අද වැඩ වගේකට අම්මත් එක්ක හදිස්සියේම ටවුන් එකට යන්න සිද්ද උනා.. නිවාඩු දවසට ගෙදරින් එළියට යන්න වෙන එක ඇත්තටම මට නම් හරිම වදයක් හා මම අකමැතිම දෙයක්.. ඒ කියන්නේ මම ටිකාක් විතර ගෙයි ගෙම්බෙක්.. ගෙයි කිව්වට ගෙයිම නෙවෙයි කාමරේ ගෙම්බෙක්!
කොහොම උනත් ටවුන් එකේදි මගේ ස්කෝලේ යාළුවෙක් මුණගැහුනා.. නිකං නෙවෙයි මං දකිද්දි පොඩි පුතෙකුත් වඩාගෙන.. ඒ පුතාගේ කරේ මොන්ටිසෝරි බෑග් එකකුත් එල්ලිලා තිබ්බා.. වැඩ වගේකට යනවා කියාගෙන පුතාගේ මූණත් ලාවටඅත‍ගාගෙන මං එතනින් ගියා..
අම්මට ඒ ළමයව මතක නෑ..
"යාළුවෙක් ද?" ..... අම්මා ඇහුවා..
"ඔව් මතක නැද්ද ඉස්සර හැමදාම තාත්තා කැබ් එකෙන් එක්කන් යන්න ආවේ... සුජානි.." ... මං අම්මට මතක් කලා..
"ආනේ.. ඒ ළමයා දැන් බැඳලාද?"
"ඔව්.. ඒලෙවල් කරන කාලේනේ පිරිමි ළමයෙක් එක්ක ගියේ.. "
ඒ ටික කියලා මං ශේප් උනා..
අපේ වැඩ ටික ඉවර කරලා අපි සෙරෙප්පු ගන්න කඩේකට ගියා.. එතනදි සංජු කෝල් කලා.. සංජු මගේ හොදම යාළුවෙක්.. ඌත් බැඳපු එකෙක්..
"හෙලෝ... මලී.. අද ගෙදරද?"
"ඔව් බං අද නිවාඩු.. මං මේ ටවුන් එකට ආවා ටිකක්.. මොකෝ?"
"අපි එහෙනම් අද ගෙදර එන්නම්... "
"හරි.. එන්න කලින් කෝල් කරහන්.. එහෙනම් තිබ්බා.. බායි.."
ටවුන් එකෙන් එන ගමන් අම්මා කියනවා..
"දැන් යාළුවන්ට ළමයිනුත් ඉන්නවා.. ඔයාලා තාම කිසිම පිළිවලක් වෙන්න කල්පනාවක් නෑ.."
අනේ මන්දා
මට අනූව නම් මං හොදටම පිළිවලයි.. කාමරේ අස්කරන්න කම්මැලි වෙලාවට ටිකක් හැඩි වෙලා තිබුනට.. අනිත් හැම වෙලේම පුළුවන් තරම් පිලිවලට ඉන්නයි මං කැමති.. මෙහෙම එකක් තියනවා ඉතිං මගේ පිළිවෙල අනිත් අයට අපිළිවෙල ද කියන්න නම් දන්නේ නෑ.. ඒ උනාට උවමනා බඩු අතේ දුරින් අතිත් එව්වා ටිකක් දුරින් තිබුනම ඇතිනේ..
හරි හරි..
මං දන්නවා අම්මා කතා කරන්නේ එහෙම පිළිවලක් ගැන නෙවෙයි කියලා.. එයා කතා කරන්නේ ඊට වඩා බැරෑරුම් පිළිවලක් ගැන.. එයා විතරක් නෙවෙයි ඔෆිස් වල වැඩ කරන අය.. හමුවෙලා කතා කරන ගොඩක් අය අහන්නේ.. දැන් බැදලද? බඳින්න අදහසක් නැද්ද? වෙඩින් එක කවදා විතරද.. ඔය වගේ කතා..
අම්මට නම් මං දරුවා හින්දා කැක්කුමකට අහනවා කියතැහැකි.. එතකොට අනිත් අය..
මට තේරිලා තියන විදියට නම් පිටින් ඉදන් අපි බලනවාට වඩා විවාහය කියන ජිවිතය සෑහෙන්න දුෂ්කරයි.. ඒ ඇතුලේ තියන බැඳීම්..වගකීම්..යුතුකම්.. හැසිරීම්.. වගේ ගොඩක් දේවල් නිසා විවාහය කියන්නේ අත්වා‍රුවක් නැති ඒදණ්ඩක යනවා වගේ වැඩක්..
ඒ කොහොම උනත් හැමෝම බලන් ඉන්නේ අනිත් අය කොයි වෙලේද ඔය ඒ දණ්ඩට අඩිය තියන්නේ කියලා.. තිබ්බට පස්සේ ආයේ හැරීමක් නැහැනේ.. එක්කෝ මරණින් කෙලවර වෙනකම් අවිනිශ්චිත භාවයත් එක්ක අර කලින් කිව්ව දේවල් හැකි පමණින් සමබර කරගෙන ඔය ගමන යන්න පුළුවන්.. නැත්තං සමබරතාවය නැතුව මගදි පය පැකිලිලා වැටිලා දුක් වෙන්න පුළුවන්.. එහෙමත් නැත්තං දැන් ඉතිං බැදගත්ත බෙරේ ගහනවා කිය කිය හූල්ල හූල්ල යන්න පුළුවන්..
පිටින් ඉදන් බලන නිසා ඔය වගේ හුඟක් හැඟීම් විවාහය ගැන මට කියන්න පුළුවන්.. ඇත්තටම මට පුළුවන් නම් මුළු ජිවිත කාලය පුරාම නොබැද ඉන්න මං හරි කැමතියි ඒකට.. අනේ අපිට තියනවා නම් හාෆ් මැරේජ් වගේ එකක්.. ඒ කියන්නේ කැමති කාලයක් එකට ඉදලා කැමති කාලයක් වෙන් වෙලා ඉන්න.. ආයේ කැමති වෙලාවෙදි එක් වෙන්න... එහෙම ක්‍රමයක් නැහැනේ.. බැන්දොත් බැන්දා.. නොබැන්දොත් නොබැන්දා.. බැදලා කරන වැඩ නොබැද කරන්න ගියොත් ඒකත් වැරදියි.. බැදලා නොබැන්දා වගේ හිටියොත් එකත් වැරදි.. හරියට දෙකොණ ඇවිලෙන පන්දමක් වගේ.. අතර මැද ඉන්න බෑ.. කොයි කොනකින් හරි පිච්චිලා යන්න වෙනවා..
අනේ මන්දා.. මට ජිවිතය එක්කම විවාහය.. පුද්ගල සම්බන්දතා.. වගේ ගොඩක් දේවල් මේ දවල් වල එපා වීගෙන එපා වීගෙන යනවා.. අවසානය කොතැන වේවිද මන්දා..
ඊයේ මම සමර විජේසිංහ ගේ එක කවිය සියවරක් කවි පොත කියෙව්වා.. අවසර‍යකින් තොරව මම "අනියම් සේවිකාව" කවියෙන් කොටසක් උපුටගෙන මෙතන දාලා ලිපිය අවසානයක් නැතිවම ඉවර කරනවා.. මොකද මේ කතාවට අවසානයක් නැති හින්දා..
පෙම්වතියක් යනු 'ගමනක්'
පියාඹා යන
වෙහෙස ගෙන
නිති පියාසැලිය යුතු
බිරිඳක් යනු 'තැනක්'
නැවතී සිටින
වෙහෙස ගෙන
පෙම් කරනු උවමණා නැති
(සමර විජේසිංහ)
