පිංතූරයක් හා අදහසක්

මතකයි මීට පස් හය වසරකට පෙර
දැණුනා මොහොතකට ලෝකයම
මා දෑත් මත මෙන්- ඉනුවා ‍සිහිල් කදුළු බිදු
එදා නුඹ උවන දුටුවාම
පිය පදවියේ බර දැනුනාම උර මතට
නුඹ ගුලි උනා මා දැත් මත උණුහුමට
පිපිදී එද්දි නුඹේ මුව කිරි සුවද පිරි
සිනාහාවෙන්... දොඩමලු වෙන බව
දැනුනි නුඹ සුරලොව අප්සරා හා

දෙදෙරා යද්දි මිනිස් සිත වෛරයෙන්
ඇවිලුනා දසත ගිනි කදූ ‍‍ද්ව්ශයේ
වැසුනු කළු දුමාරයෙන් අන්ධ විය
මනුස් දම් මොහොතකින්

දැණුනා මොහොතකට ලෝකයම
මා අතින් ගිලිහි වැටුනු බව
නැවතුනා කාලය මාවටා ඇති හැම දේ සමග
නුඹේ මලානික වතේ දුක් බර කදුළු වියැලී යද්දි
යළි යළිත් තෙත් වුනා මා දෙනෙත් දරු දුකින්
පියවිලා ‍නිල් දෙනෙත් ගත කඩමලු ‍වී ගොසින්
සෙනෙහෙන් වැඩු ගත පෙගීලා රුධිරයෙන්
සුරලොවින් ආ දියණි මා හැ‍ර දමා යළි
එහි ගොසින්....!

පරපුරක් තනනන්ට
නසා තව පරපුරක බිජුවටක්
නොපිපි මල් පොඩිකරන්
යන ගමන කොයි නතරවත් ?

මලී
29.10.2008

අවකාශේ වෙනුවෙන් ලියන ලදි

ඇදුම් පැළදුම්

අනේ මට නම් දැන් ඇදුම් පැළදුම් කියන මාතෘකාව එපා වෙන්න ඕන හොදම විදියට එපා වෙලායි තියෙන්නේ...මොන මලවදයක්ද අප්පා..මට‍ මතක විදියට ඉස්කොලේ ඉගන්නපු විදියට නම් ඇදුමකින් කෙරෙන්නෙ සිරුර ආරකෂා කර ගැනීම හා විලි වසා ගැනීමයි...ඒ ඇරුනම රැකියාව හා සමාජ මට්ටම,ස්ත්‍රී පුරුෂ භාවය පෙන්වන හා ‍උපකරණයක් විදියටත් ඇදුම බාවිතා කරන්න ඕනිද? මට තේරෙන්නේ නෑ අයියෝ ....දන්න කෙනෙක් පැහැදිලි කරලා දෙන්න පුලුවන් නම් ලොකු පිනක්

කළු පාටම ඇදුමක් ඇන්දම එක එහෙම අදින්න එපා කියනවා පොඩ්ඩක් පොඩි වෙච්ච ඇදුමක් ඇන්දම ගලවලා අයන් කරලා අදින්න කියනවා....සාරි එක අදින දවසට බස් එකෙන් බහිද්දි පොට අල්ලගෙන බහින්න කියනවා....ඩෙනිම් ඇන්දම රස්සාවට පිළිවලට ඇදගෙන යන්නේ නෑ කියනවා...

කොණ්ඩේ කැපුවම කොට වැඩියි කියලා කියවනවා.... කොණ්ඩේ වැව්වම ඒක බදින්න කියනවා ‍බැන්දම ගොතන්න කියනවා ගෙතුවම පොනී ටේල් දාන්න කියනවා එක දැම්මම තව තව ‍ඒවා‍....!
කරාබු දෙක ගලවලා තියන්න බෑ දා‍ ගන්නකම් අල්ලපු ගෙදර ගෑණිටත් නින්ද යන්නේ නෑ... චේන් දැම්මම ඒක පරිස්සම් කර ගන්නලු, ගලවලා තිබ්බම ගස් ගල් ව‍ගේ පාරේ යනවා කියලා කියවනවා....
ඇදුම් දෙකේ පාට හරියන්නම ඕනලු... එකක් ඇන්දම ඒක ඇන්දේ ඇයි ඕකට හරියන්නේ වෙන පාට එකක් නේ කියනවා....ගෙදර මිනිස්සු විතරක් නෙවෙයි මේ අහල පහළ ඉන්න උනුත් බලන්නේ අපි අදින්නේ මොනාද කියලා මොන මල වදයක්ද මන්දා..!

ඇයි දෙයියනේ මිනිස්සු ඇදුම් ගැන මෙච්චර වද වෙන්නේ....මං හිතන්නේ ගැණු අය තමයි වැඩියෙන්‍ම ඒ ගැන වද වෙන්නේ ඉතිං මමත් අයිති ඒ ව‍ර්ගයටමනේ ඒ වුනාට මට ඔය වල වදේ කරන්න බෑ අප්පා.... මම මොනා ඇන්දම වටේ ඉන්න් අයට මොකෝ! මම අදින ඇදුමෙන් සිරුර අනව්‍ශ්‍ය විදියට නිරාවරණය වෙන්නේ නැත්නම්...ඔය කියන සංස්කෘතියට හානියක් නැත්නම් මම පොඩි වෙච්ච ඇදුම් ඇන්දා කියලා ඇති අමාරුව මොකක්ද මම නොගැලපෙන පාට වල ඇදුම් ඇන්ද කියලා අනිත් අය වද වෙන්නේ මොන එහෙකටද...! මගේ කොණ්ඩේ මට ‍ඕනි විදියට කපා ගන්න මට අයිතියක් ‍නැද්ද...කරාබු නැති වුනා කියලා මගේ කාන්තාභාවයට හානි වෙනවාද.....මම හයි හීල්ස් දැම්මේ නැති වුනාම මට ඇවිදින්න බැරි වෙනවද......ඇයි මේ අපේ සමාජේ මෙච්චර මොන්ගල් විදියට ඇදුම් ගැන වද වෙන්නේ....ඇයි ඇදුම් ගැන නීති රීතී දාගෙන හැඩ තල හදා ගෙන රාමු හදා ගෙන ඉන්නේ? මට නම් එපා වෙලා හොදටම..... අවසාන වශයෙන් මට අහන්න තියෙන්නේ එක දෙයයි "මොන මල රෙද්දක්ද අප්පා!!!!!!"

Violin - Play

I sit upon my throne,
Playing my violin alone,
Such sweet sorrow, I've never thought of play,
In silence I play, without a ply

How bitter a soul, how tender a sound!
Serenity in my soul has now been found!
A lulling dream, laced in despair,
From a fearsome dark soul's own nightmare

Trapped forever, in darkened fire,
Without hope of flying any higher,
In tainted wings, I hide in sin,
With my beloved violin

The notes float desperately to the Heavens above,
Daemonic grace, a monstrous love,
Who knew I could cherish her like so?
Decadence of sound from soul of hell below

Hearing the echo's of my own sound, I recall,
The tragic day when the angel did fall,
A tear proclaims great lament within,
To separate Oneself from Their beloved kin

A noxious moment, a wretched breath,
As I listen to the sonata of my own death,
A beautiful plague infests both ears,
Upon every note that beckons

Lo and behold, a great polyphony of strings!
Enough to rip me apart with sadness,
The sounds now bind me, like horrid chains,
And you may feel the soul's pains

It is difficult to know how a soul so infernal,
Could produce such beautiful music, eternal,
Perhaps I have never lost my heart,
to produce such wondrous works of art

Look to the sky, and embrace the rain,
Listen to my eternal disdain,
See past the fire and the burning coals,
And help me to free the withered soul

Darker Side of the Moon

Stress, Hate, Rage, Loneliness......ripping, tearing,
Fighting its way into my soul like an uncontrollable wild fire....

Solace I seek, but the
Bone-deep weary tiredness keeps my
Feet from leaving the road.

I'm on a dusty broken path
Strewn with broken glass and
Thorns from the Red Blood Roses
You sent behind.

If I only had the emotions
The energy to expend...

I would hate you with all of my being
But as it is, I'll just keep walking
Towards the end.

Through space and time

Across the Barren space,
Through spiteful time of vex
There is you !
And it's just sublime !

In GOD we (dis)Trust

And I was at a Church last Sunday !.

Can you believe it? ... me?? in a Church ... after getting damned by GOD himself ? ... almost a controversial issue.

Anyway, the truth being, I had to wait for some complete idiot who's suppose to be one of my next clients and chose non other than the house of god to meet me. The reason being, he didn't want any other's to see him with a lawyer and just (MAY BE) he thought I would be completely honest with him fearing GOD him self looking at me inside the church ( puh !... he surely doesn't know me)

However, while waiting for him, I just jotted down something in my note pad.. and going to pour it over here, just that so I can torment your brains a little as well. Nothing of my usual extensive vocab usage.. just thoughts that came from time to time.

GOD and Us

I sit here.. watching men and women both young and old walking pass by me. Kneeling down.. crossing their selves with the holy signature of god and might be saying "God may have peace upon me" or the worst of cases like mine ... "God dude, just forgive my sins will you mate ?"

What is god ? , what is faith ? What is destiny ? what is the sole purpose of us humans having the thing called religion ?

There's no God in this world, I seriously believe it in the core of my own prudent and stubborn self. I believe that goodness and the wickedness alike lives inside all of us at different degrees and different scales.

Humans are also stupid. I believe that. Because I am one good example ! But I see my self as a stupid brat also. Rejecting the norms of stupid humans sometimes. I believe in a thing called True Love as well...Not one night stands or banging for the heck of it.... yet to find that illusive true love, I must travel a long way I suppose. ...............but I really do believe that there's no god in this world, they are all fakes................ Fake as Fish in a fish bun sold at our school tuck shop back in school days.

Gods.. the word GOD.. represent the prime and solid weakness of our own selves as humans. What do GOD's represent... Incomparable Perfection. From Jesus to Allah to all what nots of gods that have ever roamed the illusive sub conscious minds of humans.

We cling on to the hope of perfection that we can never achieve.. and create some mighty powerful GOD whom has achieved it. The absolute perfection.

yet, to be on the safe side.....

Compadre... I have sinned. !! May his holiness the god bestow his limitless compassion upon me and salvage my soul out of the depths of hell.

නිකම්ම ලියවුනු අදහසක්

ගව් ගණන් දුර
ගෙවා මග තනිව
හිස් දැතින් පැමිණි
මග අදින් අහවර
වෙයි ඉතිං

කුළුදුලේ හිත පිරුණු
ආද‍‍‍රේ උණුහුමට
සීතලේ හිරි වැටුණු
ඇගිලි පොඩි හුරුකරගන්න
වෙයි ඉතිං

තබන පියවර ගානේ
මල් යහන් තොතිබේවි
කදුළු මල් කූඩ නෙලන්නට
හිත හයිය කරගන්න
වෙයි ඉතිං

ආද‍රෙන් දිරි අරන්
නුඹ ඉන්වා නම් ළගින්
කදුළු පිසදා හින හෙන්න
මොහොතකට
ඔය උර‍හිසේ සැතපිලා
ආ‍දරෙ හීන කතන්දර
මුමුණන්න
මගේ ජිවිතේ වෙලා
මා වටා එතෙමින්
ඉන්නවා නම් නුඹ ළගින්
ආදරෙයි මම හැමදාම

පැටළුනු දෙඅත් වල
උණුහුමේ රැදෙන්නට
තාරුකා පෙළ මැදින්
මිදුමෙන් කදු වැටි වලින්
දෙදුනු මාළිගාවක
හීන පු‍‍රෝගෙන
කොන්ක්‍රීට් වනන්තරේ
ජීවිතය දකින්නට
හැමදාමත් නුඹ ඉන්නවා නම් ළගින්
ආද‍රෙයි මම හැමදාම


මලී 20.10.2008

පිංතූ‍රේ දැක්කම කෙනෙක්ව මතක් උනා එකයි අවකාශේ අද කවිය ලියන්න මේ පිංතූරේ තොරගත්තේ....මේ බ්ලොග් සටහනත් වෙන් වෙන්නේ එයා වෙනුවෙන්...... කවියත් එයාටමයි....

හිත මිතුරු යාළු යෙහෙළි

ගොඩක් දවසකින් ආයේ පුංචි ‍බ්ලොග් සටහනක් දාන්න හිතුනා.....අද දවසේ අවකාශේ වෙනුවෙන් ලිය වුනු කවිය නිසයි හදිසියේ මේ සටහනත් යොදන්නේ.... ඇත්තම කියනවා නම් අන්තර්ජාලය කියන්නේ මට හොද මිනිස්සු ගොඩක් මුණ ගැහුණු තැනක් සියළු දෙනාම මුණගැහුනේ එළකිරි හරහා කියන දේ අමතක කරන්න බෑ...ඒත් කාලයත් සමග බොහෝ දේ වෙනස් වෙන නිසා දැන් වෙනකොට මුණ ගැහෙන තැනුත් වෙනස් වෙලා...එත් මතකයන් හැමදාමත් පවතිනවා.....අද රූපයට කවියක් වෙනුවෙන් සංකල්පනාවක් හිතද්දි හිතට බොහෝ යාළුවන් ගැන මතකයට ආවා මේ කවිය ඒ හැම දෙනාම වෙනුවෙන්

අපි

වෙන වෙන වයස් වල අපි උපන්නේ
සතර දෙස නුවර වල අපි හැදුනේ
අම්මා කිව්වේ වෙන් වෙන් අය හට නේ
පියඹා අවේ අපි වෙන් වෙන් දෙසිනේ

වෙන් වෙන් දවස් වල අපි මුණ ගැහුනේ
එකම හුයක අපි බහු විධ මත දැරුවේ
එහෙම කියලා නැහැ අපි වෙන් වී ඇදුනේ
අළුත් දැණුම සොයමින් එකටම සිටියේ

මතයෙන් මතය වැඩි වෙන විට හැම දාම
අලුත් වාද බිහි විය දිනයෙන් දිනම
එකෙක් අනෙකා අත් හැරියේ නෑ කිසි විටම
දින දින සොයුරු බැම්මෙන් බැදුනේ කෝම

පියඹා ගියත් දස අත සොයමින් දැණුම
අමතක වෙන්නේ නෑ ඇමිණුනු මුතු පොකුර
වෙන්වී ගියත් ගතින් අපි දවසක ඈත
මතකය උණුහුම‍ට රැදෙනු ඇත හිත් වල හැම දාම

හැකි උපරිම දුරක් පියඹා යමු එක රෑනේ
සෝ දුක් මැදින් හිනැහෙමු අපි මල් වාගේ
උනුන් කදුළු පිසලමු සොයුරන් විලසේ
‍බැදුනු මේ දෑත් රැක ගමු මිතුරන් විලසේ

මලී 17.10.2008

මේක ලිව්වේ නම් අන්තර්ඡාලයේ මුණගැහුණු අය ඔළුවේ තියාගෙන ඒත් ඉන් පිටත් අය වෙනුවෙනුත් මේක අදාලයි....‍තනියම ඉපදුනු මට මේ ලොකේ පාළු තැනක් නෙවෙයි කියලා උගන්නපු හැම යාළුවෙකුටම මේක අදාලයි....

Sharangika,Sachini, Chathuri, Sama, Akila, Anju, Achini, Patali, Helan,Menaka, Kamalin,Niranjala, Lalinthi, Radhika,Ayesha, kanchana,Araliya, Moonlight, Diyathi, Paris, Sheni, Aruni, Pooh , niki, ..........
Kavimal, parker,Nuki, Nash_Node, Boman, Blacky, Jayanthah, thusi, Ice, cool, teen, Asi, pamith, xpert, Chami, Dasun, emil, freed, shiwa,Ravi, sampath, sam,rash .....

කිව්ව නම් වලට වඩා නොකිව්ව නම් ගොඩයි...ඒ හැම දෙනා වෙනුවෙන්මයි මේ කවිය....ආදරණිය යහළුවනේ නම මෙතන තියනවද නැද්ද කියන එක අදාල නෑ....හිතවත් කම හිත් ඇතුලේ තියනවාද කියන එකයි වැදගත් වෙන්නේ....හැමදා‍ම දවස ගානේ කථා කරනවද නැද්ද කියන එක නෙවෙයි වැදගත් වෙන්නේ යාළුවෙක් ඕනිම කරන වෙලාවෙදි අපි යාළුවෝ විදියට ඉන්නවාද කියන එකයි වැදගත් වෙන්නේ නේද? ඔයාලට ඕනි හැම වෙලාවෙම මම ඉන්නවා මට ඕනි වෙන හැම වෙලාවකදිම ඔයාලා ඉන්නවා කියන්න මම දන්නවා මොකද උඹලා මගේ යාළුවොනේ.....!

හැමදෙනාටම ජයම වේවා!

tHe MiLe HiGh !

The smell of your body is on my skin

I inhale the memories.

When temptation and satisfaction finally met.
Tender kisses turned to tight grasps holding the edge of reason.
As two became one all the pent up tensions exploded.
In a frenzy of heat and sweat and grinding,
Faster and faster we raced to the finish.
Breathing each other in with every move.

Into you........Into me...

All air escaped you in a clenched gasp,
As you came till all I could see where the whites of your eyes.

Still convulsing you unlatched from me,
And we lay in a heap exhausted and entranced.

Until next we meet again in another sky...in another time......

I will remember how your smoothness tasted.
The shot of adrenaline your electric touch sent up my spine.
That intoxicating stare you threw at me,
How you caught my core and wouldn’t stop.

Till you were done.....

Any readers here got Mile High membership ? :-)

Thorn Birds

A little Legend which I remembered while replying to a thread in Elakiri. Thought of putting it down here.

"It's about a bird... a bird named as the Thorn Bird

The legend has it that... from the day hatches.... it looks for Thorn trees... when the bird finds it...the perfect thorn tree with the perfect thorn....he sits among the savage branches and sings the most beautiful song sung by any human or animal in the world....

So beautiful that the world stills to listen and gods them selves in heaven smiles down upon the bird....

But... he sings that song inflicting his heart right through the most sharpest and the perfect thorn that could kill him....and he bleeds his heart to death towards the end of his song.

For the legend also says... the best in a man can be bought forward when in dire pain.... in pain enough to kill him bring the best of him out to the one he truly loves"

That's the legend.

Run A Mile

Something to Compliment Malee's post below... This is something I wrote a long time back... LOOOONG time back that is.


Guns don't kill people, death kills people. Does it
really need its own parking space? That's for you to
decide. I love finding things that make me smile.

So that is your job for the day, make me smile, damn
it. I'm pissed off. I want you all to run somewhere
today.

Every time I turn on
the news, if I'm not hearing about religion,
government or war, I am hearing about how fat
everybody is. So take some action for once in your
life, turn off your computer, get up, go outside, and
run a mile.

I can wait till you get back from your run, and
if after you run that mile you feel exhausted and as
if you are about to keel over, do it again tomorrow,
and keep doing it until it is not that tiring anymore
and then do it faster, and before you know it, you'll
quit your bitching and you will feel better and look
better and have more energy and all that equals
getting laid more often by more attractive people and
that is what everybody really wants now isn't it?

And if you say you don't have the time, then I say you
are a fucked up liar. Because between the running and
the shower you will probably want to take afterwards,
it shouldn't take you more than half an hour and
everybody has 30 minutes to spare. Oh yeah, when you
are taking your run, leave your cell phones in the
house, use the time to be with yourself, I know the
idea scares most of you but it's ok to be in your head
for half an hour.

කෆ්කා සමග මුහුදු වෙරළේ සති අන්තයක්

හ්ම් කොහෙන් කොහොම කොතනින් පටන් අරන් මො‍නවා ලියන්න ඕනිද කියන්න මේ වෙනකොටත් මම දන්නේ නෑ..හැබැයි මම ‍බ්ලොග් සටහනක් ලියනවා... ඒකේ ලියවෙන්නේ මොනවද කියන එක මෙතැන් සිට ඉදරියට එන තත්පර හා මගේ සිතුවිලි තීරණය කරාවී... මම ලියනවා අකුරු... ලියවෙන්නේ මොනාද කියන එක ගැන මට වගක් නෑ.‍... නමුත් මේ මගේ හිත හා මගේ සිතුවිලි... කියවන අය‍ට වැඩක් වෙනවද නැද්ද කියන එකත් මම තාම දන්නේ නෑ‍‍.... ඒත් මම ලියන්නේ ගොඩ දවසකින් ගෙව්ව ලස්සනම සති අන්තයක් ගැන...නෑ ..නෑ.. පටලවා ගන්න එපා මම කොහෙවත් පිට ගියේ නෑ... ගෙදරමයි හිටියේ... මගේම ගෙදර... වෙන කොතනදිවත් මට නොදැනෙන නිදහසේ උපරිමය දැනෙන මගේම ‍ගෙදර.... දැන් ඉතිං කියන්න එපා ඇයි බං උඹ වෙනදටත් ඉන්නේ ‍ගෙදරනේ කියලා....ඔව් ඒක එහෙම උනාට ගිය සිකුරාදා ඉදං මගේ නිවසේ පරිඝනකයට මොනවාදෝ වෙලා... මම ඒක හදවන්න උත්සහ කලෙත් නෑ... ඉතිං මම සති අන්තේ අන්තර්ජාලයට ආවේ නෑ‍‍‍... කොටින්ම කොම්පියුටර් එක ඔන් කලෙත් නෑ.... මම සති අන්තේ "මලී ව මැරුවා" ම්ම්ම් මැරුවම නෙවෙයි...සිහිනැති කලා.....සිකුරාදා රෑ මම හැම දේම අමතක කරලා දැම්මා, යාහු,ඡී ටෝක් , එළකිරි, අවකා‍ශේ, බ්ලොග් , කවි,බුන්දි,රස්සාව, පරස්ථාව හැමදේම‍‍....!


මගේ කුටිය ඇතුලේ මොහොතකට මම තනියම - මොනවද මම දැන් කරන්නේ.... වට පිට බලද්දි ඇදේ නිදාගන්න කොට්ටේ ළග කන්දක්! පොත් කන්දක්‍‍..! මෙච්චර දවස් හැමදාම ඒක දිහා බලලා හුල්ලලා කවවද මේ ටික කියවන්නේ කියලා කොම්පියුටර් එක ‍ඔන් කරලා අරහේ මෙහේ හැමතැනම ‍ඕනි දේයි එපා දේයි ඔක්කොම කියවලා අන්තිමටම ඇස් දෙක තොන්තු වෙනකොට නිදිමත ඇවිත් දොරට තට්ටු කරලා මටත් හොරෙන් ඇදට නැගලා රෙද්දත් පෙරව ගත්තම ආන්න එතකොට තමයි මට පොත් මතක් වෙන්නේ...අනේ ඉතිං පහුගිය සතියෙම සිද්ධ උනේ පොතේ පිටු දෙකක් කියවලා එහෙම්මම මට නින්ද ගියපු එක‍‍.....ඇත්තටම මම බය උනා...මොකද මට සාමාන්‍යයෙන් පොත් කියවද්දි නින්ද ගියේ නෑ...ඉස්සර නිදිමත එන්නේ නැති වෙන්න කියලා මම පොත් කියෙව්වා...පොතක් අතට ගත්තම නිදිමත එන්නේ කියවන්න අකමැති අයට...ඒත් මම හිටියේ කියවන්න කැමති ගොඩේ ඉතිං මම බය උනා මගේ පිළ මාරු වෙලාද කියලා...මොකද සිකුරාදා රෑත් මට නින්ද ගියා....

සෙනසුරාදා උදේ 8 ට හරියටම මම ඇදෙන් බිමට බැස්සා මට හොදට මතකයි....මම ඇස් ඇරියේ 7යි 58‍‍ට තව විනාඩි 2 ක් එහෙමම හිටියා...8ට මගේ දවස ආරම්භ උනා...මම ටීවි බැළුවා තේක බොන ගමන් රිදී අශ්වයා කියලා කාටුන් එකක් සිරස ටීවි ‍එකේ...ඊළගට අම්මා හැදුවා පොල් රොටි, ඒක කන්න ලුණු මිරිස කෙටුවේ මම...මම රොටි කන්න ආස නෑ..ඒත් එදා කෑවා..කලින් දවසේ ඉතුරු වෙලා තිබ්බ මිරිස් හොදි එක්කද කොහෙද....‍මම ගියා ආයේ කාමරයට, නෑ.....මම අද ඔන්ලයින් යන්නේ නෑ...මගේ හිත විශ්වාසයෙන් කිව්වා...ගත්තා කෆ්කාව ළගට...අන්තිමට නතර කරපු තැනින් මම පටන් ගත්තා‍‍‍ ලබන සතිය වෙද්දි කියවලා ඉවර කරන්න පුළුවන් වෙයි හිත කිව්වා.....වචනෙන් වචනේ...පිටුවෙන් පිටුව පෙරලුනා පැයක් විතර...නිදිමත ආවේ නෑ....අම්මාව මතක් උනා...කෆ්කා ව පැත්තකින් තියලා මම අම්මා ව බලන්න ගියා...එයා‍ ගේ අතුගානවා...මම හැදුවා ‍තේකක් - ප්ලේන් ටී එකක්- ඉගුරු දාපු....‍ වෙනදා වගේ ඒක අරන් මම කෙ‍ලින්ම කාමරේ අස්සට රිංගුවේ නෑ...එලියට‍ ගියා...පුටුවක වාඩි උනා....කාලෙක ඉදන් මම අපේ මිදුලට පොඩ්ඩක් වත් කැමති නෑ...ඉස්සර කොළ පාටට තිබ්බ මිදුලේ දැන් වැඩිය ගසුත් නෑ මලුත් නෑ...මොකුත් නෑ...මට එපා‍ වෙලා තිබ්බේ...එක නිසා මම වැරදිලාවත් මිදුල දිහා බලන්නේ නැති තත්වෙක හිටියේ...ඒත් මම ‍මිදුල දිහා බැලුවා එහෙන් මෙහෙන් ගස් වල මල් තියෙනවා...පාන්දර අම්මා අතුගාපු මිදුලට අව්ව වැටිලා...අම්මා‍ කුරුල්ලන්ට කන්න දෙන කෑම පිගාන ළග ලේනෙක් ඉදගෙන බත් කනවා....අපේ බලූ ඇවිල්ලා කකුල් දෙක ලගින් වාඩි උනා....අපි නාමු මම එයා‍ට කිව්වා...අනේ හා..බලූ වළිගේ වනලා කිව්වා..."බබා..වෙන වැඩක් නැත්නම් මේ කොළ මිටිය සුද්ධ කරලා දෙන්න පුතේ" අම්මා කිව්වා...මම ගියා කුස්සියට කොළ මිටියෙන් පටන් අරන් අනිත් ‍උයන දේවලුත් උයලා ඉවර කරලයි මම එළියට ආ‍වේ...අම්මා බලු ව නැව්වා..මම එයාව පීරලා ඕඩි ‍කලෝනුත් දැම්මා...ආදරේ වැඩි හින්දයි කිව්වලු...ඔය සේරම අස්සේ එස් එම් එස් නම් නතර උනේ නැත! දවල්ට කෑවා....ආයෙත් කෆ්කා එක්ක‍‍‍‍.....නින්දක්....‍හවස හොද දිය නෑමක්...ආයෙක් කෆ්කා...ක‍‍ෆ්කා කෆ්කා....දවස ගෙවෙනවා තත්පර කට්ට ගමන් කරනවා මට ඇහුන තරම්...මට ඇති තරම් වෙලාව තිබුනා...කිසි දේකට කිසිම හදිස්සියක් නෑ....මෙන්න රෑ අම්මා කියපි සීනි ඉවරයි කියලා...මම කිව්වා අපි යමු ක‍ඩේ....මාස ගානකින් මම රෑ එළියට බැස්සා....රස්නේ දවසක් අහසේ තරු තිබුනෙත් නෑ...පාරේ ‍සෙනගත් නෑ‍‍‍....කඩේ තැඹිලි තිබ්බා...සීනි අරන් ඉතුරු සල්ලි වලින් තැඹිලි ‍ගෙඩි දෙකකුත් අරගෙනයි මම එළියට ආවේ....එද්දි මම අහස බැළුවා අම්මාගේ අත අල්ල ගත්තා...පහුගිය කාලේ මට ගොඩක් දේවල් මග ඇරිලා නේද? අමතක වෙලා නේද....මම මං තුල ඉන්න මාව මරලා එහෙම නැත්නම් මගේ සාරය මලී උරාගෙන.....මලීව හැදුවා බලාගත්තා පරිස්සම් කලා මිසක් මම මට "සකුණී රූපසිංහ" මොනවද කරලා තියෙන්නේ? අමතක කරලා පැත්තකටම දාලා‍‍....හිතේ තිබ්බ හැගීම් හිර කරලා...තනිය වෙනුවට කට්ටිය වට කරගෙන මොකක්ද මම නටන නාඩගම මටම එපා උනා...අන්තර්ඡාලයෙන් එහාට ලොකයක් තියෙනවා මම ඒ ලොකෙන් හැංගුනා මට උවමනා වෙලා තිබ්බෙත් ඒකමයි...මම ඒක කලේ මගේ උවමනාවෙන්මයි...මටවත් හොයා ගන්න බැරි තැනක මම මාව හැංගුවා....දවසකට පැය 14ක් විතර මම කොම්පියුටර් එක ඉස්සරහා මගේ කාලේ කෑවා....ඊට‍ වැඩි මිසක් අඩු නෑ....මට ඇත්තටම ලබන්න බැරි නිදහස මට පිටකරන්න ස්ථානයක් නොතිබුනු අදහස් පිට කරන්න මම අන්තර්ජා‍ලය පාවිච්චි කලා‍‍....ඒත් අන්තිමටම මට සබෑ ලෝකය හා ‍ඔන් ලයින්ලෝකය පැටලුනා....සැබෑව අංක 2 වෙලා ඔන්ලයින් අංක 1 උනා...මට පැටළුනා...නෑ මම පටලවා ගත්තා‍‍‍‍.....සෙනසුරාදා රෑ මට සියල්ල ‍තේරුනා‍....මම බුදු උනා නෙවෙයි...ඒත් අවශ්‍ය හා අනවශය දෙක වෙන් කරගන්න මට පුළුවන් උනා....


ඉරිදා දවසත් ආවා...මම දවස පටන් ගත්තේ "බී මුවී" එක බලන ගමන්...දවසම වැඩි වැ‍ඩක් නොකලට කෆ්කා කියෙව්වා‍ අම්මාත් මට වැඩ වලට කථා කලේ නෑ...මට වැඩ කරන්න හිතුනෙත් නෑ ගේ අතු ගාපු එකට වඩා...දවස බොහෝම සාමාන්‍ය විදියට ගෙවිලා ගියා‍....කවදා‍ ඉවර කරන්නද හිතන් කියවපු කෆ්කා ‍ගේ කියවන්න තියෙන ප්‍රමාණයට වඩා කියවලා ඉවර පිටු ගණන වැඩි උනා...රෑ උනා හරියට‍ම ඉරිදා රෑ 12.49 ට‍ මම පොතේ අන්තිම පිටුවත් කියවලා ඉවර කලා...!!!


ඇත්තටම කවුද මේ කෆ්කා ? කෆ්කාව තමුරා වයස අවුරුදු 15 ක ගැටයෙක්‍....පෙර ආත්මයේ මිය ගියාට පසුව ජිවත්ව උන් තම පෙම්වතියගේ කුසෙන් නැවත බිහි වුනා යැයි සැක කෙරෙන තරුණයෙක්....තම අක්කා හා මව සමග යහන්ගතව දිනක පියාව ඝාතනය කරනු ඇතැයි පියාගෙන්ම සාප ලබන පුතෙකු‍‍ගේ කථාව.....පුසන් සමග කථා‍ කරන එහෙත් අකුරු කියන්න ලියන්න නොදන්න මිස්ටර් නකතා...කුඩා වියේ අනතුරකින් මතකය අහිමි වන නකතා...පිවිසිම් ගල විවර කරන නකතා...පැය 30ක් 40 ක් එක දිගට නිදන නකතා‍‍‍...නිවසෙන් පැන එන කෆ්කා ආ ගමන් මග දිගේම තමුන් නොදන්න අරමුණක් වෙනුවෙන් පැමිණෙන නකතා‍‍....අහසින් මාළු, කූඩැල්ලන් ඇද හැලීම ඒ සියල්ල ගැන දන්නා නකතා‍‍‍....ඔහුගේ සහයට නොදැනුවත්වම සම්බන්ධ වෙන හො‍ෂිනෝ..නිර්ලිංගික ඔෂිමා...ඔහු/ඇය සේවය කරන නකමුරා පුස්ථකාලය...එහිදී මුණ ගැහෙන කෆ්කා...කදුකරේ නිවහනේ නතර කරවන කෆ්කා...පුස්ථාකාලයේ අධිපතිනිය මිස් සෙයිකි...පනස් විය ඉක්මවු සෙකියිට හා ඇය ම වන 15 වන වි‍යැති සෙයිකි ට ආලෙන් බැදෙන ක‍ෆ්කා...!නකතා විවර කරන පිවිසුම් ගල හරහා කාලය,මතකය,බැදීම් උවමනා කිසිත් නැති ‍මිනිස් ලොවෙන් ඉවත් උනු ඇතමෙක් ඒත් මිනිස් ලොවේම කොටසක පිහිටි ලොවකට ඇතුළු වෙන කෆ්කා..නැවත මිස් සයෙකිගේ ‍ඉල්ලීමෙන් ඉන් පිටත් වන නොමළ කෆ්කා‍‍‍...!දෙවන ලෝක යුද්ධ කාලයේ සිට අද දක්වා වයසට නොගිය සෙබළුන් මීට වසර විස්සකට පෙර රචිත ගීතය එහි ඇති සංගීතයේ විශිෂ්ඨත්වය.‍‍‍....ඔබ කවර ගණයේ කියවන්නෙක්ද? ආදරය ගැන? ලිංගිකත්වය? අධි මානසිකත්වය? ගැටුම්? පිළිකුල? සෙනෙහස? නිදහස?දඩබ්බරත්වය? මිත්‍රත්වය? සහෝදරත්ව‍‍ය? අද්භුත ‍දෙ? සංගීතය? කථාවක ඔබ වෙනුවෙනුත් ‍‍යමක් නැත්නම් ඔබත් චරිතයක් වෙන තැනක? ඔය කොයි දේත් එකට එකතු උනු පොතක් "කෆ්කා මුහුදු වෙරළේ" රචනය කරලා තියෙන්නේ මුරකමි හරුකෝ. සිංහලට‍ පරිවර්තනය කරලා තියෙන්නේ ගාමිණී වියන් ගොඩ - පොත ප්‍රකාශයට පත් කරලා තියෙන්නේ විඡේසූරිය ප්‍රකාශණ විසින්....ඇත්තටම මම හිතන්නේ මම කෆ්කා තව සැරයක් කියවන්න ඕනි..මොකද පළවෙනි කියවුමෙන් මට අල්ලගන්න බැරි වුනු තවත් සියුම් තැන් ගොඩක් තියනවා කියලා මට දැනෙනවා පිටු 668ක් කියවලා ඉවර කරන්න ඔනි කියන හැගීමෙන් කියවපු නිසා මට බොහෝ තැන් මග ඇරුනා කියලා මට දැනෙනවා....කැමති කෙනෙක් ඉන්නවා නම් මම කිව්වට වඩා වැඩි යමක් කෙටියෙන් මෙන්න මෙතනින් ගන්න පුළුවන්.

හරි දැන් ආයෙත් මගේ සති අන්තයට..... පොත කියවලා ඉවර උනාම මම ආයෙත් හිතුවා...මං ගැන මගේ ජිවිතය ගැන...ඇත්තටම 100%ක් අවංකවම කියනවා නම් මම කැමති,ම‍ට උවමනා තනියම ඉන්න...ත නි ය ම....ඒකට වන ගතවෙන්න ඕනි කියලා මම හිතන්නේ නෑ...ම‍ගේ ගෙදර මගේ කාමරේ උනත් හොදයි....ඒත් බාහිර කිසිම ක‍ටහඩක් හෝ කෘතිම සද්ධයක් නැතුව....ඒත් ඊයේ රෑ 1ට ඇත්තට‍ම එහෙම පරිසරයක් නිර්මාණය උනා...කොයි තරම් නිස්කලංකද කියනවා නම් මම මගේ විදුලි පංකාවෙන් ‍එන සද්ධය ඇහුනේ කුණාටුවක් වගේ...වැරදිලාවත් එකේ වේගය ඉබේ වැඩි වෙලාද කියන්න මම ඒක ලගට ගිහිල්ලත් බැලුවා...ඒත් එහෙම නෑ වේග අංක 1 යටතේ ඒක ‍වැඩ...ඇත්තටම හරිම නිස්කලංක බවක්...වෙනදා ඉරිදා රෑ කියන්නේ මම අකමැතිම දවස ඒ සදුදට වැඩට යන්න වෙන එක මතක් වෙලා...ඒත් ඊයේ එහෙම උනේ නෑ....මම ආස උනා...මට මහන්සියක් දැනුනේ නැ...මොකද සති අන්තය මට විවේකයක් නිදහසක් නිවනක් වගේ උනා. it was a perfect weekend!..මට දැනුනා....ආයේ මම ඉගෙන ගන්න ඕනි කියලා....මම ඒ ගැන හොයලා බලන්න ඕනි නංගිත් මොනාද විස්තර වගයක් ටෙක්ස්‍ට් කලා ‍සෙනසුරාදා...ඒ හින්දා වෙන්න ඇති මට ඉගෙන ගන්න හිතුනේ ආයේ....ඒත් දැන් මට ඒක ආයේ ඕනි.....ඒ වෙනුවෙන් වැඩ කරන්න ඕනි....මම අන්තර්ජාලයෙන් ඇත් වෙනවා *(අඩවි වලවත් ඉන්න අය නිසාවත් නෙවෙයි) මම ආයේ මාව හොයාගන්න ඕනි මලීගෙන් වැහුනු මලී බිදලා දාපු මාව ආයේ අහුලගෙන හදලා ගන්න ඕනි...මගේ සහොදරයිනි මම මාව හොයාගෙන යන්න පටන් ගන්නවා...!ඒත් මම දවල් දවසම මලී වෙනවා...හරි රෑ 10 වෙනකම් මම මලී...ඒත් සති අන්තයේ බෑ....මම එන්නේ නෑ.... මම යනවා මාව හොයාගෙන...!

(මේක දැන් මේ මොහොතේ තියන සිතුවිල්ලක් පමණී - වහා වෙනස් වෙන සුළු විය හැක)

links - Vikipidia & Silumina
Pics - By myself

A poem about Guns

A poem about Guns...

Boom boom boom boooooom
BOOOM booom BOOOM boom
BOOOOOOOOOOM boom booooom
Boom booooooom booom boooom


Ironically, is there anything MORE to be written about guns ?

They make a sound "boom" ..

Poems should be written about dead people or survivors because of GUNS... not the GUNS them selves.

They just make a sound.. BOOOM

A rendezvous of grim hope between heaven and earth

Profound meanings of words and thoughts fly at break neck speeds and leave you standard when you hear your own heart beating faster than a derailed locomotive.

"Hi, How are you ? are you doing OK? "

The word "OK" can have many spheres of meanings. But in all retrospects of thoughts.. Yes.. I am doing perfectly "OK".

But, In a concept of a revolving world, where do we as humans stand when the third dimension of our own sanity takes a nose dive.

"I just remembered you.. etc etc...."

Oh, sure.. now only you remember me !!

Women ! ... I hate them sometimes !