හිතෙනවට..

උපන්දා සිට ජිවිතය කොයිතරම් නම් වෙනස් වෙනවද

අඬන්න විතරක්ම දැනගෙන අත්මිටි ගුලිකරන්

අම්මාගේ සිරුරෙන් එළියට එන අපි එතනින් එ‍හාට කොයි තරම් නම් දේවල් ගැන දැනගන්නවාද?

ඉගන ගන්නවාද? කවුරු හරි කියලා දෙන නිසා..

නැත්තං අපිටම දැනෙන නිසා.. නැත්තං ඔහේ නිකංම හිතෙන නිසා හැම විදියකින්ම අළුත් අළුත් දේවල් අපි කොයි තරම් නම් ඒ දවස් වල ඉගන ගන්න ඇතිද?

දැන් අමතක උනාට අපි දැනටත් වඩා පොඩි කාලේ ඉන්න ඇත්තේ කුතුහලේකින්.. බලන්න පුංචි අයගේ ඇස් දිහා.. එයාලා ඇස් ගෙඩි ලොකු කරගෙන හැමදේම දිහා බලන හැටි..

අපිට හුරුපුරුදු හැමදේම එයාලට අළුත් දේවල්..

ඒ අළුත් දේවල් අස්සේ පොඩ්ඩක් හරි අමුතු දෙයක් දැක්කොත් කෑගහලා අඬනවා ඇරෙන්න

වෙන දෙයක් කරන්න නොදන්න පොඩි උන් කොයි තරම් හුරතල් ද?

පොඩිකාලේ එහෙම උනාට දැන් අපිට නිදහසේ අඩන්නවත් පුළුවන්ද?

වයසත් එක්ක කඳුළුවල වටිනාකමත් අඩුවෙනවාද මන්දා

එහෙමත් නැත්තං අනේ මන්දා.. හිතන්න දැන් අපිට පුළුවන්ද අඩන්න හිතෙන හැම වෙලාවකම අඩන්න?

වේදනාවක් දැනුනත්.. සතුටක් දැනුනත්.. වෙන මොනා හරි හින්දා අඩන්න හිතුනත්..

කොයි තරම් ඕන කම තිබ්බත් බැරි වෙලාවත් ඇඩුවත්..

කී දෙනෙක් අහයිද ඇයි මේ පොඩි එකෙක් වගේ අඩන්නේ..

ඕක අඩන්න තරම් දෙයක්ද?

ලැජ්ජ නැද්ද?

අනේ මන්දා

වයසත් එක්ක අපි සබ්‍යත්වය..ශීලාචාරකම.. හැදියාව..ඔය වගේ එක එක වචන අස්සට දාලා

අපේ කොයි තරම් නම් හැඟීම් යටපත් කරගන්නවද? කොයි තරම් සිතුවලි පාලනය කරනවද

කොයි තරම් ‍දේවල් මිස් කරගන්නවද?

අපි පව්!

සිරාවටම පව්..

කිසිම උවමනාවක් නැතුව මේ ලොකෙට ඇවිත්

උවමනාවන් ගොඩාක් හදාගෙන ජිවත් වෙලා

කිසිම දෙයක් නැතිව

හිටිගමන් ආයෙම යන්න යනවා..

ඉන්නකං තියෙන ටික කාලේ

කීයක් නං ‍නීති දාගෙන අරවා මේවා හින්දා

හිරවෙලා තෙරපිලාද ඉන්නේ..

හැබෑවටම යනකං නිදහසේ ඉන්න

විදියක් ඇත්තෙම නැද්ද?

පිංතූරේ නම් ඉස්සුවා.