ගොඩයි.. කියවන්න අකමැති පොත් නම් නැති උනත් කමක් නෑ කියලා හිත හදාගත්තැහැකි.. ඒ උනා‍‍ට

කාන්තාරයේ කුසුම,කවදාද මං ආයේ පාසැල් යන්නේ, කෆ්කා මුහුදු වෙරළේ, අටවක පුත්තු වගේ පොත් ගැන මතක් වෙද්දි හී‍ල්ලෙනවා..!මොකද පෞද්ගලික පොත් එකතු තියාගන්න ආස අයට එකවතාවක් ගත්ත පොතක් නැවත වතාවක් ගන්න වෙනවා කියන‍්නේ හරි අපරාදයක්..! ඒත් අවශ්‍ය පොත් නොගෙනත් බෑ...!!

අනේ මේ ඉල්ලීම පොත් ගන්නේ නැතිව අනුන්ගෙන් ඉල්ලං ‍කියවන අයට.. අනේ පොත් ගෙනිච්චට කමක් නෑ.. ආයේ අයිති කාරයට හැකි ඉක්මනින් ලැබෙන්න සලස්වන්න..!පොත් ආයේ ඉල්ලන එක පෙරේත කමක් වත් ලෝබ කමක් වත් නෙවෙයි.. ඒක එක්තරා ආත්මාර්ථකාමී ආදරයක්! මොකද කවුරුවත් තමන්ගේ කසාද නෝනව වත් මහත්තයා වවත් තව කෙනෙකුට ගෙනිහින් තියාගන්න දෙන්නේ නැහැනේ.. ඒ වගේ තමයි.. පොත් වලට පණ නැති උනාට.. වෙලාවකට පණ එනවා.. මාව විශ්වාස කරන්න..! පොත් කියන්නේ හරිම ප්‍රේමණීය ආදරයක්.. ලේ සුවද දැනෙන සහෝදරකමක්..! අනේ ඒ බැදීම විනාස කරන්න එපා..! තමන් ලග තියන අනුන්ගේ පොත් අයිතිකාරයටම දෙන්න.. බලන්න ඒ වෙලාවට ඒ කෙනාගේ මූනේ කොයි තරම් ලස්සන හිනාවක් ඇදෙයිද කියලා.....!!!

සර්ප රාත්‍රීය

පෙර එක් ඊයේ නම් දිනෙක රාත්‍රීයේ අප නිවස නම් ස්ථානයේ මිතුරෙකු වෙනුවෙන් පැවති සමුගැනීමේ සාදයෙක් අනතුරුව එක්තරා මම නම් දැරිවියක විසින් යි අස්පස් කටයුතු කෙලවර කිරීමෙන් අනතුරුව මුළුතැන් ගෙය අමදිමින් සිටින කල්හී සර්පයෙකුව දකින ලදි..!

"අම්මේ තාත්තේ අයියේ අක්කේ නංගියේ මල්ලියේ.."යැයි කටට එන නෑදෑ කම් කියා මේ දැරිවිය උදව් ඉල්ලීමෙන් පලක් නොවූවද අවසයේ පැමිණි මිතුරු තෙමෙට දුක කියා.. අන්න අතනට මුල්ලට සර්පයෙක් ඇදු‍නා යැයි පැවසීය...!

ඒ මොහොතේ නැවත පාදුර්භූත වූ සර්පතෙම ක්ෂණයකින් පෝරණුව මතට නැගීගිය සේක...! අවසානයේ පැමිණි අම්මා කෝ කෝ යැයි සර්පයා සොයන විට.. "බය වෙන්න දෙයක් නෑ ඇන්ටි ඌ පොඩි සතෙක් යැයි තෙපලු මිතුරු තෙම.. දැන් මොකෝ කරන්නේ" යැයි.. දැරියගෙන් විමසන ලදී..

බලු පැටවු.. පුසූ පැටව්.. අලි පැටවු.. කුරුළු පැටව්.. හා සිංහ කොටි ආදී සතුන් කෙරෙහි මහා කරුණාව පහල වුවද කිසි ‍දිනෙක සර්පයින්.. මදුරුවන්.. මැක්කන් කෙරෙහි දුකක් පහළ නොවන මේ දැරිවියගේ සිතට ආවේ ‍"වෙන මොනා කරන්නද මරලා දාමු.." යන්න පමණමය...!

මේ මහා සර්ප සටන සදහා රතු කට්ට පැන නිදි ‍තුරුලට වැද සිටි පියාණෝ සහබාගී කරවා ගැනීම ඟං දියට ඉණි කැපීමක් මෙන් යැයි පෙණුනු අතර.. අපිම වැඩේ ගොඩදාමුයි පවසමින්.. මිතුරාද දැරියද සර්ප සටනට පිවිසියහ...!

මිතුරා අතර වේවැලක් මෙන් කෝටුවකි..! දැරිය අත ටෝච්චුවකි.. සටනට ගැලපෙන ආයුධයක් ගැනීමට මිතුරා පෙලබෙන පාටක් ද නැත...! දැන් සතා මරන්නේ කෝටුවෙන් ගසාලාදැයි ඇසූ කල්හී.. මිතුරා විසින්..."දැන් මං ‍මූව මරන්න ඕනෑදැයි.." ඇසුවේය.. තොට බැරි නම් පැත්තකට වෙයන් යැයි පැවසූ දැරිය විසින් පොරෝ කෙටේරියක් අතට ගන්නා ලදි...!

මේ උඹ පැත්තකට වෙයන් යැයි පැවසූ මිතුරුතෙම.. අවසානයේ පොරණුව මත වූ වළං.. ලිප් ආදිය සෙමෙන් ඉවත් කරමින් සිටින විට මෝටින් ක්ෂ්‍ණික කැරපොත්තන් නාෂකය ගෙන ආ මව් තෙම මේක ස්ප්‍රේ කරන්න ඌ මත් වේ යැයි පැවසුවද.. දැරියවද මිතුරාවද මෝල් කරමින් මෝර්ටින් සැර වැදී ආවේස වූ සර්ප තෙම පෝරණුවෙන් බිමට බැස කබඩයක් මුල්ලට රිංගා ගත්සේක...! වැඩේ මළසේක වූයේ ඉක්බිතිය...!

"‍යකෝ ඒ තිත් පොළගෙක් කෑවොත් බඩුම තමයි "පැවසූ මිතුරු තෙම සියළු ශක්තීන් එකතු‍ කොට අවසාන වශයෙන් පුරුශ ධෛර්ය උපදවා.. සරුපයා මැරීමට සූදානම් විය.. කෝකටත් කියා ප්ලාස්ටික් පුටු දෙකක් මතට නැගි මිතුරා හා දැරිවිය කබඩය පෙරලා සතා මැරීමට ප්ලෑන් A සඳහා පිඹුරු පත් සකස් කර අවසන් වූ විට.. එතකොට ප්ලෑන් B එක කුමක් දැයි මිතුරා විමසීය.. ඒක එතකොට යැයි පැවසූ දැරිය අතින් ගත් සවලකින්

යුක්තව පුටුව මත නැගී සටනට එලබීයේය..!

අහෝ..!! ලත් තැනම ලොප් කරමින් ප්ලෑන් ඒ අසර්ථක වූ අතර සර්ප තෙම තවත් මුල්ලකට ඇදී ගියේය.. මේ අතර පැමිණි පියණෝ.. කෝ කෝ යැයි කියමින් සර්පයා උන් මුල්ලට යෑමට සැරසෙන අතර සරුපයා දැක දැක සවල් පහරක් එල්ල කිරීමට අත දිග මදි යැයි කෑ ගසන දැරිවිය.. අනිත් අතින් පියාව වලකාලමින් සිටින අතර පුටුවෙන් ඇදවැටී පයක් සිඳ ගැනීමෙන් බේරුනේ අනූනවයෙන්ය..! ඔය අතර සිහි එළවා ගත් මිතුරු තෙම මෝල් ගසක් හා තවත් මොකක්දෝ පටියක් මෙන් ලීයක් ගෙන.. පොරක ‍මෙන් සර්පයා කෙලවරක් කොට දැමුයේ.. සර්ප කතා වස්තුව එයින් නිමාවට පත් කරවමිනි...!

එයින් පසු ජායාරූප කිහිපයකට ලක් වූ පරලෝකප්‍රාප්ත සර්පතෙම ආදාහණය කල අතර.. සර්ප සටනේ මහමොළ කරු වූ මිතුරු තෙම අඩු සීනි ‍ප්ලේන්ටියක් බී වැය වූ ශක්තිය නැවත ලබා ගත්තේය..!

සර්ප සටන් ජවනිකාව එයින් අවසන් වන නමුත් එදිනම රාත්‍රියේ දිට්ඨ ධර්මවේදනීය කර්මයට අනූව සර්පඝාතක මිතුරු තෙම ඇතුළු සෙසු පිරිසට විදුලිය ඇණහිටීම නිසා රාත්‍රී පුරා උණුසුමින් පීඩා විදිමින් මදුරු භක්ෂණයට ලක්වෙමින් අසීරු රැයක් පහන් කරලීමට සිදුවිය..!

---------

මොනවා උනත් සත්තු අපේ ගෙවල්තුලට පැමිණීම වැරදිය

එසේ පැමිණෙන සතුන් මැරීම හරිය

මක්නිසාද යත් "විෂඝෝර ස්ර්පයා දැක නෑර මෝඩයා"

යැයි පැරණි කවියෝද කියන හෙයිනි..

අනිත් අතින් අපිත් වැරදිය

ඒ උන්ගේ වාස්ථාන අසල අපි ගෙවල් හැදීමය

එසේ ‍කර උන් දුටු තැන මරා දමන අප ද

වැරදි කරුවන්ය..

නමුත්

කරන්නට දෙයක් නැත..

ෆිටස්ට් සවයිව් යනුවෙන් තියරියක් ඇත

එක්කෝ උන් සිටිය යුතුය

නැත්තං අප සිටිය යුතුය

අපි දෙගොල්ලෝම සිටින්නට නම්

අප එකිනෙකා ඇස නොගැටී සිටිය යුතුය..

ඇස ගැටිනි.. ඒනිසා මරා දැමුවෙමු.

මෙය කුහක ස්වයං වින්දනයක් නොව.. ‍හුදෙක් බ්ලොග් සටහනක් පමණී

අහස දිහාවට...

එක දවසක් අහස දිහාවට ඇහැ ඇරියම රෑක

තරු කැට එක එක කඩා වැටෙනවා අහුලන්නද කෝම

අහස තරහදෝ මං එක්කන් කියන්නෙ මං කාට

පුංචිම කාලේ දැක්කට පස්සේ දැක්කෙත් අද අහස

ලොවම ඔබේ යට මං වාගෙම හිනාවෙන්න අහස

ඔබව අපට දුර නොවන වගට තව ළං වෙන්නකෝ අහස

ලාල ලාල ලා ලාල ලාල ලා ලාල ලාල ලාල ////

එක දවසක් අහස දිහාවට ඇහැ ඇරියම රෑක

තරු කැට එක එක කඩා වැටෙනවා අහුලන්නද කෝම

අහස තරහදෝ මං එක්කන් කියන්නෙ මං කාට

පුංචිම කාලේ දැක්කට පස්සේ දැක්කෙත් අද අහස

ඔබේ වියන යට ඔබේ හෙවණ යට හැරයන්නද කාව

තරහ අවසරයි අපේ අහස යට අපි අපිමයි තාම...

ලාල ලාල ලා ලාල ලාල ලා ලාල ලාල ලාල ////

මේක මේ මං ලිව්ව එකක් නම් නෙවෙයි.. Skitzo ලාගේ මං ලඟදි අහන්න ලැබුනු සිංදුවක්.. මේක අහන හැම වෙලාවකම මං විඳින හැඟීම තව ටික දෙනෙක් අතර හරි බෙදා ගන්න හිතුන හින්දයි මේ විදියට ලියලා තියන්න හිතුවේ.. මේ සිංදුවත් එක්කම‍ මේ දවස් වල මං කියවන සුනේත්‍රා ගේ මතක පොතේ "අතීතකාමය හා ළමයා" කියන පරිච්ජේදයත් හරි ලස්සනට ගැලපෙනවා.. මේ දෙකේම තියෙන්නේ පොඩි කාලේ අපියි දැන් අපියි අතර වෙනස..

ඇත්ත පොඩි කාලේ අපියි දැන් අපියි කියන දේ අතර ඇගපත උස්මහත් වෙච්ච ගතිය ඇරෙන්න වෙන වෙනසක් නෑ කියලා අපි අපි ගැනම හිතයි.. නමුත් ඒක එහෙම නෙවෙයි.. පොඩි කාලේ අපි දේවල් දැක්ක විදියයි.. දැන් දකින විදියයි ‍හරි වෙනස්.. සමහර වෙලාවට ඉස්සර දැක්ක දේවල් අපි දැන් දකින්නේවත් දැක්කත් බලන්නෙත් නැති තත්වෙට පත්වෙලා.. හරියට අහස වගේ.. පුංචි කාලේ අපිට අහස කියන්නේ කොයි තරම් හීන ගෙනාපු තැනක්ද? වළාකුළු,ඉර,හඳ,තරු ඔය හැම දෙයක් අස්සේම අපි වෙන වෙනම හදාගත්ත කතන්දර තිබුනා නේද? ඉස්සර මං හිතුවෙම දිව්‍යලොකේ තියෙන්නේ තරු අස්සේ කියලා.. ඒත් පස්සේ කාලෙකදි ඒවා නිකම්ම නිකං ග්‍රහලෝක ග්‍රහක වෙලා ගියා.. එතනින් එහාට අර පුංචි දවස් වල දුන්නු වටිනාකම ඒ විදියට‍ම ඒවට ‍දෙන්න හිතෙන්නෙත් නැද්ද මන්දා.. ඒත් මං කොහොම හිතුවත් තරු තාමත් ඒ විදියමයි.. වෙනස තියෙන්නේ මං දැකින විදියෙයි.. ඒත් හිතලා බලනකොට හිතෙනවා දැන් දකිනවිදියට වඩා පොඩිකාලේ ඒවා දැක්ක විදිය හොදයි නේද කියලත්..!

සුනේත්‍රා ‍‍එයාගේ පොතේ කියනවා එයා‍ පොඩි කාලේ හිටි ගෙදරක තිබුන ලොකු පඩිය දැන් දැක්කම හරිම පොඩියට පේන හැටි.. එතකොට හොදම හොදයි කියලා ඒ කාලේ හිතපු මාමා කෙනෙක් දැන් සාමාන්‍ය කෙනෙක් විදියට පේන හැටි.. ඒ වගේ දේවල් කියනවා නම් කොයි තරම් නම් අපිට තියනවද? මට මතකයි අපේ ගේ හදන දවස් වල මං අපේ තාත්තට කිව්වා ගෙදර ස්විච් ‍ඔක්කොම පහලින් අල්ලන්න එතකොට මට ඒවා ඔන් කරන්න ලේසියි නැත්තං මට උස මදිනේ කියලා.. දැන් නම් ඒවා මතක් වෙද්දි හිනාත් යනවා.. ඒත් ඉස්සර එහෙමයි..

ඉස්සර.. ඉස්සර.. ඉස්සර..ඉස්සර.. ඉස්සර.. ඉස්සර..ඉස්සර.. ඉස්සර.. ඉස්සර.. ඉස්සර.. ඉස්සර.. ඉස්සර..ඉස්සර.. ඉස්සර.. ඉස්සර.. ඉස්සර.. ඉස්සර.. ඉස්සර..ඉස්සර.. ඉස්සර.. ඉස්සර..ඉස්සර.. ඉස්සර.. ඉස්සර..

කියනවා නම් ඉස්සර කතා කොයි තරම් තියනවාද නේද? ඔය අපේ මිස්ට කතන්දරලා එහෙම කියන්නෙම ඉස්සර කතන්දරනේ.. ඇයි ‍ඒ? දැනට වඩා ඉස්සර හොද හින්දද නැත්තං දැන් කාලේ කතන්දර ලියන්න දේවල් සිද්ද වෙන්නේ නැද්ද? එහෙම නෙවෙයි නේද? දැන් සිද්ද වෙන දේවලට වඩා ඉස්සර දේවල් වලට ඇන්ටික් වැලිව් එකක් තියනවානේ.. හික් හික්.. අනික තව අවුරුදු පහක් හයක් ගියාම දැන් දේවලුත් ‍බ්ලොග් වලට එයි ඉස්සර කතන්දරයක් කියලා.. එහෙම තමයි ජිවිතේ හැටි.. නොදකින අනාගතේට වඩා අත්විදින වර්තමානෙට වඩා අපි අත්විදිපු අතීතෙට ආසයි.. සිද්ද වුනේ මොකක්ද කියලා අපි හරියටම දන්න නිසා.. හරියට අපේ බලු පැටියට අසනීප වෙන වෙලාවට දෙන්න ගෙනා‍පු අසමෝදගම් බෝතලේ දැන් එයාට වඩා ලෙඩ නැතත් රසට ආස නිසා මං කටේ හලාගන්නවා වගේ තමයි.. ඇත්තටම ‍බඩේ අමාරුවක් නැතත් පොඩිකාලේ බිව්ව අසමෝදගම් රහට ආස නිසා ඒ රස ජිවිතේට ආස නිසා ආයෙත් බොනවා වගේ..

කොහොම උනත් අන්තිමේ කොහොම හරි ඉතිරි වෙන්නේ මේ අහස යට අපිමයි..හිතට එකගව ජිවත් වුනත් නැතත් අපි අපිමයි..! මේ හැම වගකීම්.. බැදීම් හැම දේ‍කින්ම මොහොතක් නිදහස් වෙලා මේ සිංදුවට විනාඩි 4ක් වෙන් කරලා ඇස් දෙක පියාගෙන අහලා බලන්න..මෙච්චර වෙලා හරි ගැලපිල්ලක් මුලක් මැදක් අගක් නැතුව මං මේ කිව්වේ මොනා ගැනද කියලා තේරෙයි සමහරවිට... හරියට පොඩි කාලේ කතාවක් කියනවා වගේ....

ආදරණීය සැප්තැම්බර්.

අපි අපේ ජිවිත වල එක එක දේවල් වලට ආදරේ කලාට මං හිතන්නේ අපි අවුරුද්දේ මාස වලට ආදරේ කරන්නේ නම් අඩුවෙන්..හැබැයි ඉතිං ස්කෝලේ යන කාලේ අපි හැමෝම අප්‍රි‍යෙල්, අගෝස්තු, දෙසැම්බර් මාස වලට කැමති වෙන්න ඇති නිවාඩු ලැබෙන නිසා.. ඒත් ඉතිං දැන් ‍අපේ ජිවිත වල එහෙම මාස ගණන් නිවාඩු ‍නැහැනේ(මං කිව්වේ ගොඩ දෙනෙකුට) ඉතිං හැම මාසෙම හැම දවසක්ම එක වගේ.. එහෙම එකේ අමුතුවෙන් මාසෙකට ආදරේ කරන එක ටිකක් පිස්සුවක් වගේ උනාට මං ආදරෙයි සැප්තැම්බර් මාසේට වැඩියෙන්ම...

ඇත්ත ඉස්සර නම් වැඩියෙන්ම කැමති උනේ ජනවාරි මාසෙට හේතුව ස්කෝලේ අළුත් පන්තියකට අළුත් පොත් අරන් යන හින්දම නෙමෙයි.. මගේ උපන්දිනේ නිසා. ඒත් දැන් නම් මම වැඩියම කැමති සැප්තැම්බරේට... සිංහල ක්‍රමේට බිනර මාසෙට..

ඉස්සර මට සැප්තැම්බර් මාසෙටම වැදගත් උනේ සැප්.1 වෙනිදා විතරයි.. මොකෝ එදාට තමයි මයේ අම්මාගේ උපන්දිනේ.. පුංචි දවස් වල තෑගි දෙන්න සල්ලි නැති නිසා මං එයාට තෑග්ගට දෙන්නේ වත්තෙන් කඩා ගන්න පින්න මලක් නැත්තං වතුසුද්ද මලක්. දැන් නම් ඉතිං එහෙම නෑ.. ඒත් අම්මාට තෑගි දෙන එක නතර කරලත් නෑ.. ටික කාලෙකින් සැප්.1වෙනිදා තව ටිකක් වැදගත් උනා.. හේතුව අපේ හෙලන්ගේ උපන්දිනෙත් එදාටම යෙදීම.. හෙලන්ව මට හම්බ උනේ උ.පෙළ පංතිවලදි.. ‍කාලයක් යද්දි යාළුවන්ගේ උපන්දින අමතක වෙලා ගියත් මට මං මැරෙනකං හෙලන්ගේ උපන්දිනේ අමතක වෙන එකක් නෑ.(හැබැයි මං මේ පාර හෙලන්ට සුබ පැතුවේ නෑ.. හැබැයි හෙලන්ව අමතක කරලත් නෑ. අනේ මන්දා ඒ මගේ හැටි.) තවත් ටිකක් කල් ගියාම සැප්.1 වෙනිදා ඉපදිච්ච තව කෙනෙක් මට දැනගන්න ලැබුනා.. ඇත්තටම මට හරි සතුටුයි ඒ මගේ අක්කා කියන්න.. ටිකක් විතර සැරයි තමයි.. කාලයක් තිස්සේ ජාලෙදි කතා කරලා පහුගිය මාස දෙක තුනකට කලින් මුලින්ම මුණ ගැහුනු වෙලේ මට හිතුනේ මගේ අම්මත් පිටරටක හිටියා නම් ඒ වගේ වෙයි කියලා(මේ කතාව මං කාටවත් කියලා නෑ.. ඒත් මේ තරං වෙලා මං මේ කියපු අක්කා හිනා වෙන සමහර වෙලාවට මට මගේ අම්මව මතක් වෙනවා.. ඒකට හිනාව විතරක් නෙවෙයි.. පණ්ඩිත අම්මන්ඩියෙක් වගේ ‍එයා අපිට දෙන උපදෙස්,අවවාද,අණකිරීම් එක්කම එයාගේ ඇතුලේ තියන මනුස්සකමයි.. ඉක්මනට කෙන්ති ගිහින් ඉක්මනට කූල් වෙන ගතියත් හින්දා වෙන්න ඇති.) මං මෙච්චර වෙලා කියෙව්වේ අපේ මැරංගි හෙවත් බුරු බබී ගැන.. කවුරුවත් හිතන්න එපා මං මේ රංගිට බටර් ගානවා කියලා.. ඒත් මං කිව්වේ අවංකව මට හිතෙන දේ...!

සැප්තැම්බර් මට තවත් වැදගත් වෙන හේතුවක් එකතු උනා.. ඒ තමයි බුරූ නිසා අපි අදුනගත්තු චරී බොයි ගේ උපන්දිනේ.. දවස් තුන හතරකට වඩා මුණනොගැහුනාට.. මුණගැහුනු හැමවෙලාවෙම හරිම කූල් ‍‍එකේ කම්මුල් පුරා වලගැහෙන විදියට කට කණට යන තරම් ලොකුවට හිනා වෙන චරී බෝයි අයියාගේ උපන්දිනේ සැප්.3 ‍තියන නිසා මීට පස්සේ අපි මේ මාසෙට තව ටිකක් බිසී වෙනවා..

3‍ වෙනිදට පස්සේ 8. හපේ අප්පේ...!!!! මොනා කියන්නද? ‍අපේ ‍බ්ලොගී කෙලී ඉපදිලා තියෙන්නේ එසේ මෙසේ දවසක නෙවෙයිනේ... සැප්තැම්බර් 8වෙනිදා කියන්නේ මගේ ජිවිතේ අළුත් ආරම්භෙක ඇරඹුමක් සටහන් වෙන දවසක්... අද‍ දක්වා මේ විදියට ලියන්නත්.. මේ විදියට ජිවිතේ දිහා දකින්නත්.. මේ තරම් යාළුවෝ ගොඩක් මැද නිදහසේ ඉන්නත් මට හයිය වෙන මගේ ජිවිතේ අනිත් අර්ධය පණ ලැබුවේ මීට හරියටම අවුරුදු 2කට කලින් සැප්තැම්බර් 8වෙනිදා‍වක..ජිවිතේ සිද්ද වෙන හැමදේකම හොද පැත්ත සරළ විදියට දකින්න මට පුරුදු කරන.. එහෙම කරන්න හිතහදාගන්න හයිය නැති වෙලාවට ජිවත් වෙනකොට ජිවිතේට මුණදෙන්නේ කොහොමද කියන දේ එයා දන්න සිමිත වචන ගොඩ අස්සේ අසීමාන්තිකව කියා දෙන.. සමහර අයට අනූව මට නොගැලපෙන.. තවත් අයට අනූව මට සෙට් වුනේ කොහොමද කියලා හිතා ගන්නවත් බැරි.. හැබැයි මට අනූව ම‍ටම ගැලපෙන.. මාව ඉවසන මාව දරාගන්න ඒ ආදරේ හැම සැප්තැම්බර් 8 වෙනිදාම ඇනිවසරියක් කියලා එකක් සමරනවා.. ඉතිං මට සැප්තැම්බර් වැදගත් නොවී කොහොමද?

ඔය එක්කම ජිවිතේ මොහොතවල් ගැන කාලයක් අපිට කවි වලින්... කතා වලින් කියාදීපු.. දැන් නම් ආදරේ නිසා රජකම නෙවෙයි සාහිත්‍යත් අමතක කරපු අපේ බෝමන් කොලුවා අද විවාහ උනා.. ඒ කියන්නේ සැප්තැම්බර් 9 වෙනිදා වන අද දවසේ.. (මේ ලියන්නෙත් ඒහේ ගිහින් ඇවිත්..) අදින් පස්සේ හැම සැප්.9 වෙනිදාකම උන්දෙන්නටත් ඇනිවරසරියක් තියෙයි.. ශෝක්..!!

‍ඔය උපන්දින..ප්‍රේමකතා අස්සේ තව දෙයක් තියනවා.. ඒ තමයි අපි හැමෝගෙම පොදු ආ‍දරේ සමරන්නෙත් සැප්තැම්බරේ වීම.. ඒ කිව්වේ... බිනර මහ කියන්නේ.. සාහිත්‍ය මාසය.. ‍‍‍අඩුවට පොත් ගන්න ඇඟිලි ගණින.. ජාත්‍යන්තර ‍පොත් ප්‍රදර්ශණය වගේම ගුණසේන වගේ ලොකු පොත් අලෙවිසැල් වල මාසය පුරාම වට්ටම් දෙන ‍මේ මාසය ගොඩක් පොත් ගුල්ලන්ට එක්තරා විදියක මඟුලක්නෙවැ.... සමහරු අවුරුද්ද පුරාම ඕකට ඇඟිලි ගණිනවා.. මේ මාසේ ප්‍රදර්ශනේ තියෙන්නේ සැප්18 ඉදන් 26 වෙනකම්.. ඔන්න දැන්මම දින වෙන් කරලා හරිබරි ගැහිලා සූදානම් වෙන එකයි ඇත්තේ.

ඉතිං වියදම් ටිකක් සැර මාසයක් උනත් මේ මාසේට මං ආදරේ නොකර කොහොමද... මේ තරම් ආදරණීය දේවල් සිද්ධ වෙනකොට....!

පිංතූරේ මෙතනින්

සිංහල සිනමාවට අන්තිම ඇණයක් නොවු "බඹර වළල්ල"

"‍අපි මේ වතාවේ කොහොම හරි බඹර වළල්ල බලන්න ඕනි"

"ඇයි?"

"මන්දා මට හිතුනා.. අනික මියුසික් කරලා තියෙන්නේ කසුන්...."

"එහෙමද?.. හ්ම් එහෙනම් ඉරිදාට වත් සෙට් වෙන්න බලමු."

ඔය විදියට සිද්ධ වුනු කෙටි සූදානමකින් තමයි බඹර වළල්ල චිත්‍රපටිය බලන්න යන්න මට අවස්ථාව ලැබුනේ.. තාප්ප වලට සීමා වෙලා තිබුනු පෝස්ටර් හරහා වැඩි අදහසක් ගන්න බැරි වීමත්.. මේ දිනවල තියෙන කාර්යබහුල ජීවන රටාවත් එක්ක නිදහසේ ෆිල්ම් හෝල් එකකට ගිහින ෆිල්ම් බලන්න ප්ලෑන් නොකෙ‍රුවත් හදිසියෙන් වෙලාව හොයාගෙන බලන්න ගිය නිර්මාණය ගැනයි මේ ලියන්න හදන්නේ.

නිර්මාණයක් ආනන්දයෙන් පටන් ගෙන ප්‍රඥාවෙන් අවසන් වෙන්න ඕනි කියලා තිබුණට ඇත්තෙන්ම මට මේ චිත්‍රපටය හරහා එහෙම දෙයක් දැනුණද කියන එක නම් මට ප්‍රශ්ණයක්.. ‍කථා තේමාව ගැන මගේ පුද්ගලික මතය එතරම් ධනාත්මක නොවුනත් වර්තමානයේ අපි ජීවත් වෙන පරිසරයත් එක්ක සීනී බෝල මාතෘකා ගැන කෙරෙන නිර්මාණ වලට වඩා යාතාර්ථයට ළං වූ හා අකමැත්තෙන් උනත් අප සාකච්ඡාවට ගත යුතු තරමේ මාතෘකා කිහිපයක්ම තම නිර්මාණය හරහා රසිකයා‍ට ළං කිරීමට නිර්මාණ කරුවා උත්සාහ දරා ඇති වගයි මගේ හැගීම නම්...

දුෂ්කර ප්‍රදේශයක.. දරිද්‍රතාවයෙන් පෙලෙන පවුලක මරණ දෙකකින් ‍ඇරඹෙන කථාව අතරමැද ගෙවී යන්නේ මල්ශාලා තුල.. මිනී පෙට්ටි.. මල්වඩම්.. මළ සිරුරු හරහා ‍බිහිකෙරෙන පසුතල හරහා කතාව තුල අවිනිශ්චිතභාවය නම් හැගීම තුල අපව නිහඬ කර තබා දමිළ චිත්‍රපට වල අපට නිතර මුණගැහෙන තරුණ වීරයාගේ චරිතය වැනි තවත් කථාවක් අලංකාර දවටනයක ‍ඔතා අපට තිළිණ කර ඇති බවයි පෞද්ගලිකව මගේ හැඟීම. නමුත් මෑතකදි අ‍ප රටේ සිනමාව තුල බිහිකෙරුණු බාල හෝ කොපිකැට් සෙලෝලයිට් පට වලට වඩා බඹර වළල්ල අතිශය සාර්ථක චිත්‍රපටයක් බව නම් සඳහන් කල යුතුමයි.!

සිය ප්‍රථම සිනමා නිර්මාණයේ අධ්‍යක්ෂක මෙන්ම ප්‍රධාන චරිතය ලෙසිනුත් අප හමුවට එන අතුල ලියනගේ නම් තරුණ නිර්මාණ කරුවාට... නිර්මාණ හීනතාවයෙන් පෙලෙන සිංහල සිනමාව තුල මේ තරම් දෙයක් කිරීම පිළිබදව ප්‍රේක්ෂකයන් වශයෙන් අප ස්තූති කල යුතුයි.. එසේම කමල් අද්දරාරච්චිලාගේ පරම්පරාවෙන් පසු සිනමාවට අහිමි වී ගිය ජවසම්පන්න පිරිමි චරිතයට නැවත පණ පෙවීමට ඔහු ගත් උත්සහය අගය කල යුතුයි. නමුත් මාගේ පෞද්ගලික අදහස නම් ඔහුට සිය චරිතය තුල තවත් යමක් කල හැකිව තිබිණි යන්නයි.

මීට අමතරව බඹරවළල්ල පුරා අපට මුණ ගැසෙන අප ප්‍රවීණ රංගන ශිල්පීන්ගෙන් මීට වැඩි යමක් චිත්‍රපටයට දිය හැකිව තිබුනා නොවේදැයි සිතෙන්නේ විශේෂයෙන් මනෝ හා ශ්‍රියන්තලාගේ චරිත නිරූපණය 100%ක් නොතිබුනා යැයි දැනෙන බැවිනි. එසේ වූයේ මහේන්ද්‍ර ගේ මැල් මහතාගේ චරිතය හමුවේ සෙසු චරිත ගෝල චරිත කිරීමට ගිය නිසාදෝයි නොදනිමි.

අතරින් පතර පෞද්ගලිකව මා වික්ෂිප්ත කල දර්ශණ කිහිපයක් ඇතුලත් වූවත් සමස්ථයක් ලෙස බඹර වළල්ල පුරා දර්ශණ හැසිරවීම උසස් මට්ටමක තිබිනි.

අවසන් වශයෙන් මට කීමට ඇත්තේ අන්තිම කෙලවරේ එල්ලී සිටින සිංහල සිනමාව තුල අඩුම තරමේ මෙහෙමවත් නිර්මාණයක් ‍කෙරීම වටින බවය..! එතකොට ඉදලා හිටලාවත් සිනමාශාලාවකට ගොස් සිංහල චිත්‍රපටයක් බැලීමට අපේ හිතට නැවත වතාවක ෆිට් එකක් එන බැවිනි..

අතුල ලියනගේ.. අපි ‍ඔබෙන් තවත් බලාපොරොත්තු වන්නෙමු.!

----------------------------------

ඉහත සටහනේ කොතැනකවත් චිත්‍රපට සංගීතය ගැන සටහන් නොතැබුනේ සංගීතය අජූත නිසා නොව මටත් කසුන්ගේ මියුසික් මතක් ‍උනේ ෆිල්ම් එක ඉවර වෙලා අන්තිම නම් ටික යන වෙලාවේ නිසයි. ඉරිදා හවස 2.30 දර්ශණය බලන්න රීගල් එකට ඇවිත් හිටි 75ක විතර සෙනග ටික නැගිටලා යනකම් හැමදාම චිත්‍රපටියෙ අන්තිම නමත් ගිහින් ඉවරවෙනකල් වාඩිවෙලා ෆිල්ම් එක ගැන කතාකරන පුරුද්දට... කෝ මේකේ කසුන්ගේ මියුසික් තියෙන්නේ නම් ටික යන වෙලාවට විතරද කියලා ඇහුනම.. ඇයි අතර මැද දෙතුන් වතාවක තිබුනේ... කියලා උත්තර ලැබුනම.. ආ.. එහෙමද.. කියලා කියවුණා. රූප අතරේ සංගීතය ගැන අවංකවම මට අමතකව ගිහින් තිබුණ නිසයි ඒ.. කොහොම උනත් අන්තිමට ඇහුන මියුසික් පාට් එක නම් ෆිල්ම් එකට තකට තක.

ආදරේ ඉගැන්වූ සොදුරු හිතැත්තී

මීට ගොඩ කාලෙකට කලින් අපේ ගෙදරට අමුත්තියක් ආවා.. ආවා කිව්වට ආවම නෙවෙයි තාත්තයි මමයි ගිහින් එක්කරගෙන ආවා.. ම‍ම මයි ඔඩොක්කුවේ තියාගෙන අරගෙන ආවේ.. බයිසිකල් වල ගිහින් ‍පුරුදු නැති කමටද මන්දා ගෙදරට එන්න කලින් ම‍ගේ ඇඳුමෙත් වමනෙ දාගෙනයි එයා ආවේ.. ‍ගෙට ගොඩ උණෙත් හවස් ජාමෙක.. ආව දවසේ තරහට වගේ නොකා නොබී ඉන්න හැදුවට ලයිට් නිවලා අපි නිදා ගන්න හදද්දි පුරුදුකාරියක් වගේ අම්මාගේ පස්සෙන් ගිහින් ඇඳ යටට රිංගලා නිදා ගත්තේ අද ඉදන් හැමදාම මගේ තැන මෙතන කියලා එයාටම තේරිලා වගේ... එදා ඉදන් අවුරුදු 9ක් පුරාවටම එයා නිදා ගත්තේ එතන..ඒ කියන්නේ අම්මයි තාත්තායි නිදා ගන්න ඇද පාමුල.

ලියාපදිංචි නම සැන්ඩ්‍රා උණාට ‍හැමෝම එයාට ආදරේට කිව්වේ පැටී කියලා.. එයා තමයි ආදරේ ගැන හොදම පාඩම් ටික මට කියලා දුන්නේ..! හැබැයි ඒ කිසිම දෙයක් වචන වලින් නෙවෙයි ඉගැන්නුවේ... බැල්මෙන්.. ඇල්මෙන්..!!!

පැටී කියන්නේ වෙන කවුරුවත් නෙවෙයි අපේ ගෙදර බලු මැණික.. එහෙම කතා කරන්නේ අපේ අම්මා.. හේතුව පැටී වැඩියෙන්ම ලං උණේ අම්මට හින්දා.. මොකද දවල් වරුවම පැටී එක්ක ගත කළේ අම්මා නිසයි.. අම්මා ගෙදර වැඩ කරන අතරතුර ගෙදර මුර රස්සාව කළේ පැටී..! අපි කවුරුවත් නැති වෙලාවට අම්මා කතා කළේ පැටී එක්ක.. වචන වලින් කතා නොකලට කවුරු හරි එයා එක්ක කතා කරනවා නම් ඒකට ගැලපෙන විදියට ප්‍රතිචාර දක්වන්න පැටී හොදට දන්නවා. හැබැයි දවල්ට අම්මා එක්ක උණාට තාත්තා ගෙදර ආවම තාත්තා ගැන අපිට ව‍ඩා බලන්නේ පැටී. ඒ නිසයි තාත්තා එයාට බලු දූ කිව්වේ.. තාත්තාගෙම දූ වෙච්ච මට හැම වෙලේම තාත්තා එක්ක ඉන්න වෙලාව ‍හොයා ගන්න බැරි උණාට පැටී ළග ඕනාවටත් වඩා ඒකට වෙලාව තිබුණා..

අම්මයි තාත්තාටයි පැටී කොච්චර ආදරේ කළත් පැටී ගෙන් මට ලැබුණේ ඊට හාත්පසින්ම වෙනස් පිළිගැනීමක්.. ඒකියන්නේ මම හිටියේ ගෙදර බල්ලාටත් වඩා අන්ත තත්වෙක.. මොකද බලූව නාවන කවන පොවන.. විටමින් බෙහෙත් වර්ග පොවන සියලුම බලු රාජකාරී පැවරිලා තිබුණේ මට හින්දා පැටී උණත් මාව සැලකුවේ එයාගේ වැඩ කාරයා හැටියට.. ඒකයි ඇගේ මැක්කෙක් දෙන්නෙක් එල්ලුනාම කාටත් කලින් මාව හොයන් ඇවිත් මගේ ඇඳට ගොඩ වෙන්නේ..!

මේ මං කිව්ව පැටී ගැන මට ‍කියන්න අනන්තවත් දේවල් තියනවා.. මේ වෙලාවේ හිතට එන හැමදේම ලියන්න ගියොත් මට වෙනම බ්ලොග් එකක් පටන් ගන්න වෙනවා එයා සම්බන්ධ වෙච්ච දේවල් ලියන්න...! ඒ තරම් එයා එයාගේ හුරතල් ඇට්ටර වැඩ වලින් අපේ ජිවිත පුරවලයි තියෙන්නේ..

පැටී හැමදාම හැදුණේ අපේ ගේ ඇතුළේ.. ඉතිං රෑට එයාට එළියට පහළියට යන්න ඕනි උණොත් එයා ඇහැර වන්නේ අපේ තාත්තව.. තාත්තා නැගිට්ටේ නැත්තං අම්මාව.. ඒ දෙන්නම ගෙදර නැත්තං පාන්දරට මම නැගිටිනකං කොහොම හරි ඉවසන් ඉන්න තරං පැටී මං ගැන කාරුණික උණා... ඒත් මීට ටික දවසකට කලින් රෑ 11 ට විතර අපි නිදාගන්න ගියා.. සාමාන්‍යයෙන් මං නිදාගන්නේ ගෙදරින් එළියේ තියෙන මගේ කාමරේ උණත් එදා වෙන හේතුවක් නිසා මම මගේ පරණ කාමරෙයි නිදාගත්තේ.. නිදාගන්න ගියත් මට වැඩි නිදිමතක් ආවේ නෑ.. ඒත් මම ලයිට් ‍ඕෆ් කරලයි තිබුණේ.. මට ඇහුණා අනිත් කාමරෙන් පැටී තාත්තව නැගිට්ටවන්න කරන සද්දේ.. ඒත් තාත්තට නින්ද ගිහිලයි තිබුණේ.. අම්මටත් ඇහැරුණේ නෑ.. පැටී මගේ ළගට ආවා.. මම එයා එළියට එක්ක ගියා.. එයත් ගිහින් ආවා.. මේ විදියට දෙතුන් වතාවක් පැයක් විතර ඇතුළත සිද්ධ උණා.. අම්මත් නැගිට්ටා.. පැටී මොකක් හරි අසනීපෙකින් කියන දේ මට තේරුණා.. කලින් වතාවෙදි ‍එයාට ගෙනත් තිබුණු බෙහෙත් ටිකක් මම එයාට දුන්නා.. ඒත් එක වර්ගයක් ඉවර වෙලයි තිබුණේ.. මම වතුර දුන්නා.. එයා වතුරත් බිව්වා.. බීලා එයයි මමයි අම්මයි තුන් දෙනාම පාන්දර 3 වෙනකම් සාලේ වාඩි වෙලා හිටියා.. ඒ මුළු වෙලාවම එයා අම්මාගෙයි මගෙයි මූණු වලින් ඇස් අයින් කළේ නෑ... මගේ හිතට පොඩී සැක සංකාවක් ආවේ නැතුවමත් නෙවෙයි.. ! ඒත් ඒ පාන්දර ‍පැටීට බෙහෙත් ගේන්න යන්න තැනක් ඇත්තෙත් නෑ.. පහුවදා තාත්තට වැඩ දවසක් නිසා තාත්තාත් නිදි.. ඔය විදියට ඉදලා පාන්දර 3.30ට විතර අම්මයි මමයි නිදාගන්න ගියා.. පැටී අම්මා එක්ක කාමරේට ගියා.. 4ට විතර පැටී ඇවිත් ආයේ මාව ඇහැරුවා. මං එයාට කිව්වා අපි උදේට බෙහෙත් ගන්න යමු පැටී දැන් ගිහින් නිදා ගන්න කියලා.. අනේ එයා ගියා.

----------------------------------------

පහුවදා පාන්දර 5.45ට විතර තාත්තා මාව නැගිට්ටුවා..ඒ පැටීට බෙහෙත් ගේන්න යන්න.. ඉන්න මම මූණ හොදන් එන්නම් කියලා මම වොෂ් රූම් එකට ගියා.. ගිහින් එළියට එනකොට මට ඇහුණා අම්මා පැටීට අඩගහන හඩ.. මමත් ඒ දිහාවට ගියා.. පැටී පේන්න නෑ.. බලන්න බබා පැටී එහා වත්තට ගියා ආවේ නෑ.. පොඩ්ඩක් ගිහින් බලන්න කියලා අම්මා කිව්වා.. සාමාන්‍යයෙන් පැටී යන්නේ ඒ වත්තේ පිටි පස්සට විතරයි.. ඒ යන්නේත් බල්ලෝ පූසෝ වගේ සත්තු එලවගෙන.. (එයා හිතන් හිටියේ අපේ ඉඩමයි ඒ ඉඩමයි දෙකම එයාගේ කියලා..) මමත් වැටෙන් රිංගලා අල්ලපු වත්තට ගියා.. පිටිපස්සේ... ම්හු.. කෙල්ල නෑ.. ඒ ‍වත්තේ තියන අක්කලගේ ගේ පිටිපස්සෙන් ඉස්සරහට යනකොට යාන්තමට ඉර එළිය වැටිලා තිබ්බ මිදුලට වෙලා පැටී නිදි.. ඒත් ඒ ඇස් දෙක ඇරිලා.. ආපහු හැරුණු මට පෙනුණේ අම්මා කුස්සියේ දොර ළග ඉදන් මං දිහා බලාගෙන පැටී ඉන්නවාද අහනවා විතරයි..! අනේ අම්මේ පැටී නැතිවෙලා..!!!!

එච්චරයි මට කියාගන්න පුළුවන් උණේ..

මීට හරියටම මාසෙකට කලින් ඒ කියන්නේ හරියටම ජූලී 17 වෙනිදා උදේ පාන්දර අපි හැමෝටම හොරෙන් අපේ රත්තරං පැටී අපෙන් වෙන් වෙලා ගියේ එහෙමයි... කම්මැලි වෙලාවට ‍බොරුවට රණ්ඩු වෙන්න.. සීතල වෙලාවට කකුල් දෙක අද්දර ඇදේ කෙළවරට වෙලා නිදා ගන්න.. බඩගිනි වෙලාවට එක බිස්කට එක දෙකට කඩාගෙන කන්න.. ගෙදර ඉන්න මීයෝ කැරපොත්තෝ මරන්න.. අපි ගෙදරින් යන වෙලාවට දොර ළගට ඇවිත් ඔළුව අතගාව ගන්නත් ආයේ ගෙදර එන වෙලාවට පෙරමගට ඇවිත් අපිව පිළිගන්නවත් අපේ ආඩම්බරකාර පැටී ආයේ එන්නේ නෑ..!!!

මගේ රත්තරනේ.. ආයේ ඉපදීමක් තියනවා නම් කොහේ ඉපදුණත් ආයේ මං ලගටම වරෙන්..! තව කී දාහක් බල්ලෝ අපේ ගෙදර හැදුණත් උඹේ තැන ගන්න ඒ කාටවත් බෑ..! ඇත්තමයි.!

Photography - Mucha.

හුටාස් 2යි...!!!

අපේ ජිවිත ඇතුලේ අහඹු සිදුවීම් නම් කොයි තරම් නම් සිද්ද වෙනවද... ඒ වගේ සිදුවීම් වල ලස්සන තේරෙන්නේ ඇත්තටම ඒවා සිද්ද වෙලා ටික වෙලාවකට පස්සේ අපිට හප්පා ‍නොදැන කලාට මේක නේද වෙලා තියෙන්නේ කියලා සිද්ධ වෙච්ච දේ කික් එක දැනුනමයි.. මං දන්නේ නෑ අනිත් අය කොහොමද කියලා මට නම් ඒ වගේ අවස්ථා කියන්නේ මගේ ජිවිතේ සුන්දරතම අවස්ථා...

හිතන්න කා ගැන හරි හිත හිත ඉදිද්දි එයාගෙන් ටෙක්ස් මැසේජ් එකක් ලැබෙනවා කියලා.. එහෙම නැත්තං කෙනෙක් වෙනුවෙන් මැසේජ් එකක් ටයිප් කරන අතරවාරේ එයාගෙන් එකක් අපිට ලැබෙනවා කියලා ඒ වගේ වෙලාවට කොයි තරම් ආතල් ද ? නැද්ද?

එහෙම නැත්තං යාළුවෝ සෙට් එකක් ‍එකතු වෙලා තමන්ට ගොඩක් ඈතින් ඉන්න යාළුවෙක් ගැන කථා කර කර ඉන්න වෙලාවටම ඒ යාළු‍වා කෝල් කලොත්?

එහෙම වගේ පොඩි පොඩි දේවල් හැමකෙනෙක්ගේම ජිවිත වල සිද්ද වෙලා ඇති.. ඒ වගේ වෙලාවල් වලට තමයි ජිවත් වන වත්මනින් පොඩියක් උඩ පැනලා ‍පොඩි නැටුමක් නටන්න හිතෙන්නේ නේද?

ඒ වගේ වැඩක් තමයි මේ සිද්ද වෙලා තියෙන්නේ.. මගේ පීටර් ගේ පොඩි අවුල් ටිකක් නිසා මට මාස ගානක් ජාලේ නැති උනානේ... ඉදලා හිටලා හරි ලොග් වෙන්න පුළුවන් උනේ අපේ අබා ගේ සුන්දරීගෙන්.. මං හිතන්නේ පහුගිය පොස්ට් 2ක් විතර ලිව්වේ සුන්දරීට පිං සිද්ධ වෙන්න.. ඕං දෙන්නටම පින දෙකට බෙදෙනවා.

ඉතිං පහුගිය අගෝ 4 වෙනිදා පීටර් කෙනෙක් ආයේ ගෙදර ආවට ආයේ බ්ලොග් එක ලියන්න තරම් ඇම්මක් ආවේ නෑ.. ඒ වගේම ඊයේ මොහොතක ලිව්වා‍ වගේ ලියන්න තරම් අදහස් හිතට ආවේත් නෑ..

කට්ටිය නම් ඉතිං අනං මනං කියලා බැන්නට.. ඒ ලිව්ව පෝස්ට් එක මට අම්බානක් වටිනවා...

මේ දැන් ටිකකට කලින් බ්ලොග් එකේ පිටු අතරේ නිකමට ආපස්සට යද්දියි දැක්කේ ඇබ්නෝමල් මයින්ඩ්ස් පටන් අරන් තියෙන්නේ අගෝස්තු මාසේ කියලා.. අද දිනේ බලද්දි අද 8. මුලටම ගිහින් බලද්දි හා හා පුරා කියලා ලියලා තියෙන්නේ අ‍ගෝස්තු මාසේ 7 වෙනිදාවක... ඒ කියන්නේ ඊයේට හරියටම අවුරුදු 2කට කලින්. ඉතිං නිකමට හිතලා බලන්නේ.. හොදටම මොංගල් වෙලාවක ලිව්වත් මම අවුරුදු 2 ක සමරන්න නොදැන හරි දාපු ලිපිය කොයි තරම් නම් වැදගත් ද? (හරි ඉතිං අනිත් අයට නැති උනාට මට වැදගත් හරියට නිකං සාපේකෂව බල්ලෙක් උනත් මට අනූව මම පොරකි වගේ කතාවක් තමයි මේකටත් අදාල වෙන්නේ)

කාට හරි මේක මහ ලොකු දෙයක් නොවෙන්න පුළුවන්.. ඒත් කිසිම දෙයක් එක දිගට කාලයක් කරගෙන නොයන මං වගේ කෙනෙකුට බ්ලොග් එක අවුරුදු 2ක් ලිව්වා කියන්නේම ලොකු දෙයක්..

බලමු ඉස්සරහට ‍කොහොම වෙයිද කියලා.. පටන් ගැන්මේ ඉදන් ‍අද මේ මොහොතේ ඉදං පස්සෙන් ඉදං ලියපං ලියපං කියලා තල්ලුව ‍දුන්නු හැම දෙනාටම රොම්බ තෑන්ක්ස්..!!!!

ගුඩ් නයිටක් වේවා..!

හ්වායි... දෝ මතයි.... ඊටත් වඩා පට්ට කම්මැලියි..

බ්ලොග් එකේ මකුළුදැලුත් බැදිලද කොහේද..

ලොග් වෙන්න පාස්වර්ඩුත් දැන් මතක් වෙන්නේ මාරු වෙලා..

ඒ තරම් කම්මැලි වෙලා.. හපෝ.... කැඳත් නෑ..

මෙහෙම ජිවිත මක්කොරන්නද... අපරාදේ තරුණ ජවය..

ජන්මෙට වඩා පුරුද්ද ලොකුයි කිව්වට.. පුරුදු මග ඇරුනම ආයේ පුරුදු වෙන්න පට්ට අමාරුයි කියලා තේරෙන්නේ මේ වගේ වෙලාවට තමයි..

සරළව කියනවා නම් මට ලියන්න කම්මැලියි බොලව්....!!

මලී ලියන්නේ නැද්ද.. ලියපන් බං.. ඇබ්නෝමල් මයින්ඩ්ස් අප්ඩේට් කරන්නේම නෑ නේද අහන හැමෝටමයි මේ කියන්නේ..

මට ලියන්න අදහස් නෑ බොලව්.. අකුරු තිබ්බ පිලියට වචන තිබ්බ පලියට ඒ දේවල් ඔහේ ලියලා මහ ලොකු දේවල් මවන්න මං උඹලා තරම් පොරක් නෙවෙයි... හීනෙන් වත් එහෙම වෙන්න නොහිතන මට මේ කම්මැලි කමට කරදර කරලා ආයේ ලියන්න හිතෙන්නෙත් නෑ..

ඒ නිසා මා කෙරේ අනුකම්පාවෙන් ඔය වාඩි වෙලා ඉන්න ශෛලාසන ආ සොරි සොරි ‍ප්ලාස්ටික් ‍ආසන උණු වෙනවා නම් මට ලියන්න අදහස් දීපියව්...!!!!

නැත්තං මාත් අද හෙට කාගේ හරි මොනා හරි කොපි කරලා අනුන්ගේ හිත් වල ඇති වුනු මගේ හිතුවිලි කියලා මොනා හරි ටිකක් කෙහෙන් හරි දානවා..

එක්කෝ මාත් දවස් 20ක් විතර නොකා ඉන්නද? එතකොට කට්ටිය සෙට් වෙලා මාව බලන්න වරෙල්ලා.. පස්සේ අපි දාමු ලොකු පාටියක්.. මොකෝ කියන්නේ?

එහෙමත් නැත්තං මොකෝ මං කරන්නේ.. ම්ම්ම්ම්.... ???

සිරාවටම කිසිම අයිඩියාවක් හිතට එන්නේ නැති මහම මහ නස්කූණී කාලයක් මේක.. මීට වඩා හොඳයි ආයෙමත් රෙද්දක් පෙර‍වගෙන පැය 5ක් 6ක් නිදා ගන්න එක...

ගුඩ්නයිට් ‍ඕල්!!!!

හදිස්සියෙන් උනත්...

මා පිළිබදව රචිත ඉමහත් විශාල බටර් කන්දරාවෙන් චිත්තප්‍රීතියෙන් පසුව මෙසේ ලියා තබමී....

හික් හික් තාම මගේ යන්තරේ තාම හරි නෑ ඉතිං.. ඒක මං ආයේ හදන්නේ නැහැනේ.. මට එහෙම එකක් තිබ්බද කියලා මං දැන් අමතක කරලා තියෙන්නේ.. මට ජයවේවා..!

ඇත්තටම කියනවා නම් මේ දවස් වල පීටර් නැති උනා කියලා වැඩි අඩුවක් නෑ මොකද ඊට වඩා වටින හා ආතල් බූතයෝ ටිකක් මගේ වටේ කැරකෙනවනේ.. මීට මාස තුනකට කලින් අපේ බුරූ බබී ආවම හා හා පුරා කියලා මුණ ගැහුන යාළුවෝ ටික එහෙමම දාලා රංගි අක්කා ගියාට මොකෝ අපි තාම නැවතුන තැන් වලමයි..ඉතිං උන් ටික නිසයි රස්සාව නිසයි මම හරියට බිසී.. මේ දැනුත් ගෙම්බෝ දෙන්නෙක් අපේ ගෙදරනේ.. මේ ලියන්නෙත් ඒ එකෙක් ගේ අළුත්ම ලැපී ගෙන්.. ඌ ගත්තට මොකෝ මේක නිකං මගේ වගේ තමයි... :පී

ඇත්තම කියනවා නම් මේ දැන් මැරුණත් කමක් නෑ කියල හිතුන තරම් ජීවිතයේ උපරිම තෘප්තියක් දැනුන මොහොතවල් කීපයක් ම ගෙවිල ගියා.. ඒ එක්කම අපේම කියල අපි හිතන මිනිස්සු කීප දෙනෙක් ගැන කලකිරුණු අවස්තාත් නැතුව නැවෙයි.. ඒත් මේ ඒවා ගැන කතා කරන්න වෙලාව නෙවෙයි මන් හිතන්නේ. මොකද ඊට වඩා ගොඩක් වටින මතක ගොඩක් ජීවිතෙට එකතු උනාට පස්සේ මොකවත් අමතක නොකර ගෙන තියා ගන්න එකත් ලොකු ගේමක් දෙන්න වෙන වැඩක් වෙලානේ... ඒ වෙලවට තමයි පීටර් ගේ අගේ තේරෙන්නේ...

දැන් ලිව්වා ඇති .. මට කම්මැලී. අනික ලියවෙන දෙවල් උනත් මෙලෝ රහක් නැ.. මෙච්චරවත් ලියුවෙ බටර් වල බලෙන් හා සබා මැණියන්ගේ බල කිරීම මත.. ලැපී දීම වෙනුවෙන් අගාට ඉස්තූතිය..

දැනට නවතිමි... නමුත් නැවත එමි..

මම

මම තවම පණ පිටින්..

ටික කලක්
මට දෙන්න
ආයෙමත්

අලුතින්
මොනා හරි
විකාරයක්
අරගෙන
යන්තරෙත්
හදාගෙන
මේ පැත්තේ
ආයෙමත් එන්න

අනේ මගේ
ආදර බ්ලොග් එක
මන් නැතුව නුඹ වගේම
නුඹ නැතුව මන්
තනියම.....

A dream

yes... A dream. as in one of the many we had in our life times. Through sleep or day dreaming.

Getting back to the topic. I was having with this heart to heart convo with some of my peeps and we started talking about real experiences with ghosts and the like. Although (sadly or happily) I have no GHOST stories to share... I have had this one absolutely strange and still unexplainable experience which I will narrate below.

This happened to me when I was about 10 years old.

We had this Kitchen door. A sort of an old type jack wood door made out of a solid plate and housed an even stranger and older lock and key. The key has over the years got rusted and it was always difficult to turn it around when locked to open the door.

One fine day, I was alone at home and something prompted me to open the kitchen door. Finding that it's impossible to turn the key... I sought the help of a pair of pliers to pry turn the key.

As with Murphy's law says.... THE KEY BROKE !

Now, being 10 years old and breaking something OLD and valued at home scared the living day lights out of me. I thought and knew I was going to get absolutely shit faced hammered for this when father gets home. And my little brain got into the contemplating a way to get out of it in overdrive.

The idea I came up with was to hide the 2 key parts and pretend not to know a damn thing. So, i picked up the 2 pieces and afraid of them finding it if I hid it in the house, I got on to my push bike and rode on to the street.

Here starts the beginning of the strange part.

I threw one down the drain about 200 meters away from the house and watched it vanish beneath the darkness of the pit. As for the second part... I went to the opposite direction about another 5 meters and threw it into an empty bare land which was over grown with bushes. You can fucking hide and elephant there and no one will find it.

Satisfied with my work, I came home and pretended to know nothing of the whole affair when my parents inquired about the missing key.

Ironically, I had to accompany my mother to the temple that day afternoon (let's not say which temple it is... otherwise anyone might start having ideas of hocus pocus) when I was there, my mother asked me about the key and again I swear i didn't know anything about it at all.

Came home and slept.

And the DREAM

I woke up to sudden feeling of incredible coldness. It was so cold I started shivering. It was pitch black... and all of a sudden I was standing.

I was in an incredibly HUUUUGE room. It looked as if it was made out of rock but something more glistening than that. I was standing in the middle of it while there were some "things" were around me.

I looked around and saw about 3 floating figures which were completely adorned in black. They were floating about 1 feet above the floor and they had the classic look of the Grim reaper.. which flowing black robes and hidden faces.

One of them had a big heavy book in his or her hand and it was open. It turned to my side and asked whether I know anything about the key. For which I said NO.

Then it closed the book and looked away, which I looked at the same direction and saw a long line of steps and someone of the same like but BIGGER was sitting in a big chair. It nodded it's head and the next thing I felt was that someone put their hand on my head. It felt oddly very warm and soft.

Then again, I was asked the same question... and FUCK

When I try to say NO... i said 'yes'. Simply... all in all.. I JUST COULD'NT LIE. :-(

Then they asked me to where I have thrown the key and little later.. I felt someone putting something around my neck.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
And I woke up.

Drenched in sweat and screaming. I felt something on my neck and when I touched it.... I found a small white string around my neck.. and hanging on the string was the 2 parts of the key.

hmmm... no.. I am not kidding or not taking you for a ride... and this is not the 1st of April either.

I had the two pieces of the key hanging from my neck on that string. I got shit scared and tried to break the little string with absolute no luck.... it was strong as steel. I tried to cut it from the clippers I had on my bed stand.. and it just didn't even show a sign of damage.

Being 10 and shit scared, I ran into my parents room... woke up my mum.. and asked her to take it off (screaming) ... she just ran her fingers over it and just pulled it.... lo and behold, the string just broke off.

I slept close to her and woke up the morning still confused.

Anyways...

I am yet to find an explanation for what the hell happened. Not exactly a ghost story, but I guess it goes somewhere close.