නිකම්ම ලියවුනු අදහසක්

ගව් ගණන් දුර
ගෙවා මග තනිව
හිස් දැතින් පැමිණි
මග අදින් අහවර
වෙයි ඉතිං

කුළුදුලේ හිත පිරුණු
ආද‍‍‍රේ උණුහුමට
සීතලේ හිරි වැටුණු
ඇගිලි පොඩි හුරුකරගන්න
වෙයි ඉතිං

තබන පියවර ගානේ
මල් යහන් තොතිබේවි
කදුළු මල් කූඩ නෙලන්නට
හිත හයිය කරගන්න
වෙයි ඉතිං

ආද‍රෙන් දිරි අරන්
නුඹ ඉන්වා නම් ළගින්
කදුළු පිසදා හින හෙන්න
මොහොතකට
ඔය උර‍හිසේ සැතපිලා
ආ‍දරෙ හීන කතන්දර
මුමුණන්න
මගේ ජිවිතේ වෙලා
මා වටා එතෙමින්
ඉන්නවා නම් නුඹ ළගින්
ආදරෙයි මම හැමදාම

පැටළුනු දෙඅත් වල
උණුහුමේ රැදෙන්නට
තාරුකා පෙළ මැදින්
මිදුමෙන් කදු වැටි වලින්
දෙදුනු මාළිගාවක
හීන පු‍‍රෝගෙන
කොන්ක්‍රීට් වනන්තරේ
ජීවිතය දකින්නට
හැමදාමත් නුඹ ඉන්නවා නම් ළගින්
ආද‍රෙයි මම හැමදාම


මලී 20.10.2008

පිංතූ‍රේ දැක්කම කෙනෙක්ව මතක් උනා එකයි අවකාශේ අද කවිය ලියන්න මේ පිංතූරේ තොරගත්තේ....මේ බ්ලොග් සටහනත් වෙන් වෙන්නේ එයා වෙනුවෙන්...... කවියත් එයාටමයි....