රස්සා හා මං

ලියන්න තියා හිතන්නවත් අකමැති මාතෘකාවක් උනාට නොහිතා ඉන්න බැරි නිසාමයි නිකං ඉන්න එකේ මොනා හරි ලියන එක හොද නිසයි. ඇතුවත් බැරි නැතුවත් බැරි රස්සාව ගැන ලිව්වා නම් හොදයි වගේ. සාමාන්‍යයෙන් අපි රැකියාවකට යොමුවෙන්නේ මූලික අධ්‍යාපනයෙන් පස්සේ උනාට රස්සා ගැන හිතන්න ගන්නේ ප්‍රාථමික අධ්‍යාපනයටත් කලින් නේ.. ඒ කියන්නේ ගෙදර සෙල්ලම් කලොත් සෙල්ලමට කරන්නෙත් රස්සාවක්මනේ. කථා කරන්න පුළුවන් ‍ඕනම පොඩි එකෙක් ගෙන් බබා ලොකු උනාම කවුද වෙන්න කැමති කියලා.. දොස්තරගෙන් පටන් ගත්තම තාත්තා කෙනෙක් වෙනකම්ම කියන්න උත්තර පොඩි අය ළග තියනවා. ඔය අතර අම්මලා තාත්තලත් දරුවන්ගේ ඔළු ගෙඩි වලට අකුරු උගන්නන්නත් කලින් දාන්නේ ලොකුවෙලා කරන්න ඕනි රස්සාවනේ.
ඔය විදියට හිතාගෙන හිතාගෙන යනකොට මටත් තිබිලා තියනවා ලස්සන රැකියා අතීතයක්. ඇත්තම කියනවා නම් මම කවදාවත් එක අරමුණක් තියාගෙන ඒකට වැඩ කරන කෙනෙක් නෙවෙයි. මම හැමදාම ජි‍විතේ සිද්ධ වෙන විදියට ඒ ඒ මොහොතේ ගැලපෙන හොදම උත්ත‍රේ හොයපු කෙනෙක්. ඒක සාර්ථකද නැද්ද කියන එක වෙනම දෙයක් හැබැයි මගේ රැකියා අතීතේ ගැන කල්පනා කරද්දි ඒක එහෙමයි කියලා හොදටම පැහැදිලියි.
ඇත්තටම මට මතක නැති උනත් අපේ අම්මලා එහෙම කියන විදියට තමයි මගේ මුල්ම රැකියා ගැන කියන්න වෙන්නේ.

ඉස්සරම මධුට ඕනි උනේ දොස්තර කෙනෙක් වෙන්න.. ඉතිං ඒක නිසා මම කියන්නේ මම එයාගේ නර්ස් වෙනවා කියලා.. ඕක අහන් ඉන්න අයියා කියනවලු මම ඉස්පිරිතාලේ ඉස්සරහා මිනීපෙට්ටි කඩයක් දානවා කියලා.

එකාලෙන් පස්සේ පොඩි කාලේ මට ඕනි උනා ටිචර් කෙනෙක් වෙන්න. උදේට මොන්ටිසෝරි/ඉස්කොලේ ගිහින් ඇවිත් හවසට පුටු වලටයි මේස වලටයි ළමයි කියලා හිතාගෙන උගන්නනවා. පස්සේ කාලේක ඒක මගේ පාඩම් කරන විදියකුත් උනා.

4 වසරෙදි මට ඕනි උනේ ගුවන් සේවිකාවක් වෙන්න. ඒ ‍ප්ලෙන් එකේ යන්න ඕනි නිසා..

5-6දී ආමි එකට යන්නයි.. සී අයි ඩී එකට යන්නයි ඕනි උනා..

ඊට පස්සෙදි මට ලොයර් උණක් ගැහුවා. ඒ මට සැර කටක් තියන නිසා. ඒ කාලේ මට තරමක් දැනුම් තේරුම් තියන වයසක්. ඉතිං ඒ ගැන හීන බලන කොට තේරුණා ඒක වැරදි කාරයන්ව නිදහස් කරන්න වෙන වැඩක් කියලා. අනික ලෝයර් කෙනෙක් වෙන්න කට විතරක් තිබිලා මදිනේ. ඒක හරි ගියේ නෑ. ඉතිං අතඇරලා දැම්මා.

ඉස්කොලේ 9-10-11 හැම පංතියකදිම මට ඕනි උනේ නිවුස් රිපෝටර් කෙනෙක් වෙන්න. ඕක කොහොම හරි අපේ පංසලේ හාමුදුරුවෝ දැනගෙන. දවසක් පංසලට ගියාම කියපි "අනේ අපිටත් ඉස්පිරිතාලේට එන්න වෙයි නේද ගුටිකාලා ඉස්පිරිතාලේ ඉන්නකොට බණ කියන්න." එදා එදාමයි මට ඒ රස්සාවත් එපා උනා.. ඒ උනාට තාමත් ටිකක් ආසයි. හැබැයි ඒ වෙනුවෙන් මොකුත් කරන්නේ නැහැ. හරියටම කාලේ මතක නැතත් මට කාලයක් නිවුස් රීඩර් කෙනෙක් වෙන්න ආසාවකුත් තිබ්බා. කාලයක් ගෙදර අල්මාරියේ කණ්නාඩිය ඉස්සරහා පුටුවක් තියාගෙන පත්තර කියෙව්වා ටී‍වී එකේ නිවුස් කියනවා කියලා හිතාගෙන.

එයින් පස්සේ උසස් පෙළ පටන් ගත්තේ අවංකවම කියනවා නම් කිසිම උවමනාවකින් නෙවෙයි. ඇත්තටම සම්පූර්ණ මගේ වැරැද්ද. මොකද මට කවදාවත් පරමාදර්ශී චරිත තිබ්බේ නෑ.. මගේ යාළුවෝ එයාලගේ අක්කලා අයියලා අනුකරනය කරද්දි මට සිද්ද උනේ මට හිතෙන විදයකට කරන්න. මොකද මගේ ජිවිතේ කවදාවත් උපදෙස් ගන්න අම්මා තාත්තා හැර වෙන කවුරුවත් මට හිටියේ නෑ. ඒ දෙන්නාට උදව් කරන්න පුළුවන් මානයෙන් එහාට මම හොදටම තනි වෙලා හිටියේ. ඉතිං ඒ නිසා මම ගත්ත තීරණ ප්‍රයෝගිකව හරිද වැරදිද කියන්න උනේ ඒ තීරණ අරන් බොහෝ කාලෙකට පස්සේ.

කළා පංති වල හිටිය මට ඒ කාලෙදි එක පාරටම බැංකු උණක් හැදුනා. හැබැයි පුද්ගලික බැංකු. විශේෂයෙන් ‍කමර්ෂල් බැංකු උණ. ඒකට හේතුවක් තිබ්බා.. ඒක වෙනම කථාවක්..ඉහික්!
එයින් පස්සේ උසස්පෙළ කරලා ගෙදර ඉන්නකොට මට ඇදුම් නිර්මාණ ශිල්පිණියක් වෙන්න ඕනි උනා... හැබැයි ඒ වෙනුවෙන් මම මොනා හරි කරන්න පුළුවන් කම තිබෙද්දිත් මොකුත්ම කලේ නෑ...

අන්තිමේ දැන් මේ වෙනකොට මෙතන ඉන්නවා. මේ මාසේ අන්තිම වෙනකොට හරියටම අවු. 3 ක පලපුරුද්දක් මට තියනවා. හැබැයි බොහෝ දුරට ඒක අවු3න් නතර වෙයි. මෙතන තව මොහොතක් වත් ඉන්න දැන් මට කිසි කැමැත්තක් නෑ.. හරි නම් මේ වෙනකොටත් මම මෙතනින් ඉවත් වෙලා තියෙන්න ඕනි උනත් තාම මං මෙතන. හේතුව මගේ අලුත් වෙන්න තියන ඔතෑනි ගතිය වෙන්න ඇති. අනික දැනට බූවල්ලෙක් වගේ මාව වෙලාගෙන ඉන්න ආයතනයත් හේතුවක්. මොකද මං ගියොත් මෙතන වැඩ කරන්න කවුරුවත් නෑ. හරිම අලකලංචියක්!!

හරි බැක් ටු ටොපික්!

ඔය අතර මම සර්වකාලීන ආසා කරපු රස්සාවක් තියනවා. ඒත් දවසක් ඒ ගැන අම්මට කිව්වම අම්මා බැන්නා. මෙච්චර මහන්සි වෙන්නේ එහෙම රස්සාවක් කරන්නද? ඒ තමයි පොතේ කඩේට වැඩ කරන එක! හේතුව වෙන මොකුත් නෙවෙයි පොත් එක්ක ඉන්න ලැබෙන එක. අළුත් පොත් සේරම මුලින්ම කියවන්න පුළුවන් ‍වෙන හින්දා.

ඔය ටිකෙන් මගේ රැකියා ඉතිහාසය අහවර වෙනවා. රැකියා අනාගතය ගැන මේ වෙනකොට කිසිම හැගීමක් නෑ. අනිත් අයට ප්‍රශ්ණයක් උනාට මට රැකියාව කියන්නේ තත්වයක් නෙවෙයි. ඒක ජිවත් වෙන්න කරන අරගලයේ එක් අංගයක් පමණයි. ඒ නිසා පාර අතුගාන රස්සාවෙන් පටන් අරන් කරනවා නම් කරන්න ‍බොහෝ රස්සා තියනවා ගෑණූ කෙනෙකුට (ලොකේ පරණම රස්සාව හැර) ඒත් අපේ සමාජය ඒකට ඉඩ දෙන්නේ නෑ. ලස්සනට ඇදගෙන හොද බෑග් එකක් අරන් මේක් අප් කරලා හියි හීල්ස් දාලා වැඩට යන ගෑණූ කෙනෙක් ගේ ෆැන්ටසියක් ඇතුලේ මිනිස්සුන්ගේ හිත් හිර කරලා. ඒ අතරට රස්සාව ලොකු කරගෙන අපි හෙන ලොක්කෝ.. අනේ අපි දුප්පත්තු කියලා අති මානෙකුයි හීන මානෙකුයිත් හදාගෙන. ඒ අස්සේ හිර වෙලා දුක් විදිනවා. ඒත් ඒ බිත්තර කට්ට ‍කුඩු කරලා බැලුවොත් අපේ පුංචි රටේ උනත් හැමෝටම කරන්න රස්සා හොයා ගන්න පුළුවන්. ඒත් තාමත් අපි හොද රස්සා හොයනවා.. මොනා කරන්නද ලෝකය ගොලා කාරයි මිනිසුන් විෂමාකාරයි කියලා කවුරු හරි ‍‍මගේ සමරු පොතේ ලියලා තිබ්බා.